𝒪𝓌! 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!



𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂...
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒪𝓌! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!

Ring announcer: Making his way to the ring, from Capitol Hill, Washington, D.C., weighed in at  227 pounds, Velveteen Dream!

Ostatnio edytowany przez Nekro (2019-01-10 21:29:37)

Tygodnie ciężkich starań w oczekiwaniu na nagrodę- dokładnie tak mógłbym opisać dotychczasową karierę w największej federacji na świecie. Pozostawiałem za sobą prestiżowych przeciwników, dominując niejednokrotnie byłych mistrzów. Moje imię przewijało się w nagłówkach gazet, nagrania stawały się hitem internetu w ciągu kilku godzin. Tylko głupi nie zauważyłby zapotrzebowania w doświadczeniach. Ludzie wręcz obsesyjnie podążali po moich śladach, wynosząc mnie przy każdej sytuacji na piedestał. Dlatego też nie dziwiła mnie decyzja zarządu, jaką było ogłoszenie pojedynku o miano pretendenta do tytułu. Fakt, iż szansa nadeszła zdecydowanie później, niż zakładałem, lecz nie zmieniało to faktu, iż wystarczyło jeszcze tylko jedno zwycięstwo dopisane do mojego nazwiska, by wykonać najważniejszy krok w karierze. Niestety przeszkodą na wyboistej drodze okazał się być legendarny zawodnik, wielokrotny mistrz świata, przyszły Hall of Famer, Triple H. Jego surowa mina dawała mi znać, iż traktuje mnie jak karalucha, którego wystarczy zdeptać. Aura, jaka otaczała The Game'a sprawiała, że mimowolnie się krzywiłem, czując olbrzymią presję. Postanowiłem nieco rozładować napięcie, przecierając dłonią po umięśnionym brzuchu, przymykając przy tym delikatnie oczy. Z trybun natychmiastowo podniosła się wrzawa, jednak sam Hunter uniósł nieznacznie brew, dokładnie przyglądając się moim ruchom.
- Stary zbok.- rzuciłem na tyle głośno, by dotarło to do jego uszu. Tym razem z jego strony dotarło parsknięcie, po którym nadeszło kiwanie głową. Poczułem niepohamowaną złość i z tym uczuciem ruszyłem w kierunku rywala. Szybkie zwarcie w klinczu nie było mądrą decyzją, bo już po chwili musiałem zbierać się z maty. Nabity Hunter nie musiał włożyć w ten ruch wiele siły, a mimo to cisnął mną na znaczną odległość. Podjąłem jeszcze jedną próbę, tym razem jednak była to tylko kiwka, dzięki której przemknąłem pod ręką oponenta i zyskałem pozycję tuż za jego plecami. Nie czekając długo, zdzieliłem jego tył maczugą (Single Axe Chop). Niestety, rywal nawet nie drgnął, zachowując tę samą pozycję. Po reakcji publiki zdecydowanie mogłem założyć, iż popełniłem błąd.
- Wybacz, wybacz... To się już nie powtórzy.- rzuciłem żałośnie do wciąż zwróconego do mnie plecami przeciwnika, próbując tym samym zdobyć cenne sekundy.- Kłamałem!- rzuciłem chwilę później, znów atakując na wysokości łopatek uderzeniem (Single Axe Chop). Niestety i tym razem nie wyrządziłem większych szkód, więc cofnąłem się, obserwując reakcję Huntera, który powoli odwracał się w moim kierunku. Gdy zobaczyłem jego twarz wiedziałem, że żarty się skończyły. Tym razem dostrzegłem w jego mimice złość, którą ledwo w sobie tłamsił. Rozejrzałem się po arenie, szukając ukojenia u sympatyków, lecz nie znalazłem wsparcia. Czując, że nie ma wyjścia z tej sytuacji, pisnąłem w komiczny sposób i ruszyłem bezmyślnie przed siebie, lecz zatrzymałem się na podeszwie oponenta (Big Boot). Impet wyrzucił mnie w powietrze, gdzie zdołałem jeszcze wykonać jeden obrót, dopiero po nim wylądowałem na macie. Odruchowo przejechałem dłonią po szczęce i żuchwie, upewniając się, że wciąż posiadam wszystkie zęby.
- Masz szczęście, perełki są całe.- żachnąłem się, lecz po chwili poczułem na głowie mocny chwyt. Hunter dosłownie rzucił mną w kierunku lin, bym nabrał w ten sposób prędkości. Gdy wróciłem do pozycji wyjściowej, oponent czekał na mnie pochylony i szybkim ruchem posłał mnie w powietrze.
- Pomocy!- tylko tyle zdołałem powiedzieć, bo chwilę później gruchnąłem o matę i poczułem ból na całym ciele (Back Body Drop). Rozłożony na podłożu spoglądałem w górę, próbując dojść do siebie.

Stając ze mną w jednym ringu ludzie godzą się na zagarnie w grę której nie mają szans wygrać. Przekonał się o tym Ciampa, Cody, a przede wszystkim Taker który został przeze mnie pogrzebany żywcem. Wrestling to mój świat i od powrotu czyszczę go z zawodników niegodnych znajdowania się w federacji. Staram się otwierać ludziom oczy, pokazać co tak naprawdę jest najlepsze dla biznesu i na kogo warto zwrócić uwagę. Najlepszym sposobem na to byłoby przejęcie pasa WWE, to wydarzenie potwierdziłoby moją wyższość nad całą resztą federacji. Ludzie myśleli, że przechodząc w rolę CEO stałem się słabym tatuśkiem. Pokaże im jak bardzo się mylili, pokaże im jak wielkie niebezpieczeństwo stanowię gdy ktoś stanie mi na drodze.

Rozwiązanie krawata było jak wypuszczenie starego ducha. Velveteen popełnił największy błąd swojego życia godząc się na wejście do ringu razem ze mną. Wyszła ze mnie bestia którą starałem się trzymać w ryzach, bestia która kończyła kariery i która bardzo zgłodniała.

Znak rozpoczęcia starcia był niczym flaga dla wyścigówek. Ruszyłem od razu, bez ociągania się. Nie próbowałem wejścia w klincz, po prostu rzuciłem się na przeciwnika. Ten zalany falą uderzeń zmuszony został do cofnięcia się w narożnik. Właśnie wtedy doszło do pierwszej interwencji sędziego. Właściwie jednak była to tylko próba z jego strony. Pod groźbą starty pracy sędzia odsunął się i pozwolił mi kontynuować. Dla rywala i fanów była to lekcja - Authority zawsze wygrywa. Mając początkową przewagę w ringu i ustawionego w narożniku Dreama mogłem dalej skupiać się nad obijaniem jego klatki piersiowej. Po chwili podjąłem decyzję o rozwinięciu wachlarza akcji. By do tego doszło musiałem najpierw wyprowadzić przeciwnika z rogu ringu. Gdy tylko go podniosłem on wykonał Uppercut. Zabolało, lecz nie było to w stanie pokrzyżować moich planów. Uznawałem to nawet za śmieszny opór, do czasu gdy rywal nie spróbował swojej akcji ponownie. Tym razem jednak złapałem jego rękę. Jego zagranie było dla mnie jak splunięcie w twarz, a moja riposta była dla niego lekcją - w kilka sekund zrozumiał jak wielkim błędem było postawienie się i próba takiego ataku. Teraz nie było już drogi ucieczki. Gra naprawdę się rozpoczęła. Trzymając rywala za ściśniętą pieść mogłem zrobić z nim wszystko co chciałem, by jednak zrównać go z dnem wykonałem kopnięcie w kolano. Dream lekko osunął się na nogach, wtedy pchając go w klatkę położyłem go na deskach. Doprawdy przezabawny widok, rywal szukał drogi wyjścia ale ta już dawno została dla niego zamknięta.

Chwilę później podniosłem przeciwnika na nogi. Szybkie uderzenia w twarz jeszcze bardziej ostudziły jego zapał do walki, a wykonany przeze mnie Pendulum Backbreaker tylko upewnił wszystkich, że wynik spotkania jest już z góry wiadomy. Ja natomiast wykorzystując nasze pozycje odbiłem się od lin a wracając wykonałem Jumping Knee Drop. Po tej akcji przycisnąłem kolanem klatkę przeciwnika do maty. Nie tylko był to pokaz siły i przewagi, lecz także zablokowanie przepływu powietrza co jeszcze bardziej wymęczy Dreama. Już po walce, nie wypuszczę zwycięstwa z rąk.

Oba posty naprawdę fajne, ale po przeczytaniu ich od razu wybrałem zwycięzcę. Posty stały na fajnym poziomie, oboje dobrze wczuliście się w swoje postacie, co jest kluczowe w pisaniu postów. Językowo również wszystko wyglądało bardzo ładnie, ale bardziej urzekł mnie post Nekro. Dlaczego? Fajnie wplątywał monologi, ładnie opisywał zachowania zawodników, wszystko miało swój urok. Naprawdę bardzo fajna walka, gratulacje.

*patencie

Walka trwała już od pewnego czasu, lecz wciąż utrzymywałem spory zapas sił. Niestety nawet to nie uchroniło mnie przed nieobliczalnym bólem, jaki męczył moją prawą nogę. Mocno obejmowałem najwyższą z lin, by przy jej pomocy utrzymywać się w pionie. Kątem oka obserwowałem podnoszącego się z maty przeciwnika, zauważając jaki trud sprawiały mu ruchy. W końcu Triple H to weteran ringu, człowiek ponad dwukrotnie starszy niż ja. Kondycja wyraźnie zawiodła go w najważniejszym momencie, co postanowiłem wykorzystać. Powolnym krokiem ruszyłem w jego kierunku, unikając stawiania ciężaru na obolałej kończynie. Bez wahania ułożyłem dłoń na jego karku, a następnie wymierzyłem cios prosto w jego szczękę. Po chwili dołożyłem jeszcze dwa takie uderzenia, niestety zdołałem tylko rozwścieczyć The Game'a, co widoczne było po jego minie. Z trudem dźwignął się on z podłogi, a następnie odpowiedział serią wściekłych trafień. Sam nie pozostawałem mu dłużny i próbowałem odpowiadać z taką samą zajadłością, walcząc o przewagę. Wszystko szło po mojej myśli do czasu, gdy Hunter zablokował uderzenie i wykonał niskie kopnięcie wprost w moją kontuzjowaną nogę. Wydałem z siebie głośny ryk, po którym padłem na podłoże, rozmasowując przy tym okolice kostki. Oponent w tym momencie cofnął się nieco i oparł plecami o narożnik, nabierając spore hausty powietrza. Moi sympatycy natychmiastowo rozpoczęli dopingować moje starania, raz po raz wykrzykując moje imię. Niesiony śpiewami doczołgałem się do lin i przy ich pomocy podniosłem, obserwując nadchodzącego przeciwnika. Chwycił on mój nadgarstek i szykował się do rzutu, jednak wolnym ramieniem objąłem sznur, psując jego plany. Triple H szybko dostrzegł, iż z jego ataku nic nie wyjdzie, mimo to wciąż próbował utemperować mój upór. Czując, iż powoli tracę siły, w akcie desperacji puściłem linę i błyskawicznie wymierzyłem kopnięcie wprost w jego podbrzusze. Levesque zaprzestał swoich działań i skulił się nieco, lecz wtedy do niego dopadłem i sam posłałem go w kierunku przeciwległych lin. Następnie pochyliłem się delikatnie, planując posłanie go w przestworza. Tym razem pokarał mnie potężnym kolanem, na które naciągnął mnie swoim ramieniem (Facebreaker knee smash). Zakręciłem się na pięcie, przez chwilę tracąc kontakt ze światem zewnętrznym, dłońmi zasłaniając twarz. Przez to wpadłem wprost w pułapkę rywala, który nie odpuścił po swojej akcji i poszedł za ciosem. Poczułem objęcie na talii, a następnie zostałem poderwany z maty. Poczułem szybki obrót, po którym moje plecy spotkały się z podłożem (Spinebuster). Uderzenie wyrwało z moich płuc powietrze, przez co musiałem walczyć o świeże wdechy. Zamglona wizja również nie była pomocna, spoglądałem w górę i ledwo dostrzegałem zawieszone pod sufitem światła. Chwilę po ataku Triple H zachwiał się, lecz po kilkunastu sekundach zdołał odzyskać pion, opierając się o liny. Minęło jeszcze kilkanaście sekund, gdy Hunter zaczął prężyć muskuły, sygnalizując chęć wykonania swojej akcji kończącej. Poczułem ścisk na czaszce, dzięki któremu weteran był w stanie zmusić mnie do podniesienia się. Fani zaczęli buczeć, gdy umieścił on moją głowę między swoimi udami, lecz Levesque jedynie przyłożył palec do ust, rozglądając się po trybunach. Uznałem, iż jest to moja szansa i użyłem resztki sił, by wynieść go na barki, następnie błyskawicznym ruchem zrzuciłem go na matę, wykonując przy tym efektywną gwiazdę (Dream Valley Driver). Obaj wyłożyliśmy się na podłodze, nabierając do płuc głębokie wdechy. Sędzia sprawdził mój stan, następnie przeszedł do przeciwnika. Kibice nagrodzili nasze starania brawami, zachwalając wolę walki. W końcu, gdy oficjel wybadał sytuację, cofnął się nieco i rozpoczął podwójne liczenie, jednak ani z mojej strony, ani przeciwnika, nie było widać reakcji. Dopiero po numerze czwartym powoli rozpocząłem żmudny proces wstawania, chwytając się lin. Również Triple H powoli wstał, tym samym sędzie zaprzestał proces odliczania. Powoli puściłem się sznura, niestety wtedy odezwał się ból, przez który straciłem równowagę i wpadłem wprost w sidła oponenta, który ukarał moje podbrzusze kopnięciem i znów umieścił moją głowę pomiędzy swoimi udami, szykując się do wykonania Pedigree. Chwycił moją prawą rękę, wykręcając ją za moje plecy, następnie próbował złapać również lewą kończynę. Wtedy zwinnym manewrem wyrwałem się i cudem przeszedłem za jego plecy. Nie tracąc czasu na kolejną bezsensowną wymianę, przewróciłem go na matę i przypiąłem zwykłym Roll-Upem. Przymknąłem przy tym mocno oczy i wyciszyłem się na tyle, by ledwo trafiały do mnie głosy z zewnątrz. Dopiero gdy usłyszałem lecącą z głośników muzykę dotarło do mnie, że sędzia doliczył do trzech.