Kamera ukazała ciemny pokój oświetlony kilkoma świecami, z których widocznie spływał wosk na stół. Obok leżały tacki z jedzeniem, niektóre z nich były przykryte. Elegancki nieskazitelnie biały obrus dodawał uroku całej sytuacji. Na jednym z sześciu krzeseł siedział Dr. Lecter. Powoli, z gracją sączył czerwone wino ze szklanego kielicha. Kątem oka zobaczył, że ktoś wszedł i był to rzecz jasna kamerzysta. Starszy mężczyzna przetarł swe usta biało czerwoną chustką wykonaną ze śliskiego materiału i starannie ułożył ją obok talerza. Lecter ubrany był w czarny garnitur i czarne buty. Włosy zaczesane miał do tyłu prawdopodobnie układał je na specjalnej brylantynie. Wyglądał doprawdy elegancko - z klasą. Doctor Lecter podszedł do jednego z kątów dość niewielkiego pokoju i zaświecił światło, następnie podszedł do stołu i od razu zdmuchnął wszystkie świece. Kamerzysta ukazał nam wiszące na ścianach obrazy. Większość z nich przedstawiała zlepki z różnych religii. Kamerzysta najwidoczniej najbardziej zafascynował się tym oto dziełem (klik) Operator kamery wpatrywał się w ten obraz dość długo. Wreszcie Doctor podszedł do mężczyzny i ze złożonymi rękoma ukłonił mu się, a następnie zaczął mówić spokojnym, wyważonym tonem.

Spoiler:

Doctor Lecter: Witajcie. Wreszcie się spotykamy. Deszcz, który spadał z chmur dał swoje efekty i połączył oddzielone od siebie źdźbła trawy w wielkie przeszkody nie do przejścia. Czyż nie jest tak, że sami dla siebie jesteśmy czymś co raz za razem musimy pokonywać? Popękane ściany wymagają naprawy, ponieważ gdy usterka jednej urośnie do rozmiarów wykraczających poza ich granice, wówczas cały budynek zawali się. Wszystko co robimy, robimy dla innych, a inni korzystają z naszego zmęczenia. Niesienie pomocy, niesie również szansę, a szansa to coś na co ludzkość od wieków próbuje znaleźć sposób, bo przecież nie zawsze wykorzystujemy szanse nadane nam przez los czyż nie? Ale czy to los tak naprawdę daje nam te szanse? Łzy, krew i pot, śmiech, krzyk i brak zmartwień. Znajdźcie w tym siebie, a znajdziecie szanse, znajdźcie szanse, a ona pokaże kim naprawdę jesteście. Wykorzystać ją, prawda? A więc niczym się od siebie nie różnimy. Chcemy krzywdzić innych, wykorzystywać ich. Czyż to nie istota ludzkiego istnienia? Czerwony smok i niewiasta obleczona w słońce...

Wtem przed kamerą ukazał się mężczyzna, który miał zakrytą twarz. Na głowę narzucony miał kaptur, a twarz zakrywała chusta. Stanął tuż przed kamerą i patrzył prosto w obiektyw. Doctor Lecter stał tuż za jego plecami. Mówił, powoli i spokojnie oddychając przy tym głęboko...

Spoiler:

???: Prawie całą powierzchnię zajmuje sam smok stojący tyłem do oglądającego. Ma czerwonawą barwę. Smok jest umięśnionym mężczyzną ze skrzydłami. U jego stóp leży kobieta z przerażoną, bladą twarzą. Nad swoją głową trzyma złożone ręce. Ten gest i jej wyraz twarzy świadczy o strachu przed potworem. Kobieta jest najjaśniejszą częścią dzieła. Malarz stworzył ją delikatnymi kreskami, dlatego gdy zmrużymy oczy postać kobiety zlewa się w jasna plamę. Wtedy cały smok wydaje się być jedyną żywą istotą na obrazie. Ja nim jestem...

Doctor Lecter: Kobietą są istoty ludzkie, mój syn jest smokiem uwolnionym z płomieni. On żyje.

***