5
4
3
2
1

Na arenie rozbrzmiewa doskonale wszystkim znany theme Chrisa Jericho! Wybuchają fajerwerki, a Y2J staje z charakterystycznie rozłożonymi rękami, odwrócony od fanów. Ma na sobie koszulkę "Save us Y2J" i swój strój ringowy. Teraz odwraca się w taki - charakterystyczny dla siebie sposób i z aroganckim uśmiechem na twarzy kieruje się w stronę ringu. Po chwili wchodzi do kwadratowego pierścienia i staje naprzeciw swoich oponentów, gotowy do walki.

Paaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaanie i Paaaaaaaaaaaaaaaaaaaaanowie!
Rozpoczynamy walkę wieczoru dzisiejszego RaW!
Tydzień temu mistrz dał ...., a więc teraz dam wam łatwe zadanie, gdzie każdy sędzia, a myślę ze Mav się też do tego przychyli. Chcę abyście dali z siebie 90% waszych umiejętności, chce widzieć post lepszy od przeciwnika, jednak wiedząc że możecie napisać lepiej... Czemu tak? Ponieważ potrzebujemy wiarygodnego przeciwnika dla Omegi, a maksymalne wasze osiągi chciałbym zobaczyć w walce właśnie o ten pas. No to Kto ładniej na 570 słów (+30 margines błędu).

Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!

Cytat ten utkwił w mojej głowie i nie miałem zamiaru o nim zapominać, gdyż sam widziałem podobieństwo pomiędzy losem Hioba, a moim. Wszelkie wydarzenia, które miały mi podciąć skrzydła sprawiły, że stałem się silniejszy. Każda porażka utwierdzała mnie w wierze i przygotowała na kolejne wydarzenia. Nawet głosy, jakobym doznawał wszelakiego zła za przewinienia nie imały się mnie, a wręcz przeciwnie, przekuwałem je w siłę, której wymagał ode mnie Bóg. Z pokorą przyjąłem również i to, co zgotował dla mnie Ojciec przed tygodniem. Mimo braku rozstrzygnięcia starcia, dostałem szansę na odkupienie. Siedem dni. Tyle musiałem czekać na kolejną okazję, lecz w tym czasie nie próżnowałem. Każdego dnia modliłem się i studiowałem Pismo Święte, więc gdy w końcu nadeszła pora na rozpoczęcie boju, byłem mentalnie gotowy. Z opuszczoną głową spoczywałem w jednym z narożników, czując na sobie palący wzrok obu Kanadyjczyków. Czyżby wyczuli we mnie zagrożenie tak wielkie, by to na mnie skupić uwagę? A może wręcz przeciwnie- uznali mnie za wyzwanie tak łatwe, że w ich myślach byłem jedynie szmacianą lalką, za której sprawą można zademonstrować swoje umiejętności. Nie mogłem jednak zagłębić się w to zagadnienie, gdyż w najmniej spodziewanym momencie Owens zerwał się do biegu z zamiarem zaskoczenia mnie. Spodziewałem się jednak tego typu zagrywek, dlatego też sam również ruszyłem przed siebie, unikając wystawionego ramienia Kevina. Uśmiech na ustach obserwującego Jericho zniknął, gdy zrozumiał iż był moim celem. Element zaskoczenia okazał się zbawienny i już po chwili Chris znalazł się na deskach, posłany na nie potężnym kopnięciem (Running Dropkick).
- Tym razem wyznasz swoje winy.- wyszeptałem w momencie, w którym weteran przemieścił się poza ring, jedną dłonią zasłaniając twarz. Chciałem się wyprostować, lecz moja taktyka obróciła się przeciw mnie i tym razem to KO zdołał mnie zaskoczyć. Znienacka na moich plecach pojawił się czerwony ślad, a to za sprawą ręki Owensa. Poczułem się jak katowany Jezus, nawet pomimo o wiele mniejszej dawki bólu. Zacisnąłem mocno zęby i przymknąłem oczy, próbując dojść do siebie. Zewsząd doszedł do mnie zjednoczony głos publiki, której zamiarem było zmotywowanie mnie do jakiejkolwiek reakcji, lecz tym razem nawet to nie zadziałało. Jak przez mgłę słyszałem obelgi rzucane w moją stronę przez młodszego z Kanadyjczyków, lecz to tylko dlatego, że nie miałem zamiaru rozumieć tak prostackich słów.
- Panie, wybacz mu, bo nie wie co czyni.- rzuciłem w eter, jeszcze mocniej zaciskając powieki. Przez długi czas nic się nie działo, więc naiwnie wyprostowałem się. To był pierwszy z moich błędów, gdyż chwilę później potężne uderzenie na wysokości barków zwaliło mnie z nóg i pozbawiło tchu (Lariat). Zwijałem się z bólu na macie, lecz kątem oka mogłem obserwować akcję w ringu. Pyszałkowaty Owens wskazał na siebie palcem i wykrzyczał coś w kierunku moich wiernych, Ci jednak odpowiedzieli głośnym buczeniem. Wtem, nieoczekiwanie, do wnętrza pierścienia powrócił Chris i błyskawicznie odepchnął Owensa, wykrzykując mu kilka obelg w twarz. Skupieni na sobie przeciwnicy zupełnie mi odpuścili, przez co przy pomocy lin zacząłem poprawiać moją pozycję. W ciągu kilkunastu sekund Kanadyjczycy pokazali kilka obrazów grzechów głównych, od pychu, poprzez zazdrość, aż po gniew. Mimo napiętej sytuacji nie doszło jednak do rękoczynów, lecz było blisko. Owens i Jericho zderzyli się głowami, próbując wygrać wojną psychologiczną. Wciąż nie przykuwając ich uwagi przeszedłem za liny i mocno chwyciłem górnej oburącz.
- Hej! Ogłaszam was mężem i... mężem?- zażartowałem z sytuacji, tym samym zmuszając ich do spojrzenia w moim kierunku. Bieg w moim kierunku poprzedziło kilka niepochlebnych słów, lecz nim obaj dotarli do mojej pozycji, przeskoczyłem nad górną liną i wbiłem się jednocześnie w ich obu barkami, tym samym powalając ich na matę (Slingshot Shoulder Block).

No panowie, czas na ocenę. Mam teraz egzaminy, więc nie będę się rozpisywał jak zawsze, mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone.

Grand:
Pościk na poziomie do jakiego nas przyzwyczaiłeś, czyli wysokim. Czyta się ładnie i przyjemnie. Kilka małych błędów, czasami szyk wyrazów mógłby być lepszy (kolejność wyrazów w zdaniu). Z tym śnieniem o Jericho i Pastorze to tak też średnio. Powinieneś postarać się dodać "czegoś" do tego Twojego Kevina, co odróżniłoby go od reszty. Rozumiem - brutalność i tak dalej, ale dodaj głębi.

Nekro:
Dejm... Pamiętam jak kiedyś grałeś Omegą. Wtedy było w porządeczku, ale teraz? Pastor to Twoja postać. Nie zmieniaj i idź po złoto, bo mistrza mamy takiego mocno średniego.

O ile Grand napisał bardzo dobry post, o tyle ośmielę się zaryzykować stwierdzenie, że Nekro jest teraz najlepiej piszącą osobą na forum i to na jego konto wędruje punkt ode mnie. Nie zniechęcaj się Grand, bo też jesteś w ścisłej czołówce, a nadal masz możliwości rozwoju, także no...

"Wstań, Pastorze, Wstań"
Zewsząd słyszałem te same głosy, które zachęcały mnie do kontynuowania starcia, jednak powoli zaczęło mi brakować siły. Do tego dochodził przeogromny ból po atakach ze strony zarówno Owensa, jak i Jericho. Klęczałem na macie, trzymając jedną dłonią środkowej liny i obserwowałem sytuację w ringu.
Przeciwnicy chwilowo przestali zwracać na mnie uwagę, zamiast tego skupili się na sobie. Krótka seria wyzwisk przerodziła się w drobną przepychankę, jednak wyraźną przewagę zdobył Kevin, znienacka uderzając Chrisa w twarz. Zamroczony weteran zatoczył się na nogach i upadł na jedno kolano, trzymając się za trafione miejsce. Młodszy z przeciwników zaczął ciężko dyszeć i krzyknął coś w kierunku publiczności, a następnie spojrzał na mnie. Moje serce przyspieszyło, byłem przygotowany na najgorsze. Jednak modlitwa, którą cicho wypowiadałem pod nosem zadziałała, bo Owens tylko prychnął i odwrócił się w kierunku Jericho, skupiając na nim całą uwagę. Kilka uderzeń w plecy skutecznie utrzymało Chrisa na macie, lecz nie na długo. Doświadczenie Y2J'a wzięło górę, bo w momencie, w którym KO odwrócił się do niego plecami, podniósł się on i zaczaił, a następnie zaskoczył kopnięciem w głowę (Enzuigiri). Zawodnik z Quebec cofnął się o kilka kroków i zachwiał, lecz pozostał względnie wyprostowany. Jericho nie miał zamiaru czekać i starał się raz jeszcze zaskoczyć, tym razem jednak wyskoczył w górę i próbował sprowadzić przeciwnika na ziemię efektownym Codebreakerem, lecz Owens zdołał utrzymać go w górze. Przeraźliwy wrzask Chrisa zakończył się w raz z rzutem w narożnik, którym to uraczył go młodszy rywal. Nie zwalniając tempa, Kevin wziął spory rozbieg i wbił się ramieniem w Jericho, zmuszając go do przyjęcia pozycji siedzącej w narożniku. Ledwie przytomny Chris był bezradny, zaś Owens spojrzał w moją stronę i wskazał na mnie palcem, grożąc, iż ja jestem następny. Zaraz po tym ruszył na Jericho i wbił się w niego, wcześniej wykonując przewrót w powietrzu (Cannonball). Y2J, będąc umysłem w zupełnie innym świecie, podniósł się odruchowo z maty, jakby nic się nie stało, jednak jego wzrok zdradzał wszystko. W ringu nie stał jeden z najwspanialszych mistrzów w historii federacji, a jedynie jego marna imitacja. Kevinowi nie przeszkodziło to jednak w realizacji destrukcji, bo szybko dopadł do niego i potraktował go kopnięciem w podbrzusze. Następnie objął go za kark i wykrzyczał kilka przykrych słów, od których aż uszy więdły. Po tym pchnął Jericho w stronę lin, szykując się do wykonania swojej akcji koronnej. Ciosu, po którym niewielu miało siłę wstać. Rzut, który pomagał mu świętować tryumfu. Wyczułem swoją okazję na wtrącenie się w ten festiwal nienawiści. Niczym pchnięty ręką Boga wystrzeliłem z miejsca i minąłem zaskoczonego Owensa. Chris również zbyt późno spostrzegł, że pędzę w jego kierunku i już po chwili wbiłem się ramieniem w jego szczękę (Clothesline from Heaven). Jericho padł jak długi i można było dojść do wniosku, że wyzionął ducha, gdyby nie unosząca się powoli klatka piersiowa. Kevin spojrzał na mnie wzrokiem mordercy, tak jakby chciał mi nim przekazać, że zepsułem jego zabawę. Spojrzałem przerażony na reakcję Owensa i starałem się opanować nerwy. W końcu z głośnym okrzykiem KO ruszył w moją stronę, jednak zdołałem pochylić się i uniknąć ciosu. Na tym nie poprzestałem. Zwinnie wykonałem piruet, po którym pchnąłem Kevina w plecy, tym samym przyczyniając się do jego upadku poza granicę ringu. Nic już nie stało na przeszkodzie, więc doskoczyłem do Jericho i położyłem się na macie, dziękując Bogu za daną szansę.