DAMIEN SANDOW IS HERE!

Zaczynamy - KŁ na max 350 słów.

Otoczony setkami mas nieczystych, staram się zachowywać dogłębny spokój... Dlaczego? Otóż zachowanie tego motłochu jest wręcz karygodne! Barbarzyńskie okrzyki, wulgaryzmy, obżarstwo i prostackie rozmówki- To są atuty tych wszystkich zagubionych ludzi, którzy dzisiaj zawitali na arenę. Natomiast przede mną stoi jeden z nich, zapewne ich autorytet... Zwie się Drew McIntyre, szkocki wojownik, przepełniony nienawiścią oraz zbytnią pewnością siebie. Jednakże jest nadzieja dla tego człowieka, jeśli go powstrzymam, wówczas osiągnę sukces!

Bez pośpiechu zmierzam do środka ringu, z uwagą przypatrując się postaci Szkota. Ignorancie zapraszam do wspólnej nauki! Potem się tylko uśmiechnąłem, wyczekując nadejścia wojownika. Nie muszę długo czekać, albowiem konkurent szybko wyrusza do bijatyki. Jest bardzo rozzłoszczony, najchętniej dorwałby mnie w swoje ręce i stłukłby mnie za obrazę jego persony. Jednakże zmyślnie wykorzystuję jego negatywne wzburzenie i z wielką łatwością przemykam pod jego prawicą... Momentalnie ukazuję się za jego plecami, jeszcze bardziej uradowany na późniejszą potyczkę. Po chwili w moją stronę odwraca się przeciwnik z zamiarem kolejnej próby agresji, w samą porę ratuję się szybkim Spinning heel kickiem w jego podbrzusze. Nie złość, lecz spokój jest najlepszym antidotum dla ciebie! - Mówiąc w kierunku skulonego Szkota, przechwytuję jego rękę, rozpoczynając szarżę kopnięć z kolana (Half-hatch knee strikes). Po jakimś czasie przerywam dalszą admonicję, na chwilę puszczając cierpiącego już rywala. Jego ulga do ostatka nie trwała, albowiem na nowo powracam do niego. Próbuję chwycić jedną z górnych kończyn rywala, gdy Drew w amoku zaczyna się ze mną szarpać! Niestety awantura się źle kończy dla mojej persony, ponieważ McIntyre odpycha mnie, po czym bez zastanowienia wpada we mnie Spearem! To jest niemożliwe! Jak to się stało?! Zastanawiam się, leżąc po zainkasowanym na mnie ruchu. Na mym oblicza, widać zaskoczenie, ale za niedługo szybko zniknie! Nie ulegnę jakiejś ciemnej masie, która jest zapatrzona w zwycięstwo!

W okamgnieniu podnoszę z pomocą sprężystych lin na nogi, oponent czyni tak samo, rozpoczyna się wyścig o przodownictwo. Wówczas po odwracaniu się naszych postaci, zaczynamy energiczną wymianę punchy. Prymitywne odgłosy zwolenników Szkota, motywują mnie do odwrócenia losów starcia. W końcu przełamują złą passę, zapoczątkowując przewagę nad konkurentem. Po uderzeniach w jego lico, nieco schylam się przed nim, z całej siły, wbijając się barkiem w jego korpus (Standing Shoulder Thrust). To dopiero początek lekcji dla tego ignoranta, nie pozowle, aby nauka była słabsza od nieuctwa...

Hitto - jak na pierwszy post nie jest najgorzej, trafiali się gorsi (nawet ja hehehe) Co rzuca się w oczy, to literówki jakieś tam, nie raz zły szyk zdania, który ciężko się czyta. Albo "nikt nie weźmie mi tego dnia", słowo "zabrać" byłoby zdecydowanie lepsze. Gimmickowo powiedzmy, że jakoś to się trzymało, bo coś tam o tej Szkocji wspominałeś i braci, dla których walczysz - rodowitych szkotów, którzy grają na dudach. Nie jest źle, a może być tylko lepiej.

Kevin - niebo a ziemia, Sandow w Twoich rączkach to czyste złoto. Jest kilka aspektów do poprawy, ale myślę, że z biegiem czasu to na pewno będzie doszlifowane. Treść dobra, wszystko się sprawnie czytało. Jakaś literówka się znalazła, ale nie zniszczyło to odbioru postu.

Punkt dla Kevina.

Siła nigdy nie zwycięży nad nauką, zrozum to!- Takie oto słowa z lekkim podenerwowaniem, wypowiadam w stronę obitego Szkota. Rywal wciąż trzyma się kurczowo swego brzuchu, jest to dla mnie dogodna pozycje, dlatego postanawiam ją wykorzystać. Na początek kilka, mocnych punchy ląduję na głowie rywala, aby go wprowadzić w stan zamroczenia. Jednakże nie zwalniam tempa, ponieważ na jego brzuchu inkasuję kolejne kopnięcie, które pozwala mi wymierzyć Single Arm DDT! Obaj padamy na deski, współzawodnik rzuca się na wszystkie strony, chwytając swojej ręki. Nie zważając na jego humorki, a także rozmarzony o zakończeniu pojedynku, przypinam oponenta do maty... Niestety arbiter zaledwie dwa razy klepie w mate, niszczy moje ambicje o skończeniu starcia. Wówczas z kamiennym wyrazem twarzy, podnoszę się z desek, rozpoczynając obijanie stompami korpusu oponenta. Ponownie zapędzam się w dalsze obijanie, lecz w końcu się opamiętuje. Jeszcze bardziej zmotywowany niż przedtem, sprowadzam przeciwnika na nogi, wsłuchując się w jęki wszelakich nieczystości z widowni. Przez nie na mym obliczu oczom wszystkich ignorantów, ukazuje się szyderczy uśmieszek. W odpowiedzi słyszę prymitywne buczenie ku mojej personie, postanawiam nie zwracać na nie uwagi. Obaj znajdujemy się na dolnych kończynach, właśnie szykuję się do wykonania jednego z moich ciosów, gdy nagle... Drew odpycha mnie od siebie! W szale mój oponent rzuca się na mnie z rękoma, inkasując na mnie szarżę punchy. W takiej sytuacji zachowuje trzeźwy umysł, wyczekuję idealnej okazji na kontrę. Zwolennicy tego brutala wiernie skandują swemu autorytetowi. To właśnie przez nich czuję się w obowiązku, aby popsuć plany Szkota, a także ich humorki. McIntyre posyła mnie na liny, to idealna okazja na obalenie buntu ciemnej masy, ależ się zdziwi... Wracając w jego kierunku, robię kółeczko, wznosząc swą zaciśniętą pięść. Abderyta znienacka otrzymuje na swe lico, efektowny The Revelator! Każdy twój bunt zostanie stłumiony! Nigdy nie obalisz ze swoimi poplecznikami intelektualizmu, nigdy! Tym razem wręcz zdarłem gardło, jednakże najbardziej jestem ucieszony ze złych na rozwój sytuacji widzów. Jestem pewien, iż z czasem zaczną podążać za mną setki mas nieczystych! Na razie potrzebują czasu... W międzyczasie postanawiam sfinalizować pojedynek. Nie chcę się zbytnio przemęczać, toteż łapie się za dolne kończyny konkurenta, przeciągam na środek ringu, aby zapiąć Kneeling inverted sharpshooter. Dodaję do tejże dźwigni, wszystkich sił, co powinno zmusić współzawodnika do poddania się...