Na arenie rozbrzmiewa "This Fire Burns", a na stage'u pojawia się nie kto inny, tylko najlepszy syn miasta Chicago, jedyny i niepowtarzalny - CM Punk. Pewnym krokiem zmierza do ringu. Już w środku kwadratowego pierścienia wzniósł w górę pas mistrzowski WWE, chełpiąc się tym niezwykle, co spotkało się z niezadowoleniem publiczności.

- Czas na nowe doświadczenie!- rzuciłem w eter, wsłuchując się uważnie w pochwały sympatyków. Zawitałem do Alabamy w celu przedłużenia dotychczasowej passy zwycięstw, lecz tym razem media skazywały mnie na porażkę. W końcu rękawice skrzyżować miałem ze Zbawcą, obecnym mistrzem. Marnym reporterom umknął jednak fakt, iż stoczyłem już zwycięską batalię z innym zbawcą, notabene również posiadającym mistrzowski pas. Zresztą, dotychczas mierzyłem się wyłącznie z mistrzami, bądź pretendentami, więc obecność CM Punka w przeciwległym narożniku nie budziła we mnie respektu.
Wystarczył jeden, banalny gest w postaci uniesionej dłoni, by publika oszalała. Pisk przedstawicieli obu płci skutecznie zagłuszył obelgi, którymi raczył mnie dzisiejszy oponent. Nonszalancki uśmiech nie schodził z jego ust, lecz z mojej strony witała go bezwzględna powaga. Spoglądając na jego sylwetkę starałem się pojąć, jak taki człowiek mógłby poprowadzić tłumy ku lepszemu życiu. Widząc znak od oficjela, postąpiłem kilka kroków przed siebie, docierając do środka ringu, gdzie czekał na mnie długowłosy jegomość.
- Nie pijesz, nie palisz, nie zażywasz narkotyków... Lecz dzisiaj uzależnisz się od tego doświadczenia.- szepnąłem tak, by tylko on mógł to usłyszeć. Punk kiwnął głową z uznaniem i wystawił przed siebie dłoń. Dżentelmeński gest jednak błyskawicznie zmienił się w podstępny atak, a moja chwila zawahania poskutkowała kopnięciem w podbrzusze. Skuliłem się na macie, z trudem łapiąc kolejne wdechy. Zawodnik z Chicago nie tracił czasu i uraczył moje plecy kilkoma uderzeniami. Powstrzymywałem łzy, ból nasilał się w zawrotnym tempie. Poczułem uścisk na nadgarstku, beznamiętnie się mu oddałem. Mocnym pchnięciem Punk posłał mnie w kierunku lin, nie potrafiłem się zatrzymać. Mistrz najpierw zmusił mnie do przeskoczenia nad swoim ciałem, chwilę później sam wykonał sus nade mną. Gdy miałem pokonać długość ringu po raz trzeci, zatrzymały mnie podeszwy oponenta, a przez impet zatrzymałem się dopiero na linach (Dropkick). Jedno z moich ramion utknęło między sznurami, lecz nie miałem siły z tym walczyć. Po raz pierwszy nie czułem się dobrze we własnej skórze. Gdzie podział się tamten Velveteen? Z rozmyślań wyrwało mnie pieczenie na poliku. CM Punk skorzystał z sytuacji i kilka razy mnie policzkował, wykrzykując przy tym wymyślne przezwiska. Do moich uszu docierały głośne jęki, dopiero po chwili zorientowałem się, iż był to mój głos. Publika próbowała zmotywować mnie do działania, wrzawa zupełnie zagłuszyła słowa Punka. Jego uwaga skupiona była na trybunach, przez co nie zauważył moich prób uwolnienia. Gdy jedna z nich powiodła się, uniosłem w porę nogę i skontrowałem cios przeciwnika własnym kopnięciem (Big Boot). Trafienie zmusiło Zbawcę do odejścia na kilka kroków, lecz właśnie taki był mój zamiar. Zdobyty dystans wykorzystałem do rozpędzenia się, by po chwili wskoczyć na jego ciało (Lou Thesz Press). Zmysłowo ujeżdżałem Punka, racząc jego czaszkę wściekłymi uderzeniami, dopiero po kilkunastu sekundach mistrz zdołał mnie zrzucić i wyczołgać się z ringu. Ja natomiast błyskawicznie wstałem i złapałem jego spojrzenie, na które odpowiedziałem "oczkiem".
- To jest właśnie Velveteen Dream Experience. Nie walcz z tym, skarbie!- rzuciłem, obserwując z uśmiechem rosnącą na jego twarzy frustrację.

Spoko, nie mam nic przeciwko.

Szaczuneczek za posty bo czytało się je z wielką przyjemnością, nie dopatrzyłem się jakichś większych błędów. Zacznę od tego, że decyzja do podjęcia kto napisał lepiej jest bardzo ciężka, bo pod każdym względem jak dla mnie szliście łeb w łeb. Pod względem gimmicku, poziomu językowego, reakcji z publiką - cały czas remis. Również oboje nie zapomnieliście o krótkim nawiązaniu do wydarzeń z poprzednich gal za co duży plus. Oba posty czytało się płynnie bez niepotrzebnego zatrzymywania się nad jakimś zdaniem. Minimalnie jednak przeważył jak dla mnie Szelton pod względem pomysłowości, nieco ciekawszy post. Punkt dla niego i brawa dla Gorzowa.

Po pierwsze śmieszna sprawa, nawet bardzo. Rysę początkowo przyznał punkt Szeltonowi, by później oddać go Nekro, ponieważ Stif przyznał punkt Szeltonowi. Wtf? Gdzie jest sens? Żeby decyzja należała do sędziego głównego? Przypominam, że sędziowie pomocni powinni uczciwie przyznawać punkty.

Oba posty bardzo fajne, które przypadają mi do gustu. Nekro - wiadomo klasa sama w sobie, Szelton również. Teoretycznie chłopaki wyżej napisali wszystko, co dotyczy Waszych postów. Poziom naprawdę wyrównany jak dla mnie, oboje macie tą smykałkę. Posty godne Was jednym słowem. Teoretycznie powinno być już 2-0 dla Szeltonowi, aczkolwiek PO ŚMIESZNEJ SYTUACJI jest 1-1. I ja tutaj postawie jednak na mistrza. Post dopieszczony, ukazanie Punka swietne dlatego mój glos leci w Twoim kierunku.

Wracamy na Raw po reklamach - pojedynek pomiędzy mistrzem WWE, CM Punkiem, a Velveteen Dreamem trwał już jakiś czas. "Straight Edge Savior" przeważał już jakiś czas. Aktualnie Dream próbował wydostać się z zapiętego bocznego headlocku. Punk mocno zaciskał uchwyt, lecz Velveteenowi udało się wyślizgnąć głowę z klamry. Następnie będąc za plecami rywala, wykręcił jego rękę w Hammerlock. "Chicago Made" trwał chwilę w ucisku, lecz niedługo udało mu się wyjść z dźwigni za sprawą kilku łokci wymierzonych drugą ręką w głowę rywala. Potem znowu widzieliśmy zwarcie obu zapaśników. Punk był nieco silniejszy, dlatego Velveteen sprytnie uciekł z klinczu, chowając się za plecy rywala. Potem widzieliśmy jak Patrick zapina Chinlock. Punk szarpał się, starając się oswobodzić. Dodatkowo wymierzył kilka punchów na ślepo w brzuch oponenta. Te małe zabiegi dały mu nieco więcej swobody, lecz nie pozwoliły mu zupełnie przerwać dźwigni. Następnie widzieliśmy jak CM przyciąga rywala do lin, mocno pchając go na nie, co spowodowało, że Dream odbił się od gumowych sznurów. Punk przeskoczył nad wracającym Velveteen'em, pozwalając mu przemieścić się w stronę kolejnych lin. Kolejny raz odbity czarnoskóry zapaśnik tym razem pewnie trafił w przeciwnika, wykonując Running Shoulder Block. Dream poczuł się pewnie przez chwilę, choć posiadacz pasa mistrzowskiego zaczął szybko się podnosić. Velveteen nie chcąc tracić swojej inicjatywy, szybko dopadł do rywala i Irish Whip'em wysłał go do narożnika. W kornerze wymierzył Punkowi kilka punchów w twarz oraz dwa kopnięcia w podbrzusze. Następnie odsunął się i z rozbiegu wykonał Running Corner Punch. Lider ruchu "Straight Edge" osunął się na swoich nogach, aż ostatecznie upadł na matę. Sytuację tę skrzętnie wykorzystał Patrick Clark, który powoli zaczął wspinać się na narożnik. Nie omieszkał także rozruszać publiki, wykonując gesty prześmiewające CM'a. Był to poniekąd błąd. Jego ignorancja popłaciła tym, że Brooks zdołał się podnieść. Punk w miarę sprawnie dopadł do rywala, który znajdował się na narożniku. Następnie miała miejsce krótka wymiana ciosów. Górą okazał się być mistrz WWE, który zamroczył przeciwnika. Chwilę potem widzieliśmy już bardzo efektowny Superplex, po którym była próba pinu - 1... 2... i kick out! Obaj wrestlerzy dość szybko podnieśli się, lecz Punk wymierzył oponentowi Step-Up Enzuigiri, po którym Dream bezwładnie poleciał na liny i zatrzymał się na nich. CM widząc to, momentalnie ruszył w stronę przeciwległych lin, od których się odbił, a gdy wrócił do przeciwnika, to wykonał na nim z rozbiegu Dropkick, którym wyeliminował go z ringu! Mało tego, "Chicago Made" chwycił się lin i z ich pomocą "wystrzelił" samego siebie, wykonując na rywalu Slingshot Somersault Senton! Niewątpliwie, ta akcja od strony technicznej mogła się wszystkim podobać. "Straight Edge Savior", który szybko był w stanie się pozbierać, pomógł podnieść się nieco obitemu czarnoskóremu oponentowi. Mistrz WWE chciał wrzucić go do ringu, lecz ten zaparł się na apronie. Zaskoczony CM nie był w stanie zareagować, a potem oberwał kilka łokci w korpus. Sędzia zdążył doliczyć już do trzech. Było jeszcze dużo i jednocześnie mało czasu. Dream ku uciesze fanów wysłał Brooksa wprost na stalowe schodki! Zadowolony Velveteen wślizgnął się do ringu, mając nadzieję, na wygranie walki poprzez count out. Wyliczenie pozaringowe prawie stało się faktem, gdyż obolały zapaśnik z Chicago spoczywał w okolicach schodków, lecz jednak przy wypowiedzeniu liczby "siedem" udało mu się ostatkiem sił wspiąć do ringu. Na nic więcej w tym momencie nie było go stać, co spróbował wykorzystać Dream, przechodząc do przypięcia - 1... 2... i kick out! Okazało się, że chicagowski wrestler miał dość sił, aby przerwać pin. Clark kontynuował jednak swoje natarcie. Velveteen w bardzo wyrachowany sposób zwyczajnie przeszedł się po rywalu (Walk on the opponent's back), a następnie odbił się od lin. Gdy wrócił, to zaaplikował Running Leg Drop na głowę oponenta. Patrick poczekał teraz na rywala, aż spróbuje się podnieść. Kiedy tylko tak się stało, chwycił Punka w swoje łapska z zamiarem wykonania Dream Valley Drivera. Wyniósł Brooksa na barki, lecz ten mocno szarpał się, przez co udało mu się ześlizgnąć za jego plecy. CM Punk już tam czekał na niego z Roundhouse Kickiem - aj jednak nie! W ostatniej chwili Dream zdołał schylić się przed nogą przeciwnika, po czym sam złapał go i już nie wypuścił, aplikując Swinging Spike DDT! 1... 2... 2,9... kick out! Velveteen oraz publiczność nie mogli uwierzyć w to co widzieli! Cała walka nabrała znacznie na intensywności, a widownia zaczęła chantować "This is awesome!", "This is awesome!". Clark ruszył w końcu w stronę narożnika, na który się wspiął, korzystając z faktu, iż "Chicago Made" leży na deskach po otrzymanej akcji sygnaturowej. Zasygnalizował wyskok i poleciał! Jego zamiarem było zakończenie pojedynku poprzez Purple Rainmaker, lecz... nie było nikogo w domu! Mistrz WWE zdołał przeturlać się na bok, przez co Patrick nie trafił w swojego rywala, a wprost w matę. Impet zderzenia się z deskami dosłownie odbił go, przez co paradoksalnie zdołał na chwilę stanąć na nogi. Tą jakże dynamiczną sytuację natychmiast wykorzystał CM Punk, który zaaplikował na nim Welcome to Chicago, Motherfucker! Następnie próba pinu - 1... 2... 2,95... i kick out! Niemożliwe! Ulubieniec trybun zdołał to przetrwać! Lider ruchu "Straight Edge" zdołał tylko spojrzeć błagalnie na sędziego, lecz wiedział też, że nic tym nie wskóra. Poprawił tylko swoje włosy, a potem powrócił do walki. Postanowił sięgnąć po broń ciężkiego kalibru - zapiął na Dreamie Anaconda Vise! Velveteen zaczął szarpać się niczym zwierze w potrzasku. Była to trochę żałosna próba wyrwania się z pułapki. O dziwo jednak, poskutkowało to to tym, że palcami u stóp zdołał tknąć dolnej liny, co było jednoznaczne z zasadą "ropebreak" i arbiter nakazał puścić submission. Wściekły Punk dopadł do sędziego, z którym zaczął kłócić się, że nie było tam żadnego kontaktu oponenta z linami. Wietrząc swoją szansę, Dream ostatkiem sił wstał i pobiegł w stronę lin. Odbity od nich chciał wykonać Running Crossbody, lecz to CM Punk zdołał go przedtem przechwycić, wrzucić na swoje barki, a następnie strącić rywala na swoje kolano, aplikując Go To Sleep! Sytuacja zdarzyła się dosłownie w okamgnieniu! Mistrz WWE przeszedł do pinu - 1... 2... i 3. Zwycięzcą tego niezwykle interesującego starcia został "Straight Edge Savior", CM Punk.