A ja sb wezmę czasoweczke gdyż muszę jechać po auto.
+24h
_

Gdy wszyscy uczestnicy bacznie obserwowali przebieg spotkania oraz to co dzieje się w ringu, jeden z operatorów pokazał będącą jednym wielki kłębkiem nerwów żonę Miza. Nikt nie wiedział jak duży wpływ ma na nią ta walka, sytuacja panująca w ringu i strach przed utratą ukochanego. Wszystkie te czynniki skumulowały się, a blondynka po prostu się rozpłakała. Siedzący w loży komentatorskiej panowie starali się jakoś pocieszyć Maryse, jednak zostali szybko odesłani z kwitkiem. Ona chciała tylko, aby walka się zakończyła jak najszybciej, by wraz z mężem wrócić do domu. Tu nie chodziło nawet o mistrzostwo, to wszystko było dla niej za dużo. W tym czasie Miz podnosząc się zaatakował Tommy'ego Clotheslinem.
- Tak! Dasz radę kochanie! - krzyknęła Maryse całkowicie lekceważąc buczenie publiczność. 

Ostatnio edytowany przez Rafincognito (2017-03-16 10:57:59)

Czułem adrenalinę płynącą w moich żyłach, krew wrzała w moim ciele. Miałem dosyć ofensywy przeciwnika, postanowiłem więc odwdzięczyć się mu serią potężnych ciosów. Bez wahania ruszyłem z miejsca, wprowadzając ciało w ruch. Gdy dobiegłem już do przeciwnika, z lubieżnym uśmiechem wbiłem kolano w jego brzuch, przez co wykonał dziwny przewrót i padł na matę (Running Stomach Knee). Głośny okrzyk bólu, który wydostał się z jego krtani był dla mnie znakiem, że jestem na dobrej drodze. Stanąłem więc nad ciałem Mizanina, czekając, aż podniesie się on z maty. Gdy do tego doszło, odsunąłem się na krok, a następnie potężnym kopnięciem obdarowałem jego tors (Powerful Chest Kick). Dźwięk, który rozszedł się po arenie sprawił, iż wszyscy fani wykrzywili się w grymasach. Sam oponent zaś zaczął ciężko dyszeć, za wszelką cenę próbując złapać powietrze. Skwitowałem jego postawę głośnym śmiechem, po którym postanowiłem działać. Wykorzystując fakt, iż nie padł on na matę, wykonałem błyskawiczny obrót wokół własnej osi, który zakończył się lądowaniem buta na twarzy Amerykanina (Standing Spinning Heelkick). Po tym ataku Mizanin padł na matę.

Dokładnie obserwowałem zwijającego się przeciwnika, w głowie układając plan na dalszy ciąg walki. Wiedziałem, że nie mogę teraz odpuścić, ciągły napór spowoduje powolne łamanie woli przeciwnika, a to zaowocuje ostatecznym zwycięstwem. Najważniejsze było zatrzymanie Miza na macie na tak długo, jak to tylko możliwe. Widząc, że zachęcające krzyki Maryse działają i Amerykanin zaczął się podnosić, szybko odbiłem się od lin, dobiegłem do siedzącego już przeciwnika i mocnym kopnięciem powaliłem go na matę (Penalty Kick). Z szerokim, lubieżnym uśmiechem wbiłem wzrok w Maryse, z fascynacją obserwując jej przerażenie. Ból, który sprawiałem tej parze stał się dla mnie narkotykiem, chciałem więcej i więcej. Szybko jednak znudziłem się brakiem akcji, więc zbliżyłem się do przeciwnika i chwyciłem go za kark, przywołując go do pionu. Następnie zwróciłem go w stronę ognia.
- Tam skończysz!- wykrzyczałem, odpychając go przed siebie. Jednak gdy tylko Mike obrócił się w moją stronę, wyskoczyłem szybko w górę i po półobrocie trafiłem go kolanem w twarz, zmuszając do obrotu (Turnaround Knee Kick). Wylądowałem tuż za jego plecami, więc szybko chwyciłem go w pasie i mocnym rzutem cisnąłem jego ciałem o matę (German Suplex).

Chyba w końcu temperatura dała swe znaki, gdyż obaj zawodnicy byli jacyś nieobecni. Tommy przechylał szale zwycięstwa na swoją stronę, zaś Miz starał się jakoś obronić przed apogeum swego rywala. Jedno uderzenie, drugie, trzecie i zaraz kolejne. Wydawało się iż koniec batalii zbliżał się nieustępliwie bardzo szybko, coś chodziło po głowię Mizzanina, starał się jakby zamaskować swe działania i dobrowolnie poddawał się kolejnym uderzeniom że strony przeciwnika. W końcu mistrz postanowił pokarać ucznia, szykując się do kolejnej akcji End wyczekiwał momentu aż Mike odwróciwszy się ujrzy twarz swego największego koszmaru. Nie minęły sekundy gdy Tommy dostał to czego chciał, wybił się z miejsca wykonując pół piruet w powietrzu, wystawił kolano, które wydawało się że za chwilę spotka się z twarzą "moneymakera". Lecz The Miz momentalnie uchylił się, w ten sposób Tommy wykonał pełny obrót i przez chwilę stanął przed swym przeciwnikiem plecami. Mizanin pokazał wymalowany na jego twarzy szyderczy uśmieszek, po czym przejął głowę rywala i przechodząc do klinczu bez zawahania wykonał Backbreaker/Reverse DDT Combo. Publiczność wstała z miejsc, oglądając całe spotkanie, nawet Maryse uśmiechnęła się widząc jak dobrze radzi sobie jej mąż. 

Apogeum rywalizacji dwóch skrajnie znienawidzonych zawodników osiągało swój monument. Wszystko jakby zwolniło i nieubłaganie zbliżał się koniec, czyż nie o takich rywalizacjach pisane są księgi? Bajkopisarze nie czerpią inspiracji bohaterskimi pojedynkami? Tak. Ów starcie wcale nie było pojedynkiem herosów, otoczone pseudo-koloseum, z pseudo-smartami, który dopingują tylko swych cukierkowych superbohaterów. Powagę tego pojedynku znali tylko obecni w ringu zawodnicy oraz najbardziej wtajemniczone osoby, dlatego mieszanymi uczuciami darzył Michael publiczność. Powoli podnosząc się błądził wzrokiem, szukając krzty zrozumienia, wsparcia i szacunku za wykonywaną pracę. Słyszał tylko obelgi skierowane w jego stronę. Cóż gusta ludzi nigdy się nie zmienią, wspomniał tylko Miz lekceważąco poruszając ramionami. Każdy aspekt starcia wpływał na wyobraźnię uczestników, strach przed potknięciem, przerodził się w paranoje. Że śliną ściekającą po brodzie, Mike niczym sęp ustawił się za swym przeciwnikiem, chwyciwszy go za ramię momentalnie wprowadził w ruch jego ciało i jednym szarpnięciem podniósł go do góry i z całej siły zrzucił na swe kolana wykonując efektywny Double Knee Gutbuster. Tommy chwytając się brzuch ukląkł.

- Bij pokłony dla swego boga!!!

Wyrzucił z siebie Mizanin wykonując pełny obrót wokół siebie i zaciskając dłoń w pięść uderzył w twarz Enda silnym Discus Punch. Nie było mowy o przypięciu, a po takiej akcji momentalnie zakończyłby to starcie. Uśmiechając się szyderczo, posyłał w stronę publiczności setki mimik wykonując coś co potrafił najlepiej - grać na nerwach. Niejeden muzyk wsłuchany w paranoiczną paplaninę Mizanina dałby się złapać w sidła, a Miz stając się łowcą dokładnie wiedział jak działać by samemu w nie, nie wpaść. Obłędnym spojrzeniem patrzył jak w akompaniamencie bólu i złości mistrz powoli się podnosi, jednak jego czas jeszcze nie nadszedł. Dopadł go niczym tygrys bezbronną antylopę i posłał ponownie na deski swoją firmową akcją Awesome DDT. Czas kończyć to przedstawienie, szarmancko rzucił Miz podnosząc się z desek. 

Uchwycony przez rywala miałem oczekiwać swojego końca i jednoczesnej utraty mistrzowskiego pasa, lecz postanowiłem zepsuć plany nędznego aktorzyny. Klęczałem, jednak znalazłem sposób na błyskawiczną zmianę pozycji. Stanąłem na palcach, wciąż zachowując tę samą pozycję, by następnie przenieść masę ciała wyżej i naparłem na nogi oponenta, tym samym wykonując typowe, zapaśnicze obalenie, po którym odskoczyłem od przeciwnika, czekając na jakiś ruch.

Zakląłem pod nosem, bacznie obserwując powracającego do stójki przeciwnika.
- Nie igraj z ogniem, bo się poparzysz!- rzuciłem wściekle w jego stronę, rozmasowując przy tym nadgarstki. Swoim oporem Miz jedynie odwlekał przypieczętowany już los i nic nie mogło mu pomóc. Nawet płacz towarzyszącej mu Maryse. Był on jednak zagłuszany przez oklaski publiki, która w ten sposób nagradzała każdą akcję. Rozgoryczony pokiwałem na boki głową, jednocześnie unosząc środkowy palec. Atmosfera w jednej chwili zmieniła się, zaś mój gest uraczony został głośnym buczeniem. W ten sposób udowodniłem swoją tezę. Dlatego właśnie nie walczę dla fanów. Są niczym Brutus, w ciągu sekundy odwracają się od Ciebie, wbijają w plecy nóż i przechodzą na stronę innego zawodnika. Postanowiłem zignorować wszystko co wkoło, a skupić się jedynie na stojącym naprzeciw Amerykaninowi. Podszedłem do niego spokojnym krokiem i spojrzałem prosto w oczy.
- Nie pozostało Ci nic innego, niż modlitwa.- wyszeptałem cicho, przybierając maskę mordercy. Zew krwi bił z moich oczu, co widziałem w odbiciu ślepi Miza. Następnie pokusiłem się o delikatny uśmieszek, który ostatecznie złamał przeciwnika. Próba uderzenia jednak na nic się zdała, gdyż szybko zneutralizowałem jego dłoń kontratakiem, tym samym otwierając sobie drogę do ataku. Wybiłem się w górę i mocnym kolanem pogruchotałem jego twarz (Bicycle Knee Kick). Oponent zachwiał się na nogach, jednak nie upadł. Postanowiłem więc dobić go, a w tym celu odbiłem się od lin. Gdy już wróciłem, kolejny raz obunóż odbiłem się od maty, następnie ustawiłem dwie stopy na jego torsie i wbiłem w matę jego truchło (Jumping Double Foot Stomp).