Nagle przemowę Johna przerwał nikomu jak dotąd nie znany utwór...



Wszystkie reflektory jak i zarazem oczy widzów skierowały się na rampę w oczekiwaniu na "niezapowiedzianego gościa", który jak się okazało już na samym początku zamierzał sprawdzić cierpliwość zarówno publiki jak i samego Ceny.

Czas mijał... Pół minuty, minuta a tu ciągle nic... Strach pomieszany z podnieceniem i dawką niesamowitej ciekawości przejął każdą osobę znajdującą się na hali. Gdyby nie świecące ekrany telefonów, na trybunach znajdowałaby się całkowita ciemność.

Nadszedł w końcu ten moment - wyszeptałem sam do siebie po czym otwierając jedne z bocznych drzwi wraz z rozpoczęciem refrenu wyszedłem na schody między siedzeniami dla publiki. Nie mogłem spodziewać się innej reakcji... Reflektory momentalnie skierowały się prosto na mnie, oślepiając mnie, ale i dodając mi przy tym niebywałego animuszu. Ubrany w czarny garnitur, koszulę i nawet tego samego koloru krawat zacząłem powolnym krokiem schodzić z najwyższego stopnia trybun, kierując się ku kwadratowemu pierścieniowi. Ani przez sekundę nie spuszczałem wzroku z twarzy Johna. Cały czas wpatrzony w jego twarz, wyczuwałem na własnej skórze jak bardzo chciał, aby go tu już nie było. Nie lubił i nie zamierzał się pakować w kłopoty, tym bardziej, że dopiero co zdołał uleczyć swą kontuzję. Mnie to jednak nie obchodziło. Obojętne też było mi czy zaraz ubiję Johna czy jego syna. Wiedziałem jednak jedno. Najprostsza droga na szczyt prowadziła właśnie przez takie osoby jak on. Lubiane, znane każdemu, nawet tym którzy WWE się nie interesowali - twarze tego biznesu. Rozpalając ogień nienawiści do siebie u takich osób jak on zapewniałem sobie równie wielką sławę i miejsce na samym szczycie, a to było dla mnie najważniejsze!

Gdy doszedłem już do końca schodów, powoli zdjąłem swą marynarkę którą to ze spokojem położyłem na specjalnie pustym w pierwszym rzędzie krześle. Z istnie grobową miną wymalowaną na swej twarzy następnie odpiąłem guziki na rękawach koszuli, aby móc podciągnąć je do góry. To oczywiście wywołało niemałe zakłopotanie u Johna, który widząc co się święci stanął w gotowości w ringu. Ja nie zamierzałem jednak jak wściekły pies tak po prostu rzucić się do ataku... Powoli przełożyłem jedną i potem drugą nogę przez barierkę, aby móc podejść pod sam ring. Tam sięgnąłem po jedno z krzesełek, mikrofon i wszedłem do kwadratowego pierścienia.

Tam jednak zaskakując publikę jak i Johna po prostu... rozłożyłem krzesło po czym już uśmiechnięty na nim usiadłem, położyłem nogę na nodze i zacząłem:

Dzisiejszym może trochę niezapowiedzianym wejściem chciałbym się po prostu przedstawić... Zapytacie, ale czemu teraz?, dlaczego akurat w trakcie segmentu Ceny? Nie mogłem po prostu po prosić o swój i przy okazji walkę - debiut? Otóż moja odpowiedź brzmi - nie. Byłem w biurze GMa - Shane McMahona i wiecie co mi odpowiedział? Okej, tylko najszybciej wolny termin za miesiąc, na PPV podczas trwającego kick-offu. Jak w jebanej przychodni! Rozumiecie? I to jeszcze zapewne podczas walki z wyrzutkami i beztalenciami tego rosteru... Najlepsi zawodnicy zarówno w ringu jak i przy mikrofonie, najambitniejsi i zarazem będący największymi talentami muszą co tydzień robić miejsce tym samym nudnym dziadom - ulubieńcom naszego szefuncia. A na szczycie piramidy zbudowanej z tego całego gówna stoisz ty Cena! Jesteś nic nie warty, a tu jakby nigdy nic z 40 na karku i po rezygnacji z walki o pas dostajesz sto gości, aby twój powrót był lepszy niż marzenie nie jednego zawodnika na wejście na samej Wrestlemani?! Na szczęście, zapowiadam, że ta cała szopka już niebawem się zakończy! Jestem tu po to, aby zrobić porządek i pokazać, że mogę wejść na sam szczyt w niecały miesiąc do czasu zanim rozpocznie się to jedyne, najważniejsze... - zakończyłem wskazując palcem na znak Wrestlemani.

Po twarzy Johna było widać, że po tych słowach chciał się na mnie rzucić z pięściami, jednak ciągle twardo trzymał swe emocje na wodzy i obserwował moje dalsze poczynania. Ja ze spokojem wstałem, złożyłem krzesło i odwróciłem się w celu wyjścia z ringu. Jednak gdy już miałem przełożyć nogę przez liny nagle... z całych sił rzuciłem nim w brzuch Johna, który dał się zaskoczyć i momentalnie po otrzymanym ciosie zgiął się w pół. Wykorzystując daną mi okazję, już tym razem nie z uśmiechem, ale wściekłością na twarzy od razu rzuciłem się do bezlitosnego okładania głowy "Żołnierza". Gdy ten zamroczony oparł się na znajdujących się za nim linach, szybko sięgnąłem po leżące krzesło, po czym wbiłem je, tym razem mocnym zamachem ponownie w brzuch mego nemezis. Furia przejęła władzę nad mym całym ciałem. Zacząłem dalej wymierzać raz po razie cios z ciągle tego samego, metalowego przedmiotu. Moje oczy zaczęła przejmować szara mgła nienawiści. Nie widziałem nic poza ciemnością przed sobą do momentu aż Cena zemdlały padł przed siebie po przyjętych ciosach jak długi. Wtedy widząc co zrobiłem, uśmiechnąłem się lekko po czym przetarłem lejący się z opadających na czoło włosów pot, wziąłem z krzesła swą czarną marynarkę i skierowałem się powolnym krokiem do wyjścia...