Wchodzę, wątki pomyliłem

Zawsze było dużo opisywania, więc teraz dam wam klasyczne kto ładniej...tylko z zakończeniem walki! Obaj leżycie po wykonanym przez Rollinsa SuperPlexie.
SM + FM itp
Limit: 400 słów

Post pojawi się do końca dnia.

Nevermind, pojawi się jutro.

Ostatnio edytowany przez TheBydlak (2020-05-31 19:49:44)

Ociężale dociągnąłem się do liny, z trudem przełykając ślinę. Z tęsknotą próbowałem wypatrzeć fana, który jeszcze przed rozpoczęciem starcia poczęstował mnie swoim trunkiem, niestety zginął on gdzieś pośród tłumu. Suche gardło dawało o sobie znać, czułem, że jeden łyk z jego kubka przywróciłby mnie na nogi. Z bezradności uderzyłem pięścią w matę i spojrzałem za siebie, gdzie dostrzegłem powoli stającego już na nogach Setha. Jeszcze kilkanaście minut temu na moich ustach pojawiał się uśmiech, gdy przypominałem sobie jego buńczuczne zapowiedzi dotyczącego mojego mistrzostwa, lecz po serii ataków nie było mi już do śmiechu. Publika podniosła doping, wszyscy starali się jakoś zachęcić mnie do dalszego wysiłku. Szczególnie jeden głos przebijał się przez ten chór. Przez moment wędrowałem wzrokiem po twarzach, próbując znaleźć źródło i dostrzegłem mojego bohatera. Człowieka z piwem.
- Już biegnę!- ryknąłem z całych sił i błyskawicznie rzuciłem się na liny, które nagle bardziej przypominały jakieś zasieki. Próbowałem wyrwać się do przodu, jednak coś skutecznie mi w tym przeszkadzało. Tym czymś, a raczej kimś, okazał się być Rollins, który chwycił moją nogę i nie chciał puścić. Szarpałem z całych sił, ale zamiary Złotego Chłopca były inne. Seth przyciągnął mnie bliżej i zdzielił kilkoma uderzeniami, które delikatnie mnie zamroczyły. Następnie ruszył w kierunku lin, ale myśl o chmielowym trunku dodała mi siły na skontrowanie jego planu potężnym uderzeniem (Discus Forearm Smash). Poszedłem za ciosem i bez namysłu wyniosłem go na barki, by po delikatnym poprawieniu pozycji wbić jego czaszkę w matę (Cracker Barrel). Cios połączony był z próbą przypięcia, niestety zawodnik ze stanu Iowa uniósł bark po drugim klepnięciu w matę. Spojrzałem na arbitra i poczułem ogromną złość, która szybko minęła gdy przypomniałem sobie o napoju. Pędem opuściłem ring i podszedłem do najlepszego fana na całym świecie, niemal wyrywając mu kubek z dłoni.
- No to siup!- dodałem i pochłonąłem całą jego zawartość. Piwo ściekało po mojej brodzie, a mimo to trybuny nagrodziły ten moment gromkimi brawami. Cisnąłem plastikiem w kierunku dalszych rzędów, a następnie wróciłem do ringu, pełny werwy i o wiele świeższy, nic kilka momentów wcześniej.
- Teraz zobaczysz siłę mis...- nim zdołałem dokończyć zdanie, przebiegły Seth kopnął mnie w brzuch i szykował się do wykonania Pedigree. Walczyłem z całych sił, by nie oddać mu ramienia i cały ten trud nie poszedł na marne. Golden Boy odepchnął mnie i zadał mi kilka ciosów w plecy, by po chwili raz jeszcze umieścić moją głowę między pachwinami. Nie spodziewał się jednak mojej południowej upartości, bo skorzystałem z okazji i wyniosłem go na barki. Nie traciłem czasu, szybko wbiłem głowę megalomana w matę i przeszedłem do pinu (DeadEye). Alkohol znów zdziałał cuda!

400+28

Mój głos także leci na Adama Page.

Ogólnie posty bardzo dobre, jeśli miałbym się przyczepić to w poście Rollinsa przejęcie inicjatywy wygląda tak: " Wstaje i kontruje". Mamy końcówkę pojedynku, przed chwilą otrzymałeś akcje przeciwnika więc brakowało jakiegoś płynniejszego przejścia do kontry. To był dla mnie spory minus, Page uchronił się od takich błędów i dlatego zdobywa punkt.

Siedziałem oparty o liny, trzymając obie dłonie na głowie. Zastanawiałem się jakim cudem Rollins zdołał unieść bark po tym, gdy wykonałem DeadEye. Była to najbardziej zaskakująca rzecz, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła. Z niedowierzaniem spoglądałem na sędziego, by po chwili wzrok kierować na majaczącego coś Setha. I tak w kółko. Nie byłem w stanie tego pojąć. Zbliżyłem się sędziego, kolejny już raz pytając go, czy faktycznie mój przeciwnik odbił. Oficjel pozostawał nieugięty, wciąż stał przy swoim. Bezradnie machnąłem ręką i przekląłem, opierając się o górną linę.

[...]

Minęła chwila, po której podszedłem do rywala. Ten zdołał się już przemieścić w kierunku lin, leżał na krawędzi ringu i dochodził do siebie. Gdy się do niego doczłapałem, schyliłem się ponad sznurem, by złapać Setha i pociągnąłem go za sobą, chcąc w ten sposób wrzucić go do środka. Dostrzegłem błysk w jego oku, lecz było już za późno. Chwycił on moje włosy i pociągnął za sobą w dół, przez co moja szyja nadziała się na linę. Wydałem z siebie głośny okrzyk i cofnąłem się, dłonie natychmiastowo kierując na krtań. Fanom nie spodobała się ta zagrywka, lecz Golden Boy nic sobie z tego nie robił, przepełniała go determinacja. Gdy odwróciłem się w końcu w jego stronę, wskoczył on na górną linę i próbował powalić mnie latającym kolanem (Flying High Knee). Przebiegłem tuż pod nim, gdy wciąż znajdował się w powietrzu, przez co czekało go twarde lądowanie. Seth, utykając, zbliżył się do lin, ja natomiast odbiłem się od tych przeciwległych i ruszyłem w jego stronę. W ostatniej chwili Rollins zrobił unik i pchnął mnie ponad górną liną, samemu odchodząc na środek ringu. Chciał tam chwilę odpocząć, jednak nie wziął pod uwagę jednego. Sam złapałem się sznura i wylądowałem na krawędzi ringu, następnie wykonałem akrobatyczny skok nad liną i wbiłem się w Setha potężnym uderzeniem (The Buckshot Lariat). Piękna akcja powaliła rywala na matę, ja zaś zmęczony położyłem się na nim. Tym razem nie było już opcji, by walka miała być kontynuowana, bo usłyszałem trzy klepnięcia w matę.