Wchodzę...

Niestety +12

- Ile warte są Twoje marzenia?
- Ich wartość jest nie do obliczenia.. zresztą podobnie jak moje umiejętności.

Ludzie pytają, drwią i na każdym kroku szykanują. Ich fałszywe uśmiechy. Pieprzone maski, a pod nimi słowa niczym żyletki ciąć chciałyby mnie na kawałki. Nie muszę udowadniać swojej wartości za każdym razem, gdy moja stopa ustatkuję się w ringu. Byłem, jestem i będę najlepszym zawodnikiem federacji WWE, osiągający wszystko co tylko możliwe. Za każdym razem moje cele wyznaczane są mimowolnie - nie planuję tego.

Na mojej drodze ku chwale stanąć chce kolejny śmiałek. Kim dla mnie jest? Nikim. Poznałem swoje wartości już bardzo dawno temu i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej. Widzę jedynie to, co widzieć chcę. Przed moimi oczyma jest kolejny triumf w Royal Rumble match'u i tak stać się będzie musiało, albowiem nie odpuszczę i wejdę na wyżyny swoich umiejętności, by spełnić swoje oczekiwania.

W ringu atmosfera nie była przyjazna. Czułem wstręt i niesamowitą pogardę do swojego rywala, ponieważ jego arogancki uśmiech i pedalski wygląd podnosił mi ciśnienie. Moja nienawiść do ludzi eksplodowała, gdy parszywiec się do mnie uśmiechnął. Pomimo dopingu w stronę Martiego, to ja byłem tym, który rozpoczął rzeź w kwadratowym pierścieniu. Wystartowałem i z miejsca zaatakowałem swojego nieprzyjaciela, powalając go na deski maty ringowej za pomocą ścinającego z nóg Clothesline. Zauważyłem jego cierpienie, a krzyk wydobywający się z jego ust był kluczowym elementem. Czułem się spełniony i usatysfakcjonowany tym, co się wydarzyło. Rozłożyłem ramiona na boki, uśmiechając się pod nosem.

- Coś się stało Panie Scurll? <splunąłem śliną> Co ja wygaduję! Na przydomek "Pan" trzeba sobie zasłużyć... Większego ścierwa i szmaty wycierającej tej ring świat jeszcze nie widział, ale teraz mam pewność, że mata zawsze będzie błyszczeć...

Moje słowa niczym karabele cięły jego honor, bo z pewnością poczuł się jak zwykła ściera. Na mojej twarzy wymalował się nonszalancki uśmiech, aczkolwiek zostałem wygwizdany. Dlaczego? Bo powiedziałem prawdę.. jak widać - bolesną prawdę.

Przepraszam bardzo, że nie mogę odpisać w czasie, który jest ograniczony, ale robota i college uniemożliwia mi siedzenia na forum 24/7 i sprawdzania czasówek itp. Napisałem +36, bo myślałem, że dam radę odpisać, jednak nie dałem rady. Miłej wygranej Grand.
PS ostatnio moich dwóch przeciwników nie raczyło odpisywać, więc wiecie. Przyzwyczajenie...

Ostatnio edytowany przez LUqi (2016-09-13 19:22:31)

Jaki kurwa booking? Walczymy dalej.

Kolejny zwykły leszczyk stanął mi na drodze i liczy na to, że taki taran jak ja zejdzie mu z linii ognia? Absolutnie. Takich jak Marty w tym świecie jest dużo. Mogę nawet śmiało rzec, że za dużo. Po kolei eliminuję każdego na żelowanego cwaniaczka, liczącego, że coś w federacji osiągnie - ich odczucia się są mylne, a moje czyny skuteczne. Basement Dropkick był początkiem egzekucji mojego rywala, który po owej akcji rozpłynął się na narożniku. Nie było innej opcji, jak iść za pieprzonym ciosem, aby stłamsić go jeszcze w samym zarodku. Nie miał on nawet szans wykrztusić z siebie jednego cholernego słowa, bowiem został zdyscyplinowany poprzez Enzugiri, który przemówił za mnie. Nie musiałem niczego nawet wyszeptać, a wszystko było jasne. Wiadome było to, kto wykłada karty w ringu i z pewnością nie była to turkawka imieniem Marty. Ta ci**a w futrze została skarcona Face Stomp, po którym można było usłyszeć jego syk niczym wąż. Nie miałem ochoty dłużej bawić się w pieprzone, chore, skrupulatne gierki, mające na celu destrukcję tego podrzędnego cwela. Dla mnie liczyło się jedynie kolejne zwycięstwo przed samym Royal Rumble i szczerze wierzyłem w to, że uda mi się po raz kolejny triumfować na owej gali, planując swoje działania na największej ze scen. Snap DDT był kluczowym elementem w mojej układance. Marty chcesz więcej? Oj dostaniesz chłopie, oj dostaniesz...

Możliwe +24 h