Cisza wszędzie, co to będzie, co to będzie? Na arenie nie działo się dosłownie nic, co mogłoby przykuć uwagę publiczności. Wszyscy ziewali, jedli, pili, albo spali. Każdy czekał na coś, co wydarzyć ma się w kwadratowym pierścieniu. I nie musieli długo czekać, bowiem po chwili rozbrzmiał theme song Kevina Owensa i oto ten Kanadyjski zapaśnik wyłonił się zza przepotężnej ściany, która oddziela backstage od hali. Publiczność od razu się ożywiła, gdyż mogła publicznie zbluzgać Kevina Owensa na oczach milionów fanów z całego świata. Mało było zwolenników tego Pana, co było bardzo widoczne. Dzieci - to właśnie oni najbardziej na widok Owensa oszaleli ze złości. Buczenie rosło wraz z każdym krokiem postawionym na rampie przez Kanadyjczyka. On jakby nigdy nic z grobową miną i nutką arogancji w spojrzeniu degustował się każdym owym wyzwiskiem. Widać było, że spływa po nim wszystko jak po przysłowiowej kaczce, a takie zagrywki najbardziej karmiły jego ego... które chłonęło coraz to więcej. On właśnie chciał, aby wszystko wyglądało dokładnie tak - On stojący pomiędzy prawą stroną publiczności, a lewą strona i zewsząd płynąca w jego kierunku nawałnica nie tylko wyzwisk, ale i też donośnego buczenia na skalę światową. Jedyne co mógł zrobić Owens, to delikatnie uśmiechnąć się na widok tak żwawej publiczności.

Introduce to the ring, from Marieville, Quebec, Kanada weightin'
266 Pounds... "The Owens Show" ... KEVIN OWENS!

... Kevin obrócił się wokół własnej osi, aby dogłębnie przyjrzeć się bestią, siedzącym bądź stojącym w jego obrębie. Duma? Nie, to było coś innego, co rozpierało Owensa. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest On niebywale zadowolony z wywołanej reakcji - takiej bowiem oczekiwał od początku swojego pojawienia się w szeregach WWE. Kevin począł nareszcie dążyć długą rampą, stawiając spokojnie krok po kroku z delikatnie rozrysowanym uśmiechem na swoich ustach. Każdy krok był coraz to bardziej wygwizdywany, a Owens chciał ich stawiać jeszcze więcej, aż do momentu, gdy zabrakłoby skali. Kevin zatrzymał się przed ringiem i obejrzał się za siebie, patrząc czy aby na pewno jest bezpieczny. Po chwili okazało się, że Kanadyjczyk spokojnie może godziwie wejść do kwadratowego pierścienia jak prawdziwy mistrz. Owens wszedł po schodkach na krawędź ringu, gdzie złapał się lin i krocząc po ówże krawędzi szurał dłonią po sprężystej linie. W końcu przystanął i pochylił się, aby przełożyć swoje tułowie pod liną, dzięki czemu zwinnie i zgrabnie wszedł w obszar ringu. Owacje? Skądże - nic z tego. Jedynie bluzgi i gwizdy od samego początku. Owens uśmiechnął się i ustawił się w narożniku. Czas zacząć show! 

Fajnie, że tak szybko obaj panowie weszli do walki! Jedziemy z tematem! Za-pa-sy! Auuuu!
Dam wam, hmmm... tak 420, hehe słów kto ładniej

Niezależnie od wyniku starcia, Owens zostanie odsunięty w cień. Stworzę emocjonujące starcie, które zostanie zapamiętane na długo przez każdego fana. Publika stoi za mną murem, nie dziwię się, moim rywalem jest człowiek, który nienawidzi ludzi. Jest żądny zwycięstwa, chamski i widzi tylko czubek swojego nosa. Właśnie stoimy w środku ringu, zwróceni do siebie twarzami, arbiter nie chce przeszkadzać w tej konfrontacji. W końcu postanawiam przerwać nudną chwilę, wykonuję swój taunt, głośno krzycząc: Boom! Boom! Boom! Daję wyraźnie do zrozumienia oponentowi, że jestem najlepszym liderem Boom Squadu. Szyderczy uśmieszek na twarzy, prowadzi do nieprzyjemnej sytuacji. Konkurent nie wytrzymuje napięcia i częstuję mnie siarczystym slapem w polik. Publika momentalnie wstaję z siedzeń i reaguję buczeniem, najchętniej to by sami rozszarpali Owensa w moim imieniu. On bezczelnie atakuję ich jedynego lidera tego fantastycznego teamu. Na razie zachowuję spokój, rozglądam się po widzach i... Również wyprowadzam slap w twarz Kevina! Teraz widzowie wybuchnęli wielkim popem, zaczynają mi skandować, nakręcają do walki. Antagonista nawet nie może skontrować, bo atakuję go kilkoma uderzeniami w nos. Owens nieco wytrącony z równowagi, ale wciąż się trzyma na nogach. Znowu próbuję skontrować, ale otrzymuję on kolejne ciosy w twarz. Znikąd wskakuję do góry, częstując go dropkickiem. Zwinnie ustaję na dolnych kończynach, spragniony jakieś drinka w jamajskim stylu. To buduję we mnie pragnienie jak najszybszego zakończenia pojedynku.

Niestety przepiękna chwila nie trwa długo, Kevin budzi się z powrotem do życia. Postanawiam dopaść go stompami w brzuch. Nie minęła minuta, już się znajduję na sprężystych linach. Odbijam się od nich, wskakuję w powietrze i miękko ląduję na rywalu (jumping splash). Teraz wolniej wstaję z ciała oponenta, na twarzy znów widać uśmiech. Jestem podekscytowany walką, nie mogę się doczekać kolejnych emocjonujących momentów. Fani dziękują mi skandowaniem za przepiękne akcje, lubią kiedy źli zwodnicy ulegają ich jedynemu faworytowi. Po jakimś czasie sprowadzam Kevina na nogi, znikąd atakuję mnie uderzeniami z łokcia w brzuch. Potem powala mnie clotheslinem i szybko przypina do maty! Sędzia liczy, zdecydowanie i z całej siły odbijam barkami od maty. Na trybunach dalej szaleją, fani nie mogą zgodzić się z takim obrotem spraw. Konkurent zaskoczony moją kontrą, łapię się za łeb. Tak długo klęczy na kolanach, że udaję mi się doturlać pod liny. Mam chwilę na odpoczynek i odebranie inicjatywy...

Grand - coraz lepiej czyta się twoje posty i z tygodnia na tydzień widać progress w prowadzeniu postaci. Co zwróciło moją uwagę to "bezimienny wyraz twarzy". Czy twarz może być bezimienna? Po za tym nie patrzę na błędy, które bardzo mi się w oczy nie rzucają.

Kevin -  w końcu brak Twojego dziwnego podejścia do pisania postów, po za błędami, post widać że pisany z pomysłem. Ogarnij końcówki słów, które wytyka Ci Axron,  nawet jak dasz dobry post to możesz przegrać właśnie przez to.

Punkt dla Granda jednak poziom wyższy, ale też brawa dla Kevina.

Kto by pomyślał, że w końcowej fazie pojedynku przewagę będzie miał ten skazywany na porażkę, czyli nie kto inny jak Kofi Kingston. Jamajczyk ewidentnie górował nad Kanadyjczykiem, który z sekundy na sekundę stawał się coraz to słabszy... Myśl, że kolejna porażka może doprowadzić go do rozpaczy była z pewnością motywująca, ale jak wydostać się spod opresji? Odpowiedź nie należała do najłatwiejszych, bowiem sam Kevin Owens nie potrafił na nie odpowiedzieć.

Kofi wymierzył kolejne kopnięcie na tors bezbronnego Kevin'a. Widać było, że jest coraz to słabszy, a czasu było już niewiele, aby cokolwiek zmienić w tym starciu. Fani można powiedzieć, że witali się z gąską, widząc jak Kingston rozradowany biega i cieszy się wraz z publicznością z powodu zwycięstwa. Owens znalazł się w narożniku, a wraz z nim był również czarnoskóry zawodnik, który obejmował jego głowę, stojąc jednocześnie na linach. Mr. Boom odbił się nogami od narożnika, po czym sprowadził Kevin'a na deski maty ringowej. Ał! Tornado DDT stało się niezbitym faktem, a w oczach Owens'a pojawił się mrok, który jasno mówił "Kevin, dziś też nie dałeś rady..." Życie było dla niego bezlitosne, ale...

Kofi naelektryzowany krzyczał i biegał w podskokach po macie ringowej, wykonując swój klasyczny taunt, informujący o zamiarze wykonania akcji kończącej. Gdy tylko Kevin Owens pojawił się na nogach, Jamajczyk stał się tyranem - wyskoczył i jeszcze bezkarnie zaatakował zmarnowanego Kanadyjczyka swoją akcją kończącą. (Trouble In Paradise) Publiczność wstała z miejsc i wstrzymała oddech, po tym jak Kofi padł na matę i przypiął swojego rywala.

"Jeden, dwa, trz..." - publiczność odliczała wraz z sędzią, aczkolwiek arbiter kątem oka ujrzał, jak noga Owensa ląduje na linach.... NIE MA TRZECH! Sędzia przerywa liczenie, a zdezorientowany Kofi łapie się za głowę z niedowierzania. Jak mógł popełnić taki błąd? Tylko on wtedy o tym wiedział. Owens korzystając z sytuacji czmychnął z ringu, aby odzyskać siły... Kingston nie wytrzymał i ruszył w pogoń za tchórzem, aczkolwiek był to błąd, bowiem Kevin momentalnie uderzeniem z łokcia w szczękę ostudził jego zapał. Kanadyjczyk nie zwlekał i z impetem rzucił Jamajczykiem o metalowe schodki tylko po to, aby po chwili wrzucić go do ringu, by rozliczyć go z wcześniejszych czynów. Kevin będąc w ringu złapał za włosy rywala, po czym brutalnie kolankiem uderzył w jego skroń. Przerażenie wymalowało się na twarzach widowni, a Owens nie spoczął na laurach. Odbił swojego rywala od lin, po czym wyniósł go w górę i przygwoździł do maty. (Pop-Up Powerbomb) Pin na środku ringu i nie było innego wyjścia - zwycięstwo Kanadyjczyka... zaledwie drugie, ale czy ostatnie?