Witam wszystkich w ringu. Stawka jest wysoka, a zatem dam Wam pole do popisu.

Poproszę KŁ na maks 600 słów. Póki co, nie daję Wam żadnych większych wytycznych. Pokażcie tylko, ile znaczy dla Was ten pojedynek oraz swoje zachowanie względem publiczności.

Życzę powodzenia

Kolejny przystanek, kolejny rozdział z życia Omegi. W Japonii miałem wszystko... To stamtąd usłyszano o mnie po raz pierwszy i to przez występy w kraju kwitnącej wiśni jestem teraz kim jestem. Byłem królem tamtejszej sceny. Od DDT, przedstawienia z dziewięcioletnią dziewczynką po NJPW i sławną walkę wieczoru na drugiej - zaraz po WrestleManii - największej gali w roku. I gdy już osiągnąłem prawie wszystko co tylko mogłem, życie rzuciło mi pod nogi kolejne kłody. Jeszcze miesiąc temu, na wieść o dzisiejszym RAW, większość ekspertów wybuchłaby śmiechem. Sam do końca nie wierzę w jakiej sytuacji się znalazłem. Odkąd pamiętam, zawsze byłem przeciwny WWE, a dziś jestem jedną z ich atrakcji. Do tej pory nie mogę otrząsnąć się z szoku spowodowanego całą tą rewolucją...

Przez ostatnie dni, tylko te myśli kłębią mi się w głowie. Straciłem swój jedyny dom. Miejsce, w którym rozwinąłem się w swojej pasji na tyle, by usłyszał o mnie cały glob. I mimo tego, że New Japan zakończyło swój żywot, jego cząstka dalej we mnie żyje i nawiedza gdziekolwiek się pojawię. Mowa oczywiście o fanach, którzy podążają za mną dosłownie wszędzie. To raptem mój pierwszy występ na terytorium World Wrestling Entertainment i odkąd się pojawiłem, chanty "Kenny! Kenny! Kenny!" nie cichną po chwilę obecną. "Ci ludzie są niesamowici." - rzekłem, a wiwatujący tłum skwitowałem cieniem uśmiechu.

Uderzenie w gong momentalnie sprowadziło mnie na ziemię. W ciągu chwili przypomniałem sobie co jest na szali. To moje pierwsze starcie. Powinienem zakończyć to tak szybko jak mogę i od razu zbierać siły na rundę następną. Taki przynajmniej był plan, który z każdym momentem wydawał się mniej prawdopodobny, gdy raz po raz zerkałem na głodnego sukcesu Miza i niecierpliwego Adama Cole'a. Do "tańca" ruszyliśmy standardowo, krążąc od liny do liny, czekając na pierwszy ruch i przeprowadzenie spontanicznej ofensywy. Czułem, że coś było nie tak. Miałem złe przeczucie. Stałem w ringu z jednymi z najbardziej samolubnych gwiazd w tej federacji. Uświadomiłem sobie, że instynkt wcale mnie nie mylił, kiedy to ujrzałem jak The Miz i Cole ustawiają się w jednej linii. "Sam wyrządziłeś sobie krzywdę, Kenny!" - krzyknął aktor i samozwańczy człowieku sukcesu, po czym wraz z "The Industry Rulerem" sprowadzili mnie do parteru salwą uderzeń z pięści. Początek był najgorszy, ale musiałem wytrzymać. Pewnym jest, że sojusz pomiędzy moimi oprawcami przetrwa jeszcze co najwyżej dwie minuty. Obu z nich znam wystarczająco długo. Straciłem na chwilę przytomność. Mając mroczki przed oczami, dostrzegłem Adama stojącego na środku ringu z rękoma wyciągniętymi ku górze. "ADAM COLE BAY-BAY!" - krzyknął, przedstawiając swój ikoniczny catchphrase, gdy zza jego pleców wyłonił się The Miz zgniatając go w matę solidnym lariatem. To nie był koniec. Perełka Hollywood rzuciła się na Adama, oklepując jego ciało stompami. W międzyczasie odzyskiwałem siły i starałem się wstać podpierając się lin. Kątem oka dostrzegł to Miz, który nie zamierzał zignorować zagrożenia, a czerwona lampka w jego umyśle kazała mu do mnie jak najszybciej ruszyć. Widząc wyciągającego dłoń napastnika, rzuciłem się przed niego samobójczo wykonując ślizg na ochraniaczach od kolan i gdy znalazłem się za nim, czym prędzej wyskoczyłem nad jego głowę wyprowadzając Kotaro Crusher! Szybkość jest jedną z najmocniejszych kart, które mam w rękawie. Miz najwyraźniej o tym zapomniał, mimo że znamy się szmat czasu. Stałem jak wryty. Znów straciłem koncentrację. Niedobrze. - szepnąłem nerwowo pod nosem. Słysząc coraz to głośniejsze kroki zza pleców, instynktownie pochyliłem głowę. W rezultacie ujrzałem przed sobą wciąż pędzącego Adama. Doskoczyłem więc do niego i przejąwszy go od tyłu cisnąłem w matę Snap Dragon Suplexem. Wykonanie takich akcji w tak krótkim czasie to za dużo nawet jak dla mnie. Ciało wyrzuciło mnie w narożnik, by choć przez moment odpocząć.

600/600

Remik - zgrzytem dla mnie jest nawiązywanie do osiągnieć w WWE, chociaż nie żeby to miało jakiś decydujący wpływ, po prostu tak na przyszłość powinno się tego unikać. Natmiast post sam w sobie bardzo dobry, fajnie opisany charakter postaci, jego poczynania i sama akcja. To wszystko moim zdaniem na super poziomie!

Skilled - Więcej dramatyzmu połączonego z ciekawie zarysowaną personą i akcją ringową na wysokim poziomie. Ciężko mi szczerze mówiąc się przyczepić do czegokolwiek.

Mój głos leci na Kenny'ego Omegę. Jednoczesnie zauważajac na jak wysokim poziomie były oba posty. I nie jest to coś co mówię z grzeczności tylko całkiem szczerze.

Minęło dobre 10 minut, zbliżaliśmy się do końca pojedynku. Choć jest to triple threat match, to Adam Cole dawno poleciał w odstawkę, po tym jak wbiłem go dropkickiem w barierki poza ringiem. W tej walce liczyły się tak naprawdę dwie osoby - The Miz i ja. Leżeliśmy w przeciwnych narożnikach, raz po raz majacząc do siebie. Złość wzięła górę. Mimo walki na rezerwach siły, obaj powstaliśmy na równe nogi, przeszliśmy na środek ringu i zaczęliśmy okładać się "liśćmi", przechodząc przez chopy, a kończąc na punchach. Z tej bitwy zwycięsko wyszedł The Miz, który obalił mnie na ziemie wykonując Dragon Screw. To nie był koniec, Mike kontynuował ofensywę widząc szansę na zwycięstwo. Momentalnie do mnie wyskoczył i ustawiając w odpowiedniej pozycji wyprowadził Snap DDT!

1... 2... Kickout! Synchronicznie z Mizem zawyła cała widownia, nagradzając mnie później brawami. Niedowierzający Mike spojrzał z politowaniem na sędziego zadając mu jedno pytanie, które brzmiało: "TO NIE BYŁO TRZY? CZEMU LICZYŁEŚ TAK WOLNO?". Oficjel WWE wiedział, że "perełka z Hollywood" mówi to wszystko pod wpływem emocji, zmęczenia i skoku adrenaliny, więc zignorował reprymendy rozkładającego ręce Miza i czekał na dalszy rozwój walki. Każdy na to czekał. Czekał i liczył na to, że widowisko szybko się nie skończy, bo to co wyprawialiśmy w ringu przechodziło ludzkie pojęcie.

"Dalej jesteś taki mądry, Kenny?! Zobacz jak skończyłeś! Ostrzegałem cię, żebyś mnie nie oceniał!" - wykrzykiwał Mike wyprowadzając stompy w różne części mojego ciała. Na nic się to jednak nie zdało. Mający inicjatywę Mizanin wiedział, że takie zagrywki nie dadzą mu zwycięstwa i przejścia do kolejnej rundy w jakże ważnym dla niego turnieju. W moim przypadku nie było inaczej. Sytuacja w jakiej się znalazłem była straszna, ale za wszelką cenę musiałem wyjść z tego obronną ręką.

Mimo ambitnych planów, miewałem się coraz gorzej. The Miz najwyraźniej miał dosyć, toteż przeszedł za moje plecy i ułożył pozycję, którą każdy dobrze zna. "Wstawaj, Omega! To koniec!" - usłyszałem, na przemian z szumem w głowie. Nie wygram walki ciągle leżąc. Równie dobrze mogłoby być już po wszystkim. Mając tę myśl z tyłu głowy, zacząłem wstawać, nie wiedząc, że pakuję się w pułapkę. Gdy tylko oderwałem kolana od maty, Mike złapał mnie w Full Nelsona. Ten chwyt mógł znaczyć tylko jedno. Ogarnęła mnie panika. "Nie, nie, nie! Nie przegram tak łatwo." - wyjęczałem zaczynając się trząść i próbować poluzować uchwyt. W jednej chwili zerwałem się używając siły z całego ciała i przeszedłem pod lewym ramieniem mojego napastnika, by znaleźć się za nim. Miz wiedział, że sprawa wymknęła mu się z rąk (dosłownie), więc bez zastanowienia obrócił się na pięcie i spudłował, wyrzucając przed siebie Lariat. Za wolno, Miz. Zdecydowanie za wolno. Podczas gdy samozwańczy aktor wyprowadził atak w powietrze, przemknąłem pod pędzącą ręką i wystrzeliłem na liny, by się od nich odbić i ze zdwojoną siłą posłać Miza na deski. Plan był dobry, lecz Mike dobrze wiedział co się kroi, zebrał się w sobie i spróbował tego samego po raz drugi. Pudło! Znowu sprawnie udało mi się ominąć nadchodzące zagrożenie. Jeszcze raz odbiłem się od lin i pognałem w stronę mojego rywala. Byłem stanowczo za szybki. Miz ledwo co zdążył się odwrócić, a już zainkasował V-Trigger! Huk rozszedł się po arenie. Widownia zaczęła wrzeć, a Mike zamiast upaść, dalej trzymał się na nogach wypluwając z siebie zapętlone słowa. "Nie przegram... Nie mogę przegrać... Moja córeczka... Moja żona... Oglądają to razem. Nie mogę przegrać, Omega! Kenny... PRZYSIĘGAM CI, JUŻ NIE ŻYJ-" - krzyknął "The A-Lister", lecz nie dokończył monologu, przyjmując kolejny V-Trigger! Mike padł na matę jak długi, po czym do niego doskoczyłem pinując go.


1... 2... Kickout! Resztkami sił! Absolutnymi resztkami, The Miz odkopał, lecz nadal stwarzał wrażenie nieprzytomnego. Miałem go wyłożonego jak na tacy. To znaczy, miałbym... Gdybym sam nie był wymordowany jak leżące obok "zwłoki", które jednak wydały z siebie ostatnie tchnienie w najbardziej kluczowym momencie. Miałem dosyć. Nie miałem już żadnego planu. Leżałem nie mogąc zrobić zupełnie nic. Do głowy przyszło mi tylko spleść ręce i zacząć się delikatnie uderzać, by zmusić mózg do ułożenia planu ostatecznego. Byliśmy w parterze dobre 30 sekund. Miz znalazł się w martwym punkcie mojego wzroku, więc spojrzałem w jego stronę i dostrzegłem jak powoli podnosi się za pomocą lin. Będę szczery, trochę się przeraziłem, widząc jak zdeterminowany jest mój dzisiejszy przeciwnik. W grę nie wchodziła jednak przegrana, więc sam zacząłem się zbierać w celu anihilacji rywala. Podpierając się lin, wstałem na nogi i spojrzałem na Michaela. Ten jednak wciąż nie doszedł do siebie i tylko trzy czerwone liny odgradzające granice ringu wydawały się go utrzymywać.

V-Trigger! Trzeci V-Trigger! Nie odpuściłem. Musiałem być pewny, że tym razem Miz mnie niczym nie zaskoczy. Po kolejnym kolanie, oparłem się o plecy przeciwnika, wziąłem dwa wdechy i szybkim ruchem wyskoczyłem w górę wyprowadzając Reverse Frankensteiner. Po chwili poczułem kolejny zastrzyk adrenaliny. To by wyjaśniało dlaczego stałem na środku ringu, wyginając się w tył z wyciągniętym językiem i celując pistoletem złożonym z palców w leżącego Mizanina. Choć wyglądało to jakbym świeżo wyszedł do walki, tak naprawdę byłem skonany. Wiedziałem, że dłużej nie wytrzymam w tym stanie, więc póki mogłem, złapałem Miza za jego strój, lekko go podniosłem i ustawiłem w jednoznacznej pozycji. Przejechawszy kciukiem po gardle małpując Undertakera, wyniosłem "aktora" na barki i cisnąłem w matę wykonując One-Winged Angel. Mamy pin, odlicza sędzia, a wraz z nim widownia!

1... 2... 3...

Na hali ponownie rozbrzmiało "Devil's Sky". Tym razem połączone z brawami ludzi dookoła nas. Wiedząc, że to koniec, momentalnie padłem na twarz. Ledwo dosłyszałem słowa wypowiadane przez konferansjera.

"Panie i panowie... Zwycięzca walki, który przechodzi do kolejnej rundy turnieju - KENNY OMEGA!"

Zrobiłem to. Pierwszy, najważniejszy krok wykonany. - odetchnąłem, dalej nie mogąc się ruszyć. Jakimś sposobem wyturlałem się z ringu cisnąc srogo w ziemię. Po chwili dopadło do mnie dwóch lekarzy ubranych na czarny, którzy wzięli mnie pod ramię i pomogli przedostać się na backstage. Przed zniknięciem na ostatnim zakręcie prowadzącym na kulisy, obróciłem głowę, spojrzałem na kibiców i pożegnałem ich szczerym uśmiechem przy okazji dziękując za doping.





Tak, wiem... Miało być na około 500 słów, ale "około" to pojęcie względne. 990 słów, ale z kolegi zrobiłem gladiatora ( ͡° ͜ʖ ͡°)