Wchodzę

Bije w gong.

Kto ładniej na 400 słów, początek walki.

Tommaso Ciampa - jak ja go kurczę nienawidzę! Rodzice od dziecka wpajali mi, że należy kochać wszystkich ludzi, niezależnie od tego jak na nas działają. Czy interesowały mnie teraz słowa moich wychowawców? Niestety, ale nie. Ja nie szanuję Ciampy, a co dopiero darzyć go miłością, jaką obdarowuje wszystkich dobrych ludzi w moim życiu. Napędzany byłem agresją, która rosła z upływem czasu, dlatego chciałem ją jak najszybciej rozładować na swoim przeciwniku, który jest człowiekiem pokroju plugawego Ciampy!

Doping publiczności roznosił się po koloseum - oni niczym jeden mąż skandowali moje imię, dając mi tym samym energię i motywację do działania. Gong nie zdążył jeszcze wybrzmieć, a ja już znajdowałem się w pobliżu swojego przeciwnika, który chciał przechwycić mnie w swoje łapska. Sprytnie unikałem każdy jego zryw, karcąc go kopniakami w udo. Olbrzym zaczął odczuwać skutki tych uderzeń, dlatego jego ręka powędrowała w miejsce bolącego miejsca. Nagle podskoczyłem, aby w locie zacisnąć pięść z całej siły, po czym oddałem uderzenie prosto w szczękę delikwenta. Opluł się on własną śliną, w momencie gdy odbiłem się od lin i powróciłem do niego ze zdwojoną siłą - wyskoczyłem po raz kolejny, tylko tym razem wbiłem podeszwy swojego obuwia w jego klatkę piersiową. (Dropkick) Brodacz przewrócił się na liny, opierając się o nie, aby nie runąć na deski maty ringowej. Fani swoimi oklaskami dawali mi coraz więcej energii, która nie miała już limitu. Poczułem niesamowitą moc, z której po prostu musiałem skorzystać. Niedługo główkując, wskoczyłem na drugą linę, która wzbiła mnie ku górze. Silny wymach nogi, a następnie cios, który potraktował szczękę Damiana kolejny raz! (Enzuigiri) Mackle rozpłynął się w eter... metaforycznie oczywiście. Wielkolud runął w narożniku, skąd ucieczka naprawdę wydawała się być niemożliwa. Na mojej twarzy pojawił się długo wyczekiwany przez publiczność uśmiech, który rozradował moich najwierniejszych fanów. Uniosłem rękę w geście podziękowania, a następnie wziąłem rozbieg, by wbić się w rywala. Damian zsunął się poza kwadratowy pierścień, a ja nadziałem się nogą na metalowy słupek. Dźwięk stali rozszedł się po arenie, a mój krzyk spowodowany bólem skutecznie to zagłuszał... W oczach najmłodszych fanów pojawiły się łzy, widząc moje cierpienie. Zacisnąłem zęby, ponieważ wiedziałem, że muszę świecić przykładem i nie mogę pokazywać, że najdrobniejsza przeszkoda sprawia, iż staję się kimś słabym. Otarłem pot z głowy i chciałem wstać, ale nie było mi to dane. Poczułem maczugę na swoich plecach, która wbiła mnie w deski maty ringowej z wielkim hukiem.

Czy szedłem po zwycięstwo? Zdecydowanie tak. Nie patrzyłem już czy mierzę się z mistrzem, czy kimś kto dopiero wchodzi w wielki świat wrestlingowej społeczności. Moim celem było tylko i wyłącznie dążenie po mistrzostwo, które należało mi się jak mało komu. Teraz jednak moim zadaniem było pokonanie Killian'a Dain'a, którego specjalnie jakoś nie lubiłem. Przypominał mi on Ciampę, na którego po prostu brak mi już słów... Uśmiechnąłem się pod nosem tylko po to, aby przypomnieć wszystkim, że jestem pogodnym i radosnym człowiekiem, który po prostu od czasu do czasu lubi wyładować emocję na czymś, co tak naprawdę kocha. A, że ja kocham walczyć, to muszę robić to wyładowując agresję na przeciwnikach. Oklaski spłynęły na mnie niczym medal po krtani, po czym dumnie spojrzałem w kierunku publiczności. Czułem się wyróżniony.

Killian nie należał do zawodników, którzy sprawiali mi większe trudności w ringu. Traktowałem go jak jakiś podmiot, który najzwyczajniej w świecie tylko i wyłącznie mi wadzi. A wadził. Bowiem by dojść właśnie na ten szczyt, musiałem z nim wygrać. A to nie wydawało się aż takie trudne, jak wyglądało. Dain leżał niczym kłoda w okolicach środka ringu, a ja stojąc nad nim czułem się wyżej od niego - w przenośni, jak i w rzeczywistości. Wyskoczyłem w górę, aby spaść na jego klatkę piersiową, która pod wpływem nacisku ugięła się do środka. (Double Foot Stomp) Doping się wzmógł, a na mojej japie pojawił się po raz kolejny nieskazitelny uśmiech. Czułem, że koniec mojego przeciwnika jest bardzo blisko. Chciałem, aby mógł już pakować walizki i bluzgać, że Johnny Gargano to przyszłość tego biznesu, i sam jest sobie winien, że go nie powstrzymał przed zdobyciem tytułu mistrzowskiego....

Byłem jak narkoman, potrzebujący kolejnej dawki narkotyku. Jak tasak, który odcinać chcę kolejne części ciała świńskiego w masarni. Jak Johnny Gargano dążący po tytuł mistrzowski! Czy byłem jak czołg? Dla Killan'a Dain'a z pewnością byłem, ponieważ mocno się po nim przejechałem. Tym razem bez większych problemów wymierzyłem na nim akcję, która przygotowuje moich przeciwników do przejścia na drugą stronę... Slingshot DDT stał się faktem dokonanym i procesem nieodwracalnym, dlatego po raz kolejny można było usłyszeć brawa dla mnie. Pokłoniłem się, tylko po to, aby podziękować publiczności. Killian podniósł się na kolana, a to był chyba jego największy błąd życiowy. Nie czekałem, ani nie zastanawiałem się ani chwili dłużej, ponieważ wiedziałem, że jest to doskonały moment, aby zaskoczyć i zakończyć ten pojedynek. Przyśpieszyłem i wymierzyłem kopnięcie na jego szczękę z podeszwy obuwia, po którym padł na deski maty ringowej. (Super Kick) Padłem i przypiąłem go, a sędzia go odliczył. Wygrałem!