Również obecny po segmencie

Właśnie na takiego rywala oczekiwałem. Miałem nadzieję, że na moje otwarte wyzwanie zareaguje godny przeciwnik i nie zawiodłem się. Samoański Wojownik to zapaśnik z górnej półki. Na scenie niezależnej osiągnął wszystko, co było możliwe do zdobycia. Natomiast tutaj w WWE jego karta była czysta, więc jego głód zwycięstwa był mocno wyczuwalny. Zresztą dane mi było to odczuć podczas jego przemowy. W typowy dla siebie sposób odgrażał mi się, lecz nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Dlaczego? Otóż znałem swoją wartość. Może i ostatnie tygodnie nie były zbyt dla mnie łaskawe, lecz tak jak mówiłem, wyciągnąłem stosowne wnioski i natychmiastowo się poprawiłem. Przerodzę słowa w czyny podczas tej konfrontacji...

Niespodziewanie w tle rozbrzmiał uderzony po trzykroć gong. Chłodny dźwięk wibrującej stali poniósł się echem po sportowej arenie, a ja z uśmiechem na twarzy przeskakiwałem z nogi na nogę i charakterystycznym ruchem dłoni zapraszałem Joe do tańca. Na jego reakcję nie musiałem zbyt długo czekać, ponieważ dosłownie po kilku sekundach rzucił we mnie białym ręcznikiem, który to uprzednio zdjął ze swojej masywnej szyi. Rzucony przedmiot trafił mnie prosto w twarz, przez co na ułamek sekundy straciłem z oczu mego rywala. Samoańczyk bez namysłu ruszył na mnie. Zaatakował mnie serią szybkich prostych. Z trudem je blokowałem wysoko uniesioną gardą, lecz nawałnica ciosów była na tyle spora, że musiałem się wycofać. Parę kroków i wpadłem w narożnik. Ten nadal nie zwalniał. Uderzał liśćmi po mojej twarzy. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak mocno mnie tym wkurzył. W międzyczasie sędzia odsunął Joe ode mnie, bowiem jego agresja wymykała się spod kontroli. Tutaj właśnie upatrzyłem dla siebie szansę...

Wkurzony rzuciłem się do przodu. Bez namysłu wpadłem na wroga, którego począłem częstować uderzeniami prawej pięści. Po chwili upadliśmy na sprężystą nawierzchnię, ale wróg zdołał się wyswobodzić i uciec do pobliskiego narożnika. Był lekko zamroczony, lecz ja nie chciałem mu odpuścić. Jak najszybciej powstałem i podbiegłem do niego. W czasie krótkiego sprintu uformowałem odpowiednio moją nominalną dłoń, którą to w ostatecznym rozrachunku przytwierdziłem do jego już lekko spoconej klatki piersiowej. Zadowolona z przebiegu sytuacji publiczność wydała z siebie głośnie "Wooo". Zamierzałem już ponowić manewr, ale poczułem wijące się w mój umięśniony brzuch kolano. Pod wpływem nieprzyjemnego ataku zgiąłem się w pół. Poczułem, jak Joe łapie mnie za włosy, podciąga do siebie i wynosi w górę. Przeczuwałem, iż będzie starał się mnie rzucić. Nie mogłem mu na to pozwolić. Uderzyłem go głową, w głowę i upadłem swobodnie tuż za jego plecy. Następnie wymierzyłem mu dodatkowo Spinning Back Kick w podbrzusze, gdy tylko obrócił się w moją stronę...

400/400
19/30

Samoa Joe, ten wielki nieustraszony wojownik po zainkasowanym kopnięciu wy turlał się pospiesznie z ringu. Osobiście uważam, że ten kto jest mocny w gębie ten nie najlepiej radzi sobie w siłowej konfrontacji. Tak właśnie było w tej sytuacji. Fani także popierali moje myślenie, ponieważ zaraz po haniebnej ucieczce poczęli głośno i zarazem nieprzyjemnie gwizdać w kierunku mojego rywala. Ja zaś nie zamierzałem rzucać słów na wiatr. Tak jak obiecałem chciałem być ekstremalnie niebezpieczny i bardzo ryzykowny. W tymże celu niezwłocznie ustawiłem się w samym środku kwadratowego pierścienia. Następnie obróciłem się sprawnie na pięcie i zacząłem biec w kierunku lin, które to były nieopodal mnie. Tam płynnie się od nich odbiłem i po nabraniu odpowiedniej prędkości dopadłem do lin, przed mym wrogiem. Jak się domyśliliście pozwoliłem sobie wyskoczyć z kwadratowego pierścienia. Tak oto publiczność ujrzała manewr o nazwie Suicide Dive.

Samoańczyk z impetem uderzył o bandę oddzielającą nas od cywilnych ludzi. Ja jednak nie chciałem się zatrzymać choćby na sekundę, dlatego też momentalnie powstałem. Później złapałem swoimi dłońmi za głowę zamroczonego wroga i pomogłem mu powstać. Ta sztuka nie była łatwa. Wystarczy spojrzeć na posturę Joe. Nie mniej jednak jakoś udało mi się przywrócić go do pionu. Bez namysłu poczęstowałem jego odsłonięte podbrzusze szybkim kopnięciem (Gut Kick). Ten zgiął się w pół niczym łamana zapałka. Wówczas przyszedł czas na coś mocniejszego. Przechwyciłem jego prawą dłoń, mocno zaprałem się na nogach i posłałem rywala prosto w objęcia metalowych schodów. Sam po tym wszystkim przybiłem przysłowiową piątkę z fanami i wturlałem się do kwadratowego pierścienia, bowiem sędzia zaczął nas odliczać. Samoa leżał sobie nieprzytomny. Mnie ten widok bawił, gdyż przez cały ten czas słyszałem jego groźby. Arbiter gdy wykrzyczał cyfrę osiem adwersarz zdołał wpaść do środka. Rzutem na taśmę uchronił się przed wyliczeniem poza ringowym. Ja jednak byłem przygotowany na taką ewentualność. Co jak co ale wojownik nigdy się nie poddaje i tak było w tym przypadku. Zadowolony zbliżyłem się do czołgającego Joe i gdy ten uniósł w górę swą górną część ciała natychmiast zaatakowałem. Co takiego zrobiłem? Po prostu zdzieliłem jego głowę brutalnym kopnięciem, który nazwałem Avada Kedavra.

Oczywiście mogło to wystarczyć do zwycięstwa, lecz dla mnie to było za mało. Chciałem jeszcze mocniej wbić mu do głowy me przedmeczowe słowa. Nikt nie powinien mnie lekceważyć. Jestem nadal topowym architektem, który własnoręcznie może zbudować to miejsce na nowo. Swobodnie opadłem w objęcia najbliższego nas narożnika. Dłonie usadowiłem na trzeciej, najwyższej linie, zaś prawą nogą począłem wybijać rytm, który natychmiastowo podłapali fani WWE. W akompaniamencie głośnych i rytmicznych braw ruszyłem przed siebie. W odpowiednim momencie lekko wybiłem się w górę, przez co moja prawa noga znalazła się tuż nad głową Samoańczyka. Tak oto Blackout zakończył to spotkanie. Sędzia bez problemu doliczył do trzech.