"The Second Coming" uderzyło we wszystkie zgromadzone na arenie głośniki, co oznaczało, iż za chwilę pojawi się prawdziwa twarz tego biznesu, prawdziwy architekt i bezapelacyjna podpora tejże federacji, a imię jego boją się wypowiadać zawodnicy w szatni, czy przechodzący po backstagu. Seth Rollins zawitał i oczekiwał pokłonów od każdego, kto zasiadał na arenie, by oddali mu zasłużony hołd, gdyż dzięki jemu talentowi oraz niebagatelnych umiejętności, każdy może podziwiać piękno tego sportu w najlepszym, jak i najdoskonalszym obrazie. Rollins ze swym jakże aroganckim uśmiechem wymalowanym na twarzy wyłonił się zza wielkiej ściany, upajając się w dźwiękach, a raczej gwizdach, które miały miejsce. Powitanie było niezmiernie najdoskonalsze i tego właśnie spodziewał się nasz "Architekt". Seth przystanął przed wejściem na rampę i rozejrzał się dookoła, spoglądając na obraźliwe plakaty i środkowe palce, który został zaszczycony przez tych, którzy nie podziwiają jego racji. "The Future" rozłożył ramiona na boki i począł krzyczeć pod nosem, że to on jest tutaj gwiazdą pierwszoplanową, i że tu mu należy się największa uwaga wszystkich tych, którzy nawet go nienawidzą, a powinni wielbić. Niewiasta będąca w ringu trzymała mikrofon na wysokości swojej twarzy, by godnie zaprezentować fundament tego biznesu. Brunetka odwróciła się w kierunku "Architekta", po czym donośnie i z gracją poczęła prezentować przyszłego mistrza tejże federacji.

Currently in the ring from Davenport, Iowa, weighing 217 pounds, "The Future" Seth... ROLLINS!

Seth pałał niesamowitą energią, która zdecydowanie mu się udzieliła. Widać było na pierwszy rzut oka, że z pewnością gotowy jest do walki, jak i zwycięstwa. Jego mina mówiła wszystko - nie interesuje go to, z kim ma dziś wygrać. Może to być mistrz, zawodnik z najwyższej półki, ale też amator ktoś, kto dopiero raczkuje w tym sporcie. Wiadome było tylko jedno - Seth wkracza na pole bitwy jako pewny zwycięzca, pewny swoich umiejętności, pewny swoich wartości. "Architekt" nadal arogancko uśmiechał się pod nosem, lecz do czasu. Gdy usłyszał swą zapowiedź, to szaleńczo potrząsnął głową sprawiając, że kosmyki włosów latały z największym swym zasięgiem, a pot na nich zgromadzony rozpryskiwał się na boki. Rollins oblizał swe wargi, a następnie pewnym krokiem zaczął podążać w kierunku kwadratowego pierścienia, gdzie dojść ma do bijatyki. "Przyszłość" bardzo szybko poradził sobie przejściem przez rampę, po czym znalazł się w ringu, gdzie wskoczył na narożnik, by tylko przed samym rozpoczęciem walki uświadomić wszystkim zgromadzonym, że to on buduje federację i że to oni powinni być mu za wszystko wdzięczni. Gdy publiczność zmieszała go z błotem, on jedynie uśmiechnął się pod nosem, kręcąc przecząco głową, jakby wiedział, że nie przemówi im do rozsądku. Seth zeskoczył z narożnika i rozłożył ręce, prowokując rywala. Rollins wycofał się do narożnika i palcem wskazywał na swoją osobę, krzycząc że zwycięzca jest tylko jeden - oczywiście on!

Ostatnio edytowany przez Lord Grand (2020-04-21 20:15:29)

Grubasek migiem został wyeliminowany, dlatego od tamtej pory mogłem grać pierwsze skrzypce w ringu. Rush nie zdążył się zorientować - objąłem go wokół pasa i wyniosłem, by następnie wbić jego plecy w deski maty ringowej. Szybciutko podniosłem się i szerokim uśmiechem uraczyłem publiczność, która za te "brudne" zagranie zbeształa mnie okrutnie. Oni naprawdę wierzyli, że moja współpraca z Lio będzie trwała wieki? Pff, mylili się... i to bardzo. Obróciłem się na pięcie, aby kontynuować dzieło destrukcji rywali, lecz ku mojemu zaskoczeniu "Lennon Duffy" był już na nogach. Co więcej, zdziwił mnie fakt, że stał na narożniku i wyskoczył. Reakcja z mojej strony okazała się być bardzo szybka oraz skuteczna, bowiem również wyskoczyłem i wbiłem podeszwy swojego brudnego obuwia w jego klatkę piersiową. (Dropkick) Ryknąłem z całych sił, oddając tym samym zachwyt swoją przebiegłością. Byłem naładowany tak bardzo, że moje kończyny same rwały się do tego, aby sklepać te dwa manekiny i wyruszyć w podróż po pas Stanów Zjednoczonych.

- Chciałeś mnie wykiwać Lio?! Tydzień temu pokonałem samego Johna Cene, a Ty liczyłeś, że mnie przechytrzysz? - wykrzyczałem oburzony pomimo, że to ja pierwszy zerwałem nasz chwilowy sojusz. Nie chciałem jednak marnować czasu i złapałem za włosy swojego przeciwnika, aby objąć jego głowę pod swoją pachą. Gdy byłem w gotowości, to runąłem na plecy, wbijając tym samym jego głowę w podłoże, na którym walczyliśmy. (DDT) Nie zdążyłem się podnieść, ponieważ wielkie łapska spadły na moją głowę i nie miałem szansy zareagować. Wpadłem w narożnik, uderzając głową o metalowy słupek. "sku****yn" - cisnąłem przez zaciśnięte zęby, patrząc jak grubas uderza się dłońmi po brzuchu. Hołota z trybun żywiołowo na to reagowała, a ja zastanawiałem się, jak to możliwe, że takie coś przypada im do gustu. Oblech podszedł do mnie i głupkowato się uśmiechał, dlatego momentalnie zareagowałem.

- Spróbuj mnie tylko dotknąć, a połamie Ci wszystkie kości! - Otis jedynie uśmiechnął się, nie reagując na moje groźby. Wyciągnął po mnie swoje łapska i schwytał mnie, ustawiając do pionu. Długo nie myśląc wymierzyłem mu low kick'a na łydkę. Jedynie co zauważyłem, to jego politowanie w oczach - kopniak nie zrobił na nim wrażenia, a ja oberwałem potężnym Clothesline, po którym padłem na matę. Na moje szczęście do gry wkroczył Lio, który wskoczył na plecy Otis'a, zakładając mu headlock'a.  Grubasek zaczął się wyrywać i machać rękoma, próbując dosięgnąć Rush'a. Wiedziałem, że to moment, w którym ponownie mogę przechylić szalę na swoją korzyść. Podniosłem się najszybciej jak potrafiłem i rozpędzony wyskoczyłem, wbijając podeszwy obuwia w klatkę piersiową Otis'a. (Dropkick)

Ostatnio edytowany przez Lord Grand (2020-04-25 11:24:05)

Zgadzam się to i ja dam se trochę później

Czasami o wiktorii decyduje jeden moment, dosłownie... Jeden ruch, jedna sekunda potrafi mieć jakże znaczący wpływ na przebieg dalszego widowiska i to od niej zależy kto zagości w swych progach triumfalnie, dzierżąc swą tarczę. Mistrzowski ruch, jakim było początkowe zawarcie sojuszu z Golden Boyem i jednoczesne ciągłe trzymanie wysokiej czujności pozwoliło mi na fenomenalne uniknięcie ''niespodzianki'' jakiej szykował dla mnie rywal. Od dziecka nigdy nikomu nie ufałem, a wspanialszego poparcia nie mogłem znaleźć nigdzie indziej jak w najlepszym zawodniku na świecie - sobie. Zaskoczony rywal, znalazł się dwa metry ode mnie... Nawet widownia, która tak szczerze mnie nienawidziła (i wzajemnie) nie ukrywała swojego zachwytu nad tak efektownym uwolnieniu się z kłopotów. Pamiętacie co mówiłem na początku o decydującym ruchu? To był właśnie czas na niego...

Byłem zbyt sprytny, aby tego nie wykorzystać. Seth, mimo że już odwrócony w mym kierunku i równie mocno chcący zaaplikować tym razem już udany cios, pozwalający na przejęcie całkowitej hegemoni w ringu, nie podołał. Jakże szybki Spin Kick chyba dostatecznie rozwiał wszelkie wątpliwości co do słuszności tego kim się ciągle nazywałem. Najlepszy z najlepszych, a ciągle nie pokazałem wszystkiego! Z uśmiechem na twarzy rozejrzałem się po arenie. Błysk fleszy i dochodzące z każdej strony donośne buczenie dodawało mi pewności siebie.

Było zbyt pięknie, aby mogło to trwać wiecznie. Tak dobrego wrestlera jak ja musiały na każdy kroku spotykać nieprzyjemności, a za najmniejszą chwilę nieuwagi jak zwykle musiałem zostać ukarany. Zanim się nie obejrzałem z tego pięknego snu wyrwał mnie jakże bolesny Clothesline. To nikt inny jak Otis dał o sobie przypomnieć, ściągając mnie tym samym jakże brutalnie do rzeczywistości. Rzeczywistości, która czasami owszem karciła, ale też podrzucała nowe szanse, które ZAWSZE wykorzystywałem. Tak było i też oczywiście teraz...

Golden Boy, którego mój cios wykluczył na krócej niż się spodziewałem, błyskawicznie wrócił do akcji i nie czekając ani chwili wymierzył kilka punchy Otisowi. Te jednak nie zrobiły na nim większego wrażenia, dlatego chcąc nie chcąc prędko dołączyłem do okładania rosłego rywala, którego udało się sprowadzić aż do samego narożnika. Tam z uśmiechem na twarzy i słowami "dobra robota" wyciągnąłem rękę do Setha, który ku mojemu zaskoczeniu nie złapał haczyka i jednym silnym pociągnięciem ręki sprowadził mnie na naprzeciwległe liny. Jego planem było szybkie ścięcie mnie z nóg skutecznym Clotheslinem, jednak i ja miałem dla niego niespodziankę. W ostatniej chwili prześlizgnąłem się pod ręką rozpędzonego rywala, który wściekły za moment ponowił swą szarżę w moim kierunku. Również i bez sukcesu, ponieważ widząc, że zaraz znów mogę znaleźć się w tarapatach, widowiskowym saltem w tył nad linami opuściłem ring... Szczery i szeroki uśmiech zagościł na mej twarzy... Byłem zawsze krok do przodu niż inni.

Grand - czytając post za pierwszym razem wydawało mi się że jest jakiś taki pisany dla beki, opisy wykonywanych cisów ciężko się czyta. Stylistycznie fajnie oddaje cipko-heelowanie Rollinsa i każdy aspekt narzucony przez sędziego spełniłeś.

Axron - Otis to twoja najlepsza postać, widać że post pisany na szybko, a szkoda bo mogłeś być piętą achillesową tego spotkania. Cóż ta Mandy z tobą ma zrobić... hmmm

Stif - Dynamicznie, stylistycznie ale z klasą i fajnie zachowanym gimmickiem postaci. Muszę Ci powiedzieć że promieniejesz jako Leo.

Cóż jeśli miałbym was punktować to Axron dał najsłabszy post... nie pod względem pisania bo tutaj klasę zachowałeś, jednak na tej arenie dupy nie urwało. Tutaj mam dylemat, Grand fajnie opisał ciosy wykonywane przez jego postać, Leo pokazał się jako czarny koń tego spotkania.

Mój głos leci na....Setha Rollinsa.

Szczegółowe opisy wykonywanych ruchów jak dla mnie trochę śmieszne ale to idzie dopracować i będzie to twój as w rękawie.

W końcu miałem cenną chwilę spokoju. Rywale nie zamierzali czekać na mój łaskawy powrót do ringu, Seth od razu został zaatakowany przez Otisa. Dało mi to szanse na spokojny powrót do ringu, dlatego nie zwlekając wdrapałem się z powrotem na pole walki. Tym razem jednak nie zamierzałem pomagać żadnemu z przeciwników. Z uśmiechem na twarzy stanąłem w jednym z narożników obserwując wściekłą wymianę ciosów. Odzyskiwałem siły na końcową fazę pojedynku i kluczowy jego moment. Jak się okazało nie było mi dane zbyt długo stać bezczynnie. Ku zaskoczeniu całej hali Otis wykorzystując swoje dobre warunki fizyczne wprowadził Golden Boya w stan zamroczenia, który osłabiony oparł się o liny. Stamtąd droga do miejsca w którym znalazłem się ja przed chwilą, ale z własnej woli była już bardzo krótka. Zanim się nie obejrzałem solidnym Clotheslinem Otis pozbył się Setha z ringu. To był czas na mój ruch. Zachodząc rosłego rywala od tyłu wyczekałem idealny moment, po czym skutecznym Calf Kick ściąłem grube cielsko przeciwnika z nóg. Donośne buczenie dochodziło z każdej możliwej strony. Wszystkie kamery skierowane na mnie, błysk fleszy - czułem się wspaniale. Musiałem wykorzystać cenne sekundy braku Rollinsa w ringu, dlatego od razu wskoczyłem na narożnik i nawet nie rozglądając się wokoło przypieczętowałem swój fenomenalny plan zwycięstwa. Dragons Call. Rollins błyskawicznie rzucił się do powrotu jednak o dosłownie sekundę za późno. Sędzia doliczył do trzech, rywalowi pozostało tylko złapać się z niedowierzaniem za głowę.