+12+24

- Zasiej w ich sercach niepokój. Niech czują trwogę na dźwięk twojego imienia. Tam gdzie radość, nieś smutek. Tam gdzie pokój, wywołaj wojnę. Gdzie panuje dobro, przywlecz ze sobą zło. Spraw, by stąpali po zgliszczach swej cywilizacji. Pozostaw za sobą pożogę.- słowa te obijały się echem we wnętrzu mojej podświadomości, gdy w dzień poprzedzający dziewiąte wydanie czerwonej tygodniówki zbudziłem się w środku nocy. Głośno dysząc przetarłem dłonią oczy, zgarnąłem z czoła pot i zwlekłem się z leża, by czym prędzej rozpocząć przygotowania do mrocznego rytuału.
Obraz nędzy i rozpaczy powitał mnie we wnętrzu kwadratowego pierścienia. Irlandzki wojownik w skupieniu obserwował mnie, gdy w lekceważącej pozie siadłem na macie, spokojnie analizując swoje położenia. Wziąłem głęboki wdech, napawając się niepokojem wroga. Uczucie grozy, które emanowało do mnie z trybun również podrażniło moje zmysły, przenosząc mnie do stanu ekstazy. Zaciągnąłem się raz jeszcze, zaś sekundę później powstałem, stając twarzą w twarz z ofiarą obrzędu. Trwoga, którą dostrzegłem w spojrzeniu rywala sprawiła, iż uśmiechnąłem się nieco i odwróciłem do niego plecami, odchodząc w stronę lin. Rozpoczęła się tym samym psychologiczna gra, której celem było spłoszenie przeciwnika, zmuszenie do popełnienia błędu. Devitt widocznie zapomniał, iż przed oczami mam ogromny ekran, który niczym Judasz zdradził mi jego zamiary. Bez problemu w odpowiedniej chwili zwróciłem się na pięcie, wbijając kolano w podbrzusze rywala (Kitchen Sink). Fergal przewrócił się na plecy, co chętnie wykorzystałem i siarczystym kopnięciem obdarowałem jego tors (Penalty Kick). Fani z niechęcią zareagowali na przebłysk ofensywnego geniuszu i poprzez głośne wyzwiska starali się ukazać swoją dezaprobatę. Pokiwałem jedynie na boki głową, szepcząc pod nosem słowa z książeczki dla dzieci.
- Przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.- pomyślałem jednak, iż nie będzie żadnego przebaczania. Dla przykładu kary rozpędziłem się i stopami wbiłem w łeb powoli dochodzącego do siebie Devitta, ponownie przewracając go na matę (Basement Dropkick). Następnie wróciłem do tureckiego siadu, uśmiechnąłem się pod nosem i skupiłem na sobie jęki niezadowolonej publiki.

300+17

Ostatnio edytowany przez Nekro (2017-04-13 01:22:08)

Zastygłem wpatrując się z kamiennym wyrazem twarzy w posturę delikwenta, z którym miałem już okazję stanąć we szranki. Wydawał się być pewniejszy siebie niż ostatnio, aczkolwiek nadal tak samo chory psychicznie jak... ostatnio. Nie chciałem działać pod wpływem emocji, a tylko i wyłącznie z czystym umysłem i dobrze rozrysowanym schematem walki z piekłem. Niestety zamysł przeistoczył się w piach, gdyż czułem napływające "moce" z zewnątrz. Ona wdzierała się do mojego oblicza coraz głębiej, wchłaniając mnie w otchłań jej uczuć, słów i emocji. Widownia niczym jeden posłuszny mąż poczęła skandować moje imię, co jedynie dodało mi otuchy i animuszu, by rozpocząć rzeź z ateistą...

Poczułem nagły przepływ adrenaliny przez zwiotczałe i niefunkcjonalne do tego momentu mięśnie, dzięki czemu narodziłem w sobie gniew i Enchatress. Kamienny wyraz zamienił się w nonszalancki uśmiech, z którym paradowałem po ringu. Chciałem podrażnić rywala, dlatego wykrzyczałem w jego kierunku te słowa:

- Gdzie on jest? Gdzie twój pan? On jedynie może ssać - zresztą, tak samo jak ty.

Obróciłem się na pięcie i wyostrzyłem słuch, bowiem wiedziałem, że zaraz będę musiał powstrzymać szaleńczą szarżę w moim kierunku. Publiczność wstała z miejsc i zaczęła się wydzierać wniebogłosy, co dało mi znak, iż to ten moment. Uskoczyłem w bok, dzięki czemu uniknąłem ataku ze strony adwersarza, a sam zainteresowany wylądował w narożniku, co dało mi delikatną przewagę. Wyskoczyłem i potraktowałem go Enzuigiri. Długo nie musiałem czekać na odzew moich fanów, którzy po raz kolejny dali o sobie znać gorącymi chantami. To dało mi jeszcze większą pewność siebie w tym pojedynku. W mgnieniu oka przystąpiłem do kolejnego ataku, czego dowodem był Running Corner Knife Edge Chop. Rywal odkleił się od narożnika, co sprzyjało jedynie moim planom, dotyczących temu pojedynkowi. Rozpędziłem się i wymierzyłem w jego plecy szybki i skuteczny Dropkick.

Z lubieżnym uśmiechem wpatrywałem się w konającego przeciwnika, obmyślając plany na dalszy ciąg pojedynku. Udany początek gwarantował mi możliwość rozluźnienia i spokojnego wdrażania planu w życie. Bez zbędnych formalności zbliżyłem się do truchła Irlandczyka, chwyciłem jego głowę i podciągnąłem nieco do góry, tym samym sadzając go na macie. Następnie ruszyłem w stronę lin, odbiłem się od nich i rozpędzony ruszyłem w stronę Devitta. Chwilę później mój but spotkał się z jego torsem, sprawiając mu ból (Penalty Kick). Rywal znowu padł na ziemię,  rozmasowując obolałą część ciała. Ja natomiast z szerokim uśmiechem stanąłem nad nim, prowokując go przekleństwami. W końcu, mimo bólu, Devitt dźwignął się z maty i ruszył w moim kierunku, wtedy szybko rzuciłem go za siebie szybkim ruchem (Powerslam).

Niesamowita ofensywa otworzyła mi drzwi do nieco odważniejszych  ataków, pozwalając tym samym na uspokojenie i przemyślenie całego planu. Obserwując powoli podnoszącego się przeciwnika, zbliżyłem się do niego i pomogłem mu wstać, ustawiając go w idealnej pozycji. Następnie wbiegłem na drugą linę, odbiłem się od niej i skoczyłem w kierunku oponenta, wbijając się w niego kolanami (Springboard Double Knee).

Mocny upadek sprawił przeciwnikowi ból, mnie zaś niezwykłą rozkosz. Plan sprawdzał się w stu procentach, nie oddawałem inicjatywy nawet na sekundę, a bezradny oponent nie był w stanie odpowiedzieć. Chcąc podtrzymać dobrą passę, chwyciłem przeciwnika za głowę i mocnym szarpnięciem zmusiłem go do wstania. Chwilę później pchnąłem go, tworząc tym samym dystans, dzięki któremu moja noga dotarła do celu, traktując tym samym jego tors (Powerful Chest Kick). Devitt zyskał problemy z oddychaniem, walcząc o każdy łyk powietrza. Ja natomiast postanowiłem zakończyć zabawę i wysokim kopnięciem w głowę powaliłem go na matę (Roundhouse Kick).

Błazenada - pomyślałem, gdy po raz kolejny z hukiem lądowałem na deskach maty ringowej, stając się nieporadnym chłopcem. Chciałem nie być ofiarą, a wręcz przeciwnie - chciałem być namiestnikiem, posiadającym ofiarę. Obraz, który przewijał się przez moją głowę był tak niepokojący, że aż zbierało mnie na wymioty. Widziałem się w świetle "chłopca do bicia", a w końcu byłem dorosłym, mężnym i rosłym mężczyzną, który jedynie czeka, aby obić komuś uśmiechniętą buźkę. Musiałem wziąć się w pieprzoną garść, albowiem ponownie mógłbym czuć wstyd i poniżenie do końca walki... Podniosłem rękawice i stawiłem czoła wyzwaniu. Gdy tylko zostałem pchnięty, to zapaliła mi się czerwona lampka, oznaczająca iż to jest ten odpowiedni moment, aby wziąć sprawy w swoje pięści. Black ponownie chciał ukąsić, aczkolwiek jego zamiary spełzły na niczym. W odpowiednim momencie uskoczyłem, co sprawiło, że delikwent wylądował na deskach maty ringowej, uderzając przy okazji w powietrze. Zabawmy się teraz!