Chwila, w której musisz zaprezentować się swoim fanom, jest ważna dla każdego wrestler'a. To świetna okazja również do tego, aby przekonać do siebie innych - osoby, którym ukazujesz się pierwszy raz. Forma rozrywki nazywana wrestling'iem charakteryzuje się tym, że każdy zawodnik ma pełną swobodę sposobu, w jaki zamierza wejść do ringu. To jest piękne, jedyne, niepowtarzalne! Jedni robią to bardzo spektakularnie, inni mniej. Niektórzy zaś dzięki swoim wejściom zyskują wielką popularność.



Kiedy tylko usłyszałem swoją wejściową muzykę, moje serce jak zwykle zaczęło bić znacznie szybciej. Utwór reprezentujący mą barwną osobę rozniósł się po całej arenie. Na wszystko zaczęła już reagować widownia. Wziąłem bardzo głęboki oddech, próbując skupić swoje myśli. Adrenalina niemalże rozsadzała mi całe ciało, próbując wydostać się na zewnątrz. To chwila na tyle ważna, że ciężko ją wyraźnie sprecyzować. Uwielbiałem te chwile, rejestrując je często głęboko w pamięci. Kamera przeniosła swój obraz na ring oraz znajdującego się w nim zapowiadającego. Za moment po prostu ruszyłem, uznając przy tym, że to najlepsza chwila. Powitałem wszystkich miną, którą sporo osób już wcześniej miała okazję zobaczyć. Znali ją z moich poprzednich występów. Na sobie zaś miałem strój, którego nie powstydziłby się żaden prawdziwy mężczyzna. Kurtka w ciemno-czerwonych barwach sprawiała, że czułem się niesamowicie swobodnie. Chusta zaś była dodatkowym elementem mojej garderoby, od którego nie mogłem odstąpić. Do tego wszystkiego klasyczny strój zapaśniczy o ciemnej barwie wraz ze spodniami jeanas'owymi i ciemnymi butami. Wszystko idealnie zgrane z mą piękną brodą, jak przystało na wiejskiego przystojniaka! Otworzyłem swe usta, uśmiechając się przy tym dość niezgrabnie i oficjalnie przywitałem każdego fana swym głosem, rozkładając później ręce. Ukazałem się wszystkim w klasyczny dla mnie sposób, zerkając teraz na okolice kwadratowego pierścienia. Będąc gotowym do dalszej drogi, ruszyłem w stronę fanów, którzy znajdowali się niedaleko mnie, witając się z nimi w przyjazny i zabawny sposób.



Kiedy pewien etap między pokaźną widownią został przeze mnie pewnie pokonany, zatrzymałem się, rozkładając nieco ręce na pewnej przestrzeni, aby przez krótki moment wczuć się jeszcze bardziej w atmosferę panującą w budynku. Zacząłem lekko kiwać głową. Zdecydowanie chwila ta była wzruszająca. Moi fani stopniowo robili się coraz głośniejsi i bardziej aktywni. Gdy tylko wyświetlił się interesujący podpis, przedstawiający moją postać, postarałem się jakoś mocniej wyrazić swoje emocje za pomocą krótkiego komunikatu oraz klepnięcia w pierś. Po chwili zawieszenia znów wróciłem do bardziej konkretnego działania i z pozytywnym akcentem przeszedłem między publiką, częstując niektórych jeszcze klasyczną piąteczką w swoim stylu.



Po raz kolejny znalazłem sobie nieco wolnej przestrzeni do dyspozycji. Rozejrzałem się więc na boki dość energicznie w stylu znajomym dla moich fanów i wyczaiłem mój ulubiony trunek alkoholowy w puszce, który pozwoliłem sobie na moment pożyczyć. Dokładnie tak, jak to miałem w zwyczaju. Upiłem łyk jasnego piwa, którego puszka za momencik zawędrowała z powrotem do właściciela. Jak zwykle pyszne! Delektując się przepysznym alkoholem, ruszyłem dalej zadowolony, a wtedy już prezentacją mojej osoby zajął się człowiek w ringu.

Ring announcer: Making his way to the ring, Mance Warner!

Będąc naprzeciw garstki fanów, postanowiłem ich trochę zabawić i zatrzymałem się przy przyjaznej ekipie, poświęcając im nieco więcej uwagi. Następnie znów ruszyłem dalej.



Kiedy zawitałem niedaleko ringu, a dzieliło mnie od niego naprawdę niewiele, znów nastał czas na drobną rozrywkę z publicznością, która krzyczała i wymachiwała rękoma, niezwykle ciesząc się moją obecnością. Pobudziłem ich jeszcze nieco, motywując do większej zabawy, a następnie już chwytając się lin, postawiłem pierwsze kroki na krawędziach ringu, pokonując pewną odległość. Moje nogi za moment zawitały na linach, a ja wyjrzałem do publiki, nachylając się w trochę niewygodny sposób. Kolejna puszka jasnego piwa wpadła później w moje łapska. Musiałem napić się przynajmniej małego łyka. Reszta znów powróciła do dobroczyńcy, który pozwolił na skosztowanie. Później zaś jeszcze drobne pozdrowienie i powędrowałem na środek, łapiąc się górnej liny. Interesująca poza i mała chwilka dla fotografów, którzy zapewne nie mieli zamiaru odpuścić w takim momencie.



Wkroczyłem dość stanowczo i pewnie do kwadratowego pierścienia w niecodzienny sposób witając się z mężczyzną, który wcześniej miał okazję mnie zapowiadać. Z charakterystycznym wyrazem twarzy oraz pozdrowieniami zacząłem pewniej kroczyć po ringu, następnie zrzucając z siebie zbędne części garderoby.

No panowie jako iż walka jest o miano pretendenta do najważniejszego tytułu na SD, to i wymagania powinny być jakieś ważniejsze i bardziej szczegółowe niż w standardowym pojedynku.

Walka przez cały czas jej trwania, jest niezwykle wyrównania, raz za razem zmienia się w niej prowadzenie, raz to Priest jest bliski skończenia, pojedynku za drugim razem bliższy tego jest Warner. Po dość długiej wymianie graplerskiej, Damien zdobył przewagę i wykręcił rękę rywala i posłał go na liny, sam odbijając się od przeciwległych. Gdy był blisko rywala, został zaskoczony przez Spinebuster i teraz padł jak rażony piorunem.

Remik:

Jesteś po przyjęciu Signatury od rywala, wcześniej walka jednak była dość wyrównana, a chwilę przed otrzymaniem akcji wypracowałeś sobie przewagę. Możesz zaznaczyć w swoim poście, to że nagle Twój plan legł w gruazach, chcę abyś zaliczył mocny comeback do pojedynku zwieńczony finisherem i przypięciem, oczekuję skupienia się walce, ale ma ona być nasycona emocjami postaci.

Curix:

Udało Ci się wykonać Signature, tak więc zdobyłeś pozycję dominującą, tutaj chcę opisu emocji Twojej postaci jesteś już blisko ostatecznego tryumfu, ale musisz pozostać czujny, ponieważ Twój rywal potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Chcę tutaj kontynuacji Twojej ofensywy, która zostanie na krótką chwilę przełamana przez przeciwnika, gdy będzie się wydawało że tracisz kontrolę proszę o finisher i przypięcie.

KŁ na 600 słów poproszę, ponieważ jest już w nim zawarty końcowy tryumf oszczędzam Wam bookingu po walce. Liczę na równe starcie, i pamiętajcie patrzę na to że walka ma być istotnym punktem, ale mają być w niej emocje a nie suche ciosy. Powodzenia.

Za sprawą kosztowanego przeze mnie samogonu przed walką, odczuwałem stoicki spokój. Rozgrzałem nim swoje ciało, czując jedynie błogość. Nic nie poprawia nastroju tak dobrze, jak alkohol własnej roboty. Dzięki niemu niemalże zawsze stawałem się bardziej kreatywny i otwarty na nowe wyzwania.
W końcu jednak musiał nastąpić przełom. Obudził się we mnie kompletny szaleniec. Zew mojej nieobliczalnej natury dał się we znaki.

- No to jedziemy, kurka wódka! - odparłem niezwykle zachrypniętym głosem - jakbym kolekcjonował plwocinę w swym gardle.

Rozpoczęliśmy prawdziwą wojnę. Od samego początku słyszałem okrzyki motywacyjne, które działały na mnie budująco. Jeszcze nigdy nie miałem okazji wzbudzić w publice takiego ożywienia.

Starcie trwało już od jakiegoś czasu. Obraz batalii wskazywał na to, że nasze możliwości dzisiejszego dnia były na podobnym poziomie.
Nagle jednak cały obraz uległ zmianie. Sytuacja, w której znalazłem się z Damianem, zaczęła przypominać brutalny pojedynek MMA. Nasze umiejętności w płaszczyźnie parterowej prawie się nie różniły. Teraz jednak znalazłem się w ciężkiej sytuacji - rywal zdobył chwilową przewagę... Mój oddech momentami robił się na tyle ciężki, że popadałem w drobny kryzys emocjonalny. Przypominałem sobie wtedy, jak bardzo zależy mi na wygranej. W końcu ta walka to dla mnie klucz do triumfu we federacji. Nie mogłem zaprzepaścić takiej okazji...

Mimo że starałem się z całych sił, Damian prezentował się coraz lepiej. Był niezwykle bliski sukcesu. Dominując nade mną w parterze, nie odpuszczał ani na moment. W końcu wpadł na pomysł przechwycenia mojej ręki, co sprawiło mi niesamowicie silny ból. Oczy niemalże wychodziły mi z orbit, gdy tylko próbował przejąć nad nią kontrolę. W końcu przeciwnik posłał mnie na liny. Czułem się cholernie osłabiony, ale wiedziałem, że to dla mnie ogromna szansa na kontrę. Próbowałem przywrócić się w jakiś sposób do świata żywych, widząc przed sobą rozmazaną postać. Mocno potrząsnąłem swą głową, zaciskając zęby z całych sił. Gromadząc resztki swojej energii, wyprowadziłem kontrę, która zaskoczyła większość widzów. Potężny Spinebuster sprawił, że przyszłość tego pojedynku stanęła pod wielkim znakiem zapytania. Czy znajdę w sobie odpowiednią ilość energii i charakteru, aby okazać się triumfatorem?

To był świetny moment. Gdybym tylko wykorzystał chwilową niedyspozycję mojego konkurenta - z pewnością osiągnąłbym sukces. W głowie wyobrażałem sobie już przebieg świętowania po spektakularnej wiktorii. Wódzia... Pełno wódzi... Dużo piwka, może jakieś tłuste żarcie... O tak... Myśląc o tym, czułem charakterystyczny ścisk żołądka. Mój organizm niemalże zaczął domagać się alkoholu, a wtedy bywam nieprzyjemny. Złość prawie wychodziła ze mnie na zewnątrz. Kąciki ust niemalże drżały bezustannie. Zła energia przepełniła mnie od stóp do głów i miałem szansę dobrze to wykorzystać. Z tyłu głowy wciąż pamiętałem o tym, jak bardzo zbliżona jest nasza dzisiejsza dyspozycja. Do końca musiałem pozostać niezwykle uważny. Podchodząc do przeciwnika z ogromną ostrożnością, wymierzyłem mu potężny Knee Drop. Miałem go jak na tacy. Mogłem teraz rozdawać karty. Prawie śliniłem się ze złości, jednak zachowywałem przy tym chłodną głowę. Stojąc nad leżącą ofiarą, czułem się, jak kat. Na moment oddaliłem się od swojego przeciwnika, aby go zmylić. Rybka połknęła haczyk. Mężczyzna przykląkł, podpierając się dłońmi. Wtedy zaś ruszyłem na niego, prezentując jeszcze raz moc moich kolan - Knee Lift. Wydawało mi się, że mój konkurent nie jest w stanie znieść więcej. Oparłem się o liny, tyłem do Damiana, świętując przedwcześnie wygraną z moimi fanami. Uśmiechałem się do nich, czując, że uda mi się spokojnie wygrać. Może kilku z nich zaproszę na wspólną popijawę... Tak pięknie mi kibicują... Nie spodziewałem się, że przeciwnik właśnie wstał i czekał tylko, aż się odwrócę. Otrzymałem od niego potężne kopnięcie (Cyclone Kick), po którym na kilkanaście sekund zakręciło mi się w głowie. Odbiłem się od lin, tracąc panowanie nad własnym ciałem i poczułem się, jak w innym wymiarze. Później jakimś cudem zaskoczyłem go wyciągniętą ręką - Lariat. Przypięcie... Nie do końca pamiętałem, co działo się dalej. Moja ręka jednak znalazła się w górze i dopiero wtedy mogłem zaczerpnąć nieco więcej powietrza, ledwo stojąc na nogach.

Ilość słów: 630 - troszkę musiałem powalczyć z edycją i eliminacją.

* - Mance przed walką wypił pewną ilość bimberku własnej roboty. Dokładnie opisałem, co dzieje się z nim po danej dawce. Opis jest dość mocno zróżnicowany. Z początku dość humorystyczny, ale momentami bardzo chaotyczny i ciężki w odbiorze, co w tym przypadku również jest celowym zabiegiem z mojej strony. Wiąże się to nie tylko z ilością alkoholu w jego krwii, ale również z osobowością. W końcowym etapie walki Warner jest mocno zamroczony, ale jakimś cudem udaje mu się instynktownie wybrnąć z całej sytuacji. Czynniki, które o tym zdecydowały to silne przemęczenie, reakcja na ,,sygnaturkę" rywala oraz oczywiście alkohol.

Ostatnio edytowany przez Curix (2020-06-18 23:51:30)

+1 jeśli chodzi o limit

+1 jeśli chodzi też o wynik. Czytając post Remika aż chce sie powiedzieć Interpunkcja trochę leży, ale podoba mi się równy podział na walkę i resztę opisu. Curix z kolei oddał chyba swój najlepszy post jaki dane mi było czytać. Zrobiłeś postępy - gimmick czuć, słownictwo jest do zniesienia. Bardzo dobrze.

Widać, że limit jednemu przypadł do gustu a drugiemu chyba pokrzyżował plany. Tak czy inaczej mój głos leci na Curixa.