Wchodzę

jestem, edytuje

Odkąd pamiętam miałem na swoje życie nieskazitelny plan, który skrupulatnie krok po kroku realizowałem. Człowiek bez marzeń jest człowiekiem bez przyszłości, dlatego zawsze dążyłem do tego, by je spełniać. Nie inaczej było, gdy uiściłem podpis pod kontraktem z WWE - miałem wizję, aby stać się twarzą tego biznesu i nosić na swoich biodrach najważniejszy tytuł mistrzowski. Zaśmiałem się, gdy usłyszałem, że w dzisiejszej walce przyjdzie mierzyć mi się z Kanem i Mizem o pretendenta do pasa Interkontynentalnego. Naprawdę?! Jestem o wiele lepszy, niż wszystkim się wydaje. Dzisiaj powinienem zostać umieszczony w walce wieczoru walcząc z Adamem Pagem, udowadniając tym samym że jestem w stanie go pokonać i to tak naprawdę mi należy się pas, który obecnie przypisany jest jemu. Niemniej jednak zrobię wszystko, aby pojawić się na Royal Rumble i odebrać coś, co mi się należy.

Machnąłem ręką, po tym gdy z ringu wypadła Wielka Czerwona Maszyna i patrząc w oczy The Miza, uśmiechnąłem się pod nosem. Przez ostatni okres dwukrotnie stał w moim narożniku, lecz to nie ma żadnego znaczenia. Nie zawieram nic nieznaczących przyjaźni, tym bardziej w tym zawodzie. Odgarnąłem ze swojej twarzy opadające kosmyki włosów, zaczesując je do tyłu. "Niesamowity" zaczął krzyczeć coś w moim kierunku, aczkolwiek nie za bardzo się tym przejąłem. Na znak tego rozłożyłem bezradnie ręce, a rozgoryczony przeciwnik ze specyficznym grymasem twarzy ruszył w moim kierunku. Minąłem się z nim sprytnie podcinając jego nogę, przez co wylądował w narożniku, uderzając o niego twarzą. Mizanin z zaciśniętymi zębami leżał na linach, trzymając się za nos. Roześmiałem się, a o dziwo publiczność zareagowała na to dość pozytywnie. Prawdopodobniej im również spodobało się to, że upokorzyłem "Niesamowitego" na ich oczach. Nie zależało mi na ich sympatii, bo to naiwne środowisko wierzące w sprawiedliwość.

Kątem oka dostrzegłem, że znajdujący się poza ringiem Kane powoli wraca na nogi, przy czym ponownie stał się dla mnie realnym zagrożeniem. Bez chwili zawahania rozpędziłem się, wskakując na narożnik od którego się odbiłem, lądując kolanem na głowie zamaskowanego przeciwnika. (Flying High Knee) Oboje upadliśmy na ziemię, aczkolwiek pozbierałem się o wiele szybciej. Moja radość nie trwała zbyt długo, ponieważ gdy obróciłem się z uśmiechem od ucha do ucha, to ujrzałem nadchodzące kłopoty. "Niesamowity" znajdował się na krawędzi ringu i wyskoczył w moim kierunku. (Mizline) Cudem uniknąłem jego ataku. Zdezorientowany obróciłem się na pięcie i instynktownie wyprowadziłem kopniecie, licząc że dojdzie ono do celu. (Super Kick) Przeciąłem powietrze, bowiem przeciwnik znajdował się zbyt daleko, abym mógł go skasować. The Miz nie wiele myśląc ruszył na mnie, lecz przechwyciłem jego rękę i rozpędziłem go jeszcze bardziej. Jego bezwładne ciało plecami uderzyło w metalowe schodki, a gdy na rękach próbował się podnieść, to wyskoczyłem do góry i spadłem podeszwą obuwia na tył jego głowy, przygważdżając ją do betonowej podłogi. (Curb Stomp) Ryknąłem z ekscytacji, po czym ruchem dłońmi oznajmiłem widowni, że pas znajdzie się na moich biodrach - nie spodobało im się to, czego dowodem był heat.

Liczba słów: 450/450
Margines: 30/30

Po moich ostatnich marnych wynikach nie spodziewałem się tego, że mogę dostać tak ogromną szansę. Co ja pieprze? Oczywiście, że się spodziewałem, przecież to ja jestem niesamowity i to moja persona zasługuje na najwyższe laury. Początek starcia okazał się być niezwykle wyrównaną batalią, a właściwie to jedną wielką wojną nerwów. Gdy łapska Kane’a znalazły się na moim gardle wiedziałem, że nie mam na co liczyć, a świat przemknął mi przed oczami. Moja szansa na zostanie pretendentem miała zakończyć się tak szybko, no way! Na całe szczęście udało nam się uwolnić, a nasze ostatnie walki teamowe nie poszły w niepamięć i wraz z Sethem wyeliminowaliśmy Wielką Czerwoną Maszynę.

Teraz rozpoczyna się prawdziwa wojna, koniec z przeszłością w której to mieliśmy okazję walczyć jako drużyna, to nie mój pierwszy i zapewne nie ostatni partner z którym przyjdzie mi współpracować. Czas działać, dość zastanawiania się nad sobą, jestem niesamowity i muszę to pokazać całemu światu. Zaprosiłem Rollinsa do klasycznego klinczu, ten bez chwili zawahania postanowił przystać na moją propozycję. Rozpoczęliśmy próbę sił, w której to żaden z nas nie mógł zdobyć przewagi, nastąpiło zerwanie i… kolejny klincz, tym razem udało mi się zdobyć kontrolę w bocznym Headlocku. Mając głowę rywala pod swoją pachą wyprowadziłem jedno solidne uderzenie, które dotarło do jego głowy, King Slayer pozostawał jednak nie wzruszony i sam odpowiedział kilkoma ciosami połączonymi z kombinacją kopnięć. Jego akcje zabrały mi nieco oddechu, zdałem sobie sprawę że ta batalia to nie walka z amatorami, na złoto trzeba sobie zapracować, tymczasem poza ringiem Kane był już gotowy do akcji. Czas niezwykle szybko uciekał, wiedziałem że po ataku straciłem już sojusznika w starciu z potworem, postanowiłem podjąć zdecydowane działania. Przynajmniej tak pomyślałem, ponieważ kątem oka dostrzegłem już pędzącego na mnie Rollinsa, który po odbiciu od lin leciał w moją stronę z dużą dynamiką, czas go powstrzymać Big Boot to bardzo skuteczne narzędzie! Seth dość mocno wbił się w matę kwadratowego pierścienia i wiedziałem, że muszę pójść za ciosem. Beasslayer po mojej ostatniej akcji niemal od razu stanął na równe nogi, a Kane przekraczał już powoli górną linę, to zwiastowało jedno kłopoty. Bez chwili zastanowienia wykręciłem rękę mojego oponenta i wykonałem IrishWhip w kierunku lin przez które właśnie przechodził Big Red Monster, niestety nie udało mi się i teraz to sam poleciałem w ich stronę. Tam zostałem złapany przez ulubionego demona diabła, a Kingslayer bez chwili zastanowienia wyrzucił nas poza ring potężnym Clotheslinem Na moje szczęście upadłem na większego gabarytowo zawodnika i wyszedłem z tego właściwie bez szwanku, Seth tymczasem popisywał się w ringu zaznaczając swoją dominację. Czas zbić mu ten uśmieszek z ust, sprytnie wślizgnąłem się do ringu i wykonałem na odwróconym do mnie plecami przeciwniku Russian LegSweep Teraz to ja byłem panem tego ringu, a przynajmniej tak mi się wydawało, ponieważ na swoich plecach poczułem już oddech Kane’a, który w błyskawiczny jak na niego sposób znalazł się już w ringu. Czas uciekać….

Oba posty były więcej niż solidne, jednak w obu znalazły się jakieś drobne błędy. Oddaliście gimmick swoich zawodników, akcja również ciekawie rozpisana. No i przez oba posty przebrnąłem bardzo szybko, za to duży plus. Swój głos oddaję na Granda, jego post był nieco bardziej kompletny moim zdaniem. Świetnie oddany Rollins, jego aspiracje, pomysł na walkę również wypadł świetnie.

Wszystko wymknęło się spod mojej kontroli i wylądowałem gdzieś poza ringiem, uderzając głową o barykady. W międzyczasie w ringu walczył The Miz z Ulubionym Demonem Diabła, co sprawiało, że te rozwiązanie było dla mnie o wiele przyjemniejsze, niż to, żeby oboje się nade mną znęcali. Powoli zacząłem się podnosić i niczym przebiegła kobra starałem się obserwować wydarzenia w ringu, aby w każdej chwili móc zainterweniować, jeśli coś szłoby nie po mojej myśli. Dlatego łapiąc powietrze i regenerując siły, patrzyłem jak Kane wynosi Miza do góry, mając zaciśniętą rękę na jego krtani. Kane wbił Miza w deski maty ringowej za pomocą Chokeslama, a ja migiem wślizgnąłem się do ringu, podczas próby przypięcia Mizanina. Kopniakiem zwaliłem olbrzyma z Miza, który wypadł z ringu, a sam wyskoczyłem i przygwoździłem tą kupę żelaza do maty poprzez Curb Stomp. Kane znajdował się na środku ringu, dlatego momentalnie przypiąłem go, a sędzia odliczył do trzech. Zostałem pretendentem!