Zaraz po pierwszych słowach piosenki „Cult Of Personality” arenę obrała dziwna atmosfera. Niby grom ludzi dopingował przybysza, który lada moment miał ujawnić się zza kurtyny, aczkolwiek przeważała grupa, która nienawidziła zawodnika z Chicago. Jedno jest pewne, zapewne ów Pan ma głęboko gdzieś co sądzą o nim te marne istoty. W końcu na rampie pojawił się Amerykanin odziany w ciemną bluzę - jego skupiony wzrok wpatrywał się do przodu, energia już rozpierała jego żyły. Nagle przyklęknął na jednym kolanie, aby przyłożyć nadgarstek do ucha, zatem później z jego ust wydobył się krzyk - „It's clobberin' time!”, po tej czynności obrócił się przodem w kierunku telebimu. Teraz już każdemu ujawnił się napis, który w krótki sposób prezentował jego personę - „Najlepszy na Świecie” - tak było...nikt nie mógł się z nim równać.



Phill zaraz po tym energicznym ruchem obrócił się z powrotem, a lada moment doszedł do stalowych schodów, które znajdowały się w kącie poza ringiem. Przystanął tam na chwilę, a jego wzrok błądził po trybunach. Ostatecznie mężczyzna się uśmiechnął i wskoczył do ringu, zaś tam zajął miejsce w narożniku i ściągnął kaptur - jego jedynym celem teraz był zawodnik, który dzisiaj z nim będzie się mierzył!

No i żadna strata, tym lepiej - mamy 1 vs. 1. Gong i zaczynamy OSem na max. 200 słów.

+12h

Decyzja w kwestii wyboru trybu życia doprowadziła mnie do mniejszych lub większych sukcesów. Czystość w życiu sprawiała, iż potrafiłem racjonalnie podejmować decyzję, a w pewnym momencie stałem się niepowstrzymany w ringu. Od jakiegoś czasu moje żyły dewastowała adrenalina - po prostu każda kolejna dawka bólu umocniła mnie w dążeniu do celu. Moja ambicja była z pozoru prosta, aczkolwiek dla wszystkich nieosiągalna. Nie pragnąłem być, tylko przeciętnym, chciałem czegoś więcej. Łaknąłem być najlepszy tudzież osiągnąłem swój plan i zameldowałem się na samym szycie.



Mój wzrok lekko uniósł się w górę. Spojrzałem na przerażoną twarz przybysza, który w pierwszy dzień swojej pracy został rzucony pod ostrza totalnego dominatora federacji. Dojrzany w jego zachowaniu niepokój już przed batalią postawił mnie na zwycięskiej pozycji, a moja pewność siebie miała zapewnić mi szybką realizację celu. Droga cierniowa świeżo upieczonego zapaśnika już zaraz miała nastać, albowiem halę obiegł dźwięk uderzenia o stal. Czas zacząć zabawę! Nie trzeba było zbyt długo czekać aż zaprezentuje swoją siłę, ponieważ zaraz po sygnale rozpoczęcia starcia ruszyłem jak lokomotywa w kierunku antagonisty. Pierwszym moim ruchem okazały się ciosy z pięści, które z precyzyjną dokładnością raniły całą twarz zawodnika. W końcu ugiął się pod oporem moich poczynań i wylądował na jednym kolanie, dlatego w ramach początkowej wiktorii pozwoliłem sobie rozłożyć ręce do boków, gdy arbiter odciągał mnie od poszkodowanego.

Wszystko ułożyło się tak jak zakładałem. Wraz z pierwszymi krokami osiągnąłem małą wiktorię, która z biegiem czasu miała przerodzić się w finalny triumf. Moje rozłożone ręce potwierdzały fakt, iż byłem przepełniony pewnością siebie. Czy ktoś mógł mi zagrozić? Raczej to nie będzie dzisiejszy rywal, który chwilę po otrzymaniu kilkunastu cios na twarz popatrzył się na mnie, a chęć rewanżu za moje poczynania widać było po nim gołym okiem, jednak sprawa ułożyła się inaczej bowiem po chwili ostudziłem jego jakiekolwiek zamiary poprzez wymierzony atak z kolana w czoło. Inicjatywa sprawiła, iż antagonista rozłożył się tuż pod linami. Korzystając z położenia wyskoczyłem wysoko ponad grunt, ażeby ostatecznie wbić się kolanami w żebra zapaśnika (Knee Drop). Konkurent pod wpływem bólu postanowił energicznym ruchem poderwać się do pozycji stojącej. Nie zwlekając już ani chwili dłużej pchnąłem jego ciało w stronę lin. Odbił się od nic, a w momencie powrotu do początkowego miejsca pobytu nadział się na moje nogi (Calf Kick). Soczysty cios okazał się być kolejnym powodem do nagłego zrywu, zechciał ukazać swoją waleczność i bezmyślnie znowu stanął ze mną twarzą w twarz, aczkolwiek chwilę później raz jeszcze został powalony na plecy (Dropkick).

Agresja przepełniała moją głowę. Gardziłem każdą postacią w tej federacji, a potrafiłem doceniać tylko swoje umiejętności i możliwości. Cóż się dziwić, jestem po prostu najlepszy. Nikt nie może się ze mną równać, dosłownie nikt. Mam nadzieję, że po dzisiejszej batalii do głowy zarządowi więcej nie wpadnie pomysł na wstawianie nowego zawodnika do konkurowanie ze mną! Jest to dla mnie obraza, ale za to sprawia mi ona ogromną radość, która lada chwila miała zostać przerwana, albowiem kątem oka dostrzegłem unoszącą się na proste nogi posturę dzisiejszego oponenta. Czym prędzej popędziłem w jego stronę. Przeciwnik jeszcze nie do końca zdołał powstać na proste nogi, a mój uchwyt znalazł się już na jego żebrach, a finalnie uniosłem jego ciało w górę i cisnąłem nim o mate ringową (Saito Suplex). Koniec nadchodził wyjątkowo szybko, a w ramach szybszego przypieczętowania go postanowiłem wybić się ponad antagonistą, aby finalnie wbić się nogami w jego klatkę piersiową (Leg Drop).

Każdy kolejny cios prowadził mnie do upragnionego triumfu, a pozycja przeciwnika była na tyle dogodna, by przybliżyć się do tego jeszcze bardziej. Negan zaczął powoli wstawać, gdy to dostrzegłem byłem już przygotowany, ażeby sięgnąć po kolejny cios z mojego arsenału. Brakowało zaledwie powstania do stójki, a to stało się po chwili. Bezzwłocznie uniosłem nogę do góry, powędrowała ona do twarzy zapaśnika powalając go po raz kolejny na matę ringową (Superkick). Cios sprawił, iż zawodnik nie wyrażał już tak ogromnej chęci do stawiania mi czoła, teraz jedynie oddał się w sidła mojej totalnej dominacji, a żeby tego nie było mało postanowiłem napierać dalej. Antagonista spoczywał na samym środku ringu, jego położenie było idealnie ułożone pod mój niecny plan, albowiem objąłem jego szyję nogami zmuszając go do odklepania, no dalej...zrób to! (Koji Clutch)