Wraz z pasem mistrzowskim na ramieniu pojawia się....Dario Cueto, który zapowiada swego brata a zarazem mistrza WWE...."The Monster" Matanze.

+12

Jednak +24, post będzie po 22.

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-08-19 16:39:44)

Nadeszła długo oczekiwana noc. Przyozdobiona setkami świecących reflektorów hala w Denver, gdzie ich większa część skierowana wprost na stojących naprzeciwko siebie rywali - Dawida i Goliata, a właściwie mnie i niejakiego Matanze, choć porównanie jak najbardziej na miejscu... Spędziłem zbyt dużo czasu w tym biznesie, aby teraz nie móc nie rozumieć beznadziejności swojej sytuacji. Byłem samotnym wilkiem, kreowanym od początku, aby siać postrach i dominować w ringu, a przy tym jednocześnie pod maską tej krwiożerczej bestii kryła się postać bezradnego baranka, kierowanego wprost na rzeź z woli samego pasterza, szefa tej całej układanki od którego zależała kariera każdego zawodnika. Nie byłem na tyle głupi, aby uwierzyć w to że typ dla którego jest najważniejsze dobro biznesu, od tak da mi kolejną szansę na spełnienie jednego z swoich najważniejszych marzeń, jakim z pewnością było odniesienie wiktorii w Royal Rumble. Nie przyjmowałem do swojej głowy myśli, iż ponownie chwyciłem Boga za nogi, ponieważ błyskawicznie okazałoby się, że to owszem, prawda, ale przy okazji mnie tymi nogami* porządnie skopał... Te wszystkie myśli, kumulowały się w mym umyśle wywołując skrajne obrazy, niczym jak w kalejdoskopie. Świadomość bycia z góry postawionym pionkiem, aby wyjść dziś z kwadratowego pierścienia na tarczy, zamiast odebrać mi wszelką nadzieję, wywoływała u mnie wybuchową mieszankę, która ciasno przepływając przez moje żyły, wydawała wręcz rozsadzać mnie od środka. Zarówno złość do siebie, że dałem się w takie coś wrobić jak i do Cueto, stojącego za zaplanowaniem mojego głośnego i jakże bolesnego upadku, połączona z pragnieniem odegrania się na jego młodszym bracie, doprowadzała mnie do istnej furii. Jedynym środkiem zapobiegającym przedwczesnemu natarciu było złapanie się lin, wyjąc do WWE Universe jak wilk do księżyca. Moje myśli zostały opętane przez wizję wściekłego ataku na stojącego w naprzeciwległym narożniku antagonistę.

Nagle poczułem przyjemny powiew wolności. Metaliczny dźwięk gongu ogłosił początek walki, mogącej być spokojnie przeze mnie określonej "pocałunkiem śmierci". Inicjacja boju była niezwykle emocjonująca. Nie wiedziałem jakie uczucia mogły szargać umysłem brata Cueto, jeżeli w ogóle jakieś odczuwał... Czułem się niczym ofiara zamknięta w klatce lwa...każdy nieodpowiedni lub wykonany w złym czasie ruch mógł mieć w sobie katastrofalne skutki. Choć, nie widziałem oczu Matanzy, to wiedziałem, że z jego ślepi z pewnością płynie równie pałające żywym ogniem nienawiści spojrzenie. Czułem jednak, że z każdą sekundą, a nawet jej setną tracę nad sobą coraz to bardziej kontrolę. W mgnieniu oka zacząłem szarżę w kierunku zamaskowanej bestii, jakbym miał zaraz przegryźć jej tętnicę. Zetknęliśmy się w pobliżu środka ringu, gdzie chcąc nie chcąc musiałem zaryzykować, dlatego pierwszą akcją jaka została szczęśliwie dla mnie wymierzona w tym pojedynku, był Dropkick, który jednak nie wywarł na moim nemezis, żadnego wrażenia. Wiedziałem, że moja nieposkromiona żądza wiktorii i niosąca mnie furia na nic tym razem mi się nie zda. Musiałem znaleźć ten jeden jedyny czuły punkt, piętę Achillesową, oko Goliata*. Pytanie tylko czy taki owy punkt w przypadku Matanzy miał prawo bytu?...

Spoiler:

473/480
*celowe powtórzenie
*Goliat został pokonany po strzale z procy w oko, stąd takie porównanie jbc ;p
Powoli zmieniam gimmick na "Lone Wolf" co widać w poście

Dario Cueto: Mówiłem Ci że tego skurwiela nie da się od tak położyć!

Wykrzyczał komisarz czerwonego statku w stronę leżącego Stylesa, walczył on przecież o przetrwanie, walczył o honor, walczył by nie rozpoczynać Royal Rumble Matchu. Zadowolony z efektu pracy jaką wykonał braciszek, El Jefee popatrzył w stronę komentatorów karząc im zacząć w końcu wykonywać powierzone im zadanie. Wówczas nastał przełom w walce, silne ręce Matanzy chwyciwszy za głowę AJ'a zaczęły z całej siły zaciskać się zgniatając ją. Sędzia rozpoczął odliczanie, ponieważ walka od kilku dobrych chwil toczyła się po za ringiem, co bardzo podobało się komisarzowi.

Dario Cueto: Matanza wrzuć go do ringu i wówczas na dobre rozpocznij to starcie.

Niczym uderzenie przez plecy drewnianą lagą, uderzyłem z zaciśniętej pięści w plecy Stylesa. Były mistrz wagi ciężkiej wyginając się w pół okazał skruchę przede mną i wtedy zobaczyłem jak strasznie dominującą postacią jestem. Czułem się fenomenalnie, widząc ze Dario jest zadowolony me serce płonęło. Nic innego wtedy się nie liczyło, chciałem dać mu jak największą radość i poczucie ze on może czuć się przy mnie bezpiecznie. Chciałem udowodnić że gdyby nie ten pieprzony strop bylibyśmy wszyscy razem, w trójkę. Podnoszący się Mr. tna nie zauważył SuperKick'a, sędzia doliczał już do sześciu. Trzeba się pośpieszyć pomyślałem wrzucając zamroczonego przeciwnika do ringu.

Gdy tylko nadarzyła się okazja wkroczyłem do ringu niczym dominator, miałem na ten moment zaprogramowane tylko jedno zadanie - zabić Stylesa. Tu już nie chodziło o jego zatargi z moim bratem, nie było również dla mnie ważne czy jest to były mistrz świata wagi ciężkiej, dla mnie był kolejną porcją mięsa. Zgniatając jego głowę czułem przyjemne mrowienie w podbrzuszu, bardzo podniecało mnie sprawianie bólu drugiej osobie.

Dario Cueto: I co z tobą panie fenomenalny?

Słysząc dobiegające za pleców obelgi lecące w stronę AJ'a, wydawało mi się że tak naprawdę wszystko jedno co zrobię, ważne było tylko to by nie dać się położyć, by nie powróciły wspomnienia. Bardzo tego nie lubiłem wtedy wchodził ze mnie potwór. Gdy możliwość dołożenia przeciwnikowi była większa, wówczas powracające myśli blokowały plany na dalszą część pojedynku. Chwyciłem za szyję swego rywala i jednym mocnym pociągnięciem poderwałem go na równe nogi po czym bez problemu przeszedłem do Slamfestu. Kombinacja Slamów pokazała że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Spoglądając na leżącego przeciwnika wysunąłem jedną nogę i położyłem mu na klatce piersiowej próbując próby pinu w ten o to sposób 1...2.. Kick Out! Sędziemu udało się jedynie odliczyć do dwóch, mało co mnie to interesowało gdyż tutaj chciałem go jak najbardziej upokorzyć. Chciałem by choć przez chwilę poczuł się jak ja każdej nocy, gdy w koszmarze sennym przypomina mi się jak bardzo wtedy zawiodłem. Myśli przepływające po mojej głowie wywołały falę złości, w której chwyciłem głowę Stylesa i z całej siły zacząłem nią napierać w matę. Po chwili jednak sędzia spróbował sił przerywając me żądzę, a ja w furii miałem gdzieś to co on do mnie mówi.

Dario Cueto: Matanaza!!! Wykończ go...

Nic więcej nie chciałem słyszeć, w nieopanowanym gniewie chwyciłem AJ'a za głowę i podrzucając do góry ponownie wbiłem go w matę Pop-Up Sitout Powebomb przy okazji przypinając 1...2...

Dawno temu porzuciłem marzenia o byciu normalnym, od zawsze pokonywałem trudności związane z codziennym życiem w samotności. Ciemność była moim jedynym przyjacielem, nigdy nie czułem się samotny, gdy delikatna otoczka mroku przykrywała mą twarz. Wówczas zapominałem jak wyglądam i co się wtedy stało. Byłem spokojny i skoncentrowany wyłącznie na siebie, wiedziałem iż najdelikatniejsza próba zniewagi budziła we mnie potwora, nigdy do końca nie zaakceptowałem tego kim jestem. Stałem się reinkarnacją moich sennych koszmarów, teraz chciałem by to i AJ Styles poczuł jak to jest stracić wszystko. Chciałem by spojrzał w stronę publiczności i powiedział im że wszystko będzie w porządku, aby przestali się martwić. Chciałem by kłamał tak jak wtedy gdy strażacy kłamali próbując mnie powstrzymać przed ponownym wejście do budynku. Już nigdy nic nie będzie dobrze. Powoli podnosząc swe ciało, skierowałem się w stronę narożnika, aby to z tamtego miejsca mieć większe pole do manewru. Odczuwający trudy tego spotkania Allen przy pomocy sędzie próbował unieść się na kończynach i spokojnie kontynuować walkę. Wówczas niczym uderzenie pioruna, silnym Running European Uppercutm ponownie przykułem go do maty. Po czym ustawiając go w odpowiedniej pozycji przeszedłem do dźwigni próbując zakończyć spotkanie Full Nelson'em.

Zapięte cztery szansy.