Jest wchodzone

EL IDOLO!

Wielka batalia właśnie się zaczęła! Jako nieustraszony i niezwykle mroczny rycerz miałem przed sobą wielkie wyzwanie - wygrać początkowe starcie lub zdominować swojego oponenta w szybkim tempie. Tak właśnie zamierzałem zrobić. Przed sobą miałem rudobrodego, który ani przez moment nie wzbudził we mnie strachu. Zdecydowałem, że ruszę na niego od razu… Bez wielkiego zawahania się - zrobiłem to! Mój rywal totalnie się tego nie spodziewał i przepłacił bolesnym uderzeniem plecami o matę. Zwyczajnie wyniosłem go niespodziewanie i uderzyłem nim z całej siły (Powerbomb). Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego, co zrobiłem. To było wspaniałe uczucie… Pierwszy i niezwykle dynamiczny ruch wykonany i się opłaciło. Uśmiechnąłem się do leżącego zawodnika i wiedziałem, że miałem już nad nim przewagę. Kilka głębokich oddechów to było to, czego potrzebowałem w owym momencie, więc zdecydowałem się na kolejny ruch. Następnie chwyciłem rudego i w moment stał już w pionie. Wtedy dość niespodziewanie uderzyłem go z główki (Headbutt). Ruch okazał się zbyt bolesny dla przeciwnika, którego od razu odrzuciło do tyłu i przez chwilę chwiał się, jakby nie wiedział nic o świecie. W owym momencie wyczułem niesamowitą okazję. Przystąpiłem do ataku, tym razem używając łokcia z lekkiego rozbiegu (Running Elbow Smash). Właśnie zacząłem pisać definicję słów ,,dzieła zniszczenia", tym co ukazywałem w samym sercu ringu. Czułem się coraz lepiej, widząc mojego sponiewieranego rywala, który próbuje doczołgać się do lin. Kątem oka obserwowałem z zadowoleniem jego marne poczynania, gdy nagle publiczność znacznie się ożywiła. Wszyscy skandowali pseudonim tej rudej pokraki, która nic jeszcze nie pokazała.
Wtedy zdecydowałem się zakomunikować coś tym odmieńcom, którzy byli innego zdania.

- Sami nie ma już sił. Z waszym dopingiem już niedługo zostaniecie sami! Te wasze nędzne okrzyki nie spowodują cudu!

Wtedy odwróciłem się do oponenta, stając niedaleko niego. Nasze oczy się spotkały, a ja mogłem skorzystać z tego, że jest w narożniku i nie byłem do końca pewny, ale chyba czekał na mój ruch. Nie mogłem go w tym momencie zawieźć! Byłem pierwszym i może już ostatnim zawodnikiem tego starcia, więc musiałem szybko działać. Uderzyłem ustawionego zawodnika z buta prosto w rudą facjatę (Corner Big Boot). To wyglądało świetnie, a uczucie po wykonaniu tego to było coś, czego nie da się opisać. Wszystko szło po mojej myśli i byłem zdecydowanie na fali. Spojrzałem na niego i widziałem, że nie ma już chęci i siły, żeby kontynuować to starcie.

Od razu po samym wejściu na ring byłem skupiony tylko i wyłącznie na walce, nie byłem w stanie usłyszeć głosu trybun, ani chociażby rozmów moich kolegów z tag teamu, zostałem wybrany jako ten, który ze swojej drużyny rozpocznie to starcie i wiedziałem, że już na samym początku będę miał za zadanie przechylić zwycięską szalę na stronę swojej ekipy. Na przeciw mnie w narożniku stanął o podobnych do mnie warunkach brytyjski wrestler Jimmy Havoc. Po chwili na całej hali rozbrzmiewa charakterystyczny dźwięk gongu i wszyscy w budynku sobie uświadomili, że nadszedł czas pojedynku. Od samego początku czułem się jakbym był pod wpływem jakiejś nadludzkiej energii, która pobudzała mnie do walki. Od startu agresywnie ruszyłem na rywala i zacząłem okładać go solidną ilością punchy, Brytyjczyk z bólu lekko schylił głowę ku dołowi, przez co postarałem się wykorzystać okazję, ruszyłem jak najszybciej w stronę lin, odbiłem się od nich i poczęstowałem Havoca soczystym Clotheslinem. Każda osoba obecna na tej walce była niesamowicie zaskoczoną moją dyspozycją, gdyż dosłownie latałem po całym ringu. Nie marnowałem więcej czasu i ponownie zabrałem się za obolałego przeciwnika, przyciągnąłem go wprost pod sam narożnik gdzie zacząłem przyciskać nogą jego głowę nie mając zamiaru puścić. Po chwili jednak zaprzestałem i zacząłem myśleć nad czymś większej skali, czymś co sprawi więcej bólu na twarzy Havoca oraz jego fanów. Bez wahania podciągnąłem rywala na sam środek ringu gdzie jeszcze przykucając pod nim napastowałem go potężnymi uderzeniami. Na trybunach można była usłyszeć bardzo głośną unoszącą się wrzawę, która miała ewidentnie pobudzić mnie do destrukcji. Jak natchniony podniosłem się z nad Jimmyego i precyzyjnie w sam środek jego tułowia wykonałem Standing Moonsault.
Od razu po wykonaniu akcji energicznie wstałem i zacząłem skakać po całym ringu sygnalizując swoją wyższość i aby pokazać, że to dopiero początek bolączki mojego konkurenta. W między czasie rywal zaczął się powoli podnosić z maty, lecz ja nie chciałem dać mu ani chwili wytchnienia, podbiegłem do niego i natychmiast sprzedałem mu potężnego sierpowego prosto w mostek, który automatycznie go zamroczył, ale ciągle trzymał się na nogach. Postanowiłem to jak najszybciej wykorzystać, stanąłem przed nim, chwyciłem go i przerzuciłem przez plecy, przez co Havoc zainkasował tak zwanego Exploder Suplexa prosto w sam narożnik. Komentatorzy wraz z wszystkimi fanami nie mogli usiedzieć na miejscach z zaskoczenia i z tego jakie emocje przynosiła ta walka, było widać, że jestem w jednej z najlepszych form jak nie najlepszej w swojej karierze na ringu.

//398słow//

Ostatnio edytowany przez tobog1 (2018-05-18 11:35:29)

Oglądając z pozycji narożnika poczynania w ringu, równie mocno zainteresowałem się dwoma osobnikami, którzy znajdowali się w symetrycznej pozycji względem mnie, albowiem w momencie, w którym mój wzrok doglądał sylwetki jednego z nich, nastąpiła zmiana. Seth Rollins zastąpił na polu walki mocno wycieńczonego Zayna, mojemu partnerowi przypadł zaszczyt dokonania zmiany ze mną. Przepełniony pychą usłyszałem tylko ogromne salwy radości ze strony publiczności. Radowała się ona, wykrzykując z wszelkich kątów hali słowa YES! YES! YES!, które przechodziły koło mojej osoby obojętnie, jednak z drugiej strony zachęciły mnie nieco do próby tańca z wystawionym mi oponentem...

... Natychmiastowo wskoczyłem więc w obręb kwadratowego pierścienie i z całym impetem ruszyłem w stronę Rollinsa, On przygotowując się do wyprowadzenia ataku, wyprostował rękę, chcąc zapewne uciąć moje zamiary, jakież było jego zdziwienie, kiedy uchylając się przed jego atakiem, nie zatrzymałem się ani na moment i z całym impetem pozbyłem się zbędnego balastu, jakim był ostatni z jego partnerów stojący w narożniku. Aplikując mu Running Forearm w pełnym biegu, pozbawiłem go możliwości niepotrzebnej interwencji, nie zapominając jednak, kto jest moim rywalem, natychmiastowo zwróciłem się w kierunku zdezorientowanego Seth'a i z widocznym uśmiechem na twarzy ruszyłem na niego, ścinając jego posturę z nóg zamaszystym Clothesline'm. Uniesione dłonie w górę ewidentnie pokazały publiczności, która o mało nie osiągnęło stanu ekstazy, kto jest prawdziwym królem, architektem oraz panem wieczoru. Pewność siebie dodawała mi skrzydeł i sprawiała, że uczucie uniesienie się nad ziemią było niemal realne. Nie mogąc jednak całkowicie zlekceważyć adwersarza, momentalnie wbiegłem na znajdujące się za mną liny otaczające ring i wysługując się nimi jak sprężyną, odbiłem się i z dużym zapasem impetu wszczepiłem się w szyje Rollinsa niczym kleszcz i okręcając całe jego ciało, z dużym hukiem sprowadziłem go do parteru, używając do tego atutowego ruchu mojego dumnego kraju (Hurricanrana). Nikt nie mógł mnie powstrzymać, El Idolo zaczął przedstawienie...

300/300

No to po kolei:
Havoc vs Zayn  - Post Curixa niestety nie prezentował zbyt wysokiego poziomu, kiepska konstrukcja zdań, ubogie słownictwo, no i samo rozplanowanie, serio Powerbomb na początku? I to jeszcze z rozbiegu? Jak Ty niby chcesz wynieść świeżego, kompletnie niczym niezmęczonego przeciwnika z rozbiegu na barki, tak żeby wykonać powerbomb? A, no i gdzie chciałeś zawieźć Zayna, no i czym? Tak w środku walki? W sumie dobrze, że nie mogłeś go nigdzie zawieźć, bo to nie street fight i mogłyby być dyskwalifikacje już na początku Z drugiej strony post toboga stoi praktycznie na tym samym poziomie... strasznie ubogie słownictwo, sporo powtórzeń, no i realizm samego początku starcia nie koniecznie fajny, zamroczenie po jednym ciosie w mostek tak na samym początku? Raz pomieszałeś czas przeszły z teraźniejszym, jak już wszystko piszesz w przeszłym to na hali rozbrzmiał, a nie rozbrzmiewa gong. No i tutaj kompletnie nie było postaci, nie czułem żadnego oddania postaci czytając tego posta, natomiast Curix chociaż trochę tego umieścił, dlatego też w tej parze mój punkt wędruje do niego.

Almas vs Rollins - Hipisek, zacznijmy od tego, że od początku do końca nie miałem pojęcia czy Twoja postać jest Heelem czy Facem, niby publiczność się nim jara, ale on ma to gdzieś? Czyżby Tweener? Zdecydowanie nie tak odgrywa się Heela, którego masz wpisanego w KP, zwróć na to większą uwagę jak publiczność reaguje na kogoś, kogo nie lubi. Trochę mało było czuć kto to, ale na pewno język i stylistyka były lepsze niż u poprzedników. Według mnie post Zone'a stal na nieco wyższym poziomie, może i językowo podobnie, bez większych błędów, ale wydaje mi się, że zachowanie Rollinsa było oddane poprawnie, to był ten pewny siebie Seth, z tym move-setem, który rozgrzewał publiczność i dobrze odegrał swoje nastawienie, dlatego bez zbędnego rozpisywania się mój punkt leci do niego.

Owens vs McIntyre - Jak na razie post Granda zdecydowanie najlepszy językowo, czytało się płynnie i przyjemnie, bez błędów. Owens jak to Owens, cwany, zagrał tak żeby wygrać, a się jak najmniej zmęczyć, no i pewny siebie wie, że zwycięstwo, jak i szczyty WWE należą do niego. Jak najbardziej dobry post. Carrick, dlaczego nie masz rozpisanego gimmicku w swoim KP? Drew miał ich sporo i skąd mam wiedzieć, którego odgrywasz? Aktualnego? To chyba nie face. No ale dobrze, post poprawny językowo, była szkocka duma, ale ten złoty rumak? Mówi się chyba książę na białym rumaku, co nie? Ogólnie post nie był zły, tylko jak już jesteś taki zmęczony i jeszcze piszesz o tym jak bardzo zmęczył Cię ten Suplex, to raczej czas kończyć walkę, a nie jeszcze ją przedłużać, tym bardziej, że sam dodałeś, że jego parterów nie ma w narożniku. W tym pojedynku mój punkt leci do Granda.