Chwila, w której musisz zaprezentować się swoim fanom, jest ważna dla każdego wrestler'a. To świetna okazja również do tego, aby przekonać do siebie innych - osoby, którym ukazujesz się pierwszy raz. Forma rozrywki nazywana wrestling'iem charakteryzuje się tym, że każdy zawodnik ma pełną swobodę sposobu, w jaki zamierza wejść do ringu. To jest piękne, jedyne, niepowtarzalne! Jedni robią to bardzo spektakularnie, inni mniej. Niektórzy zaś dzięki swoim wejściom zyskują wielką popularność.



Kiedy tylko usłyszałem swoją wejściową muzykę, moje serce jak zwykle zaczęło bić znacznie szybciej. Utwór reprezentujący mą barwną osobę rozniósł się po całej arenie. Na wszystko zaczęła już reagować widownia. Wziąłem bardzo głęboki oddech, próbując skupić swoje myśli. Adrenalina niemalże rozsadzała mi całe ciało, próbując wydostać się na zewnątrz. To chwila na tyle ważna, że ciężko ją wyraźnie sprecyzować. Uwielbiałem te chwile, rejestrując je często głęboko w pamięci. Kamera przeniosła swój obraz na ring oraz znajdującego się w nim zapowiadającego. Za moment po prostu ruszyłem, uznając przy tym, że to najlepsza chwila. Powitałem wszystkich miną, którą sporo osób już wcześniej miała okazję zobaczyć. Znali ją z moich poprzednich występów. Na sobie zaś miałem strój, którego nie powstydziłby się żaden prawdziwy mężczyzna. Kurtka w ciemno-czerwonych barwach sprawiała, że czułem się niesamowicie swobodnie. Chusta zaś była dodatkowym elementem mojej garderoby, od którego nie mogłem odstąpić. Do tego wszystkiego klasyczny strój zapaśniczy o ciemnej barwie wraz ze spodniami jeanas'owymi i ciemnymi butami. Wszystko idealnie zgrane z mą piękną brodą, jak przystało na wiejskiego przystojniaka! Otworzyłem swe usta, uśmiechając się przy tym dość niezgrabnie i oficjalnie przywitałem każdego fana swym głosem, rozkładając później ręce. Ukazałem się wszystkim w klasyczny dla mnie sposób, zerkając teraz na okolice kwadratowego pierścienia. Będąc gotowym do dalszej drogi, ruszyłem w stronę fanów, którzy znajdowali się niedaleko mnie, witając się z nimi w przyjazny i zabawny sposób.



Kiedy pewien etap między pokaźną widownią został przeze mnie pewnie pokonany, zatrzymałem się, rozkładając nieco ręce na pewnej przestrzeni, aby przez krótki moment wczuć się jeszcze bardziej w atmosferę panującą w budynku. Zacząłem lekko kiwać głową. Zdecydowanie chwila ta była wzruszająca. Moi fani stopniowo robili się coraz głośniejsi i bardziej aktywni. Gdy tylko wyświetlił się interesujący podpis, przedstawiający moją postać, postarałem się jakoś mocniej wyrazić swoje emocje za pomocą krótkiego komunikatu oraz klepnięcia w pierś. Po chwili zawieszenia znów wróciłem do bardziej konkretnego działania i z pozytywnym akcentem przeszedłem między publiką, częstując niektórych jeszcze klasyczną piąteczką w swoim stylu.



Po raz kolejny znalazłem sobie nieco wolnej przestrzeni do dyspozycji. Rozejrzałem się więc na boki dość energicznie w stylu znajomym dla moich fanów i wyczaiłem mój ulubiony trunek alkoholowy w puszce, który pozwoliłem sobie na moment pożyczyć. Dokładnie tak, jak to miałem w zwyczaju. Upiłem łyk jasnego piwa, którego puszka za momencik zawędrowała z powrotem do właściciela. Jak zwykle pyszne! Delektując się przepysznym alkoholem, ruszyłem dalej zadowolony, a wtedy już prezentacją mojej osoby zajął się człowiek w ringu.

Ring announcer: Making his way to the ring, Mance Warner!

Będąc naprzeciw garstki fanów, postanowiłem ich trochę zabawić i zatrzymałem się przy przyjaznej ekipie, poświęcając im nieco więcej uwagi. Następnie znów ruszyłem dalej.



Kiedy zawitałem niedaleko ringu, a dzieliło mnie od niego naprawdę niewiele, znów nastał czas na drobną rozrywkę z publicznością, która krzyczała i wymachiwała rękoma, niezwykle ciesząc się moją obecnością. Pobudziłem ich jeszcze nieco, motywując do większej zabawy, a następnie już chwytając się lin, postawiłem pierwsze kroki na krawędziach ringu, pokonując pewną odległość. Moje nogi za moment zawitały na linach, a ja wyjrzałem do publiki, nachylając się w trochę niewygodny sposób. Kolejna puszka jasnego piwa wpadła później w moje łapska. Musiałem napić się przynajmniej małego łyka. Reszta znów powróciła do dobroczyńcy, który pozwolił na skosztowanie. Później zaś jeszcze drobne pozdrowienie i powędrowałem na środek, łapiąc się górnej liny. Interesująca poza i mała chwilka dla fotografów, którzy zapewne nie mieli zamiaru odpuścić w takim momencie.



Wkroczyłem dość stanowczo i pewnie do kwadratowego pierścienia w niecodzienny sposób witając się z mężczyzną, który wcześniej miał okazję mnie zapowiadać. Z charakterystycznym wyrazem twarzy oraz pozdrowieniami zacząłem pewniej kroczyć po ringu, następnie zrzucając z siebie zbędne części garderoby.

Walka na tygodniówce więc niech będzie KŁ na max 350 słów. Początek walki.

Powodzenia!

Uśmiechnięty czekałem na rozpoczęcie walki. Nie cieszyłem się jednak bez powodów. Na poprzednim Raw udało mi się powrócić na zwycięską ścieżkę, a ponadto wywalczyłem sobie kolejną szansę na walkę z moim rywalem Lio Rushem. To wydarzenie pociągnęło ze sobą szereg pozytywnych konsekwencji, moja miłość z Mandy znowu zaczęła rozkwitać, a ponadto wrócił mój zaginiony apetyt, którego brak mocno mi doskwierał.

Oczekując na gong, spojrzałem na stojącego obok ringu Rose. Wygląda pięknie, majestatycznie i smakowicie niczym złociste udka kurczaka w panierce z miodem i parmezanem. W końcu sędzia dał sygnał do rozpoczęcia starcia. Mój rywal nie zrobił na mnie większego wrażenia. Wyglądał na mniejszego od wołowego steku, którego wczoraj zjadłem na kolację. - Boom Shakalou! - krzyknąłem, po czym rozpocząłem mój zmysłowy taniec. Warner delikatnie uśmiechnąłem się pod nosem, po czym momentalnie ruszył do ataku. Zajęty figlarnymi wygibasami nie zdążyłem zareagować. Szybka pięść przeciwnika zderzyła się z moim nosem. Próbowałem podnieść gardę, ale byłem zbyt wolny, więc otrzymałem lewy sierpowy. Masa nie pozwalała mi na szybsze reakcje. Wyraźnie rozentuzjazmowany Mance kontynuował ofensywę, wyprowadzając uderzenia na mój korpus, powodując falowanie mego mięsistego ciałka. W końcu udało mi się chwycić rywala i przerwać jego nawałnice Headbuttem. Uderzenia ustąpiły, Warner zesztywniał niczym rażony piorunem. Mój oponent zachwiał się na nogach i zaczął się cofać. Wykorzystałem okazję i powaliłem go solidnym Shoulder Blockiem. Mance padł na matę.

- Oh yeah! - wydarłem z siebie wyraźnie podekscytowany. Wiedziałem, że teraz już muszę skupić się na walce. Mój rozbudzony entuzjazm nie może przysłonić mi zdrowych zmysłów. Byłem świadomy tego, że chwila zapomnienia może doprowadzić do fatalnych skutków. Już kiedyś znalazłem się w takiej sytuacji, kiedy Mandy na moje urodziny kupiła mi trzydzieści Big Maców. Byłem tak uradowany, że zapomniałem popijać jedzenia. Efekty były... opłakane. Nie mogłem pozwolić na to, aby doszło kolejny raz do podobnego dramatu.

Odsunąłem się na kilka kroków, szykując się do kolejnej szarży. Przybrałem pozę niczym zawodnicy futbolu amerykańskiego. - Boom Shakalou! - zawołałem, po czym rozpędzony wbiłem się w podnoszącego się przeciwnika moim 3-Point Stance to Shoulder Tackle. Dla mojego lekkiego przeciwnika było to niczym zderzenie z rozpędzoną ciężarówką. - Oh yeah! - zakrzyknąłem po raz kolejny. Publiczność zareagowała donośnym dopingiem, widząc coraz śmielsze poczynania swojego ulubieńca.

Popieram zdanie Nolego, tez stawiam na Curixa. Oba posty nie są idealne, nie ustrzegły się błędów, w obu jest więcej pitolenia niż sensownego pisania posta, ale bardziej mnie kupuje całość z perspektywy Mance'a. Gimmickowo stoicie na równi, jednak wydaje mi się, jakbym post Axrona czytał tez tydzień temu. Jest naprawdę BARDZO podobny. No i to co też wspomniał Nole, post Axrona nie ustrzegł się mniej lub bardziej poważnych błędów, gdzie u Curixa nic takiego mi się w oczy nie rzuciło.

2-0

[...]

Walka trwała w najlepsze, a w ringu, wciąż ciężko było doszukać się aspektów, które wpłynęłyby na stonowanie za jednym z nas. Tylko stronnicza społeczność fanów doskonale wiedziała, że to właśnie ich idol dziś wygra! Oni mieli już pewność...

Początek ze strony grubaska był naprawdę silny, potem zaś dał się osłabić... Tylko po to, żeby za moment wrócić do zdecydowanej przewagi, później zaś znów mi ją oddał. Starcie co najmniej na miano szalonego, obfitego w różnego rodzaju skrajne emocje i zmiany dominacji, jednakże nikt z nas nie był w stanie się poddać, pomimo że oboje próbowaliśmy już próby pinu co najmniej parę razy. Oboje odbijaliśmy pin tuż przed trzecim klepnięciem w matę sędziego. Większość fanów łapała się już za głowę, zastanawiając się, kiedy ta szalona walka może się zakończyć.

[...]

Teraz jednak nastała chwila, gdy grubcio nabrał większej pewności siebie, niesiony ogromnym dopingiem ze strony fanów punktował mnie, jak tylko chciał. Właśnie przymierzał się do wykonania swojej akcji kończącej, jednakże spotkało go coś bardzo przykrego. Nadział się na kontrę z mojej strony. Potężny Lariat zwalił go z nóg, zwiastując jego marny koniec.

1...

2...

3...

Wreszcie zwycięzca został jasno określony! Pokonałem kolejnego zawodnika, któż następny dla szalonego wieśniaka?!