Ciemność spowiła arenę w przeciągu sekundy, a jedynym światłem, które dawało się dostrzec były świeczki ustawione wokół wielkiego ekranu. Tenże monitor również ukazywał przejaśnienia na które publiczność zareagowała dość minimalistycznym hałasem, żeby nie zniszczyć atmosfery, która zaczęła udzielać się wszystkim na trybunach. Pierwsze akordy gitary oraz perkusji zagłuszyła widownię, a mgła zagęszczała się na stage'u. Kiedy pierwsze słowa pojawiły się w utworze, które żaden ze zebranych nie zrozumiał, wszystkich wzrok skierował się na bok, gdzie dym utrudniał widok. Momentalnie konstrukcja zaczęła się podnosić z Aleister'em, który był ułożony w pozycji leżącej na niej. Przypominało to jakby sam Black bez żadnej pomocy wynurzył się z mroku lub grobu w którym znajdował się przez ten czas. Dym, który unosił się wciąż przed nim potęgował ten mrok oraz nieznane, które poczuli wszyscy. Hellion pewnym ruchem ustał i nie oderwał wzroku od końcówek swoich butów, kiedy pierwsze zrozumiane słowa piosenki zaczęły dudnić w głośnikach. Tatuaży na ciele zawodnika nie dało się zliczyć, a każdy z nich miał jakieś znaczenie w książkach jak i dla samego zawodnika. Niektórzy fani federacji zdzierali sobie gardła wraz z wokalistą zespołu, który skomponował ten theme.

No man is ever truly good
No man is every truly evil
I do the things you never could
And we won't ever be equal...



Kurtka, którą miał na sobie Aleister miała wystające rogi oraz była uszyta z dziwnego materiału, który wyglądała niczym skóra smoka lub naskórek człowieka po poparzeniu. Glify oraz runy na odzieniu również dawały odczucie, że ta osoba musi mieć podłoże satanistyczne. Black pewnym oraz nadzwyczaj spokojnym ruchem zaczął kierować się w stronę kwadratowego pierścienia przy mroku, który dopełniał całą tą aurę strachu. Kiedy znalazł się przed rozgałęzieniem dróg, podniósł wzrok i rozejrzał się po ludziach znajdujących się najbliżej bandy oddzielającej ich od tego cielesnego znaku ciemności. Po chwili zawodnik ruszył w prawą stronę i sprawnym ruchem wszedł po schodkach, a po nich znalazł się w kwadratowym pierścieniu. Tam prężnie usiadł na ziemię po turecku, wpatrując się przed siebie. Jego wzrok był niczym lód, a twarz nie pokazywała żadnych emocji. Jak gdyby ten zawodnik nie miał duszy, a sam mrok, który ukrył się w jego duszy oraz umyśle.



Currently in the ring from Amsterdam, Netherlands, weighing 205 pounds, Aleister... BLACK!

Powoli światła zaczęły znów oświetlać arenę, a Black nieśpiesznie zaczął ściągać swoją kurtkę. Po wykonaniu czynności podniósł się, podał ponad najwyższą linią swoją część ubioru jednemu z pracowników WWE. Tenże człowiek z należytym szacunkiem złożył kurtkę, uprzednio zauważając wlepiony wzrok Aleistera w niego. Każdy, kto ujrzał coś w tych źrenicach, wolał obrócić głowę lub uciekać, ponieważ większość widziała tam tylko mrok jarzący się z jego spojówek. Tom usadowił się w narożniku w podobny sposób jak poprzednio i z statycznym wyrazem twarzy, oczekiwał na dalszą część tego, co się wydarzy.

Ostatnio edytowany przez LUqi (2020-06-23 16:53:01)

Kolejny raz mam za zadanie być głównym rozjemcom pojedynku, którego stawką jest miano pretendenta, za co serdecznie dziękuję Gm'owi.

Sytuacja wygląda następująco, w ringu Punk uzyskał przewagę i wyniósł rywala pod Go To Sleep, ten jednak sprytnie się uwolnił i znalazł się za przeciwnikiem, jego próba Black Mass, jednak tylko przeszyła powietrze.

Oboje jesteście w sytuacji gdzie nie udało się wam wykonać akcji kończącej, Punk sprytnie się uchylił, natomiast Black dzięki wykorzystaniu ciężaru ciała znalazł się za rywalem(to opis tego co było w kontrach akcji kończących) . Chcę zobaczyć odczucia waszych zawodników, oboje byli bardzo blisko zwieńczenia walki, a także Signature Moves oraz Finisher po którym nastąpi koniec walki. Limit to 500 słów do dzieła.

W obecnych czasach bycie oryginalnym jest pojęciem wręcz abstrakcyjnym. Nikt z fanów WWE nie może być prawdziwym „sobą”, ponieważ ich naturalne „ja” jest odgórnie kształtowane przez wpływ bezczelnych facetów w garniturach. Mam tutaj na myśli zarząd wspomnianej federacji. Są oni tak bardzo zepsuci, że wcisną wszystko oglądającym, aby tylko przytulić papierowe banknoty.

Ja, jako jeden z nielicznych nie obawiając się konsekwencji, wyszedłem przed szereg i zrzuciłem narzuconą mi odgórnie kreację. Tak oto obrana przeze mnie droga doprowadziła mnie do walki o miano pretendenta do pasa mistrzowskiego WWE. Moim rywalem był zmanipulowany Aleister Black. Wytatuowany mężczyzna był doskonałym przykładem, jak łatwo manipulować człowiekiem. W zamian za liczne korzyści i dogodności zrobiono z niego marną podróbkę The Undertakera. Z godnego wojownika stał się niczym więcej jak odgrzewanym kotletem, którego nikt nie chciał przyjąć...


Nie mniej jednak pojedynek z tą marną kopią był bardzo wyczerpujący. Niemiłosiernie okładaliśmy się kopnięciami i uderzeniami pięści w ciągu kilkudziesięciu minut. Wymienialiśmy się efektywnymi akcjami, które doprowadziły nas do martwego punktu w tej epickiej potyczce. Staliśmy naprzeciwko siebie. Z trudem łapaliśmy powietrze. Fani mogli dostrzec na naszych twarzach otarcia i inne ślady wycieńczenia. Pomimo tego nie traciłem pogody ducha, ponieważ byłem pewien swojej osoby i swych umiejętności. W charakterystycznym dla siebie sposobie poprawiłem dłońmi swoje lekko utłuszczone włosy i oblizałem część wargi ozdobionej kolczykiem. Później wyprostowałem się, rozłożyłem na bok ręce i wykrzyczałem kwestię „I`m the best in the World”, na co fani zareagowali ogromnym dopingiem. Sprowokowany rywal ruszył. Niczym rozjuszony byk wymierzył mi cios prosty. W tle zdało się wówczas usłyszeć buczenie. Nie pozostając dłużny, odpowiedziałem pięknym za nadobne. Tak oto licznie zgromadzona publika mogła poczuć się, jak na gali bokserskiej. W pewnym momencie Black uruchomił swoje nogi. Dzięki szybkim Low Kickom wyszedł na prowadzenie. Widownia mogła pomyśleć, że zacząłem przegrywać, ponieważ chaotycznie zacząłem się zasłaniać. Nic bardziej mylnego. Chciałem w ten sposób uśpić czujność mojej ofiary. Gdy ten złapał mnie za rękę i posłał w kierunku najbliższych lin, byłem gotowy do zaatakowania go znienacka. Płynnie odbiłem się od lin i podczas powrotu w odpowiedniej chwili podskoczyłem i powaliłem wroga Jumping Heel Kick. Momentalnie powstaliśmy i dołożyłem Flying Clothesline, wieńcząc całą sekwencję Arm-Trap Neckbreaker (Comeback Sequence).


Publiczność wrzała z ekscytacji. Doskonale zdawali sobie sprawę, jak bliski byłem zwycięstwa. Bardzo zależało im na tym, aby to ich reprezentant w tych chorym świecie pro wrestlingu stanął na czele federacji. Dodali mi niezbędnego animuszu gromkimi brawami. W moich żyłaś zaś buzowała adrenalina. Dotychczasowe rany jak gdyby za sprawą czarodziejskiej różdżki przestały mi doskwierać. Byłem na tyle pewny siebie, że lekceważącym dla oponenta krokiem udałem się do pobliskiego narożnika. W konsekwencji podjętych czynności wspiąłem się na niego. Gdy byłem na jego szczycie wyprostowałem się, uniosłem w charakterystyczny sposób ręce ku górze i skoczyłem. Tak oto Diving Elbow Drop przyszpilił Aleistera do miękkiej maty. Musiałem wykrzesać siebie tyle sił, abym mógł postawić przysłowiową kropkę nad „i". W akompaniamencie sloganu "Go To Sleep powstałem i z lekkim trudem wyniosłem Blacka na barki. Nie zwlekając wykonałem mu akcję kończącą Go To Sleep na środku ringu i przystąpiłem do Pinu. Trzy klepnięcia były tylko formalnością. Teraz już wicie, dlaczego warto być sobą, a nie marną kopią innej osoby.

Głos leci na CM Punka, dał bardzo łądny i zbalansowany post. Czułem postać, którą czytam a sama zaprezentowana akcja mi podeszła. Jeśli chodzi o Blacka to jak dla mnie czytać się tego nie dało. I nie dlatego że nie umiesz pisać. Pisać potrafisz fanastycznie. Ale twoje wstawki o lucyferze który przemawia do Ciebie i upadłych aniołach to dla mnie zbyt wiele. Rozumiem że masz okultystyczny gimmick, ale nawet gdyby ktoś tak pisał Kanem to byłoby to dla mnie przeszarżowane.