Na arenie rozbrzmiewa "This Fire Burns", a na stage'u pojawia się nie kto inny, tylko najlepszy syn miasta Chicago, jedyny i niepowtarzalny - CM Punk. Pewnym krokiem zmierza do ringu. Już w środku kwadratowego pierścienia wzniósł w górę pas mistrzowski WWE, chełpiąc się tym niezwykle, co spotkało się z niezadowoleniem publiczności.

Proszę o czas 24h. Nie mam dużo czasu na post przez obowiązki, studia itp




Każda wygrana nade mną to wielka chwila dla mych rywali, lecz mało znacząca drobnostka dla mojej persony. Tommaso Ciampa, Cody Rhodes, Velveteen Dream, a także Kane... Niedługo zasmakują goryczy niepowodzenia, zaczną żałować swych sukcesów, zakrztuszą się swą pychą. Każde niepowodzenie jest dla mnie pewną lekcją, która uczy mnie więcej niż takie, bezwartościowa wygrana. Może to brzmieć dość dziwnie, jednakże taka jest prawda... Przed mą personą stoi kolejny idol ciemnych mas, fałszywy prorok zaślepiony chęcią władzy, niegodny posiadacz ważnego trofeum, a także największy kłamca w dziejach ludzkości. Mógłbym tak wymieniać w nieskończoność, lecz co mi to da? Tylko zbędne zirytowanie i stoczenie się do poziomu ciemnoty. CM Punk to też przedstawiciel największego siedliska grzeszników, ignorancji, która ślepo w niego wierzy. Ów ignoranci tak łatwo nie poddają się nawróceniu na właściwą ideologię, filozofię, dla nich „CM Punk” to pewnego rodzaju bóg, najlepszy na świecie, człowiek pełen racji. Kto wie, być może klęska czempiona nieco podburzy nastawienie jego zagorzałych fanów, wywołam w Chicago pewne zwątpienie, nie zostanie ono na długo zapomniane.

Pluję na twoje miasto i na ciebie też! Tymi oto słowami rozpoczynam batalię o każdą, nawet najmniejszą jednostkę w ciemnym świecie. Wówczas powoli przechodzę w kierunku rywala, prowokując go ironicznym uśmieszkiem. Jego niekontrolowany napad amoku, bardzo mnie wspomoże w zdobyciu miana dominatora tej walki. Kłamco! Opuść ten ring, przynosisz hańbę swym fanom Chicago. Mówiąc to, po chwili zatrzymuję się przed mistrzem WWE. Między nami następuje dość emocjonująca konfrontacja. Ten moment zostaje zakończony lekceważącym slapem w lico konkurenta. Ciemne masy swoimi, dzikimi okrzykami, wręcz zachęcają współzawodnika do rewanżu. W końcu Punk wybucha gniewem, nie może znieść takiego traktowania, chce się odegrać! Atakuje mnie szarżą uderzeń z prawej pięści prosto w głowę, na razie tylko tak może wyładować swą nienawiść. Z pokorą przyjmuję ów ciosy, wyczekując momentu na kontrę. Rywal z łatwością sprowadza mnie do narożnika, lecz szybko rzuca mną o sprężyste liny. Pędzę ku oponentowi, wznoszą ku górze swe kolano. Z impetem wbijam się kolankiem w twarz Brooksa (Knee Facebreaker). Co dalej?

Ostatnio edytowany przez Kevin. (2018-12-04 19:13:03)

Dzisiaj naprzeciw mnie ośmielił się stanąć niedoszły pretendent do mojego mistrzostwa federacji. Ta walka wcześniej czy później musiała się wydarzyć, tego oczekiwali fani WWE. Jeśli o widowni mowa, to żaden z nas nie był wyraźnym faworytem, obaj byliśmy przecież z publiką na bakier. Z drugiej strony ciężko było mi myśleć o dzisiejszym rywalu, gdyż wciąż miałem przed oczami przegraną bójkę z moim nowym arcywrogiem i przeciwnikiem z następnego PPV, Cody'm. Jestem w końcu najważniejszym czempionem w całym wrestlingu - tego typu porażki były wobec tego nie do przyjęcia! Musiałem zrobić wszystko co w mojej mocy, by chociaż trochę zetrzeć to haniebne piętno.

Walka zaczęła się, a Damien coraz śmielej zbliżał się do mnie. W końcu jemu zależało niemniej niż mnie - nie zawsze jest okazja pokazać się i wypromować na mistrzu. Musiałem zatem działać rozsądnie. Przeciwnik dysponował troszkę lepszymi warunkami fizycznymi, dlatego też starałem się unikać zwarcia. Sandow wyraźnie się tym zirytował. Podkręciłem nieco atmosferę kilkoma wyzwiskami, które go ewidentnie rozdrażniły - rzucił się na mnie z pięściami! Ja jednak w porę wyślizgnąłem się z ringu, a publiczność zareagowała buczeniem. Prowokowałem go dalej, aby wyszedł do mnie. Gdy Damien opuszczał kwadratowy pierścień, ja z premedytacją wyczekałem odpowiedniego momentu - gdy wystawił głowę za liny, a nogami jeszcze był na macie, ja zadałem Running Knee Lift! Sandow przez to wypadł za ring, a widownia zaczęła jeszcze głośniej buczeć. "I ty śmiesz się nazywać zbawcą mas? To ja jestem prawdziwym mesjaszem!" - wyszydziłem leżącego przeciwnika. To rozjuszyło go na tyle, że prawie natychmiast wstał i ruszył na mnie. Ja znów byłem sprytniejszy i w stosownym momencie odsunąłem się, przez co oponent zderzył się z ringiem. Chwyciłem jego głowę i raz, ale porządnie grzmotnąłem nią o krawędź ringu, a następnie wtłoczyłem jego cielsko za liny. Będąc po chwili również w ringu nie czekałem na dalszy rozwój wydarzeń, lecz niezwłocznie zaaplikowałem Knee Drop! Na ten moment rozegrałem go niczym wybitny strateg. Starłem jednak pierwszy pot z czoła, gdyż wiedziałem, że to dopiero początek batalii.

Kevin - post czytało się przyjemnie, choć w niektórych miejscach musiałem się na chwilę zatrzymać czytając. Poza tym to wszystko co powinno być było gimmick, publika itd. Trochę wkradło Ci się błędów, ale o tym już napisał Spajk. Ogółem post bardzo dobry, trzymasz poziom i tylko wyeliminować błędy i trochę płynności poprzez nieco lepsze składanie zdań i będzie idealnie.

Szelton - zgadzam się z tym, że fajerwerków nie było, ale błędów też nie. Mimo, że nie był to Twój najlepszy post to też poniżej pewnego poziomu nie zszedłeś, wszystko co powinno być, było na swoim miejscu.

Bardzo ciężka decyzja, jednak wybiorę również Szeltona, nieco mniej chaosu przez co płynność czytania odrobinę większa była, no ale poziom postów równy, zaważyły szczegóły. Myślę, że gdyby Kevin nie popełnił błędów to na jego konto poleciałby punkt.

Wyrównane starcie między oboma posiadaczami pasów wyraźnie dobiegało ku końcowi, a inicjatywa przenosiła się z rąk do rąk co chwilę. Punk wysłał Sandowa Irish Whip'em do narożnika, a potem wziął rozbieg. Z tegoż rozbiegu zaatakował przeciwnika swoją sygnaturową akcją, czyli Corner High Knee followed by Bulldog! Mistrz Wielkiej Brytanii znalazł się na macie, próba pinu - 1... 2... i kick out! "Chicago Made" nie do końca dowierzał, że jeszcze nie wygrał tego pojedynku. Po chwili obaj podnieśli się i spróbowali wejść w klincz. Punk szybko wykonał kolejny Irish Whip na liny, od których Damien odbił się. Gdy był blisko zapaśnika z Chicago, ten zadał mu kopnięcie w brzuch, czyli tzw. gut kick, po którym "Intelektualny Zbawca Mas" zgiął się wpół. Mistrz WWE niezwłocznie wrzucił go na swoje barki, a potem wykonał akcję kończącą Go To Sleep! Teraz już musiało się udać! Mamy przypięcie - 1... 2... 2,9... KICK OUT! Wszyscy złapali się za głowę, łącznie z samym CM Punkiem! Damien Sandow odkopał po finisherze od mistrza federacji! "Straight Edge Savior" pytał sędziego chyba z osiem razy, czy na pewno wszystko wyliczył dobrze. Następnie Punk tylko padł bezradnie na kolana i przez chwilę zamknął się w sobie. Spoglądał tylko bezradnie, jak Sandow powoli i niezgrabnie podnosi się. Damien pokazał jakby ruch "Give it to me!", oznajmiając rywalowi, że stać go na więcej. Brooks zanim dał radę do końca wstać, został poczęstowany solidnym Dropkickiem! Czyżby to miał być wielki powrót posiadacza pasa "United Kingdom"? Damien zamachnął się tylko finezyjnie ręką, a potem zaaplikował na leżącym Punku Elbow of Disdain! Szykuje się chyba koniec walki! Mistrz Zjednoczonego Królestwa nie próbował nawet pinu, pomógł od razu wstać "Chicago Made'owi". Gdy już obaj znów byli w stójce, Sandow obszedł go zwinnie i chwycił pod Full Nelson Clutch, celem wykonania akcji You're Welcome! Mistrz WWE zaczął się strasznie szarpać, przez co Sandow nie dał rady utrzymać uchwytu. Wówczas, Damien ruszył momentalnie w kierunku lin, aby się od nich odbić. Niestety dla niego, gdy powrócił czekał już na niego CM Punk z "niespodzianką" w postaci Roundhouse Kick'u! Po potężnym kopnięciu "Intelektualny Zbawca Mas" stracił przytomność. Punk po raz kolejny przeszedł do pinu i tym razem był on udany! Kolejne starcie z rzędu wygrywa zapaśnik z Chicago!