Kto ładniej, od początku walki do 500 slow

Odkąd osiągnąłem ogromny sukces czuję się jakbym rzeczywiście był pępkiem świata. Wiktoria - to słowo towarzyszy mi praktycznie od zawsze. To w nim kryją się odpowiedzi na wszelkie pytania związane z moją osobą. Kocham rywalizację, ponieważ triumf nad innymi jest dla mnie chlebem powszednim. Dziś również stanę na najwyższym stopniu pokazując tym wszystkim hipokrytom ile tak naprawdę są warci ich bohaterowie. Patrzyłem w oczy swojego przeciwnika. Oddychałem głęboko, ale dziś w przeciwieństwie do zeszłego tygodnia, byłem wyjątkowo spokojny. Zupełnie niczego się nie obawiałem. Przecież mój rywal nie dorastał mi do pięt. Ja jestem słońcem pośród chmur i blaskiem wśród ciemności. To ja ustalam trendy - jestem wzorem dla innych zawodników. Rozbrzmiał gong.

Z niemałym uśmiechem na twarzy zrobiłem krok w przód, aby następnie od razu wycofać się do tyłu. Gra została rozpoczęta. Jay widocznie z przypływem chwilowej odwagi, powoli zmniejszył dzielący nas dystans, jednak ja uciekając lekko w bok po chwili znów go zwiększyłem. Nie trzeba było długo czekać, aby pojedynek ku niezadowoleniu widzów zamienił się w kabaret, który był mi na rękę. Zataczając już któreś z kolei koło po kwadratowym pierścieniu, rywal nie wytrzymał... Chcąc przerwać tę "mało widowiskową" sytuację, wściekle ruszył naprzód, nie spodziewając się jednak, że i to było częścią mojego jakże sprytnego planu. Z radością utemperowałem emocje i wszelkie nadzieje przeciwnika, na zdobycie mistrzostwa jakże skutecznym Superkick'iem! Nie był to jednak koniec niespodzianek jakie miałem zamiar zafundować zarówno widowni jak i memu rywalowi, ponieważ po chwili wspaniały i jakże skuteczny Discus Clothesline dobił zamroczonego, ale wciąż stojącego Jay'a. Nie tracąc czasu przeszedłem do przypięcia... 1... Nie! Idiota... Dobrze wie, że nie ma dziś ze mną najmniejszych szans, ale jeśli pragnie cierpienia to je dostanie. - pomyślałem, po czym natychmiast odbiłem się od lin, aby potwierdzić raz jeszcze kto jest najlepszym młodym zawodnikiem na świecie i niepodważalnym mistrzem Stanów Zjednoczonych. Ku mojemu zaskoczeniu jednak powstający na równe nogi Briscoe nie zamierzał tak po prostu się poddać. Kątem oka widząc jak nadbiegam od drugiej strony, błyskawicznie zareagował przerywając mą hegemonie w ringu - Dropkick! Ku wybuchowi radości całego audytorium zostałem niespodziewanie sprowadzony do roli tego nędznego. Powoli zacząłem czuć jak ma upragniona wiktoria oddaliła się ode mnie, a zwieńczeniem tego wszystkiego okazał się być Leg Drop, który na dłużej pozbawił mnie inicjatywy. Na dłużej* to jednak na szczęście nie oznaczało na zawsze, ponieważ wszyscy dobrze zdajemy sobie sprawę z tego, że najznakomitszy zawodnik w całej federacji nie mógł w ten sposób zakończyć tej wojny... Nie mógł wrócić do domu na tarczy i tym bardziej na pewno nie bez mistrzostwa!

Curix - pierwszy raz czytam Twój post i powiem szczerze jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Fajnie pokazana interakcja z fanami, czuć było fejsowe nastawienie Twojej postaci. Dobrze opisane emocje, ten chaos w głowie czy drobne gesty jak uderzanie się w pierś czy w policzek pasują mi do Twojej postaci. Fajne dialogi, też pasują mi do Jaya Briscoe. Opis walki pasował mi... ale do pewnego momentu. Fajnie opisany początek, dobry pomysł na kontrę ze strony Lio, ale ten Powerbomb to mocno naciągany xd Stoicie na przeciwko siebie, po Schoolboy'u nawet jeśli go odrzuciłeś od siebie to krzywdy przy tym za dużej krzywdy mu tym nie wyrządziłeś, także nie sądzę, że Lio tak by sobie po prostu stał jak słup soli i czekał aż go podniesiesz i wykonasz Powerbomb. Mogłeś napisać, że na Ciebie ruszył i złapałeś go, albo przynajmniej ogłuszyć go jakimś ciosem, żeby realistycznie faktycznie nie mógł zareagować na wykonanie Powerbombu. Druga rzecz, której się czepię, ale tak nie całkiem to gimmick, wcześniej pisałem że było czuć Briscoe i dalej tak uważam, ale brakło takiego jakiegoś większego akcentu, jakiegoś jednego zdania, o tym, że jesteś takim hardcore'owcem czy szaleńcem, wtedy bym to kupił w 100%, a tak to zachowanie ringowe i myśli, które opisywałeś pasowały do gimmicku, ale dlatego że wszedłem sobie w Twoje KP i przeczytałem przed postem jaki masz gimmick, a gdybyś tak w jednym zdaniu w jakiś sposób go zaznaczył to byłoby już idealnie.

Stif - No takie posty to ja lubię czytać, takie wyraziste przedstawienie gimmicku w całym wstępie, jakie i ja staram się ukazać w swoich postach. Niektórym wręcz się wydaje, że to jest takie niepotrzebne, aż przesadzone, ale moim zdaniem tak się właśnie powinno wplatać gimmick do swoich postów, żeby każdy głupi po przeczytaniu wiedział kim mniej więcej jest dana postać Sam pomysł na walkę równie dobry, potrafię sobie wyobrazić tego malutkiego spryciarza Lio Rusha, który bawi się w kotka i myszkę z przeciwnikiem, by wyprowadzić kontrę, gdy tamten się już zdenerwuje. Podoba mi się też nawiązanie do zeszłego tygodnia oraz podkreślenie, że jesteś mistrzem i tylko pozostanie nim Cię interesuje. Szczerze to muszę powiedzieć, że zdejmuje właśnie czapkę z głowy w geście szacunku. No nie ma się do czego przyczepić, postawiłeś bardzo wysoko poprzeczkę tym postem.

Chociaż Curix również napisał bardzo dobry post i oba posty czytało się szybko, łatwo, sprawnie i przyjemnie, tak jednak Stif postawił dzisiaj bardzo wysoko poprzeczkę i to na niego oddam swój głos.

Choć w walce coraz widoczniej chylącej się ku końcowi nie było wyraźnego faworyta, jedno było pewne - publika miała przez cały ten czas zapewnione wspaniałe widowisko. Na ich nie szczęście zwycięzca mógł być jeden i nie był to nikt inny jak aktualny mistrz US. Osłabiony Jay miał wyraźnie dosyć ciągłych zagrywek Lio. Agresja i bezradność jak w nim coraz to bardziej kumulowały dawały sobie coraz to bardziej znać poprzez błędy na których to pozwalał sobie coraz większą liczbę. Sprytny Lio uwielbiał takie okazje i nie odmawiał sobie ich nie wykorzystywać. Kluczowy moment nadchodził nieubłaganie. Osłabiony Briscoe najpierw pozwolił na zainkasowanie jakże bolesnego, już któregoś z kolei w tej walce Discus Clothesline, a następnie zbyt wolno zbierając się do stójki pokrzyżował swoje plany na zdobycie mistrzostwa doszczętnie. Lio nie oczekując i zarazem widząc leżącego przeciwnika, wykorzystał po raz kolejny nadarzającą się okazję i wykonał swój firmowy cios - Rush Hour! Pas bez zmian został w rękach najlepszego młodego talentu w federacji.