Making his way to the ring, from Auckland, New Zealand, weighing in at 220 pounds "Switchblade" Jay White!

Ostatnio edytowany przez Carrick (2020-06-04 14:58:47)

Gdy tylko z głośników wydobyły się pierwsze nuty znanego już utworu, a na telebimie pojawił się napis "Hangman", publiczność oszalała. Ich ulubieniec miał wkrótce pojawić się na rampie i to doprowadzało wszystkich do szaleństwa. Wrzawa wzmagała się z każdą mijającą sekundą, dźwięk uderzeń w barierki niemalże zagłuszył muzykę wejściową Adama. Komentatorzy z pasją przedstawiali sylwetkę tego zawodnika, opowiadając o jego wyczynach w federacji. Wciąż nie było jednak śladu po Page'u. W pewnym momencie okrzyki publiki stały się jeszcze głośniejsze, a kamera zaczęła wyłapywać gesty fanów, którzy wskazywali nie na główne wejście, lecz na jedno z bocznych. Wszyscy zwrócili swój wzrok w tamtym kierunku i to właśnie tam pojawił się główny mistrz federacji. Nie był jednak sam. Adam pojawił się na arenie na grzbiecie wiernego wierzchowca, którego imię fani zdążyli już poznać.



Ring announcer: Ladies and gentlemen! Making his way to the ring, from Aaron's Creek, Virginia, weighing at 213 pounds! Riding on the Hunter Horse Helmsley, the WWE Champion! "Hangman"! Adam! Page!

Prędko blaski fleszów rozjaśniły całą arenę. Każdy chciał mieć zdjęcie tego niecodziennego zdarzenia. "Hangman" zapowiadał w mediach społecznościowych powrót swojego wierzchowca, więc każdy był na to przygotowany. Page nigdy nie należał do typowych showmanów, rzadko zwracał swoją uwagę poza ringiem, lecz tym razem mu się to udało. Koń spokojnie stawiał kolejne kroki, powoli zbliżając się do końca drogi. "Problem Solver" skrywał swoją twarz pod ciemną bandaną, która idealnie pasowała do reszty jego stroju. W pewnym momencie chwycił ją jednak i pociągnął w dół, odsłaniając w pełni oblicze. Obiektyw kamery złapał jego srogą minę i udostępnił ją na telebimie, dzięki czemu również zgromadzeni przed telewizorami mogli doświadczyć jego skupienia. Górę jego stroju tworzyła skórzana kamizelka, na której tyle widniał ogromny napis z pseudonimem zawodnika. Nowością były kowbojskie czapsy, lecz tego dnia były więcej niż tylko ozdobnym dodatkiem. Od zawsze tworzyły one podstawę jazdy konnej, także w tym wypadku Page postawił na zaufane sposoby zabezpieczenia nóg przed obdarciami. Gdy Hunter dotarł w końcu do wyznaczonego zawczasu miejsca, Page zeskoczył na podłogę, przekazał konia pracownikowi i ruszył w kierunku ringu, mijając po drodze wiwatujących kibiców. Ci wystawiali w jego kierunku dłonie, a także kubki z alkoholem, a Hangman na chwilę się zatrzymał, by skorzystać z oferty. Gdy w końcu dotarł do jego krawędzi, przeszedł kilka kroków, by znaleźć się przy boku, na który szybko wskoczył. Tam pochylił się nieco, a następnie uniósł wysoko dłoń z wystawionym do góry wskazującym palcem.



Gest ten zachęcił publiczność do żywiołowej reakcji, wszyscy zaczęli wykrzykiwać znane już w federacji hasła. Oczywiście nie mogło zabraknąć tego najważniejszego, kojarzonego już z Hangmanem także poza ringiem WWE. Chodziło o słowa, przez które wielu uczniów miało problemy z nauczycielami. "Cowboy Shit", bo o tym oczywiście mowa, niosło się przez całą halę, przywołując na twarze niezadowolonych matek grymas. Starały się one zakryć uszy swoich pociech, lecz było już za późno, bo dzieciaki z wielkimi uśmiechami próbowały dołączyć się do tej niezwykłej zabawy. Atmosfera była niezwykła, nawet sam Page pozwolił sobie na chwilowy uśmieszek, lecz zniknął on bardzo szybko i chwilę później Adam wkraczał już do wnętrza ringu. Stanął w samym jego centrum i rozejrzał się po arenie, zwracając uwagę na wszystkie chwalące go plakaty. Cały obraz uchwycony został przed kamerę dystansową, więc powstało z tego wspaniałe dzieło- Page otoczony był tysiącami wiwatujących fanów, którzy z radością unosili swoje plastikowe kubki. Liczyli na to, że po wielkim zwycięstwie "The Drunken Outlaw" podejdzie do nich i opije sukces, a w przypadku postaci takiej jak Page było to bardzo prawdopodobne. W końcu Adam ruszył się z miejsca, zaczął krążyć po wyznaczonej przez liny granicy. Najpierw zdjął skórzaną kamizelkę, chwilę później chwycił również bandanę i mocnym szarpnięciem ściągnął ją z szyi.



Następnie rozpoczął żmudny proces pozbywania się masywnych czapsów. Wszystkie przedmioty oddał w ręce pracownika federacji, który miał zająć się transportem wszystkiego na zaplecze. Sam zawodnik natomiast chwycił oburącz górny sznur i mocno go szarpnął, sprawdzając jak wygląda sprawa jego naciągnięcia. Kilka sekund później wykonał dwie, może trzy kolejne próby, tym razem wykorzystując całe ciało. Odbijał się plecami od lin do czasu, gdy uznał iż jest to poziom zadowalający. Następnie przeszedł do innych form przygotowania się do pojedynku i w myślach odliczał sekundy dzielące go od pierwszego uderzenia w gong.

Wiedziałem, że White nie jest osobą godną zaufania... Ten dziwak miał czelność zaatakować mnie zrywając przy tym nasze przymierze. Nie sądziłem, że chwila obijania mistrza sprawi, że The Villain poczuje się na tyle pewnie, by zacząć działać w pojedynkę. W mojej głowie, gdy dwa tygodnie temu czekałem na niego z ofertą, rysował się inny koncept. Myślałem, że połączenie moich akrobacji z jego siłą sprawi, że po brutalnych atakach Adam Page nie podniesie się już na dobre i dopiero wtedy zajmę się tym pomyleńcem White'm. Rzeczywistość była zgoła inna, mistrz nie dość, że wstał to już zabierał się za atak. Nie powiem, bardzo satysfakcjonowała mnie perspektywa oglądania tego, jak Hangman karze za popełnienie tak bezmyślnego błędu mojego byłego partnera. Dlatego właśnie siedziałem w narożniku odpoczywając po serii ciosów jakimi "Switchblade" mnie zasypał i podziwiałem spektakl z wyraźnym uśmiechem na twarzy. Zgromadzona na arenie publiczność również żywo reagowała dopingując Kowboja przy każdym prawym sierpownym, który wymierzał w twarz opponenta. To była chyba pierwsza chwila, w której się z nimi zgadzałem. WWE Champion zdołał nawet wykonać Powerbomb na zdominowanym rywalu. Naprawdę niewyobrażalną radość sprawiała mi moja obecna pozycja, w której to byłem niezagrożony, a pozostali konkurenci zużywali swe siły. Mistrz kontynuował natarcie i podniósł pretendenta, który jednak pokazał swoją przebiegłość i zaatakował nieczysto wkładając Adamowi palec w oko. Zaatakowany Page dał się pchnąć na liny, jednak powracając powalił przeciwnika za pomocą Rebound Lariat'a. W tym momencie stwierdziłem, że dość się już naoglądałem, chęć bycia w centrum uwagi była silniejsza niż zdrowy rozsądek, który podpowiadał mi, że powinienem chytrze przeczekać jak najdłużej w narożniku. Dlatego momentalnie podniosłem się i ruszyłem na Hangmana, który był odwrócony tyłem, gdyż po udanej akcji krzyczał coś do swoich fanów przekomarzając się z nimi. Biegnąc rozwinąłem naprawdę dużą prędkość, a słyszalny hałas sprawił, że "The Drunken Outlaw" odwrócił się inkasując przy tym Spear'a! Akcja zabolała również mnie, dlatego trzymając się za brzuch wyślizgnąłem się z ringu, by następnie podnieść zwisającą płachtę przykrywającą konstrukcję i poszukać pod ringiem pewnego przedmiotu. Znalazłszy moją zabaweczkę, dumnie zaprezentowałem widowni to co trzymam w prawej dłoni, był to łom. "Teraz zobaczycie co to znaczy prawdziwy hardcore! Wreszcie nazwiecie mnie waszym Guru of the Greatness!" - krzyczałem do najbliżej stojących fanów, którzy zareagowali głośnym buczeniem. Następnie wróciłem do ringu, gdzie podnosił się już mój cel - Jay White. Zbliżyłem się do jeszcze zamroczonego przeciwnika i wykonałem Crowbar Shot!



Zawodnik, który przed chwilą otrzymał bardzo bolesny cios dosłownie padł na matę niczym rażony piorunem, a ja podirytowany tym, że tak długo uwaga wszystkich skupiona była na pozostałych członkach walki, a nie na mnie, zacząłem wyżywać się na leżącym okładając go serią Crowbar Shot'ów. Tym razem nie celowałem, nie zwracałem uwagi czy łom uderza kończyny, plecy czy korpus rywala, ważne, że zadaje ból. Po kilku ciosach uspokoiłem się, odgarnąłem włosy, rozłożyłem szeroko ręce (w jednej z nich wciąż dumnie dzierżąc moją broń) i przymknąłem lekko oczy. Stałem tak nad potężnie pokiereszowanym konkurentem napawając się byciem w blasku reflektorów, gdy od tyłu zaatakował mnie mistrz Adam Page. Przez swoją wściekłość na tego półmózga Jay'a, który nie chciał ze mną współpracować dostatecznie długo, całkowicie zapomniałem o dużo trudniejszym z rywali, jakim niewątpliwie był Kowboj. Nie zareagowałem na jego German Suplex, podczas którego broń wypadła mi z ręki. Hangman, ku uciesze fanów, kontynuował natarcie skierował się w moją stronę, gdy podnosiłem się przy linach, jednak chowając głowę przebiegłem nienaruszony pod jego wystawioną ręką, odbiłem się od przeciwległych lin i tym razem to ja chciałem powalić rywala za pomocą akrobatycznego kopnięcia w głowę, jednak ten momentalnie zszedł do parteru i przeturlał się unikając mojego ataku i wyprowadził Superkick, który sprawił, że wylądowałem na macie. Muszę wykorzystać swoje najcwańsze zagrywki by pokonać tego gościa...

627
Sędzia napisał, że liczy najbardziej się pomysł i nie określił przy tym, że muszę zaatakować równocześnie obu rywali, zaatakowałem najpierw jedno, a potem drugiego, gdyż tak sobie wymyśliłem, ale uważam, że zastosowałem się do wytycznych gdyż nie były one aż tak sprecyzowane, że nie mogłem zaatakować ich w odstępie czasowym.

Gdyby człowiek potrafił zabijać wzrokiem, to Jay właśnie padłby na matę. Wypełniała mnie niewyobrażalna złość, którą bez problemu można było wyczytać z wyrazu mojej twarzy. Znów odezwał się spożyty przed pojedynkiem alkohol, zdecydowanie potęgował moje emocje. Oburącz trzymałem się górnej liny, jednak drżenie mojego ciała sprawiało, że sznur drgał niemiłosiernie, zwracając uwagę White'a. Nowozelandczyk uśmiechnął się nonszalancko i rzucił w moją stronę kilka niecenzuralnych słów. Odszczeknąłem się krótko i próbowałem wejść do ringu, niesiony niesamowitym dopingiem publiczności w Los Angeles. Niestety oponent błyskawicznie ruszył w moją stronę, zdecydowanie chciał mi w tym przeszkodzić. Wyprowadziłem krótkie uderzenie barkiem, przez które Switchblade cofnął się i wydał z siebie ciche syknięcie. Poczułem przypływ energii, który pozwolił mi na wskoczenie do ringu nad górną liną. Następnie doskoczyłem do Jaya i powaliłem go szybkim trafieniem (Lariat). Rywal znów się podniósł, jednak czekało go powtórne spotkanie z moim ramieniem (Lariat). Również po tym ciosie White wstał, wtedy posłałem go w kierunku lin, a następnie, gdy ruszył już w moją stronę, pochyliłem się nieco i przechwyciłem go w trakcie biegu, by następnie podrzucić go na znaczną wysokość. Upadek sprawił, że tym razem Knife Pervert nie był w stanie wrócić do pionu, dzięki czemu miałem go z głowy (Free Fall Drop).
- KTO MÓWIŁ, ŻE NIE DAM RADY!- ryknąłem w kierunku publiki, rozkładając szeroko ręce. Fani zaczęli skandować moje imię, a to przywołało na moje usta szeroki uśmiech. Uniosłem nawet głowę, przymykając przy tym oczy. Zacząłem myśleć o piwie, którego zapas czekał na mnie w szatni. Wsłuchiwałem się w skandowanie, jednak nie wyczułem nagłej zmiany w otoczeniu. Prędko przekonałem się czym była spowodowana, bo poczułem ogromny ból w kroczu. To Mundo, o którym niestety zapomniałem, zakradł się od tyłu i zdzielił mnie mocnym uderzeniem (Low Blow).
- Tylko nie w orzeszki...- wydusiłem z trudem. Kibice natychmiastowo zaczęli buczeć, jednak Johnny nic sobie z tego nie zrobił. Przewróciłem się na matę, ale kątem oka widziałem jego reakcję. Uśmiechał się wrednie, wpatrując się w negatywnie nastawiony do jego osoby tłum. Próbowałem wrócić do pionu, niestety ból mi na to nie pozwalał. Mój żołądek zaczął się buntować. Z trudem doczołgałem się do Mundo, który spoglądał na mnie z góry i chwyciłem się paska jego spodni, by przy jego pomocy stanąć na nogi. Usłyszałem obraźliwe słowa rywala i chwilę później kilka uderzeń w plecy wybiło mnie z rytmu. Mimo wszystko dalej walczyłem, a gdy w końcu się wyprostowałem, czekało na mnie mocne kopnięcie (Roundhouse Kick). Trafienie mocno mną wstrząsnęło, ale za wszelką cenę starałem się utrzymać w pionie.
- COWBOY SHIT! COWBOY SHIT!- do moich uszu doszedł zjednoczony głos tłumu. Wszyscy powtarzali to hasło, oczekując mojej reakcji. Kiwając się na nogach uniosłem w górę ręce, desperacko próbując utrzymać gardę. Johnny pokiwał głową z zażenowaniem i wyprowadził mocne uderzenie w moją szczękę. Zachwiałem się, lecz po chwili oddałem równie mocno. Doszło między nami do wymiany ciosów. Przy każdym moim trafieniu publika była wniebowzięta, jednak gdy Mundo oddawał, wszyscy buczeli. W końcu udało mi się zyskać przewagę, wyprowadziłem serię bez odpowiedzi, a gdy cofnąłem się o krok, by wyprowadzić mocniejszy cios, Szaman ukarał mnie kopnięciem w podbrzusze. Dołożył mocny policzek, którego użył do ustawienia mnie pod mocniejszą akcję. Poczułem ruch maty za mną, natomiast Mundo w tym samym czasie wskoczył na drugą linę. Odbił się od niej i skoczył w moją stronę, wtedy jednak pochyliłem się. Amerykanin wykonał kopnięcie, które otrzymał powracający do pojedynku White (Flying Chuck). Nastąpił nokaut, Jay runął jak długi na podłogę i wypadł poza ring. Zaskoczony Mundo odwrócił się w moją stronę, jednak czekałem na niego z mocnym uderzeniem po piruecie (Roaring Elbow). Role się odwróciły, Amerykanin zaczął chwiać się na nogach.
- Oh, piss off!- rzuciłem i powaliłem go potężnym kopnięciem (Big Boot). Publika dostała to, czego chciała. Żaden z rywali nie był gotowy na to kowbojskie gówno.

600+26

Jako, że śmiało można przyznać, iż mamy tu do czynienia z jedną z najważniejszych walk po otwarciu forum to rozpiszę werdykt według kategorii oceniania, a widzę, że do wytycznych Granda zastosował się każdy z Was

1. Do czego można się przyczepić: (trochę na siłę )

Ittam - w oko rzuciło mi się szczególnie to: (Hangman, ku uciesze fanów, kontynuował natarcie skierował się w moją stronę, gdy podnosiłem się przy linach, jednak chowając głowę przebiegłem nienaruszony pod jego wystawioną ręką, odbiłem się od przeciwległych lin i tym razem to ja chciałem powalić rywala za pomocą akrobatycznego kopnięcia w głowę, jednak ten momentalnie zszedł do parteru i przeturlał się unikając mojego ataku i wyprowadził Superkick, który sprawił, że wylądowałem na macie) Za dużo się tu dzieje jak na jedno zdanie, aż prosi się o chwilę oddechu.

Carrick - jako, że Twoja postać jest heelem, który nie może aż tak dominować w ringu (to raczej domena face'ów), myślę że wykonałeś o cios albo nawet dwa za dużo na zmęczonym, ale w końcu co by nie było aktualnym mistrzem WWE.

Bydlak - Oburącz trzymałem się górnej liny, jednak drżenie mojego ciała sprawiało, że sznur drgał niemiłosiernie, zwracając uwagę White'a. - tutaj tylko można było drżenie albo drgał zastąpić innym synonimem.

Punkt leci do Bydlaka, gdzie waga mojej doczepki jest najmniejsza.

2. Gimmick: Ponownie punkt dla Bydlaka. Ogólnie w każdym z waszych postów było widać ten charakterek postaci, ale tego pijanego mistrza - kowboja widać najbardziej - aż momentami się uśmiechnąłem czytając post.

3. Język: Tutaj punkt dla Carricka. Najpłynniej przebiegło mi się przez większość zdań - ułożone w sposób prosty i przyjemny w odbiorze. Dodatkowo miałem wrażenie, bogatsze słownictwo od przeciwników + spoko porównania.

4. Pomysł: tutaj również punkt dla Carricka. Fajny pomysł z tym polaniem piwem, jak dla mnie tym zabiegiem wyszedłeś tu minimalnie na plus.

5. Emocje/odczucia - tu punkt dla Bydlaka. W każdym poście opis sytuacji wplatany pomiędzy walkę stał na super poziomie, jednak tak jak w przypadku gimmicku tu spodobało mi się to najbardziej. Moment w którym chwiejący się mistrz oddaje cios w twarz Mundo przy okrzykach publiki - złoto.

Jak widać podtrzymuje decyzję Marcelego, jednak duże brawa dla wszystkich. Carrick jak widać po wyniku punktowym sprawił naprawdę duży ból głowy z wyłonieniem wygranego. Ittam też napisał solidny post jednak niestety trochę gorszy niż w walce o pretendenta. Mam wrażenie, że zbyt dużą część postu poświęciłeś roli obserwującego przez co ucierpiał na tym gimmick i pomysł.

Ostatnio edytowany przez Stif (2020-06-08 18:23:58)

Walka strasznie się przeciągała, żaden z nas nie potrafił utrzymać wywalczonej przewagi na długo. Za każdym razem pojawiał się ten trzeci i wszystko psuł. Przynajmniej było tak do czasu, gdy kilkukrotnie trafiłem Mundo mocnymi ciosami na czaszkę, po których zaczął się chwiać. Ostatnie uderzenie dodałem po krótkim rozbiegu, tym samym zwalając Amerykanina z nóg. Obserwowałem jak Johnny powoli turla się w kierunku krawędzi ringu, z której po chwili spadł. Zostałem w ringu sam na sam z drugim rywalem. Jay leżał na macie po wcześniejszych ciosach, więc nadarzyła się idealna okazja do ataku. Stanąłem tuż za nim i czekałem na moment, w którym stanie na nogach. Chwilę przed tym machnąłem nogą w bok i wykonałem szybki piruet, po którym klepnąłem oburącz w matę, by następnie rozłożyć szeroko ramiona.
- All my friends are dead!- krzyknąłem, powtarzając hasło jedynego z przyjaciół, którego nie miałem zamiaru zapominać. Publika szybko podłapała o kogo chodziło, zewsząd usłyszeć można było głośne okrzyki "Woop woop". Jay zdążył już wstać, więc wskoczyłem na jego plecy i błyskawicznie zapiąłem znaną całemu światu dźwignię, ciężarem ciała sprowadzając Switchblade'a na matę (Chicken Wing). Fani zaczęli wrzeć. Dusiłem oponenta, co chwilę dając mu do zrozumienia, że czas odklepać. Mimo to Nowozelandczyk walczył ze wszystkich sił, by się nie poddać. Na jego twarzy widoczny był potworny ból, jednak nie klepał. Mijały sekundy, a Jay widocznie opadał z sił, jego powieki zaczęły się przymykać, ręka, która jeszcze chwilę temu niespokojnie się poruszała, teraz zaczęła opadać. Arbiter zbliżył się i zaczął sprawdzać stan rywala. Czułem, że to może być ten moment. Niespodziewanie obok nas znalazł się Mundo, o którym kompletnie zapomniałem. Spojrzałem z przerażeniem na moment, w którym wyskoczył z maty.
- Jak orła cień...- rzuciłem, gdy Szaman znalazł się na pewnej wysokości i opadał wprost na nas, blokując mi również światło reflektorów. Chwilę później poczułem ból (Standing Shooting Star Press). W ułamku sekundy puściłem chwyt i przeturlałem się w okolice lin, zaś Mundo przeszedł do pinu. Na moje szczęście White przebudził się i uniósł bark po dwóch klepnięciach. Mimo wszystko Johnny był na fali. Ciężko dysząc leżałem na krawędzi ringu, oglądając z tamtego miejsca akcję. Amerykanin chwycił Jaya za kończyny i przysunął go bliżej narożnika. Wiedziałem do czego to prowadzi. Objąłem mocno środkowy sznur i z niepokojem wpatrywałem się w moment, w którym stanął przed narożnikiem. Szykowałem się do nagłego zrywu, na moje szczęście wcale nie był potrzebny. Johnny wykonał piękną akrobację, która miała zakończyć się lądowaniem na Nowozelandczyku, ten jednak wystawił ugięte kolana, tym samym kontrując akcję firmową Mundo (Starship Pain). White chciał pójść za ciosem. Lekko obolały dźwignął się na nogi i stanął nad zwijającym się przeciwnikiem, następnie przejechał palcem po gardle. To był znak- czas kończyć pojedynek. Objął Johnny'ego i uniósł go z maty, następnie wykonał błyskawiczny obrót, który wbił głowę Amerykanina w matę (Blade Runner). Wyglądało na to, że to będzie już koniec, Jay pewnie myślał o przypięciu, lecz miałem inny plan. Głośno gwizdnąłem, zwracając jego uwagę. Przez chwilę kręcił się na pięcie, próbując mnie wypatrzeć, a gdy już mu się udało, było za późno. Wykonałem piękny przewrót nad liną, po którym wbiłem się w Jaya przedramieniem (The Buckshot Lariat). Bez czekania przypiąłem go do maty, a już chwilę później sędzia klepnął trzeci raz w matę.
Koniec! Udało się! Obroniłem mistrzostwo! Czas zacząć świętowanie. Odebrałem moją własność, lecz nie czekałem na ogłoszenie wyniku, najpierw uniosłem pas w górę, następnie zszedłem do publiki, by z nimi (i z alkoholem) świętować sukces.


Ring announcer: Here's your winner... aaaaaand still the WWE Champion! Hangman! Adam! Page!