Po ppv nie ma się co przemęczać, ale to jednak main event więc max. limit to 400 słów

Powolnym ruchem pozbywałem się niepotrzebnego odzienia, myślami uciekając do zeszłej doby. To właśnie wtedy świat opanowała Dream-mania, trafiłem na pierwsze strony gazet, internet zasypany został artykułami dotyczącymi mojego tryumfu. Dwadzieścia cztery godziny później znów postawiłem stopę we wnętrzu kwadratowego pierścienia, tym razem nie ciążyła na mnie żadna presja. Gdy wręczyłem sędziemu mistrzowski pas, postanowiłem przyjrzeć się oponentowi.
- Ohhh...- Zdecydowanie nie spodziewałem się takiego ciacha w ringu. Wymownie zacząłem wachlować się prawą dłonią, przygryzając przy tym nieznacznie wargę. W normalnych warunkach byłbym nieco zdruzgotany faktem, że publika nie skupia na mnie całej swojej uwagi, lecz w tych warunkach było to do przyjęcia. Speszony ruszyłem powoli w kierunku idealnie wyrzeźbionego przeciwnika, spotykając się z nim w centrum miejsca zmagań. Zarumieniłem się delikatnie, gdy Finn wystawił w moim kierunku dłoń, lecz bezzwłocznie ją uścisnąłem. Gest szacunku spotkał się z aprobatą publiki, lecz chwilę później obaj przeszliśmy do akcji. Kilka sekund w klinczu nie wyłoniło zwycięzcy, więc zerwałem chwyt i cofnąłem się. Chwilę później ponowiłem próbę, tym razem była to podpucha, która pozwoliła mi przejść za plecy Balora. Oponent próbował się szarpać, lecz zdołałem unieść go i sprowadzić do parteru (Belly to Back Slam). Zaprezentowałem kilka przejść zapaśniczych, po których klepnąłem Finna w plecy i podniosłem się. Widok uznania na jego twarzy nieco mnie zawstydził, ale jednocześnie ucieszył. Publika wzmogła swój doping, my natomiast znów ruszyliśmy na siebie. Irlandczyk zdobył przewagę i wykorzystał ją do rzucenia mnie w kierunku lin. Odbiwszy się od nich nabrałem prędkości, którą wykorzystałem do powalenia Balora barkiem (Running Shoulder Block). Tym razem nie czekałem na aprobatę z jego strony, lecz popędziłem przez długość ringu, by znów użyć napiętych sznurów. Gdy jednak odwróciłem od niego wzrok, Finn skrócił dystans i położył się pod moimi nogami. Zaskoczony musiałem podskoczyć i ruszyć w dalszą podróż, która zakończyła się spotkaniem z podeszwami przeciwnika (Dropkick). Irlanczyk błyskawicznie przypiął mnie do maty, lecz bez wysiłku zdołałem unieść bark i zrzucić go z siebie. Chwyciłem się za twarz i dźwignąłem na jedno kolano, natychmiastowo skupiając się na Balorze, który nakręcał trybuny. Gdy tylko podłapał mój wzrok, uśmiechnął się szeroko i wykonał swój popularny gest.
- Faktycznie słodkie.- rzuciłem, spoglądając na niego z uznaniem. Jakby zupełnie tracąc kontrolę nad swoim ciałem, moje dłonie same złożyły się do braw, którymi nagrodziłem starania Finna. Spokojnie wstałem i poprawiłem strój, wsłuchując się w skandowanie moich entuzjastów. Musiałem przyznać sam przed sobą, że nigdy wcześniej nie cieszyłem się starciem tak, jak teraz. Finn Balor... Cóż za intrygujący człowiek.

Na początek Babinci to liżesz prącie... A tak poważnie, to fajnie Remik, że postanowiłeś wrócić na forum, bo to na pewno podniesie znacznie poziom forum. Post taki, do jakich przyzwyczaiłeś mnie już. Balor przedstawiony bardzo dobrze, język którym napisałeś ten post był naprawdę dobry, a opis pojedynku również mi się podobał. Był wyrównany, pojawiła się w Twoim poście publiczność i wszystko wyszło naprawdę dobrze. Minusem na pewno jest to, że masz świeżą postać i nie miałeś za bardzo na czym opierać swojego postu, ale mi to nie przeszkadza. Nekro jak zawsze post najwyższej jakości. Dość gejowski haha, ale taki już charakter Twojej postaci i ukazujesz to świetnie. Język również bardzo dobry, opisałeś tak samo jak Remik wyrównane starcie i to na plus na pewno. Wspomniałeś o zdobytym pasie, na który na pewno zasłużyłeś. Podsumowując, oba posty na bardzo dobrym poziomie i oba mi się podobały, ale jednak post Nekro bardziej przypadł do mojego gustu i to na niego leci mój jakże mało ważny głos.

Początek starcia zdecydowanie należał do mnie, niestety nie mogłem tego samego powiedzieć o dalszej części spotkania. Balor zdołał znaleźć sposób na odbicie się od dna i powrót na powierzchnię, przez co skutecznie mnie poobijał. Powoli zbierałem się z maty, prawą dłonią mocno obejmując najwyższą z lin. Drugą ręką przecierałem obolałą twarz, pozbywając się z niej zarazem lepkiego potu. Publiczność skandowała nasze imiona, obie grupy starały się przekrzyczeć nawzajem. Kątem oka obserwowałem Balora, który również wstał i ruszył w moim kierunku. W odpowiednim momencie zadałem mu cios w brzuch, który chwilowo go powstrzymał, lecz był to ledwie początek. Chwilę później ułożyłem dłonie na klatce piersiowej rywala i pchnąłem go, zwiększając dzielący nas dystans. To pozwoliło mi na wdrożenie w życie planu ataku, jakim było wysokie kopnięcie w czaszkę. Niestety Finn zdołał uniknąć mojej nogi, by po chwili samemu zdzielić mnie kopnięciem (Pelé Kick). Zamroczony padłem na matę, lecz nim Irlandczyk zbliżył się, by przypiąć mnie do maty, przeturlałem się pod trzecią linę i opadłem na otaczający ring materac, gdzie powoli zacząłem dochodzić do siebie. Wyraz twarzy Balora jasno dawał do zrozumienia, iż był zdruzgotany wymknięciem się takiej szansy. Również stojąca za nim część publiki była niepocieszona takim obrotem spraw, lecz wciąż dopingowali swojego idola.Nie przewidując żadnego zagrożenia, powoli podniosłem się i przetarłem dłonią twarz, strzepując krople na matę. W ostatniej chwili usłyszałem szum pośród publiki, a kątem oka dostrzegłem pędzącego Balora. Wykonał on perfekcyjny skok nad górną liną, po którym wylądował na mnie i zwalił mnie z nóg (Tope Con Hilo). Sam Finn błyskawicznie wrócił na nogi i zaczął nakręcać swoich wielbicieli, którzy natychmiastowo podłapali jego próbę. Ich głos rozbrzmiał dumnie, skutecznie zagłuszając próby moich kibiców. Sam Irlandczyk w tym czasie schylił się i wrzucił mnie do ringu, gdzie tym razem podjął skuteczną próbę pinu. Oczywiście byłem w stanie odbić się od maty po drugim klepnięciu sędziego, niestety nie był to koniec moich kłopotów. Fergal oddalił się na bezpieczną odległość i zajął pozycję w narożniku, ja zaś nieświadomie ślamazarnie przedostałem się do przeciwległego rogu i podniosłem, twarzą do gąbek. Gdy jednak obróciłem się na pięcie, Finn biegł w moim kierunku i wykonał obunożne kopnięcie w moją klatkę piersiową, wbijając mnie tym samym w korner (Shotgun Dropkick). Bezwładnie spocząłem na macie, obserwując powoli zbliżającego się do lin Balora. Walka trwała już dosyć długo, więc był on zmęczony i nie wspinał się na szczyt w zadowalającym tempie. Stąd też udało mi się zebrać na tyle sił, by przeturlać się bliżej narożnika gdy tylko Irlandczyk wykonał swój słynny skok. Coup de Grâce nietrafione! Lądowanie źle wpłynęło na jego kostkę, przez co jednoznacznie utracił on mobilność. Ja zaś dźwignąłem się ociężale na nogi, doskoczyłem do niego, objąłem jego szyję i wbiłem głową w matę (Swinging Spike DDT). Szybka próba pinu dawała mi powód do radości, w końcu mogłem świętować wygraną. A przynajmniej tak mi się wydawało, bo Balor uniósł bark i przerwał liczenie. Zaskoczony spoglądałem w kierunku sędziego, żądając od niego wyjaśnień, a robiłem to w akompaniamencie głosu zaskoczonej publiczności. Szybko jednak otrząsnąłem się, machnąłem ręką i powoli wstałem, spoglądając na spoczywającego na macie Finna. Po nas obu widać było trudy tego spotkania, lecz wiedziałem, że nadeszła moja chwila. Powoli objąłem jego głowę i zmusiłem go do podniesienia się. Gdy jednak był on na kolanach, potraktował moje żebra uderzeniem, po którym zgiąłem się w pół. Wtedy Devitt objął moją głowę, chwycił jedno z moich ramion i dźwignął mnie z maty. Czyżby to miał być koniec? Balor miał wygrać po wykonaniu swojej słynnej akcji, 1916? Niestety dla jego planów zacząłem się szarpać, zmuszając go tym samym do odstawienia mnie na matę. Pozycja była idealna, bo musiałem tylko nieco go unieść, by po chwili wykonać spektakularną gwiazdę (Dream Valley Driver). Wylądowałem niemalże perfekcyjnie na nogach, zaliczając przy lądowaniu drobne potknięcie. Nikt jednak nie zwracał na to uwagi, bo wszyscy wiedzieli co się święci. Bez gracji ruszyłem na narożnik i błyskawicznie się na niego wspiąłem. Następnie, stojąc już na górze, zignorowałem potrzebę wykonania słynnych już gestów i bez przedłużania wykonałem skok, który zakończył się lądowaniem na torsie przeciwnika (Purple Rainmaker). Tego Balor nie mógł już przezwyciężyć, walka zakończyła się moim zwycięstwem. Doceniając jednak starania przeciwnika, nie zacząłem świętowania do czasu, gdy rywal wrócił do pionu, gdzie uścisnąłem jego dłoń, oddając mu należny szacunek.