Obraz z kamery wyświetlił stojącego przy ścianie chłopaka, nie miał on na oko więcej niż dwadzieścia parę lat. Chłopak ten wyglądał dość ciekawie - długie, jasne włosy ukryte pod zwykłą czarną czapką i wielkie ciemne okulary sprawiały, że nie było widać zbyt dokładnie jego twarzy. Na sobie miał też sportową białą kurtkę, podobną do tych noszonych przez kierowców. Po chwili, spojrzał on wprost do kamery, zupełnie jak gdyby wpatrywał się nie w nią, a we wszystkich zgromadzonych przed odbiornikami. Po chwili odchylił się niespodziewanie w tył zanosząc się śmiechem, który jednak po chwili urwał.

Joey: Yo, zapewne niewielu z was mnie zna. Zapewne mało kto wie kim ja jestem. I wiecie co? Gówno mnie to obchodzi. Ale może od początku, przecież muszę wyjaśnić waszej bandzie kim jestem. Jestem tym, o którym wasze córki i żony będą śniły po nocach, będę przyczyną złamanych serc i bólu dupy u samozwańczych maczo. Tak, to ja koszmar zwykłych szarych obywateli - gwiazda, feniks, diament. Czyż to nie cudowne? Przyznajcie sami, czyż to nie wspaniałe, że tu jestem? Ja - Joey Janela - zbawca świata.

Tu zatrzymał swój monolog, poprawił środkowym palcem okulary i znów spojrzał w obiektyw. W jego głosie nie było ani odrobiny zawahania, wierzył w to mówi. Miał gdzieś, że były to w większości głupoty, głupoty w które on sam wierzył.

Joey: A teraz ludzie zapamiętajcie jedno - nazywam się "Bad Boy" Joey Janela i przybyłem tu, aby odmienić wszystko. Jestem tu, aby zdobyć stworzyć imperium. Moje imperium, moją legendę i moją sławę. Jestem "Bad Boy" Joey Janela i jestem zajebisty.

Po tych słowach znów się zatrzymał, tym razem uśmiechną się lekko. Był pewny siebie, wiedział że to wszytko - sława, pieniądze i pasy - jest na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko to chwycić. I może obić kilku niezgadzających się z nim idiotów. Po chwili obraz z kamery zaczął się ściemniać nadal pokazując uśmiechniętą twarz faceta.