Wbijam!

Publika dobrze się bawiła, odliczając każde lądujące w ringu krzesło. Tylko Triple H opierał się o narożnik z posępną miną, ze znudzeniem wpatrując się w moje dzieło. Kolejny przejaw chaosu, jaki czułem we własnym wnętrzu.
- Hunter, pa na to!- zaryczałem i uniosłem ciężki młot do góry, ustawiając go tuż przed moją twarzą. Do tego zmarszczyłem nieco brwi, by jak najbardziej upodobnić się do słynnego gestu mojego rywala. Spięty jak baranie jaja The Game przewrócił tylko oczami i pokiwał głową z zażenowaniem. Położyłem przedmiot na krawędzi ringu, samemu wsuwając się do jego wnętrza chwilę później. Niestety ciężko było mi wstać, musiałem użyć młota jako podpórki. Spojrzałem na Huntera, zacisnąłem zęby i ruszyłem przed siebie. Nie dane mi było jednak skorzystać z przewagi, bo zatrzymało mnie potężne kopnięcie w podbrzusze. Przyklęknąłem na macie, starając się złapać powietrze. Słynny sledgehammer po chwili zniknął z mojego pola widzenia, a gdy uniosłem wzrok zauważyłem, że spoczywa on na barku oponenta. Sytuacja w ringu przypominała obraz, różnicą były tylko okrzyki publiczności. Część widowni wiedziała co zwiastuje mina Triple H'a, którego uśmiech był większy nawet od jego nosa. Inna część fanów zachęcała mnie do walki i to właśnie tej grupy miałem zamiar słuchać. The Game chwycił młot oburącz i odwrócił się do mnie plecami. Prawdopodobnie chciał mi w ten sposób dać złudne poczucie spokoju, lecz doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Chwyciłem leżące nieopodal krzesło, a gdy rywal ruszył w moją stronę, cisnąłem przedmiotem w jego głowę. Zamroczony Hunter wypuścił swoją broń, ja natomiast ruszyłem na niego z serią mocnym uderzeń. Rywal otrząsnął się i odepchnął mnie od niechcenia, jak gdybym był komarem, lecz błyskawicznie wróciłem do niego z kolejnym uderzeniem (Forearm Smash). Hunter zachwiał się, jednak nie przewrócił. Bez zbędnego przeciągania pchnąłem go na liny, a gdy się od nich odbił, podrzuciłem go w górę i pozwoliłem mu swobodnie opaść na stos krzeseł (Free Fall Drop). Rywal złapał się za brzuch, wydając przy tym głośne jęki. Wiedziałem, że nie mogę przerwać ofensywy, jednak czułem wewnętrzny niepokój.
- Czas na to kowbojskie gówno!- ryknąłem, przezwyciężając strach. Ruszyłem w kierunku rywala, następnie wykonałem akrobację w powietrzu, po której opadłem na niego i wbiłem go w krzesła (Running Shooting Star Press). Bez wahania podjąłem próbę przypięcia, lecz to było za mało. Sędzie nie doliczył nawet do dwóch, a legendarny zawodnik już uniósł bark. Jęk publiczności niósł się po całej hali. Odgarnąłem z twarzy niesforny kosmyk włosów, który strasznie mnie dekoncentrował i wstałem. Pokiwałem z uznaniem głową, bo mimo, iż spodziewałem się dużego wyzwania, to i tak czułem się w pewien sposób zaskoczony. Spojrzałem na pozycję przeciwnika i natychmiastowo w mojej głowie pojawił się plan. Podszedłem do narożnika i poprawiłem swój strój, następnie wspiąłem się na jego szczyt w umiarkowanym tempie. Wziąłem jeszcze głęboki oddech i spojrzałem na pierwsze rzędy. Jak zwykle dostrzegłem tego jednego fana, który miał przy sobie przygotowany specjalnie dla mnie trunek. Niestety tym razem mi nie pomógł, bo zajął moje myśli na tyle długo, że nie słyszałem ostrzeżeń publiczności. W końcu wybiłem się z narożnika i wykonałem obrót w powietrzu, jednak w locie straciłem kontakt z rzeczywistością. To Triple H odzyskał siły i swój młot, którego obuch przedstawił mojej głowie (Moonsault).

Przeciwnik leżał na macie po nawałnicy ciosów, więc miałem chwilę na odpoczynek. Oparłem się o górną linę i splunąłem na podłogę poza ringiem, marszcząc przy tym brwi. Publika była zadowolona takim obrotem spraw, głośno zachęcali mnie do zakończenia pojedynku. Oczywiście w tłumie byli również sympatycy legendarnego Triple H'a, jednak ich głos ginął gdzieś pośród reszty. Wziąłem jeszcze jeden głęboki wdech, odgarnąłem włosy do tyłu i ruszyłem w kierunku oponenta. Z racji wieku, Hunter głośno sapał, nie był już w stanie wytrzymać tempa pojedynku. Poprawiłem strój, następnie chwyciłem rywala za głowę i pociągnąłem go w górę. "The Game" spoglądał na mnie nieobecnym wzrokiem, słaniał się na nogach, dlatego postanowiłem działać. Wykonałem sprawny obrót na pięcie, po którym trafiłem w jego szczękę łokciem (Roaring Elbow). Teraz z przeciwnikiem było jeszcze gorzej, niemalże upadł, nogi uginały się pod ciężarem jego ciała. Wiedziałem, że to odpowiedni moment na atak. Ruszyłem w kierunku lin za jego plecami, a po ich odbiciu popędziłem w kierunku tych tuż przed nim. Kolejne odbicie i pędziłem wprost na niego, by na pełnej szybkości wbić ramię w okolice jego obojczyków (Lariat). Hunter padł na matę i nie dawał żadnych oznak życia, jednak z szacunku do jego osoby nie chciałem kończyć starcia tak błahym atakiem. Powoli poszedłem do lin i przeszedłem na krawędź ringu, koncentrując się na przeciwniku. Arbiter sprawdzał jego stan, jednak bardzo szybko Król Królów machnął ręką i odepchnął go, by następnie zacząć się podnosić. Nie spodziewał się co go czeka. Powoli wrócił na nogi, następnie ociężale zwrócił się w moją stronę, jednak wtedy byłem już w powietrzu. Po wcześniejszym odbiciu się od maty, wykonałem obrót nad górnym sznurem, by jeszcze raz trafić przeciwnika potężnym uderzeniem, które zwaliło go z nóg, tym razem na dobre (The BuckShot Lariat). Natychmiastowo położyłem się na nim, zaś sędzia rozpoczął odliczanie. Minęła chwila, po której stałem się oficjalnym zwycięzcą pojedynku.

Ring announcer: Here's your winner, the WWE Champion, Hangman! Adam! Page!