Lio Rush melduje się w ringu, a w tle rozbrzmiewa Sen o Warszawie xD

Jestem w ringu

Tysiące godzin spędzonych nad morderczymi treningami, aby wypracować tę ponadprzeciętną siłę, mistrzowską technikę, niezwykłą muskulaturę... To wszystko mógłbym znieść tylko i wyłącznie jedyny ja, aby osiągnąć swój upragniony cel, marzenie - debiut w najwspanialszej federacji wrestlingowej na całym globie. Wiedziałem, że jednak to nie koniec, nie mogłem spocząć  na laurach. Na moim ramieniu przecież musiało jeszcze zagościć najważniejsze mistrzostwo na świecie na które niewątpliwie zasługiwałem. Wystarczyło zrobić ten pierwszy krok, postawić nogę w kwadratowym pierścieniu i tym samym wejść na drogę upragnionej glorii i chwały. Cała moja kariera i jej przyszłość jednak w tamtym momencie zależała od... niskiego Meksykanina. Po tym wstępie i krótkim moim się przedstawieniu zadaliście zapewne pytanie brzmiące "co?", dlatego ja od razu biegnę z pomocą i odpowiadam - "no niestety tak". Jak widać wszyscy nawet łącznie z gronem sędziowskim i członkami zarządu zaczęli mi zazdrościć sukcesów zanim jeszcze zdążyłem zadebiutować i ustalono, aby wewnątrz ringu znalazł się jako pierwszy niejaki Andrade. Chociaż to może z drugiej strony dobrze - po dłuższej chwili pomyślałem. Przecież w końcu każdy zamawiając kubełek w KFC najpierw zjada frytki, a potem bierze się za kurczaka, wedle zasady "najlepsze na koniec"...

Po całym dniu czekania (możliwe, że ze względu na ciekawość toczonej walki między Almasem, a Gargano tak mi się wydawało) w końcu nadeszła ta chwila! Meksykanin nareszcie łaskawie wraz ze swoim rywalem zlitowali się nad przysypiającą publicznością i dokonali zmian.

Dean widocznie był głodny i żądny walki równie mocno co ja, jednak na moją korzyść działała przede wszystkim jedna z dzielących nas różnic, jaką mianowicie było to, że on był głupi, a ja wprost przeciwnie - spryt to było to czym cechowałem się w ringu... Z uśmiechem przywołałem Amrose'a do siebie na co on o dziwo przystał i zrobił krok w moją stronę. Nie zamierzałem jednak wchodzić w tradycyjny klincz, zrobiłem ruch do tyłu i ponownie pokazałem palcem, aby mój nemezis się zbliżył. Ten oczywiście również i teraz posłuchał, a ja wykonałem to samo co przed chwilą. Cała trzeba przyznać dość śmieszna zabawa trwała w najlepsze, zaczęliśmy zataczać w ten sposób okręgi po polu bitwy i zapewne trwało by to w nieskończoność gdybym jednak po raz kolejny nie wykazał się swym sprytem. Wyczekałem najlepszy moment i zaatakowałem wyraźnie wściekłego już Deana, wspaniałym Superkick'iem! Halę momentalnie przepełniło donośne buczenie. "No tak, przegrywy zasiadające w większości na trybunach nie lubią gdy ktoś przerywa im drzemkę." Przeciwnik znalazł się na deskach i zapewne już chciał zacząć zbierać się na równe nogi, jednak szybko wybiłem mu ten pomysł z głowy. Błyskawicznie odbiłem się od naprzeciwległych lin i wykonałem nic innego jak skuteczny Leg Drop.

Spoiler:

429/430
edit: literówka

Ostatnio edytowany przez Stif (2018-08-04 13:31:40)

Przepraszam, ale ponownie nie potrafie nic napisać.
Na prawdę, bardzo przepraszam za ponowne zlanie walki, ale najwyraźniej serio się wypaliłem. Kompletna pustka, ponownie.
I give up.

Lio dominował nad Dean'em, co niezmiernie mnie bolało. Jak to możliwe, że szalony Ambrose'a poległ w starciu z tym pozerem? Eh, nie chciałem myśleć o tym, że przez niego mogę zaprzepaścić szansę na idealny debiut, dlatego dopingując go z całych sił, liczyłem na to, że w końcu odwrócili losy pojedynku i da mi okazję na to, żeby w końcu wejść do ringu i pokazać trochę swoich umiejętności, aby doprowadzić do końca pojedynku i cieszyć się, że to właśnie my wygraliśmy.

Wyciągnąłem rękę i pach - udało się, Dean jakimś cudem zdołał dotknąć mojej ręki, dlatego szybko wskoczyłem na narożnik, z którego wybiłem się jeszcze wyżej i w locie ułożyłem w takiej pozycji, aby móc trafić podeszwami w głowę Lio. (Missile Dropkick) Widownia od razu odżyła, dając o sobie znać. To znacznie zmobilizowało mnie do dalszego działania. Podniosłem się i odbiłem od lin, aby po raz kolejny zaprezentować swoją dzisiejszą formę w tym pojedynku. Wyskoczyłem i naskoczyłem stopami na klatkę piersiową delikwenta. (Double Foot Stomp) Nagle poczułem uderzenie w tył głowy, przez co wpadłem w narożnik. Na moje szczęście wbiłem się w niego plecami, dostrzegając że za wszystkim stoi Almas. Nie wytrzymał on, że doprowadziłem Lio do takiego miejsca, w którym ciężko miałby, aby mógł cokolwiek zrobić. Rozpędzony Almas chciał mnie zaatakować, aczkolwiek zsunąłem się w porę, a on wbił swój bark w metalowy słupek. Gdy tylko Almas próbował się wydostać, złapałem go od tyłu za ręce i podniosłem, niszcząc swoją akcją firmową! (Hurts Donut) Gdy chciałem zaprezentować swój entuzjazm, to momentalnie zostałem sprowadzony na ziemie i to dosłownie - ponowne zostałem zaatakowany od tyłu, lądując na macie po akcji ze strony Lio. (Rush Hour) Dźwięk gongu oznaczał, że sędzia nie mógł już pozwolić, aby pojedynek trwał. Podwójna dyskwalifikacja spowodowana za dużym chaosem w ringu.

Rush stał nade mną i wydzierał się w moim kierunku, stojąc stopą na mojej twarzy. Chciałem zareagować, ale nie potrafiłem. Byłem zbyt ogłuszony by tego dokonać, ale na szczęście z odsieczą przybył Dean. Szaleniec serią szybkim i brutalnych punchy zaatakował głowę Lio, by następnie kopnąć go w jajka, co oznaczało jedno! Ambrose złapał za ręce swojego przeciwnika, po czym wykonał swoją akcję kończącą na Rush'u. (Dirty Deeds) Dean po tym podszedł do mnie i zaczął mnie podnosić, po czym oboje z trudem zaczęliśmy opuszczać ring...

Ostatnio edytowany przez Lord Grand (2018-08-07 20:15:13)