Wchodzę (pozniej edytuje albo i nie jeżeli zapomnę)

W tamten dzień dowiedziałem się kolejnej ciekawej rzeczy odnośnie życia federacji, którą rządzę razem z przyjaciółmi. Okazało się, że hierarchia, która zdawała się być filarem sprawiedliwości podupadała. Jestem zwany zabójcą legend, a zarazem zostałem ochrzczony mianem najbardziej niebezpiecznego zawodnika w historii tego sportu, a przyszło mi walczyć jedynie z synem Dusty'ego Rhodesa. Mojemu przeciwnikowi wydaje się, że płynie w nim królewska krew. Być może w tej plotce jest ziarno prawdy. Trzeba mu przyznać, że rzeczywiście odznacza się odwagą, ponieważ nie każdy zaryzykowałby skrzyżowanie ze mną rękawic.

Kiedy leżałem na macie obmyślałem strategię wskutek, której byłbym w stanie przejąć inicjatywę w walce. Wytężyłem umysł i skupiłem się na swoim instynkcie zabójcy. Zamknąłem oczy, a w głowie ukazał mi się obraz niedalekiej przyszłości. Chęć stłumienia buntu połączona z moją nieskrywaną nienawiścią wobec oponenta musiały dać oczekiwany skutek. Cały aż trząsłem się z powodu chęci wyprowadzenia kopnięcia w czaszkę rywala. Nareszcie odzyskałem siły i podniosłem się za pomocą lin. Stanąłem z Codym twarzą w twarz. Podniosłem lekko prawy kącik ust ku górze co wytrąciło przeciwnika z równowagi. To on pierwszy zaatakował - taki był plan.

Zainkasowałem kilka uderzeń w głowę. Szczerze mówiąc to nie robiły one na mnie najmniejszego wrażenia. Byłem pobudzony, a wraz z każdym przyjętym ciosem poziom adrenaliny wzrastał. W jednej chwili pomyślałem, że nastał czas odkupienia. Wykonałem unik i wyprowadziłem mierzony Gut Kick. The American Nightmare odznaczył się sprytem, który wywarł na mnie wrażenie, a nawet zainspirował. Złapał moją nogę w odpowiedniej chwili - faktycznie ta akcja defensywna była świetnym zagraniem. Wszyscy jednak dobrze wiedzą, że to ja jestem mistrzem kreatywnych rozwiązań.

Zapędziłem rywala w pułapkę. Był bowiem odwrócony plecami do stołu komentatorskiego gdzie czaili się moi kompani. Amerykanin miał zajęte ręce i nie miał czasu na reakcję - dokładnie o to mi chodziło. Strowman wszedł na apron i wyprowadził potężne uderzenie w potylicę naszego wspólnego przeciwnika. Cody przyjął brutalny cios od olbrzyma wskutek czego stracił na chwilę przytomność. Puścił moją nogę i pochylił się bezsilnie do przodu trzymając się za tył głowy. Wykorzystałem sytuację i przeszedłem za plecy swojej ofiary, a następnie z całym impetem wykonałem Inverted Headlock Backbreaker. Prezes WWE bił brawo, a Braun wszedł do kwadratowego pierścienia. Sędzia nie mógł nic zrobić, bowiem jego działania obserwował sam Paul Michael Lavesque. Poobijany Cody znów wykazał się sportową inteligencją. Opuścił ring i upadł bezwładnie na twardą posadzkę. Sędzia zaczął go odliczać, ale Amerykanin z każdą sekundą coraz bardziej regenerował swoje siły. "Braun, przynieś mi go tutaj z powrotem." Mój przyjaciel zrozumiał to zdanie i potraktował je jako rozkaz. Natychmiast opuścił miejsce walk i wrzucił moją ofiarę do ringu. Minęło dobrych kilka sekund, ale tego co zrobił rywal naprawdę się nie spodziewałem...

Moja próba Clothesline'u spełzła na niczym. The American Nightmare wykonał unik, a ja na moment straciłem kontrolę nad starciem. Samozwańczy "członek rodziny królewskiej" znokautował mnie dynamicznym Disaster Kick'iem. Upadłem na matę jak rażony gromem. Miałem jednak dwóch sojuszników, którzy byliby w stanie skoczyć za mną w ogień. Strowman zareagował niemal od razu. Wkroczył do kwadratowego pierścienia i zaskakując przeciwnika dyrekcji wykonał Chokeslam używając swojej niedźwiedziej siły. Cokolwiek by się nie działo, dyrekcja zawsze zwycięża.

Kopnięcie spowodowało u mnie dość duże oszołomienie. Ból kłócił się z emocjami, które wzywały do jak najszybszego wstania. Zobaczyłem kątem oka, że mój przyjaciel podał mi pomocną dłoń. Wbił bowiem w matę jednego z największych wrogów dyrekcji. Triple H nie znosił tego chłystka, ale chyba nie aż tak bardzo jak ja. Miałem w sobie coś takiego co można nazwać potocznie "nienawiścią bezwzględną". Nie tolerowałem nikogo oprócz członków dyrekcji. Każdy był dla mnie robakiem, którego należy zgnieść, a tym bardziej nienawidziłem ludzi, którzy sprzeciwiali się władzy totalitarnej. Dlatego postanowiłem działać. Złapałem dłonią najniższej liny, a następnie stopniowo stawałem na nogi. Strowman stał blisko Cody'ego, aby mieć pełną kontrolę nad jego zachowaniem. Mógłbym szybko zakończyć to starcie, ale chciałem się jeszcze nad nim poznęcać. Dlatego lekko pochylony do przodu w swoim stylu skradałem się do bezsilnej ofiary. Amerykanin był już zmęczony całym starciem - miał bardzo mało sił. Dodatkowo obok był Braun, który nie słynie z okazywania litości poległym. Miałem więc ogromną przewagę - taką której roztrwonienie było rzeczą wręcz niemożliwą. Kiedy byłem już blisko przeciwnika zacząłem wyprowadzać powolne, lecz bardzo silne i bolesne kopnięcia w każdą z jego kończyn. (Orton Stomps) Cody wył z bólu, a ostatnie kopnięcie bezwarunkowo poderwało go ku górze. Był oszołomiony i cały poobijany - trzymał się na nogach, ale ledwo. Stawiał kulawe kroki, które służyły mu tylko jako podparcie. Uśmiechnąłem się lekko i z zimną krwią wykonałem RKO. Na hali wskutek uderzenia czaszki przeciwnika o matę aż zadudniło. Znajdowaliśmy się na środku kwadratowego pierścienia. Wykonałem przypięcie, po którym sędzia odliczył zawodnika do trzech. Władza wciąż jest w naszych rękach i nikt nie jest w stanie nam jej odebrać.