Głosy dochodzące z trybun po zakończeniu poprzedniej muzyki ucichły, a teraz każdy zaczął spoglądać na rampę. Każdy zebrany wiedział, że dzisiejszego wieczoru czeka ich niespodzianka w postaci występu szefa federacji. Mężczyzna, który za swoich najlepszych czasów niszczył każdego napotkanego na drodze, każdą przeszkodę, a teraz wszyscy zadawali jedyne pytanie - Czy Ziggler zostanie skarcony? To wszystko zapewne zostanie wyjaśnione w najbliższych chwilach, albowiem z głośników już wydobyły się pierwsze słowa melodii - „Time to play the game!”



Wybuchowa reakcja publiczności tylko potwierdzała, iż władza Huntera jest jak najbardziej akceptowana. Nagle na arenie zgasło światło, jedynie czerwono-zielone światła można było dojrzeć tuż przy wejściu, te światła były skierowane w nadal wysportowaną sylwetkę szefa organizacji. Przystanął on w miejscu wpatrując się w podłoże, w jego dłoni można było dojrzeć butelkę z wodą, zaś w drugiej znajdował się młot. W końcu The Game ruszył w kierunku kwadratowego pierścienia, jednak przed tym wypluł wodę, która znajdowała się w jego ustach, a w tym samym czasie światła na arenie wróciły do początkowego stanu - znowu było jasno. Wzrok, w którym widać było sporo agresji ciągle przebijał ciało Zigglera na wylot. Paul przeczuwał, że dni jego pracownika są policzone, a on sam doprowadzi do zerwania kontraktu z nim.

Lillian Garcia: The enemy comes from Nashua, New Hampshire weight'n 255 pounds, newWWEUniverse Chairman "The Game" Tripppplee H!!



Nareszcie mężczyzna doszedł do kwadratowego pierścienia, jednak nie wskoczył od razu do pola walki, bowiem powolnym krokiem okrążył ring dokoła cały czas skupiając się na Dolphie. Po chwili jednak wszedł na apron ringu, teraz jedyny reflektor był skierowany na jego postać. Odwrócił się do tyłu spoglądając na antagonistę, aczkolwiek po chwili nabrał sporą dawkę wody do ust, aby finalnie wypluć ja w kierunku fanów, tym samym zaprezentował swoje umięśnione ciało. Nareszcie Hunter odrzucił młot na bok i wkroczył do środka pola walki.

+24H

Pomiędzy odwagą a głupotą znajduje się jedynie cienka linia. Przekroczenie owej granicy z reguły chyli się ku końcowi działań, wtedy zaledwie pozostaje napraszać się o jak najłagodniejszy wymiar pokotu. Przejście przez tę kreskę nastąpiło dwa tygodnie temu, a teraz blond włosy przybysz został skazany na ścięcie, także jego praca wkrótce miała zostać odebrana. Multum pytań o jego przetrwanie było zadawane każdego dnia, lecz odpowiedzi raczej ciężko było się doszukiwać. Wkroczenie na pole wojenne z zarządem musiało skończyć się porażką.

Zaraz po wejściu do ringu spojrzałem w twarz antagonisty. W jego oczach na pierwszy rzut oka było widać ogromną pewność siebie, która była jedynie przykrywką tego, co znajdowało się w głębi jego duszy. Znajdował się tam ogromny strach, obawa o zdrowie, a nawet życie. Dostrzegłem to wraz z momentem, kiedy wzrok Zigglera zagubił się po zaledwie chwili wymiany spojrzeń. Uśmiech momentalnie zawitał na mojej twarzy, przeczuwałem, iż koniec nadejdzie bardzo szybko. Nie trzeba było długo czekać na rozwój sytuacji, albowiem sędzia w końcu wydał nakaz na rozpoczęcie bitwy. Pomyłka ze strony przeciwnika wdarła się już w prologu tego starcia bowiem ekspresowo i bezmyślnie zerwał się w moją stronę, tymczasem moja dłoń przechwyciła młot, który znajdował się pod dolną liną. Finalnie metalowa zabawka została wykorzystana do powalenia wroga. Jego klatka piersiowa momentalnie się zaczerwieniła, a wszystkie znaki na niebie ukazywały moją postać na finalny triumf. Prawdopodobnie wcześniejsze dźgniecie okaże się finiszem zmagań konkurenta, on nie jest na tyle silny, aby móc przeciwstawić się mojej władzy. Nie tracąc czasu zaraz po ofensywie szybkim krokiem powędrowałem w miejsce jego upadku i z wściekłością począłem okładać całe jego ciało pięściami. Zawodnik ciężko łapał oddech po poprzednim trafieniu, wprawdzie nie ruszało mnie to ani trochę, jednakże po chwili zaprzestałem dalszy terror i podniosłem się na równe nogi. Spojrzałem na bardzo aktywną dzisiejszej nocy publikę. Dostrzegłem, że ludziom podobały się moje kroki w ringu, najwidoczniej nie tylko ja miałem już po dziurki w nosie zachowania Dolpha.

Strąciłem koronę z głowy samozwańczego "króla królów". Jego ksywka to tylko marna imitacja mojej osoby. Jestem prawdziwy i niepowtarzalny - to mnie powinno się nazywać królem królów, ponieważ nie ma nikogo kto byłby w stanie mnie pokonać. Od debiutu w federacji jestem niepokonany. Hunter wysyłał swoje największe psy, a ja skutecznie je unieszkodliwiłem. Teraz sam "dowódca" wyszedł mi naprzeciw. Dzisiejszym atakiem na dziadka osiągnąłem swój cel - Triple H nie wytrzymał i połknął haczyk. Pragnąłem, aby ten kto nigdy we mnie nie wierzył przekonał się na własnej o swojej największej pomyłce w życiu. Odwróciłem się w jego stronę, wówczas The Game wstawał podpierając się maty rękoma. Wyglądał komicznie próbując walczyć ze swoim przeznaczeniem. Już na samym początku starcia go poniżyłem, on nie wygra tej wojny, gdyż zwycięstwo ze mną jest po prostu awykonalne. Po kilku sekundach staruszek podniósł swe czerstwe ciało. Staliśmy twarzą w twarz. Paul kipiał ze złości, a ja śmiałem się pod nosem. Wreszcie cofnąłem się o kilka kroków i pokazałem na niego palcem - "Patrzcie na niego! To sam "król królów"! Brawa!" Kończąc ów zdanie sam zacząłem klaskać. Hunter był doświadczony i być może wiedział jak to się może skończyć, ale myśli nie zawsze idą w parze z walecznością i szybkością. Triple H zwyczajnie nie miał już tego co posiadał kiedyś. Zaciągnąłem go w ślepą uliczkę. Wypowiadając owe słowa stałem bowiem bardzo blisko narożnika. HHH wyczuwając ironię zaczął biec prosto na mnie. W idealnym momencie odskoczyłem na bok, a Hunter uderzył w narożnik. Nie dałem mu nawet milimetra na jakąkolwiek reakcję. Od razu gdy trafił w kąt kwadratowego pierścienia zalałem go falą kopnięć w brzuch. Wyprowadzając je trzymałem się kurczowo trzeciej liny, aby nie stracić równowagi - atakowałem z naprawdę dużą siłą. Gdy Hunter znalazł się na plecach pod wpływem zainkasowanej serii, ze złością złapałem go za rękę i szarpnąłem sprowadzając go tym samym do stójki. Odwróciłem go twarzą w kierunku i lin i nabijałem go na nie. (Stun Gun) The Game ku mojemu zaskoczeniu miał jeszcze trochę oleju w głowie i uciekł spod mych szponów. Przeturlał się pod linami, ale nie uciekł z ringu. Został na apronie gdzie podniósł się na nogi za pomocą lin. Próbował zaatakować mnie uderzeniem w głowę jednak przewidziałem ten ruch. Zrobiłem unik i samemu wyprowadziłem Punch prosto w nos Huntera, który zaczął krwawić. (przypominam o ataku na Triple H przed walką) Miałem plan dzięki, któremu zdobędę przewagę. Zacząłem wdrażać go w życie. "Prezes" złapał się za obolałą część swojej twarzy, a ja przeszedłem wtedy na apron. Tam szturchnąłem przeciwnika, który odwrócił się w moją stronę i wyprowadziłem Gut Kick, a następnie bardzo szybkie Apron DDT. Głowa mojej ofiary była w coraz to gorszym stanie. "Wygląda na to, że lekarze nieźle tu zarabiają. Spójrzcie tylko! Triple H dostał ode mnie przed walką tak, że nie powinna go poznać własna matka, a jednak jest mniej szkaradny niż był." Doprawdy byłem zaskoczony. Teraz jednak już nie będzie tak kolorowo. Z nosa "prezesa" ciekła krew i po raz kolejny jego twarz była cała czerwona. Triple H ucierpiał dość mocno wskutek ów DDT. Miałem więc czas, aby pogrążyć go już całkiem. Spoglądnąłem do ringu i wyciągnąłem spod niego młot. Wyglądał zupełnie tak samo jak ten, którym przed walką rozwaliłem twarz tego dziadka. Już wtedy spodobał mi się ten przedmiot, dlaczego nie wykorzystać go znów? Zabrałem się więc do roboty. Sprowadziłem HHH'a do pozycji stojącej i wyprowadziłem potężne uderzenie twardszą częścią młotka w jego brzuch, a następnie w potylicę. The Game upadł na twardą powierzchnię poza ringiem. Przytknąłem mu młotek do twarzy i syknąłem w jego kierunku głośno i wyraźnie - "I kto teraz kontroluje grę, palancie?!" Ze złością rzuciłem ów bronią o ziemię, a następnie raz jeszcze podniosłem Huntera i ułożyłem go sobie na barkach. Wykonałem Fireman's Carry Gutbuster. Paul aż zakaszlał od zainkasowania tejże akcji. Nikt nie uratuje go przed rychłym upadkiem. Jego dni jako "zarządca" tego biznesu są już policzone.

Podniosłem się na nogi stosunkowo szybko. Moja nienawiść względem przeciwnika była zdecydowanie poza jakimikolwiek standardami. Triple H działał mi na nerwy jak nikt inny. Nie mogłem znieść jego sztywnego kroku i prób zaimponowania ludziom, którzy są, byli i zawsze będą wyżej od niego w tym biznesie. Jego styl życia polega na byciu walecznym mężczyzną nie bojącym się przeszkód. To tylko taki obraz jaki chce pokazać na zewnątrz. Wewnątrz jest jednak owcą, która nieudolnie próbuje uciec przez wilkiem domagającym się jego krwi. Rzecz jasna to ja jestem myśliwym, a on ciągle zostaje moją ofiarą. Spoglądałem na podnoszącego się Paula z góry. Śmiałem się bardzo głośno - tak żeby usłyszał jak zdegradowałem go do pozycji zera. "Teraz widać za co dostawałeś te wszystkie pasy. No ale... Steph chyba nie narzeka, co?" Wgniotłem tego robaka w ziemię i przydeptałem podeszwą. Nie mam do niego i do nikogo z WWE nawet za grosz szacunku, ale to ten dziadek najbardziej ze wszystkich działa mi na nerwy. Musiałem więc działać. Złapałem za rękę podnoszącego się Huntera i gdy był już w stójce rzuciłem nim o bandę. Prezes uderzył plecami o bandę. Wydał z siebie jęk i zgrzytnął zębami z bólu, a to dopiero początek mojego przedstawienia. Podszedłem pod bandę, a moim oczom ukazał się nieudacznik trzymający transparent z napisem "The King of Kings - Triple H". Wydarłem ów kartkę z obślizgłych rąk amerykańskiego grubasa i rozdarłem ją na jego oczach. "Pieprzeni lizodupy. Patrzcie jak wasz bohater kona!" Te słowa krzyknąłem prosto do publiki, która zaczęła niemiłosiernie buczeć. Właśnie oto chodziło. Nienawidziłem ich, ale kochałem być w centrum uwagi. Właśnie tak osiągam swoje cele. Triple H dokładnie wtedy wstał i oparł się o bandę. Od razu zaatakowałem go nie dając mu cienia szans na atak.  Złapałem go za barki, wziąłem rozbieg i popchnąłem go w metalową część narożnika. Szary kolor konstrukcji pokrył się krwią, a HHH upadł na twardą posadzkę trzymając się za twarz. Ofiarnie doczołgał się do stołu komentatorskiego i wstał za jego pomocą. Wskutek odniesionych obrażeń podczas walki i przed nią, The Game zataczał się i ledwo stał. "To jest wasz władca?!" Chciałem, aby patrzyli jak "król królów" klęka mi do stóp. Wyprowadziłem więc szybki Gut Kick, a następnie z całej siły kopnąłem go w głowę. W ten sposób chcąc nie chcąc wyprostował się, a ja wykonałem Jumping Lariat. Zyskałem teraz dość sporą ilość czasu. Sięgnąłem więc pod ring i wyciągnąłem stamtąd kij z kolcami. Zacząłem bez jakichkolwiek hamulców okładać nim mą ofiarę. Triple H krzyczał z bólu, a jego ciało było coraz bardziej pokryte krwią. Chciałem widzieć jak ten kto mi się przeciwstawia zatacza się w męczarniach. Po kilkunastu uderzeniach zacząłem uderzać ów kijem o twardą posadzkę doszczętnie go łamiąc. Kolce jednak rozsypały się tuż za moimi plecami. Miałem kolejny diabelski pomysł. Podniosłem zdezelowanego Huntera i wykonałem Bridging German Suplex* (UM. VERDICT) prosto na rozsypane kolce. Hunter cierpiał, a ja miałem z tego naprawdę przednią zabawę. Czy posiadałem jakiekolwiek wyrzuty sumienia? Odpowiedź brzmi - nie. Ostrzegałem go, że ma się wycofać, ale nie posłuchał. Znów starał się mnie zniszczyć, lecz to ja niszczę jego. Za te wszystkie lata zniewagi i nie pokładania we mnie wiary... Paul podparł się na rękach. Złapałem wtedy za jego głowę i wrzuciłem go do ringu. Sam również wszedłem między liny. Prezes tarzał się po białej macie i wskutek tego biały kolor zamienił się na czerwoną maź. Jak wytrawny łowca poczekałem na dogodny moment do wyprowadzenia kolejnego ataku. The Game ledwo wstał za pomocą lin i sunął w moją stronę ledwo stawiając kolejne kroki. Uśmiechnąłem się z pogardą - moja pewność siebie rosła do niewyobrażalnych wartości. Gdy rywal był w dogodnej ku temu pozycji, wykonałem bardzo efektowne i efektywne przy okazji Jumping DDT. Show must go on.

Kontra przed Jumping DDT moment dowolny

Wszystko układało się idealnie, zresztą nie spodziewałem się czegoś innego. Paul jest po prostu manekinem, który nie potrafi odwrócić swego marnego losu. Triple H zatacza błędne koło. Ostrzegałem dziadka, aby grzecznie zszedł na bok, żeby nie udawał kogoś kim nie jest. Oczywiście tak wcześniej jak i teraz - postawił na swoją "mądrość" i nie posłuchaj się lepszego od siebie. Za to właśnie spotykają go konsekwencje. Wstałem na nogi dość szybko i podniosłem Paula za rękę. Nie puściłem jego dłoni i natychmiast posłałem go w kierunku lin za pomocą Irish Whip'a. "Prezes" odbił się od sznurów otaczających kwadratowy pierścień, a ja padłem na matę. HHH przeskoczył nade mną - zrobił to czysto instynktownie. Hunter odbił się od lin po raz kolejny i znów powtórzyłem wcześniejszą akcję. Za trzecim razem powaliłem rywala idealnym Dropkick'iem. "Jestem nieskazitelną perfekcją! Zrozum to!" Te słowa długo będą bębnić w uszach Triple H'a. Nie chciałem, aby ta walka trwała długo. Spieszno mi było do udowodnienia wszystkim moich przekonań. Jestem najlepszy i to ja kontroluję cały ten biznes - widać to jak na dłoni, a wystarczy tylko d