From Los Angeles, California
Weight 81kg
TJP

Panowie w ringu zatem zaczynajmy. Napiszcie kł na max 495 słów. Pamiętajcie że jest to last man standing match. Wykażcie się kreatywnoscią.

TJ. Perkins- młody, zaślepiony karierą, zadufany w sobie chłopczyk... Odkąd go ujrzałem, czuję do niego absmak, a także złość. Bezczelnie mydli oczy wszelakim masom nieczystych, jaki to on jest doskonały i wdzięczny wszystkim ignorantom za mizerny doping jego osoby w czasie ostatnich walk. Ja tylko powiem, iż to jest zwykłe dobrodziejstwo, którym jest obdarzony do dzisiaj. Tego wieczoru jest nieskończone szczęście, można uznać za zakończone. Wyrok musi zapaść, jako intelektualista nie wycofam się z mego jasno postawionego celu. Nauka światłem nadziei- to jest moje hasło, którym będę się kierował w tym starciu.

TJP wygląda na strasznie skupionego, gotowy do bijatyki o swe dobre imię, zaczyna skakać i zagrzewać wszystkie ciemnoty do skandowania. Dosyć! Nie będę więcej tolerował tego typu zachowania, czas skończyć zabawę tego zawodnika, teraz zasmakuje gorycz cierpienia! Pospiesznie kieruję się w jego stronę, nie szczędząc słów krytyki. Staję przed nim, szyderczo się uśmiechnąłem, przy okazji wchodząc z nim z kontakt wzrokowy. Perkins teraz pokazał, jaki jest łatwowierny lub też skupiony na walce. Bez problemu wykorzystuję chwile nieuwagi, aby zainkasować na jego klejnotach klasyczny low blow kopniakiem. Buta ci zamydliła oczy! Nic dobrego nie będzie z ciebie! Tymi słowami, pozbyłem się z ringu skulonego oponenta. TJP szybko ląduję na podłodze poza areną, równie i ja opuszczam arenę pod dolnymi linami. Młodociany ciemniak, dalej jest zajęty czułym miejscem, pozwala mi to dopaść go, niemiłosiernie obijając jego tors stompami. Z myślą o kiju kendo, w okamgnieniu przerywam dalsze obijanie rywala, sięgając pod ring po wcześnie wspominany kendo stick oraz stół. Nazwany przeze mnie kij kendo jako kostur intelektualisty, bez zawahania się czynię serię bolesnych dla jego ciała uderzeń z tejże broni. Popadam w dziwny trans, nie przestaję obijać konkurenta, dopiero jakiś dziki okrzyk ciemnej masy budzi mnie z głębiej jawy... To był komentator. Zaskoczony takim obrotem spraw, na chwilę spoglądam ów broń, którą odrzucam gdzieś na bok. Nie mogę długo zwlekać, muszę rozłożyć ten stół, w najmniej niespodziewanym momencie TJP może wykorzystać moją koncentrację. Czym prędzej rozkładam stolik, kątem oka spoglądając na rywala. Podenerwowany powracam do współzawodnika, próbując go podnieść z podłogi. Odpowiednio układam osobę Perkinsa pod mój manewr, gdy nagle... On wyprowadza szybką kontrę w postaci jakiś słabych ciosów z łokcia. Staram się zachować inicjatywę w mych dłoniach, również wyprowadzając wszelakie uderzenia. Wywiązuję się z tego dynamiczna wymiana ciosów, która kończy się niespodziewanym Dropkickiem w ostrą krawędź ringu. Ląduję na niej plecami, na mym obliczu widać grymasy bólu, jestem wściekły na takową sytuację. W międzyczasie TJP się lekko wycofuje w tył, aby wsiąść rozbieg w mym kierunku, pewnie szykuję kolejną nikczemną niespodziankę... Muszę szybko się otrząsnąć, nigdy nie jest za późno, w każdym momencie mogę zastopować go. Cierpliwie wyczekuję nadejścia antagonisty, aby obronić się kopniakiem w twarz, który na szczęście hamuje zapędy rywala. Nie czekam na zbawienie, zdecydowanym ruchem chwytam się rywala, aby posłać go Belly to Back Suplex'em prosto w rozłożony stół! Ależ te półgłówki z widowni współczują poturbowanemu idolowi. Być może w końcu zrozumieli, iż wiwatują zwykłemu nieudacznikowi. Uśmiechnięty, podnoszę swe ciało, wskazując na oponenta jak o kolejnego przegranego. Wślizguję się do ringu, aby niebawem wymierzyć kolejny, potężny manewr... Wspinam się na narożnik, tryumfując i ogłaszając siebie urodzonym tryumfatorem.

Haris - wszystko fajnie, ale gdzie tutaj jest gong? Mam rozumieć, że to wszystko dzieje się przed rozpoczęciem starcia, a sędzia nie reaguje i nie zamierza tego wszystkiego oficjalnie rozpoczynać? Trochę słabo, musisz uważać na takie błędy sytuacyjne. Axron już Ci wypisał błędy językowe dlatego ja nie będę tego powtarzał. Przeczytałem jego ocenę sędziowską i nie do końca się z nią zgadzam. Według mnie niekoniecznie musisz przeplatać historię z akcją. Możesz pisać posty tak jak teraz - zaczynać historią i mieszać gimmick z walką w dalszej części tekstu. Oczywiście zrobisz jak uważasz, bo jak widzisz każdy sędzia ma inne spojrzenie na to jak kto ładniej ma wyglądać. W każdym razie cieszy mnie to, że wreszcie znalazłeś postać, której rzeczywiście możesz nadać wyrazistości. Widać, iż znalazłeś swój styl i konsekwentnie próbujesz dążyć w kierunku jego rozwoju. Ze stosowanym słownictwem jest coraz lepiej, ale nadal nie wystrzegasz się sztywnych stwierdzeń takich jak to na przykład - "(...) rozbić mu ten głupi szczekający łeb.". Dobrze wiesz, że można to napisać inaczej, tak żeby było przyjemniejsze dla odbiorcy. Wystrzegaj się takich tekstów, bo psuje to odbiór posta. Podsumowując to naprawdę jest dobrze i podoba mi się w jaką stronę próbujesz kreować tę postać. Oby tak dalej.

Kevin - pierwsze co rzuciło mi się w oczy "Ja tylko powiem, iż to jest zwykłe dobrodziejstwo, którym jest obdarzony do dzisiaj. Tego wieczoru jest nieskończone (...)" Przyznaj, że trochę przesada z tymi powtórzeniami w przypadku tych dwóch zdań. Wyobraź sobie, że czytasz książkę, w której autor zupełnie nie zwraca uwagi na występujące blisko siebie powtórzenia - zapewniam, że więcej jego lektury byś nie przeczytał. Muszę Ci wytknąć, że popełniłeś masę literówek. Ja rozumiem, że można kilka razy się pomylić, ale w tym tekście było ich naprawdę bardzo dużo i dawno nie czytałem kto ładniej, w którym było ich aż tak dużo. Twoje kto ładniej czytało mi się przez to powoli i topornie. Siłą rzeczy musiałem zatrzymywać się w niektórych momentach, żeby potem móc swobodnie kontynuować czytanie ze zrozumieniem. Cieszy mnie jednak to, że znalazłeś postać dla siebie. Sandow zdecydowanie bardziej Ci leży od Kofiego co widać gołym okiem. Twoje posty na pewno są ciekawe, ale nadal musisz pracować nad stylistyką, żeby wbić się na ten najwyższy poziom. Walka również była dobrze opisana - dużo się działo, a jednak nie odpuściłeś jeśli chodzi o gimmick. Chwała Ci za to. Odkąd grasz Damienem zdarzały się lepsze posty w Twoim wykonaniu, ale ten nie był taki zły.

Ja postawię na Harisa. Uzasadnieniem jest lepszy język mimo wszystko z racji mniejszej ilości błędów co przełożyło się na szybkość czytania jego kto ładniej. Zatem jest 1:1, niech sędzia główny zdecyduje kto wyjdzie zwycięsko z tej walki.

Ja na górze, on na dole... Idealny obraz, który zostanie zapamiętany w pamięciach wielu mas nieczystych, które nadal ślepo podążają za swym ulubieńcem- Perkinsem. Rywal znajduje się w idealnej pozycji, poza ringiem, na szczątkach stołu. Arbiter jest w trakcie liczenia, a raczej był kiedy... Znienacka wyskakuję z narożnika na zewnątrz, aby wykonać fantastyczny Diving pointed elbow, z precyzją wbijając się z korpus oponenta! Ignorancja z widowni aż wstała z miejsc, aby móc ujrzeć niesamowity manewr wymierzony przez Intelektualistę. Niestety męczarnia z ignorantem jeszcze się nie kończy, teraz muszę powstać z desek, aby uchronić siebie przed klęską w tym starciu. Kiedy sędzia zaczyna liczyć, obaj próbujemy powrócić na dolne kończyny. Szukamy jakiejś opoki, która mogłaby nas wspomóc. Na szczęście nieopodal stoi stół komentatorski, lekko oszołomiony, winduję swe ciało ku górze, mając koło siebie ten stół. Na mym obliczu oczom wszystkich, wymalowany jest szyderczy uśmieszek. Oczywiście widownia odpowiada na to prymitywnym buczeniem. Nigdy mi nie dorównacie! Zdzieram gardło tymi oto słowami, opierając się rękoma o bazę komentatorów. Humor zostaje popsuty, kiedy odwracam się na pięcie i... Widzę mego rywala, który jakimś cudownym sposobem znajduje się na nogach! To nie możliwe, jak on to robi?! W tym przypadku nie czekam długo i znów wracam do walki. TJP w samą porę się orientuje, iż zamierzam go zaatakować. Niesiony szałem, startuję od punchy w oblicze konkurenta. Perkins natomiast dopingowany przed ciemne masy, też kontruje uderzeniem. Wywiązuje się z tego walka na pięści, która niestety kończy się zwycięstwem TJP. Na mej skroni inkasuje potężny Roundhouse kick, który znów wita mnie ze burkiem komentatorów. Otumaniony oddaję się w szpony rywala, teraz całą nadzieje pokładam w natce nauce. Ona musi asekurować swego jedynego mędrca! Teraz na swoich barkach otrzymuję kilka chairshot'ów, jestem zmuszony do ucieczki do mego oprawcy. Przed sobą widzę uśmiechnięte twarze wszelkich laików, ależ są radośni ze swego mentora. Niebawem ich błogostan szybko zniknie, albowiem myśliciel jeszcze się nie poddaję. Natomiast we mnie gotuję się złość, ale wciąż wierze w moc wiedzy. Wówczas do głowy przychodzi plan, który może odmienić losy pojedynku! Kątem oka widzę posturę przeciwnika, w dłoniach dostrzegam stalowe krzesło. Staję, odwracam się w jego kierunku i kiedy tylko przymierza się tą bronią, częstuję jego genitalia kolejny low blow'em! Po chytrej akcji, wyrywam mu krzesło z rąk i sam zaczynam go obijać. Znów popadam z dziwny trans, który po jakimś czasie zostaje przerwany przez krzyk sędziego. Nawet nie usłyszałem co powiedział, lecz pewnie coś niemądrego. Chcąc jak najszybciej zakończyć zabawę z TJP, rzucam przedmiot na ziemie i zachodzę go poturbowanego od tyłu. Stoimy się teraz koło stalowych schodków, zachodzę oponenta od tyłu, odpowiednio go chwytam i bez czekania, wykonuję Silencer on steel stairs! Plecy rywala z impetem zostają trafione o schody. Ból musi być nie wyobrażalny, lecz nie obchodzi mnie to, niech sędzia liczy do dziesięciu. Odliczanie było tylko kwestią czasu, bowiem TJP nie jest w stanie się podnieść przez cierpiące plecy...Matka nauka ratuje Intelektualistę z opresji. tym razem Perkins nie zdołał powstać z podłogi. W geście zwycięstwa, wzniosłem ku górze stalowe krzesło. Po raz kolejny ciemniactwo nie zwyciężyło.