"The Second Coming" uderzyło we wszystkie zgromadzone na arenie głośniki, co oznaczało, iż za chwilę pojawi się prawdziwa twarz tego biznesu, prawdziwy architekt i bezapelacyjna podpora tejże federacji, a imię jego boją się wypowiadać zawodnicy w szatni, czy przechodzący po backstagu. Seth Rollins zawitał i oczekiwał pokłonów od każdego, kto zasiadał na arenie, by oddali mu zasłużony hołd, gdyż dzięki jemu talentowi oraz niebagatelnych umiejętności, każdy może podziwiać piękno tego sportu w najlepszym, jak i najdoskonalszym obrazie. Rollins ze swym jakże aroganckim uśmiechem wymalowanym na twarzy wyłonił się zza wielkiej ściany, upajając się w dźwiękach, a raczej gwizdach, które miały miejsce. Powitanie było niezmiernie najdoskonalsze i tego właśnie spodziewał się nasz "Architekt". Seth przystanął przed wejściem na rampę i rozejrzał się dookoła, spoglądając na obraźliwe plakaty i środkowe palce, który został zaszczycony przez tych, którzy nie podziwiają jego racji. "The Future" rozłożył ramiona na boki i począł krzyczeć pod nosem, że to on jest tutaj gwiazdą pierwszoplanową, i że tu mu należy się największa uwaga wszystkich tych, którzy nawet go nienawidzą, a powinni wielbić. Niewiasta będąca w ringu trzymała mikrofon na wysokości swojej twarzy, by godnie zaprezentować fundament tego biznesu. Brunetka odwróciła się w kierunku "Architekta", po czym donośnie i z gracją poczęła prezentować przyszłego mistrza tejże federacji.

Currently in the ring from Davenport, Iowa, weighing 217 pounds, "The Future" Seth... ROLLINS!

Seth pałał niesamowitą energią, która zdecydowanie mu się udzieliła. Widać było na pierwszy rzut oka, że z pewnością gotowy jest do walki, jak i zwycięstwa. Jego mina mówiła wszystko - nie interesuje go to, z kim ma dziś wygrać. Może to być mistrz, zawodnik z najwyższej półki, ale też amator ktoś, kto dopiero raczkuje w tym sporcie. Wiadome było tylko jedno - Seth wkracza na pole bitwy jako pewny zwycięzca, pewny swoich umiejętności, pewny swoich wartości. "Architekt" nadal arogancko uśmiechał się pod nosem, lecz do czasu. Gdy usłyszał swą zapowiedź, to szaleńczo potrząsnął głową sprawiając, że kosmyki włosów latały z największym swym zasięgiem, a pot na nich zgromadzony rozpryskiwał się na boki. Rollins oblizał swe wargi, a następnie pewnym krokiem zaczął podążać w kierunku kwadratowego pierścienia, gdzie dojść ma do bijatyki. "Przyszłość" bardzo szybko poradził sobie przejściem przez rampę, po czym znalazł się w ringu, gdzie wskoczył na narożnik, by tylko przed samym rozpoczęciem walki uświadomić wszystkim zgromadzonym, że to on buduje federację i że to oni powinni być mu za wszystko wdzięczni. Gdy publiczność zmieszała go z błotem, on jedynie uśmiechnął się pod nosem, kręcąc przecząco głową, jakby wiedział, że nie przemówi im do rozsądku. Seth zeskoczył z narożnika i rozłożył ręce, prowokując rywala. Rollins wycofał się do narożnika i palcem wskazywał na swoją osobę, krzycząc że zwycięzca jest tylko jeden - oczywiście on!

Kto ładniej, do 500 słów

"John Cena is back on RAW!"

Michael Cole nie próbował nawet ukrywać swojego podekscytowania! Był świetnym komentatorem, który potrafił doskonale nakręcić publiczność. Dzisiejszy wieczór nie był wyjątkiem. Fani zgromadzeni na arenie nagrodzili legendę WWE wielkimi brawami. The Champ stał w swoim narożniku z zamkniętymi oczami i oddychał ciężko. W ringu spędził większość swojego życia. WWE Universe było nieobliczalne, jednego wieczoru nienawidzili Ceny, innego go kochali. Tym razem, ku ciesze Johna - był to ten drugi przypadek.

Lider Cenation otworzył oczy i ściągnął przez głowę swój czarny T-shirt, po czym odrzucił go gdzieś za siebie. The Champ spojrzał na swojego przeciwnika. Cena doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie będzie lekko. Podczas gdy John spędzał czas poza WWE, Rollins nie zasypywał gruszek w popiele. Golden Boy udowodnił wszystkim, że jest jednym z czołowych pretendentów do bycia twarzą federacji. Lider Cenation uśmiechnął się lekko, po czym kiwnięciem głowy dał sędziemu do zrozumienia, że jest gotów. Champ był podekscytowany - pierwsza walka po powrocie do WWE była też walką przeciwko temu, który miał go zastąpić po jego odejściu. Nie mogło być lepiej!

Walka rozpoczęła się. Obaj zapaśnicy zbliżyli się do siebie, po czym zwarli się w tradycyjnym klinczu. O ile Cena miał znacznie więcej doświadczenia w ringu, o tyle Seth był młodszy, bardziej zwinny i w o wiele lepszej formie. Rollins przeszedł do bardziej wygodnego chwytu, popchnął Johna na przeciwległe liny, a następnie powalił go na matę za pomocą celnie wymierzonego Lariata! Publiczność westchnęła głośno jak jeden mąż, a Architekt ryknął zadowolony! Cena był zaskoczony, ale doświadczenie wzięło górę - lider Cenation zerwał się na równe nogi, po czym pokiwał głową z uznaniem.

"Widzę, że będę musiał brać cię na poważnie, Seth!"

Szczere uznanie z ust legendy. Niesamowite! Rollins nie był jednak zadowolony - podszedł do swojego rywala, po czym odepchnął go od siebie i wskazał palcem na swoją klatkę piersiową.

"Nie masz już nic do powiedzenia w WWE, John!"

Lider Cenation westchnął lekko, po czym spojrzał na swoją klatkę piersiową, na której odcisnęły się kontury dłoni Architekta. Krew, która gotowała się w żyłach młodszego zawodnika, będzie jego zgubą. Champ podniósł spojrzenie swoich oczu na rywala, po czym ruszył w jego stronę. Seth zamachnął się pięścią, ale Cena zwinnie przemknął pod jego ramieniem, odbił się od lin za plecami rywala. Zaskoczony Rollins odwrócił się z zamiarem powstrzymania kontrataku, ale bezskutecznie - został powalony potężnym Shoulder Tackle! Golden Boy zerwał się na równe nogi, ale tylko po to, aby znowu wylądować na macie, po raz kolejny inkasując Shoulder Tackle! John gestem ręki zachęcił Setha do dalszej walki.

"Śmiało, Rollins! Wiem, że stać cię na więcej!"

Słowa te podziałały na Architekta niczym czerwona płachta na byka. Długowłosy zapaśnik podniósł się z kolan, po czym z donośnym krzykiem zaatakował. Jego bohaterska szarża została jednak powstrzymana. Cena zablokował jego pięść, po czym przechwycił rywala i powalił go na matę potężnym Spinebusterem! Publiczość wybuchła gromkim cheerem, a Champ uniósł do góry pięść. Na jego twarzy gościł szczery uśmiech.

"Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej!"

Przejdę od razu do sedna i zacznę od Mava bo aż mi sie krew gotuje.

"Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej!"

Co to jest? Tytuł rozdziału? To co mówi Cena? O ile rozmowy z przeciwnikiem są okej, to nie wiem jak mam to opisać. John stoi na środku ringu i drze się do fanów którzy ledwo go rozumieją? I to jeszcze taki tekst? Brzmi jak zdanie wyciągniete z jakiegoś wywiadu a nie tekst który sie słyszy od  gościa po wykonaniu akcji. Nie podoba mi się to.  Jeśli jednak pominiemy kolorowe zdania to wyszedł całkiem solidny post, mimo, że pojawiło się kilka błędów stylistycznych jak np. "Podniósł sporzenie swoich oczu[...]" to jak najbardziej czuć Johna w twoim poście. Gimmickowo tak trzymaj, ale to wyżej do poprawy.

U Granda bardzo dobry post - z pomysłem, z dobrze oddanym gimmickiem i okej walką. Pobieżnie szukając nie ma się do czego przyczepić, po wczytaniu widać kilka błędów składniowych czy literówek ale koniec końców nie były tak znaczące żeby odmienić losy tego starcia.

Oddaje głos na Granda.

***

Pojedynek trwał już jakiś czas. Lider Cenation nie przebierał w środkach i trafnie mnie punktował. Nie potrafiłem wyjść z opresji, tym bardziej, że właśnie zbierałem się po You Can't See Me & Five Knuckle Shuffle. Ciężko było, ale udało się - byłem przygotowany na to, że Cena będzie chciał wykonać na mnie swoją akcję kończącą, dlatego gdy wyniósł mnie na barki szybko zacząłem uderzać łokciem w jego głowę i ułożyć się w takiej pozycji, że spadając przechwyciłem jego głowę i wbiłem ją w deski maty ringowej. (DDT)

Cena zebrał się o wiele szybciej niż ja, mając świetny plan na to starcie. Mi szczerze mówiąc zaczęło brakować sił, aczkolwiek nie zaangażowania. Chciałem wygrać w tym pojedynku i zamierzałem zrobić wszystko, aby tak się stało. Niestety z miejsca zostałem brutalnie zaatakowany Big Boot'em, a następnie Spear'em, gdy po wcześniejszej akcji odbiłem się od lin. Powoli znajdowałem się w innym wymiarze i traciłem grunt pod nogami. Zlekceważyłem swojego przeciwnika i to odbiło się na mnie brutalnie. Zacząłem zastanawiać się czy w ogóle mam jeszcze cień szansy na to, żeby wyjść z tego pojedynku jako zwycięzca. Milion myśli w mojej głowie przeplatały się z pomysłami, ale nie potrafiłem się wystarczająco dobrze skupić, żeby skleić to wszystko do jeden kupy. Na dodatek moja chwila przerwy została przerwana przez nacierającego Lidera Cenation, który zwęszył szansę na zwycięstwo. Podniósł mnie i rzucił na liny, od których się odbiłem i powracając w jego kierunku znowu znalazłem się na jego barkach. Momentalnie zacząłem się wyrywać i wierzgać nogami. Udało mi się ponownie postawić nogi na deskach maty ringowej, dlatego w oku mgnienia wymierzyłem kopnięcie w brzuch rywala i umieszczając jego głowę między udami wykorzystałem moment zaskoczenia. (Pedigree) Przypiąłem przeciwnika, a sędzia odliczył do trzech. Zwyciężyłem.