”Introducing first, from Faringdon, Oxon, weighning at 209 lbs. He is The Underrated... MARK HASKINS!”

Kolejne wydanie czerwonej tygodniówki musiało okazać się tym, na którym przeciwnik znajdzie się pod moim butem. Miałem pechową passę, ostatnio, kiedy byłem bliski zwycięstwa, poniosłem klęskę. Być może to mój szczenięcy umysł połączony z brakiem doświadczenia, czy raczej zwykły brak pokory o tym zdecydował? Nieważne, ponieważ znowu walczę o miano pretendenta do pasa International. Celem było wygranie tego starcia, a następnie odebranie na Roadblock tego, co należy się tylko i wyłącznie mi, obijając przy okazji z wielką przyjemnością każdą wymuskaną mordę, która stanie mi na drodze. Przykucnąłem w narożniku, chłodno obserwując Haskinsa. Znałem go już wcześniej z brytyjskiej sceny zapaśniczej, dlatego wiedziałem o jego słabościach, które zamierzałem wykorzystać. Publika zdecydowanie dopingowała nieprzyjaciela, obdarzając przy okazji mnie srogą dezaprobatą, czym w ogóle się nie przejąłem. Dźwięk gongu sprawił, że od razu wyprostowałem nogi, po czym powolnym krokiem podszedłem w kierunku rywala. Stanęliśmy bardzo blisko naprzeciw siebie, patrząc sobie dosyć długo w oczy. W końcu nie wytrzymałem, wymierzając siarczysty Slap prosto w policzek Marka. Takie zachowanie podbiło nieprzyjazny stosunek fanów do mojej osoby, natomiast Haskins od razu wyruszył z ofensywą, traktując mnie kopnięciami i uderzeniami. Udało mi się podejść do lin, po czym wychyliłem z nich głowę, na co sędzia nakazał przerwać atak. Mój rodak pochłonięty przez moment słowną potyczką z arbitrem nie spodziewał się, kiedy ruszyłem na niego aplikując Dropkick. Oponent oczywiście upadł po tym na matę, jednak aby przeszkodzić mu szybkie podniesienie się, zacząłem wymierzać mu kopnięcia w klatkę piersiową. Seria kopniaków odrobinę ostudziła jego zapał, tymczasem chwyciłem nonszalancko adwersarza za jego włosy, zmuszając go do powstania. Wykorzystując jego pochyloną pozycję, uderzyłem go mocno kolanem w brzuch, po czym wynosząc go do góry, rzuciłem rywalem z ogromną agresją o narożnik - Scoop Slam on Turnbuckle! Widok powalonego Haskinsa i ból, jaki mu zadałem, wywołał u mnie dreszcz i chwilową ekstazę, wiedziałem jednak, że to jeszcze nie pora, aby spoczywać na laurach.
300/300
11/30

Już po raz kolejny początek walki należał do mnie. Udało mi się zdominować rodaka, a szybka akcja sprawiła, iż nie mógł odpowiedzieć własną ofensywą. Zdawałem sobie sprawę, że to dopiero początek starcia, więc nie zdziwiłem się zbytnio, gdy Pete począł podnosić się na równe nogi. Używał przy tym pomocy jednego z narożników, to też zaczaiłem się po drugiej stronie kwadratowego pierścienia, obserwując i czekając, aż będzie on w dogodnej pozycji. W końcu stanął twardo w cornerze, a ja puściłem się biegiem w jego stronę. Na kilka chwil przed kolizją wybiłem się w powietrze, unosząc jedną nogę, czego skutkiem było wbicie się w Dunne’a z okropnym impetem – Leg Lariat. Wylądowałem w dogodnej pozycji na górnej linie, dzięki czemu miałem prostą drogę do narożnika, na którym usiadłem, chwytając Bruiserweighta za włosy, nim zdążył odejść za daleko. Nie spodobało się to oczywiście sędziemu, jednakże nie obchodziło mnie to zbytnio, bowiem byłem zajęty wkładaniem głowy przeciwnika pod pachę. Kiedy początek akcji był już gotowy, skoczyłem do przodu, wykonując obrót i opadając ku macie plecami pierwszymi, dzięki czemu głowa Pete’a brutalnie przywitała się z matą – Tornado DDT. Sukcesywne ataki podbudowały moją wiarę w wygraną. Choć mecz ledwie się zaczął, czułem już smak zwycięstwa na ustach – wiedziałem, iż mogę to zrobić, zwłaszcza słysząc głośne skandy mojego imienia nadchodzące z trybun. Zobaczyłem dobrze znanych mi fanów, jeszcze z czasów walk w małych salach gimnastycznych, oraz tych nowych, których przekonałem decydującymi wygranymi na poprzednich edycjach RAW. Owi ludzie zmotywowali mnie jeszcze bardziej. Tym razem nie czekałem, aż Dunne się podniesie, miast tego szarpnięciem unosząc go do pozycji siedzącej. Odbiłem się następnie od lin położonych za nim, wykańczając akcje wbiciem obu butów prosto w kark oportunisty – Rear Basement Dropkick.

Odetchnąłem ciężko, chwilowo zaprzestając ataku, aby złapać oddech. Brutalna ofensywa mogła jednak zmęczyć, choć taki stan nie mógł trwać długo, jeżeli chciałem zachować przewagę do końca. Zerknąłem w stronę podnoszącego się rodaka, zgrzytając zębami, pragnąc krzyknąć, aby został na macie. Pete obrócił się w moją stronę, po czym wybiłem się w powietrze i trafiłem oponenta kolanem prosto w szczękę – Jumping Knee Strike. Wylądowałem na równych nogach, podczas, gdy Dunne zatoczył się, usiłując powrócić do stanu jeszcze z początku naszego starcia. Wciąż nie odrywałem wzroku od Bruiserweighta, po czym cofnąłem się o krok w tył. Wtedy to, widząc, iż ten nie zasłoni się przed kolejnym atakiem, wymierzyłem silne kopnięcie z pomocą kości piszczelowej w jego tors – Chest Kick. Raz jeszcze, mężczyzna z Birmingham zatoczył się po kwadratowym pierścieniu. Wystarczyło jedynie lekkie pchnięcie, aby ten wylądował w pozycji siedzącej w narożniku. Błyskawicznie wycofałem się do corneru naprzeciw, owijając dłoń wokół trzeciej liny, uderzając przy tym rytmicznie stopą w matę, czego skutkiem było rozpoczęcie oklasków pośród trybun. Wtedy to, popędziłem w stronę siedzącego Dunne’a, częstując jego szczękę kolejnym uderzeniem kolana prosto w bok głowy – Corner Knee Wash.

Szlag by to, pojedynek nie zaczął się po mojej myśli. Haskins, napędzany do walki przez swoich fanów co raz bardziej się rozkręcał, a straty zaczęły być co raz trudniejsze do odrobienia. Kątem oka widziałem czyhającego rywala, który zamierzał kontynuować swoją ofensywę, aż wreszcie się podniosę. Kiedy stałem już na prostych nogach, zacisnąłem mocno pięść i obracając się na pięcie o 180 stopni powaliłem rodaka na matę za pomocą Forearm Smash, zanim zdążył cokolwiek zrobić. Wracam do gry, psie!

Ostatnio edytowany przez Carrick (2017-10-22 12:39:31)

+12
______________

Taki obrót spraw zadziwił każdego, a już szczególnie Haskinsa, który zupełnie nie spodziewał się nadchodzącego uderzenia. Rywal padł na deski, tymczasem ja pozwoliłem wziąć sobie dwa głębokie oddechy, ponieważ czułem się nieco sponiewierany, jednak adrenalina i żądza krwi potrafiła skutecznie złagodzić moje bóle. Od razu złapałem Marka za włosy, zaprowadzając go do najbliższego narożnika, po czym potraktowałem go solidnym Step-up Enzuigiri, które nieco zamroczyło oponenta, ponieważ mocno trzymał się lin, próbując utrzymać równowagę. Odszedłem kilka kroków dalej, a następnie biorąc szybki rozbieg wykonałem Corner Dropkick dosłownie wbijając brodacza plecami w narożnik. Byłem co raz bardziej pobudzony do działania, nie tracąc czasu przeciągnąłem Haskinsa na środek ringu, po czym wymierzając mu brutalne kopnięcie w brzuch, chwyciłem go pod ręce i wykonałem efektowny Butterfly Suplex!

Ostatnio edytowany przez Carrick (2017-10-24 00:38:21)

Udało mi się wpaść w niezłe tarapaty. Byłem już bliski przegranej, jednak zdołałem w końcu zebrać zmysły. Kiedy już to zrobiłem, postanowiłem zwabić Pete’a w pułapkę. Wycofałem się do narożnika, zapraszając go do ataku ruchem dłoni, czego skutkiem była szarża mego rodaka. Błyskawicznie wskoczyłem na trzecią liną, usuwając się z jego drogi, dzięki czemu niczym żmija przewinąłem się nad jego plecami, z ręką pomiędzy nogami oportunisty, przez co obalony został na matę. Sędzia rzucił się już do pinu, jednakże posiadałem inne plany, chwytając Dunne’a za jedną z kończyn, którą owinąłem sobie wokół karku jednocześnie siadając mu na plecach – Stretch Muffler!