Jestem w ringu po segmencie z Romanem.

Ostatnio edytowany przez Szelton (2018-09-21 00:43:11)

Udało się! Po dość zaciętej i wyrównanym początku w końcu zdobyłem na tyle sporą inicjatywę w walce, że mogłem sobie pozwolić na coś spektakularnego! Akcją podwyższonego ryzyka wprost z narożnika obaliłem rywala na matę, a całe przedsięwzięcie zakończyło się powodzeniem. Odczuwałem skutki zderzenia z matą, lecz z całą pewnością bardziej zabolało to mojego przeciwnika. Miałem teraz kilka chwil dla siebie na zaczerpnięcie powietrza i krótki odpoczynek. Próbując się podnieść kompletnie zignorowałem oponenta. Skupiłem się na sobie, a moje myśli wciąż powracały do tamtej nocy. Mowa o walce wieczoru w Los Angeles i gali Money in the Bank, gdzie zdobyłem upragnioną walizkę z kontraktem. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że teraz nadszedł mój właściwy czas i to ja jestem główną gwiazdą w całym rosterze. Skończyło się pomiatanie mną i umieszczanie mnie w przypadkowych walkach tag-team. Sukces udało mi się osiągnąć głównie ze względu na mój charakter i nieustępliwość w dążeniu do celu oraz, rzecz jasna, dzięki ideologii "Straight Edge". W tym momencie absolutnie wszyscy byli pode mną. To ode mnie wszyscy powinni się uczyć oraz oczy wszystkich powinny być skierowane właśnie na mnie!

Myśląc o mnie i moim niezwykle jakościowym stylu życia największej gwiazdy w rosterze kompletnie zlekceważyłem przeciwnika. Kim w zasadzie był Johnny Gargano? Czy ktoś o nim słyszał? Kim on jest w porównaniu do mnie? Takie pogardliwe myśli wywoływał u mnie samozwańczy "Johnny Wrestling". Moja nonszalancja i brak szacunku doprowadziły do tego, że nie zauważyłem nawet, jak Gargano zdołał już dojść do siebie. Odwróciłem się tylko do niego i oberwałem soczystym Dropkickiem! Nieprawdopodobne, tak szybko oddałem inicjatywę, na którą musiałem tak ciężko pracować... Upadłem na matę, a Johnny kontynuował ataki poprzez agresywne stompy na mój korpus. Uratowałem się ucieczką za ring, gdyż przerolowałem się pod dolną liną. Następnie sprowokowałem rywala za pomocą niewybrednych słów do ataku poza ringiem. To zadziałało, gdyż Gargano odbił się od lin i spróbował wykonać Baseball Slide! Byłem jednak na to przygotowany, gdyż taki był od początku mój plan, żeby zwabić go w pułapkę. W odpowiednim momencie zwinnie odskoczyłem na bok, a sam "All Heart" wyślizgnął się z ringu. Wtedy z krótkiego rozbiegu wykonałem Running Knee Lift! Obolały oponent złapał się za brzuch, a ja mogłem go bezproblemowo wrzucić do ringu. Chwilę potem wszedłem tam i ja, a walka była kontynuowana. Zamroczony przeciwnik nie stawiał oporów, gdy wysyłałem go Irish Whip'em do narożnika. Pomogłem mu wejść na trzecią linę, po czym sam wszedłem nieco wyżej. Następnie nieco w stylu Triple H'a wykonałem Inverted Pepsi Plunge! Rywal zarył konkretnie twarzą o matę, a ja wiedziałem, że już nic mnie nie powstrzyma. Byłem już pewien nadchodzącego zwycięstwa...

Nie byłem w najwyższej formie psychicznej, jak i zarówno fizycznej, co było widać na pierwszy rzut oka. Może i wywalczyłem miano pretendenta, aczkolwiek nie czułem się zbyt dobrze. Borykałem się z problemami, które generalnie bazowały na moich niepowodzeniach. Słabe występy i zwycięstwa, które nie zawsze mi się należały sprawiały, że byłem przygnębiony i odklejony od rzeczywistości. Starałem się znaleźć swoje słabe punkty i je wyeliminować - tak również się stało i chciałem to zaprezentować w pojedynku z CM Punkiem, aczkolwiek wszystko spełzło tylko na chęciach. Starcie wydawało się wyrównane, ale mnie to nie satysfakcjonowało, ponieważ czułem że nie jest tak w najmniejszym stopniu. Uważałem, że nie dałem z siebie wystarczająco dużo, by zwyciężyć... ale nie wszystko było jeszcze do stracenia - musiałem zacisnąć zęby i wziąć się w garść.

Złapałem się obiema dłońmi drugiej liny i za jej pomocą podciągnąłem się, sprawiając że oparłem się o nie plecami. Chanty publiczności, które zachęcały mnie do wzmożonego wysiłku były moim motorem napędowym i właśnie dzięki niej miałem siłę, by walczyć do ostatniej kropli krwi. Brooks wydawał się być większym cwaniakiem, ale to tylko złudzenie - Punk bez dłużej chwili zastanowienia podszedł do mnie i złapał mnie za włosy, by za ich pomocą unieść mnie do góry. Wykorzystałem moment jego dezorganizacji i z zaciśniętej pięści wymierzyłem uderzenie w okolicy jego wątroby. Jęk Brooks'a rozszedł się po arenie, a oklaski w tym przypadku były sprawą oczywistą. Chciałem jak najszybciej przeciągnąć inicjatywę na swoją stronę, dlatego wyskoczyłem i uderzeniem nogami sprawiłem, że Punk wylądował w najbliższym narożniku. (Enzuigiri) Twarz Brooks'a poinformowała mnie o tym, że był kompletnie zaskoczony tym, co się wydarzyło. Wchodziłem na najwyższe obroty i to było odczuwalne - dla mnie, jak i dla publiczności, która coraz to głośniej mnie dopingowała. Pozbierałem się z desek maty ringowej i niczym strzała ruszyłem w kierunku przeciwnika, by przed nim wyskoczyć i uderzeniem przedramieniem, przygwoździć go do narożnika. (Corner Clothesline)

Pot zalewał moje oczy, sprawiając że obraz stawał się coraz mniej wyrazisty. Nieprzyjemne szczypanie było prawdziwą udręką, ponieważ często musiałem przymykać oczy, by ukoić ból. Brooks chciał to wykorzystać i w pewnym sensie mu się to udało, gdyż próbował zaskoczyć mnie uderzeniem z podeszwy obuwia. Na szczęście w porę otworzyłem oczy i szczęśliwie uniknąłem uszczerbku. Próba ataku na moją osobę sprawiła, że zagotowałem się, a adrenalina w ogromnej dawce dotarła w krwioobieg. Tej maszyny już nikt nie mógł powstrzymać... Z delikatnym uśmiechem na ustach okazałem przeciwnikowi, że to był jego błąd i na pewno otrzyma karę, na którą zdecydowanie zasłużył. Zacisnąłem swą pięść i podniosłem się z kolan, by stawić mu czoła.

Spoiler:

Szelton wybacz, że tak późno oddaję post. Ale ostatnio dużo mam na głowie, chcę być regularny i pisać posty na niezłym poziomie, a nie jakieś wypociny, które ktoś skrytykuje, dlatego nie chciałem siadać do tego bez jakichkolwiek chęci. Bo tylko straciłbym Twój czas, jak i zarówno czas sędziów. Następnym razem postaram się oddać post zdecydowanie szybciej.

Ostatnio edytowany przez Lord Grand (2018-09-17 22:19:54)

Przeczytałem post Marcelego i w sumie też coś by mi nie pasowało z tym potem i szczypaniem w oczach, gdyby nie fakt, że dzisiaj znowu zrobiłem mnóstwo kilometrów na rowerku w 32-stopniowym upale. No i wyobraźcie sobie, że pot spłynął mi do oczu i... Szczypie jak sku***syn, serio.

Ale żarty (prawdziwe powyższe, ale tak śmieszkowato o tym wspominam) na bok - posty bardzo przyjemne dla oka, czytało się je całkiem w porządeczku. U Szeltona trochę powtórzeń, w drugim zdaniu błąd ("po dość zaciętej i wyrównanym..."), ale ogółem jest dobrze. U Granda więcej emocji i podoba mi się opisanie tych wszystkich problemów i rozterek. Parę zgrzytów tam było, ale to minimalnie. W moim przekonaniu - lepiej napisał właśnie Grand.

Jaka była różnica? Niewielka, ale jednak 60:40 na korzyść zwycięzcy (w moim mniemaniu), także nie ma co się załamywać. Obecny stan to 1:1, więc sędzia główny zadecyduje o tym, kto wyjdzie z walki obronną ręką.

Nie mogłem powstrzymać agresji, która się we mnie rozrodziła. Chciałem wymierzać tylko ciosy i doprowadzić się do zwycięstwa, z kimś kto teoretycznie stawiany był w roli faworyta. Co moglem rzec? Tylko tyle, że ktoś, kto z góry uważa się za wygranego, najczęściej kończy przegrany. Uśmiechnąłem się pod nosem i zaciśniętej pięści wymierzyłem cios prosto w szczękę delikwenta, który zatoczył się na nogach, opierając się o sprężyste liny. Jego jakże kruche oparcie było jego największym błędem, ponieważ momentalnie potraktowałem go low kickiem w podudzie, przez co CM Punk uderzył głową w narożnik.

Brooks znajdował się na kolanach i pewnie liczył na łaskę, aczkolwiek ode mnie jej nie dostał. Zawsze walczyłem z przeciwnościami losu, a On był jedną z nich - liczył na moje potknięcie i chciał doszczętnie je wykorzystać, aczkolwiek nie w tej rzeczywistości. Skumulowałem całą siłę i wyniosłem swojego delikwenta tak, że miałem go jak na... "tarczy". Rozpędziłem się i wyrzuciłem go najdalej jak tylko mogłem, dzięki czemu Brooks wylądował raz jeszcze w narożniku, uderzając ponownie głową w metalowy słupek. (Lawn Dart) Usłyszałem tylko jego jęk, który rozszedł się po arenie, powodując grobową ciszę.

Publiczność widząc mnie w akcji, momentalnie uniosła swoje pośladki i poczęła coraz to głośniej mnie dopingować. Czy czułem ich wsparcie? Pewnie, że tak - chyba każdego motywowałoby to, jak cała hala niczym jeden mąż zdziera sobie gardła do czerwoności tylko po to, abyś czuł się wspierany. To naprawdę fantastyczne uczucie, które uwielbiam gdy staję w ringu. Brooks począł zbierać się z desek maty ringowej, aczkolwiek byłem przygotowany na taki przebieg sprawy, dlatego gdy tylko odwrócił się w moim kierunku, to natychmiastowo umieściłem podeszwę swojego obuwia w jego szczękę, zwalając go z nóg w okolice środka kwadratowego pierścienia. (Super Kick)

Nie chciałem zwlekać i ukazywać swojej wyższości, dlatego momentalnie padłem na bezwładne ciało Brooks'a i z całych sił dociskając go do maty, odliczałem razem z sędzia. Pierwsze uderzenie, drugie uderzenie i nareszcie te, które daje mi zwycięstwo - trzecie uderzenie. Wygrałem... po raz kolejny.