Gitara siema

Jestem.

Stojąc w ringu na przeciwko Nick'a, cały czas zastanawiałem o co chodziło mu na zapleczu. Zgrywa twardziela z brodą, któremu niestraszny jest ból, ale w głębi duszy kręci go zachodzenie innych facetów od tyłu. Twierdząc, że jest jedynym, prawdziwym mężczyzną widocznie zatęsknił za obecnością innych i teraz próbuje zdobyć mnie. Zdobyć w każdy możliwy sposób. Od zdominowania w ringu, po dominację w... łóżku. Teraz na pewno się boję. Postanowiłem raz na zawsze wybić mu ze łba te wszystkie sprośne fantazje, które się tam zalęgły.

Sędzia dał sygnał do rozpoczęcia walki i w tym momencie arena wybuchła głośną owacją. Trudno było stwierdzić, czy dopingują mnie, Nick'a, czy cieszą się na rodzaj stypulacji, ale jedno było pewne - na koniec to ja wyjdę stąd jako zwycięzca. Stałem przy narożniku i wysunąłem przed siebie ramiona z otwartymi dłońmi, skierowanymi grzbietami w stronę przeciwnika. Na twarzy namalował mi się ignorancki uśmiech, a po chwili dłonie zamknęły się, pozostawiając tylko dwa środkowe palce w górze. Widząc frustrację w oczach Gage'a, ruszyłem z miejsca i zaatakowałem serią Punch'y, którymi wepchnął go do narożnika. Od razu odsunąłem się na krok, żeby mieć miejsce na wyskok i zaatakowałem go Jumping Enzuigiri, po którym opadł na matę. Chciałem podyktować tempo pojedynku od początku, dlatego od razu postawiłem go na nogi. Pchnąłem go lekko obiema dłońmi, żeby móc podskoczyć w miejscu i ponownie znokautować, tym razem 540 Kick'iem. Upadł jak kłoda na matę, a ja pochyliłem się nad nim. "Nie boję się, brudasie, słyszysz?! Nie ma nic straszniejszego ode mnie!" - Wykrzyczałem i szykowałem kolejną porcję bólu dla dzisiejszego gościa.

250+10

Kolejne miasto, kolejna walka i kolejny zniewieściały rywal - co do cholery jest nie tak z tą federacją? Czemu za każdym razem muszę mierzyć się z jakimś chorym wytworem obecnej popkultury? Czy w tej federacji nie ma nikogo kto traktuje zapasy na poważnie?
Nie znałem odpowiedzi na te pytania i nic nie wskazywało tego, iż znajdę je w najbliższej przyszłości. Miałem jednak ważniejszy cel - naprawienie błędu ewolucji i wyeliminowanie tego pachoła, który śmiał mianować się wrestlerem. Żałosny smarkacz z bogatego domu - bo to jedyne co mogłem powiedzieć patrząc na niego i słuchając jego wypowiedzi.
Wzrokiem z pozoru mętnym i pozbawionym życia wpatrywałem się w jego uśmiechniętą mordę, starałem się uśpić jego czujność. Gong - ten metaliczny dźwięk wyrwał mnie z rozmyślań nad powodem upadku jednego z najbardziej Amerykańskich sportów. Nie zmieniając nadal wyrazu twarzy ruszyłem przed siebie niczym bezmyślne zombie łaknące jedynie krwi ofiary. Miałem jeden cel - eliminacja rywal. Gdy znalazłem się już na tyle blisko, aby móc poczuć zapach ofiary bez problemu zarzuciłem ręce na jego kark starając się wgnieść go w matę. Ten jednak postanowił się bronić - na próżno jednak, gdyż po chwili udało mi się wepchnąć go na liny, gdzie potraktowałem go soczystym Edge Knife Chopem, po czym pchnąłem go na przeciwległe liny. Sam jednak nie zamierzałem stać bezczynnie, popędziłem za nim i przy przeciwległych linach zaatakowałem go solidnym Knee Strike prosto w brzuch. Uśmiechając się krzywo spojrzałem na jego twarz gdzie obecny jak dotąd uśmiech zastąpił grymas bólu połączony ze strachem. Świetnie. Łapiąc młodego gnojak w pasie posłałem go na deski prostym Saito Suplexem, po którym ring, aż zadudnił.

250/250
17/30

Łatwizna - tak mogłem określić sposób w jaki poradziłem sobie z dzieciakiem. Ale czego ja się spodziewałem po kimś, kto woli buja w świecie bajek, zamiast stąpać po ziemi. Nie zasługiwał na nic innego, niż eliminacja i ja tej eliminacji dokonam. Wyczekując momentu, aż smarkacz zdoła podnieść się z maty odsunąłem się kilka kroków i w odpowiednim momencie wyniosłem go na barki wykonując Samoan Drop. Teraz dopiero poczułem jak mięśnie budzą się ze zdrętwienia, a umysł pozbywa się mgły apatii. Zastąpiła ją za to wściekłość - chora, zmuszająca do łamania kości wściekłość. Łapiąc za nogi lekko obitego już chłopaka wsunąłem jego głowę pod narożnik i bez wyrzutów zafundowałem jego zębom bliskie spotkanie z mocowaniem metalem - Decapitator.
Widząc, jak chłopak zwija się z bólu łapiąc za obolałe zęby zdałem sobie sprawę, że nic po mnie w ringu. Mogłem przecież zadać mu większą ilość cierpienia przy pomocy całej masy sprzętu. Grzebiąc się pod ringiem wyciągnąłem z pod niego drabinę. Jej końce umieściłem na krawędzi ringu i stole komentatorów. Zapowiadała się świetna zabawia, co prawda tylko dla jednej ze stron.

Doskonale wiedziałem jak raz na zawsze zniszczyć marzenia tego młodego idioty o jakichkolwiek sukcesach w tym sporcie. Prawda była taka, że nie nadawał się on jedynie do czego się nadawał, to czyszczenie butów tak świetnym zapaśnikom jak ja. Serio.
Wywlekając z ringu za nogę tego cymbała od razu oparłem do o krawędź ringu, aby zasypać jego głowę serią ciosów z przedramienia - Elbow Strike. Odpowiednio ogłuszony rywal nawet nie zareagował, gdy zgiąłem go w pół i bez najmniejszych problemów włożyłem jego głowę między swoje uda. Zanim jednak przystąpiłem do skończenia z jego nic nie znaczącą osobą uśmiechnąłem się krzywo w stronę publiki wykrzykując: "Who's the man?", na co odpowiedziało mi głośnie "You're the man". To byłą prawda - byłem tu jedynym prawdziwym mężczyzną. Po tych słowach przystąpiłem do ostatecznej eliminacji rywala wynosząc go na barki, a następnie wbijając jego plecy w drabinę - Powerbomb on ladder. Gdy już ułożyłem gnojka na wspomnianej wcześniej drabinie bez trudów wślizgnąłem się do ringu i wdrapałem się na narożnik. Bacznie obserwowałem wijące się w konwulsjach bólu ciało chłopaka. Nie było mi go szkoda, wiedział przecież czym grozi starcie ze mną.
Unosząc środkowy palec w stronę obolałej ofiary wykrzyknąłem głośne "Fuck you motherfucker!", aby po chwili skoczyć w jego stronę. Wykonując efektowną ewolucję w powietrzy wbiłem go w drabinę, na której leżał (Diving Flipping Senton Plancha). Nie wiadomo jakim sposobem nagle obydwaj znaleźliśmy się na posadce, zastanowiło mnie to. Rozglądając się w okół dostrzegłem tylko twarz chłopka z szeroko otwartymi oczami i grymasem przerażenia zastygłym w bezruchu oraz wygiętą drabinę.

Podnosząc się z podłogi miałem kolejny plan ataku. Podnosząc się z maty spojrzałem na nadal nieruchomego przeciwnika. Nie był w stanie mi zagrozić. Łapiąc go za kark wepchnąłem go pod dolną liną do ringu, a po chwili sam do niego wszedłem. Widząc, że mający się za wrestlera głupek ułożył się w złej dla mnie pozycji przewróciłem go na  brzuch i przeciągnąłem do centrum kwadratowego miejsca kaźni. Teraz mój plan był prawie wykonany, wystarczyło tylko wcielić go w życie. Stając w rozkroku nad rywalem złapałem jego nogi, po czym zapiąłem dewastujący jego kręgosłup Boston Crab, aby w końcu usiąść na jego plechach.
"Tera się boisz?" - wykrzyknąłem odciągając jego nogi coraz bardziej w górę.

Podpierałem się na przedramionach i łokciach, żeby w jakimś stopniu zmniejszyć ból nakładany na moje plecy. Mając już uniesiony tors ponad matę, zacząłem kołysać się, żeby Nick stracił równowagę i poluzował nieco chwyt. Kiedy miałem wystarczające pole manewru, skupiłem spore zapasy siły w dolnych kończynach i pociągnąłem je do dołu, wywracając Gage'a twarzą na matę.