Ring announcer: Making his way to the ring, from Aaron's Creek, Virginia, weighing at 213 pound! "Hangman" Adam Page!


Powyżej idealne nawiązanie do- Chris Jericho: Wash Your Hands, Cover Your Mouth, Shut Your Ass Page!

Jako, że to Main Event to napiszcie klasyczne kto ładniej na 500 słów. Jest to początek walki, więc mile widziane opis emocji towarzyszących Wam przed wybiciem gongu. Liczę na fajną walkę, powodzenia!

"Hangman Page! Hangman Page!"- głośny doping tłumu towarzyszył mi od momentu postawienia stopy na rampie. Kibice nawet na chwilę nie zaniechali swoich okrzyków, motywując mnie do podtrzymania passy zwycięstw. Drugi tydzień z rzędu uczestniczyłem w walce wieczoru, tym razem jednak nie musiałem martwić się o dyspozycję członków zespołu. Liczyłem się tylko ja i moje umiejętności. Czując wynikającą z tego faktu presję, w skupieniu pozbyłem się skórzanej kamizelki, nieustannie obserwując osobnika, który stanął naprzeciw mnie. Lio Rush również mógł legitymować się nieskazitelnym rekordem, co zdecydowanie dodawało mu niezwykłej pewności siebie. Szeroki uśmiech pyszałka jasno dawał mi znać, że Rush wcale nie uznawał mnie za godnego przeciwnika. Gdy tylko na arenie rozbrzmiał gong, powoli ruszyłem przed siebie, przyjmując pozycję bardziej adekwatną do pojedynku. Postanowiłem nie angażować się w okazywanie szacunku poprzez uścisk dłoni. Zdawałem sobie sprawę z tego, że Lio takiego gestu by nie odwzajemnił, więc byłaby to zwykła strata czasu. Obaj krążyliśmy, wyczekując odpowiedniego momentu na atak, w końcu sam do niego doskoczyłem i spróbowałem wejść w klincz. Spryt rywala pozwolił mu na szybki unik, po którym znalazł się za moimi plecami. Usłyszałem jak rechocze, w ten sposób podsumowując moją próbę. Westchnąłem ciężko i zwróciłem się w jego kierunku, tym razem skutecznie doprowadzając do próby sił. Bez problemu zmusiłem Rusha do przyklęknięcia i dokładnie wpatrywałem się w jego zaniepokojoną twarz. Grymas niezadowolenia szybko jednak zniknął, co zdecydowanie mnie zaskoczyło. Knypek mocno odbił się od maty, ułożył kolana na wysokości mojej klatki piersiowej i przerzucił mnie nad sobą (Monkey Flip). Zdenerwowany mocno uderzyłem pięściami w podłoże i poderwałem się na nogi, niestety był to poważny błąd, przez który zostałem skarcony. Lio tylko czekał na mój ruch i wykonał mocne kopnięcie, po którym aż przyklęknąłem (Spin Kick).
- Zaraz zwymiotuję...- mój głośny jęk został wyłapany przez kamerzystę, nawet stolik komentatorski zażartował z tych słów. Nie miałem czasu się tym zamartwiać, bo rozpędzony rywal zmierzał w moim kierunku. Pochyliłem się jednak, przechwyciłem go i wyniosłem w górę, by następnie pozwolić mu na swobodny upadek (Free Fall Drop). Ku mojemu zaskoczeniu, zawodnik z Maryland zdołał wylądować na nogach, szybko podskoczył i kolejny już raz kopnięciem zmusił mnie do zmiany planów (Dropkick). Atak nie był na tyle mocny, bym się przewrócił, ale mimo wszystko potrzebowałem chwili na dojście do siebie. Tempo narzucone przez rywala wyraźnie dało mi się we znaki, musiałem jednak znaleźć odpowiedź na jego wybryki. Rozochocony niziołek znów biegiem ruszył w kierunku lin, a dla mnie był to wyraźny sygnał do kontry. Błyskawicznie zerwałem się z miejsca i wbiłem w Lio barkiem (Shoulder Block). Mina rywala została uchwycona przez obiektyw, przez co wszyscy zebrani na arenie fani mogli ją obserwować na telebimie.
- It's time for real Cowboy Shit!- mój okrzyk pobudził trybuny do skandowania. Nabuzowany chwyciłem Rusha za głowę i zmusiłem do podniesienia się. Chwilę później rzuciłem go w kierunku lin, jednak w drodze powrotnej zdołał on uniknąć mojego ramienia. Bez namysłu ruszyłem za nim i przebiegłem obok niego. Zaskoczony Lio zatrzymał się w centrum ringu, ja zaś dotarłem do niego po odbiciu się od sznurów i niemalże urwałem mu głowę potężnym uderzeniem (Rebound Lariat).
- Właśnie tak robimy to w stylu country!- wykrzyczałem po powrocie do pionu, z uśmiechem obserwując rozentuzjazmowany tłum.

528 według mojego licznika.

Widzę, że Remik odwalił ,,brudną robotę" i dość wnikliwie przeanalizował oba posty.

Stif: Mam podobne odczucia jak Remik co do samego początku, na dobrą sprawę przecież nie trzeba wypełniać limitu Pod względem psychologii ringowej również nie rozumiem motywu z zazdrością, podobnie jak mój przedpisarz xD Uważam, że lepszym uczuciem byłaby złość, którą Lio mógłby przemienić w brutalny atak. Mieliście dość spory limit, a tutaj właściwie nie ma walki, co mnie osobiście się nie podoba, za bardzo skupiłeś się na gimmicku, który jest oddany bardzo dobrze, ale brakuje mi tutaj walki.

Bydlak: Bardzo lubię czytać Twoje posty w których czuć gimmick Adama. Dużo bogatsze słownictwo niż u Twojego rywala od razu podnosi ocenę posta, do tego pojawiło się nieco więcej walki i lepiej wykorzystałeś wyznaczony Wam limit słów, widywałem już lepsze oddanie gimmicku w Twoim wykonaniu, ale tutaj również jest ono dobre.

Nie przedłużając Punkt dla Bydlaka i Adama Page'a

Z każdą kolejną sekundą pojedynku odczuwałem coraz większe zmęczenie. Coraz ciężej było mi uzupełniać tlen w płucach, lecz doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nie mogę się poddać. Głośny doping publiczności dodawał mi energii, jednak mimo wszystko czułem spore braki. Powoli dźwignąłem się do pionu i ruszyłem w kierunku Rusha, który ledwo stał przy linach, jedną ręką broniąc się przed upadkiem. Jego mina wyraźnie wskazywała na równie mocne osłabienie, a ten fakt zdecydowanie pozytywnie wpłynął na moje morale. Będąc już odpowiednio blisko, chwyciłem jego nadgarstek i dokonałem próby Irish Whipa, chcąc posłać go w drogę ku przeciwległym linom. Lio wzmocnił uścisk na górnym sznurze, przez co nie zdołałem wykonać tego prostego ruchu. Za drugim razem moje starania również zakończyły się niepowodzeniem. Zanim spróbowałem jeszcze raz, puściłem jego nadgarstek i wykonałem mocny cios na klatkę piersiową, po którym cała hala zdołała usłyszeć mocny plask (Knife Edge Chop). Oponent ryknął z bólu i złapał się za tors, próbując zasłonić czerwony ślad. Wtedy jeszcze raz zacisnąłem palce na jego nadgarstku i tym razem mocno rzuciłem go w stronę lin. Odbiwszy się od nich, rozpędzony Lio wracał w moją stronę. Postanowiłem powalić go mocnym uderzeniem, niestety zdołał on pochylić się pod moim ramieniem i popędził dalej. Jego szybkość była zaskakująca, nim zdołałem się odwrócić, on biegł już prosto na mnie. Podjął próbę przewrócenia mnie swoim ciężarem, lecz pewnie go chwyciłem i ustałem na nogach. Przerażony Rush zaczął wierzgać nogami, próbował ode mnie uciec, więc mu w tym pomogłem. Mocny rzut posłał Lio na matę, ja zaś błyskawicznie poderwałem się na nogi przepiękną sprężynką, ruszyłem w jego kierunku i wykonałem akrobatyczny ruch, po którym padłem na niego i przypiąłem go do maty (Fallaway Slam + Running Shooting Star Press). Sędzia zaczął uderzać w matę.

1...
2...

Niestety nie powiodło się. Nim arbiter po raz trzeci uderzył dłonią w podłoże, Rush poderwał barki i przerwał liczenie. Zaskoczony podniosłem się i spojrzałem w stronę oficjela, który wyraźnie pokazywał mi na palcach, iż doszło tylko do dwóch klepnięć. Przez chwilę wpatrywałem się w niego, przetarłem dłonią twarz i wstałem, moja mina wciąż wskazywała na zszokowanie. Głośno westchnąłem i skupiłem się na rywalu, który powoli zbierał się z maty. Chwyciłem go za głowę i mocnym szarpnięciem poderwałem na nogi. Następnie pchnąłem go, by zwiększyć dzielący nas dystans i wykonałem obrót na pięcie, który miał zakończyć się potężnym uderzeniem (Discus Lariat). Niestety i tym razem Lio pochylił się i uniknął ciosu, mknąc w stronę lin. Odwróciłem się za nim, jednak spotkała mnie niemiła niespodzianka. Rush wykonał akrobatyczny ruch, dzięki któremu stanął na rękach tuż przy linach i odbił się od nich, niczym wystrzelony z procy. Gdy znów znalazł się na nogach, mocno odbił się od maty i wyleciał w moją stronę, mocnym łokciem uderzając w moją twarz (Handspring Back Elbow). Znalazłem się na ziemi, obejmując dłońmi twarz. Przeciwnik natomiast błyskawicznie znalazł się na mnie, próbując zakończyć to starcie. Tym razem i ja zdołałem unieść bark, kończąc liczenie na dwóch uderzeniach. Zaskoczony Lio wdał się w niepotrzebną polemikę z arbitrem, gestykulacją próbując dowieść swojej racji. Sędzia pozostawał niezłomny, wciąż unosząc dwa palce. Skorzystałem z tej okazji i z trudem opuściłem ring, upadając na kolana poza nim. Próbowałem stanąć, jednak poczułem nagły przypływ bólu w prawym kolanie, przez co straciłem równowagę i opadłem na barierkę. Fani z pierwszych rzędów zachęcali mnie do kontynuowania starcia. Gdy traciłem nadzieję, przez moimi oczami pojawił się kubek z piwem. Jeden z kibiców podzielił się swoim trunkiem, ja natomiast nie miałem zamiaru odmawiać. Dostrzegłem w tym swoją szansę, więc mocno chwyciłem plastik i przechyliłem jego zawartość wprost do gardła. Cudowny smak chmielu wypełnił moje wnętrze, poczułem nagły przypływ sił. Odrzuciłem przedmiot na bok, wydając z siebie głośny okrzyk. Okrzyk, który miał oznaczać jedno- dominację. Wzmógł się także doping. Trybuny bezustannie powtarzały popularne już, niecenzuralne hasło. Kiwałem głową w rytm tych słów, a następnie odwróciłem się w kierunku ringu, chcąc zorientować się na jakim etapie liczenia jest arbiter. Czekała na mnie jednak przykra niespodzianka. Niespodziewanie coś zasłoniło mi dostęp do światła. Zobaczyłem cień i na pewno nie należał on do orła. Bynajmniej. Był to spadający wprost na mnie Rush (Tope Con Hilo). Po twardym lądowaniu, nabuzowany Lio poderwał się na nogi i chwycił mnie za włosy, zmusił do podniesienia i wrzucił mnie do ringu. Nawet mój okrzyk bólu nie był w stanie przerwać jego planów. Oponent stanął kilka kroków ode mnie, lecz nie odczułem następnych kroków. Zaskoczony powoli zacząłem się podnosić, wtedy poczułem uginającą się matę. Rush rzucił się w moim kierunku z chęcią zakończenia starcia. Flip Piledriver!? Nie! Zdołałem chwycić jego nogi i utrzymałem równowagę, niwelując próbę rywala. Rush zaczął wierzgać, wiedząc w jakie kłopoty się wpakował. Postanowiłem to wszystko zakończyć. Bezpardonowo biłem jego głowę w matę, tym samym pozbawiając go przytomności. Deadeye! Zrzuciłem go na bok, a następnie położyłem się na nim, tym samym przypinając go do maty. Tym razem sędzie bez problemu doliczył do trzech, tym samym ogłaszając mnie zwycięzcą tego emocjonującego starcia.

Ostatnio edytowany przez TheBydlak (2020-05-05 17:58:56)