Dotąd przyciemniony telebim, rozświetlił się nagle. Kamera ukazała nikogo innego jak wygranego niedawnego Battle Royal. Ewidentnie zmęczony Pete przechadzał się po backstage’u, trzymając się za nieco nadwyrężone ramię. Gdy odgarnął z twarzy długie włosy, widownia dojrzeć mogła na jego twarzy szeroki uśmiech, sugerujący, iż Pete jest widocznie zadowolony ze swego dzisiejszego występu. Wkrótce jednak, spokój Brytyjczyka został zakłócony poprzez pojawienie się mężczyzny z mikrofonem, którego zadaniem było przeprowadzenie wywiadu ze zwycięzcą walki.

Mike Rome: Pete, gratuluje zwycięstwa. Pokonałeś właśnie pięciu innych zawodników, zapewniając sobie tym samym miejsce w walce o walizkę Money in the Bank. Jaki będzie Twój następny krok?

Dunne obrzucił mężczyznę wzrokiem, niezadowolony, iż ktoś przeszkadzał mu w skromnym świętowaniu swego zwycięstwa. Podniósł się powoli, sprawiając tym samym, iż Mike cofnął się o krok. Gwałtownym ruchem, Brytyjczyk wyrwał mikrofon z jego ręki, wypychając go z kadru, samemu obracając się ku kamerze.

Pete Dunne: Czyż nie mówiłem, że jestem przyszłością federacji? Każdego tygodnia słyszałem wasze buczenie, przełknąłem każdą przegraną, pomimo gorzkiego smaku. W końcu jednak udowodniłem, jak dobry tak naprawdę jestem. Nie potrzebuje waszego dopingu, nie potrzebuje nikogo innego, poza sobą samym. Jaki będzie mój następny krok? Zdobędę ten kontrakt, a potem przyjdę po to, co mi się należy. Mistrzostwo WWE.

Przy ostatnich słowach ściszył nieco głos, przez dłuższą chwilę wpatrując się jeszcze w kamerę. Po chwili rzucił jednak mikrofon na ziemię, obracając się na pięcie i ruszając do swej osobistej szatni, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi.