𝒪𝓌! 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!


𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂...
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒪𝓌! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!

Ring announcer: Making his way to the ring, from Capitol Hill, Washington, D.C., weighed in at  227 pounds, Velveteen Dream!

Ok, obaj zawodnicy w ringu, tak więc mamy gong! Standardowe "kto ładniej" z początkiem walki do 450 słów. Niech wygra najlepszy!

Drobny uśmieszek pod nosem i pochłaniające światło oczy- taki widok zastał oficjela w pasiaku, który próbował przekazać mi ostatnie wskazówki przed rozpoczęciem starcia. Mimo iż pierwotnie moim zamiarem było dokładne wysłuchanie jego tyrady, to porzuciłem ten pomysł wraz z zajęciem pozycji w narożniku. Zresztą, żadne z jego słów nie byłoby w stanie dotrzeć do mych uszu, a to przez wzmożony doping publiki w Wirginii Zachodniej. Przymknąłem delikatnie ślepia, chłonąc spływające na mnie pochwały. Uwaga innych osób była moim fetyszem, więc wcale nie dziwiłem się, że owacje wywołały u mnie podniecenie. Chcąc bardziej wpłynąć na reakcję otoczenia, ułożyłem dłonie na karku i zacząłem wykonywać delikatne ruchy biodrami, prezentując przy tym wyrzeźbione mięśnie brzucha.
- Tu jest tak gorąco, czy to tylko ja?- rzuciłem nonszalancko w stronę skupionego przeciwnika, puszczając mu przy tym "oczko". Euforia na trybunach widocznie nie wybiła go z rytmu, a jeżeli było inaczej, to wyśmienicie to skrywał. Jednocześnie zdawałem sobie sprawę, iż obserwując mnie stara się ułożyć plan, próbując przy tym rozgryźć moje zamiary. Skwitowałem to jedynie delikatnym uśmiechem, czując rychłe fiasko jego prób. Powolnym krokiem ruszyłem przed siebie, chcąc jak najszybciej stanąć z nim twarzą w twarz.
- Oj, powodzenia skarbie. Nawet ja gubię się we własnym umyśle.- dodałem, czym widocznie rozjuszyłem Zbawiciela, gdyż ten ze zniesmaczoną miną zerwał się z miejsca i postanowił ukarać mnie uderzeniem. Bez problemu uniknąłem tej szarży, lecz nie przystąpiłem do kontrataku. Zamiast tego miłosiernie pozwoliłem mu zapoznać się ze smakiem porażki, samemu natomiast skupiłem uwagę na publice. Rozchyliłem delikatnie usta i zacząłem wędrować dłonią po swojej klatce piersiowej, czując wszechogarniającą ekstazę. Niestety ktoś równie oczytany jak Sandow doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co oznacza ten stan. Wyparłem z umysłu jakiekolwiek informacje dotyczące samej walki, a także przeciwnika, co niestety zemściło się błyskawicznie. Mocne uderzenie w plecy zapędziło mnie do narożnika, a pisk, jaki z siebie wydałem połechtał ego Zbawiciela, który dumny ze swojego czynu rzucił karcące spojrzenie widowni. Zainkasowałem kilka ciosów w czaszkę, przez co zamglonym wzrokiem próbowałem wyłapać sylwetkę przeciwnika. Zagubiony szukałem otuchy w wielbiących mnie fanach, co szybko zauważyli ci okupujący pierwsze rzędy. Wzmógł się aplauz, a dźwięk mojego imienia stał się motorem napędowym. Znienacka chwyciłem zbliżającego się Damiena i wymieniłem się z nim pozycją, by następnie zdzielić jego plecy pozbawionym gracji uderzeniem (Single Axe Chop). Sandow zacisnął zęby i odepchnął mnie od siebie, postępując kilka kroków do przodu.
- Nie tak prędko, kotku.- wrzasnąłem, wprowadzając ciało w ruch. Następnie rzuciłem się na oponenta niczym napalona fanka i wybiłem go z równowagi, przez co padł on jak długi na plecy. Dopadłem go w mojej ulubionej pozycji, "na jeźdźca", co było dla niego złym znakiem.- Teraz wiedza Ci nie pomoże. Nie uciekniesz mi!- ryknąłem, okładając go uderzeniami z otwartej dłoni (Low Thesz Press). Napaleni pasjonaci Dreama nagrodzili te starania brawami, co skwitowałem lubieżnym uśmiechem. Kątem oka wyłapałem kamerę, więc zwróciłem w jej stronie oblicze i oblizałem usta, biorąc przy tym kilka wdechów.

Dream: Trochę pedalsko, ale klimatycznie, słownictwo bez zarzutów. Z pewnością nie jest to taki szał, jaki pisałeś za czasów Pastora, ale na początku też od razu przecież champem nie zostałeś
Z pewnością z biegiem czasu posty będą coraz lepsze.
Zgodzę się z Maverixxem wstęp strasznie się dłuży, powinieneś lepiej zagospodarować limit.

Sandow: Pierwsze zdanie fatalne. gimmickowo trafnie, ale niestety post moim zdaniem językowo post kuleje. Dużo dziwnych zwrotów, dałoby się to ująć lepiej. Moim zdaniem powinieneś więcej uwagi przyłożyć do budowy zdań, bo to jedyny mankament, ale jakże istotny.

Z uwagi na trudność w czytaniu, jaka występowania w poście Sandowa, ja swój głos oddaję na Nekro. Zaważyło płynność, bo w końcu czytanie posta ma sprawiać przyjemność odbiorcy.

Zalany potem oddychałem głęboko, próbując choć w najmniejszym stopniu zregenerować utracone siły. Zmęczenie dało się we znaki, jednak nie zamierzałem poddawać się atakom rywala. Przejechałem palcem po wysuszonych ustach, obserwując zbierającego się do kupy Damiena. Gniewny wyraz jego twarzy jasno dawał mi do zrozumienia, iż jego także irytowało przedłużające się spotkanie. Bez wahania podszedłem do niego i chwyciłem za przydługie włosy, chcąc tym samym kontrolować jego poczynania. Szeroki uśmiech na moich ustach był oznaką zadowolenia, które jednak szybko wyparowało, a to za sprawą mocnego ciosu w okolice mojego podbrzusza. Puściłem Sandowa i cofnąłem się o kilka kroków, próbując nabrać powietrza. Atak ten rozzłościł mnie na tyle, że bezmyślnie zerwałem się z miejsca i raz jeszcze stanąłem przed Zbawicielem. Tym razem również w mój brzuch wymierzył cios, lecz postanowiłem oddać z nawiązką. Mimo nasilającego się bólu wziąłem szeroki zamach i potężną maczugą potraktowałem jego plecy (Single Axe Chop). Niestety atak nie przyniósł zamierzonych efektów, a już po kilku sekundach wymierzałem sobie z Sandowem ciosy, żaden z nas nie chciał dać za wygraną. W końcu do mojego nosa dotarło uderzenie, po którym zwinąłem się i próbowałem za wszelką cenę załagodzić ból. Kątem oka spojrzałem gniewnie na oponenta, który z dumą rozglądał się po hali. Jego uwagę przykułem głośnym wrzaskiem, po którym wymierzyłem soczyste kopnięcie w jego podbródek (Superkick). Ciężko dysząc wyprostowałem się i obserwowałem Sandowa, który wyglądał na zamroczonego i chwiał się na nogach. Czekałem tylko aż upadnie, więc z szerokim uśmiechem nachyliłem się i obserwowałem jego taniec. Nim jednak doczekałem się oczekiwanego efektu, Damien zwinnie zakręcił się na pięcie i totalnie mnie zaskoczył, gdy do mojej twarzy dotarł jego łokieć (The Revelator). Odcięty od rzeczywistości padłem na matę, kompletnie tracąc kontakt z rzeczywistością. Sandow również padł, odczuwając skutki wcześniejszych ataków, lecz mimo wszystko zdołał nieco szybciej dojść do siebie i powoli położył na mnie ramię, oczekując zwycięstwa. Po drugim klepnięciu sędziego w matę uniosłem resztką sił bark, psując plan oponenta. Mimo to wciąż brakowało mi sił na kontynuowanie starcia. Szybko poczułem szarpnięcie moich włosów, więc posłusznie podniosłem się i obserwowałem zamglonym wzrokiem Damiena, który widocznie poruszał ustami, chcąc mi coś wytłumaczyć. Chwilę później nadeszło uderzenie w mój polik, po którym zdołałem nieco otrzeźwieć. Zbawiciel zaczął szykować się do jednej ze swoich koronnych akcji, lecz w przeciągu sekund zdołałem zerwać jego uchwyt, pochylić się, wynieść go na barki, by następnie wykonać zwinną gwiazdę i wbić jego ciało w matę (Dream Valley Driver). Ledwo dysząc doczłapałem się do lin i oparłem ciało o drugą z nich, wpatrując się w trybuny.
- Dream! Dream! Dream!- okrzyk ten dotarł do moich uszu i zmotywował mnie do działania, więc wróciłem do pionu, gdzie jednak delikatnie się zachwiałem. Mimo to zdołałem postąpić kilka kroków w przód, by następnie znaleźć się przy narożniku. Powolnymi, mozolnymi wręcz ruchami dotarłem na jego szczyt, gotowy zakończyć starcie. Ku mojemu zaskoczeniu, w międzyczasie Sandow zdołał wstać i dobiegł do mojej pozycji. Kilka uderzeń pohamowało moje zapędy, bezwładnie spoczywałem na górnej linie. Nie tracąc czasu, Damien wspiął się wyżej i szykował do akcji wysokiego ryzyka. Nim jednak do tego doszło, kilkukrotnie uderzyłem w jego żebra, następnie w twarz, a po kolejnym ciosie Zbawiciel padł na matę, zostawiając mnie na górze. Wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co się właśnie szykowało. Stanąłem obunóż na szycie kornera, a następnie wyskoczyłem wysoko w powietrze i wylądowałem obok rywala, wbijając w niego łokieć (Purple Rainmaker). Zmęczony ułożyłem się na nim i, głęboko dysząc, czekałem na klepnięcia sędziego.