wejszł

Leżąc na macie oczekiwałem na odpowiedni moment do wyprowadzenia ataku. Sprawiałem wrażenie człowieka obdartego z sił i jakichkolwiek chęci na odwrócenie własnego losu. John widząc brak zaangażowania z mojej strony postanowił pójść na całość. W szybkim tempie sprowadził mnie do pozycji stojącej i wrzucił na swoje barki. Chciało mi się śmiać z faktu jak bardzo The Cenation Leader potrafi być przewidywalny. Publiczność okazała się tak samo naiwna jak on sam, ponieważ wzmogli swój doping. Ja natomiast odciąłem się od świata zewnętrznego i z pełnym skupieniem wyprowadziłem serię uderzeń łokciem w głowę przeciwnika. W rezultacie uwolniłem się z uścisku i upadłem na nogi tuż za jego plecami. Wiedziony żądzą zwycięstwa wyprowadziłem mocne kopnięcie w brzuch rywala, aby dodatkowo osłabić go przed akcją, którą zamierzałem zaaplikować. Niemal natychmiast gdy John złapał się za obolałą część ciała wciągnąłem go na swe barki i wykonałem Attitude Adjustment! "On mnie nie widzi!" - z uniesionymi w górę rękoma zwróciłem się w stronę półgłówków siedzących na arenie. "Let's go Cena!" wybrzmiało w moich uszach jeszcze dosadniej. Okrzyki zadziałały na mnie jak płachta na byka.   Wyprostowałem więc rękę ku górze, a następnie pochyliłem się nad Johnem machając dłonią przed własnymi oczami. "Five Knuckle Shuffle, idioto!" Niestety moja energia znów wybuchła w nieodpowiednim momencie. Nie powinienem dawać upustu własnym emocjom w niekontrolowany sposób. John słysząc ów słowa wykorzystał chwilę na wyprowadzenie ataku. Wyprowadził uderzenie prosto w mój nos przez co łapiąc się za bardzo wrażliwą część ciała musiałem odskoczyć. Precyzyjny Dropkick posłał mnie prosto na liny. Wiedziałem, że walka zakończy się w krótkim czasie dlatego musiałem ostatecznie przejąć inicjatywę. Brakowało mi jednak sił, więc oczekiwałem na błąd rywala. Irish Whip, który wykonał John sprawił, że odbiłem się od przeciwległych lin. Biegłem niepowstrzymanie prosto na rywala, który pochylił się zbyt wcześnie. Nadarzył się odpowiedni moment do kontry. Kopnąłem przeciwnika prosto w głowę wskutek czego Cena mimowolnie wyprostował swoją sylwetkę. Wykorzystując oszołomienie Amerykanina dynamicznie ustawiłem go w odpowiedniej pozycji i wykonałem dewastujący Go Home Driver. Na ów atak wykorzystałem ogromne pokłady energii. Położyłem się obok własnej ofiary i regenerowałem siły, aby ostatecznie wykończyć "tego, który szanuje wszystkich". Nienawidziłem go za tę cechę - najchętniej splunąłbym mu w twarz.

Spoiler:

357 słów według tego licznika.

Wsłuchując się w coraz głośniejszą publiczność zdałem sobie sprawę, że ich bohater jest w opłakanym stanie. Musiałem więc zebrać w sobie resztki sił i doprowadzić walkę do końca. Przekręciłem się więc na brzuch i przy pomocy podparcia podniosłem się na nogi. Nie czekałem aż zrobi to mój przeciwnik, ponieważ zwyczajnie szkoda mi było czasu. Więc szarpnąłem go za rękę sprowadzając do stójki. Wykonałem silny Irish Whip w kierunku lin. Cena bezwładnie odbił się od sznurów i bieg w moim kierunku. John stał się manekinem, który nie potrafił już odpowiednio reagować na bodźce. Gdy był wystarczająco blisko mnie wykonałem potężny Pop-Up Powerbomb. Fani obecni na arenie nagle ucichli nie wierząc w magiczne odrodzenie The Cenation Leader'a. Z pełną dozą pewności siebie przypiąłem przeciwnika wsłuchując się w odliczanie sędziego do trzech. Kolejny raz udowodniłem swoją wartość. Jestem nie tylko najniebezpieczniejszy w całej federacji, ale również najlepszy. Pas mistrzowski już za tydzień zawiśnie na moich biodrach.