Wchodzę.

Nie spodziewałem się, że w mojej pierwszej potyczce po powrocie zmierzę się ze "złotym" zawodnikiem. Pomalowany oraz ubrany w lateksowe wdzianko wyglądał, co najmniej śmiesznie i żenująco. Musiałem wypędzić niepewne myśli, które uświadamiały mnie, że mogę przegrać tą walkę, jednak mój tok rozumowania nie dawał za wygraną. Widząc uśmiech na jego ustach, moja twarz przybrała kolor purpury, a mięśnie otrzymały niewielką dawkę adrenaliny. Wyparłem się ze wszystkich emocji, które mogły charakteryzować osobę, która cieszy się z życia. Mój uśmiech był nieszczery, śmiech wymuszony, a emocje okazywane połowicznie. Nawet sekcja zwłok nie pokaże jaki ból oraz smutek skrywam w sobie. Droga jaką jest życie postawiła przede mną jedną z przeszkód, którą muszę zezłomować i odesłać do fabryki rzeczy zepsutych oraz niepotrzebnych.

Moje stopy po ustaniu na miękkim podłożu odzyskały pewność ruchu oraz spryt, które będę dziś potrzebował. Goldust jest dobrym technikiem oraz weteranem w kwadratowym pierścieniu, jednak nie ma tego, co jest moją najsilniejszą stroną. Rozważnie stawiam krok po kroku w stronę mego rywala, żeby zachęcić go do przepychanki siłowej, jednak kiedy nasze dłonie zastygły dość wysoko, musiałem to wykorzystać. Kopnięcie w brzuch dało mi większe pole manewru, ponieważ mój przeciwnik zgiął się w pół. W mgnieniu oka uchwyciłem jego głowę pod moją pachą i momentalnie zaserwowałem Snap DDT. Głowa Goldust'a dosłownie wtopiła się w śnieżnobiałą matę, a ja miałem jeszcze chwilę, żeby przejąć definitywnie inicjatywę oraz pokazać, że mój powrót stanie się jednym z największych w historii wrestlingu. "Złoty" zwinnie ustawił się w wspaniałej pozycji do mojej następnej akcji z arsenału. W niesamowitym tempie odbiłem się od lin za mną i wracając do mojego przeciwnika, publiczność wiedziała co się świeci i zaczęła buczeć. Nie obchodzili mnie oni i tak samo mój rywal, który został potraktowany przepięknym Curb Stomp'em wprost w tył głowy. Jego twarz rozkwasiła się o powierzchnię ringu, a ja z wykrzywioną twarzą, która miała przypominać uśmiech, cofnąłem się powoli do narożnika, żeby złapać kilka wdechów przed dalszą częścią walki. Goldust w dość zastraszającym tempie podnosił się na równe nogi, więc mój odpoczynek nie mógł trwać wiecznie, dlatego wykrzyknąłem kilka słów, które miały go zezłościć.
- Spokojnie, nadal tu jestem. Nie musisz się śpieszyć... Przecież za chwilę nie zginiesz, staruszku. Czyż nie?

Mój przeciwnik ustał na nogach. Jeszcze nie odesłałem go do świata "czarnego charakteru", ale ten moment nadejdzie. Jest to nieuchronne tak jak, że człowiek kiedyś umrze. Nikt go nie uratuje, jest sam w tym ringu i teraz spogląda na mnie tymi zabłąkanymi oczami w których można ujrzeć smutek oraz strach. Nikt nie chcę być samotny, ludzie od tego uciekają, jednak na każdego nadejdzie czas. Kiedy pomyśli, czy nie popełnić samobójstwa w jakiś brawurowy sposób, żeby go ludzie pamiętali. Czy w taki sposób człowiek musi przypominać o swoim istnieniu? Nie sądzę.

Nie uważając na to czy moje mięśnie wytrzymają po długiej przerwie takiego wysiłku, rozpędzam się z wielką siłą powalam mego za pomocą Flying European Uppercut'em, który spowodował przyklejenie się Goldusta do białej maty.
- To jest miejsce, gdzie ludzie Cię zostawiają i patrzą jak cierpisz... Czy zrozumiałeś już swój ból istnienia?
Po tych słowach chciałem już ukrócić ból mego rywala, dlatego kiedy jego górna część ciała się wyprostowała, będąc nadal na kolanach, odetchnąłem i zrobiłem, co musiałem. Wyglądało to tak jakby prosił mnie o przebaczenie za błędy, które popełnia, jednak droga, którą wybrałem nie bierze jeńców. Shining Wizard wprost w twarz powaliło mego wroga w dzisiejszej potyczce. Nie mogłem już patrzeć na to, jak cierpi. Nie jestem taki bezlitosny i nieczuły... A może jestem. Romero Chinlock założony na środku kwadratowego pierścienia powinien skończyć tą komedię oraz dramat, jak człowiek może łatwo zniszczyć drugiego człowieka za pomocą manipulacji umysłu, a nie zdewastowania jego organizmu i ciała. Podziękuje mi po tym, jak zrozumie, że życie wybrało za niego, kim będzie i jak ma funkcjonować w tym świecie, który nie zna skrupułów. Jestem podobny do niego, ponieważ rzadko też odczuwam te emocje. Czy to może już zniszczenie od środka zrodziło we mnie to zwątpienie? Nie wiem, nie myślę o tym teraz.

Pierwszy raz, oby nie ostatni. Stare kości gruchoczą w moich nogach i coraz mocniej napierające buty przeciwnika sprawiają, że pojękiwanie wydaje się z moich ust. Nie przegrasz w taki sposób. Szybko naprężyłem dłonie i złapałem się za szyję, gdzie ręce przeciwnika przyduszały mnie. Z całych sił próbowałem ześlizgnąć jego dłonie z mojej szyi, ale nie było łatwo. Nie chciały odejść. Złapałem go za dwa palce i z całych sił zacząłem je wyginać. Zbliżenie kamery mogło wywołać odruchy wymiotne u piękniejszej części publiczności. W tłumie odgłosów słychać było skowycie Martego. Poddał. Obie dłonie opadły z mojej siły, a ja czym prędzej uwolniłem nogi ze zgięć kolanowych.

Szybko podnoszę się z maty. Zaciskam dłoń, przekazuje informacje iskrzące się w głowie i z porywistą prędkością szykuję plan. Ależ on seksowny, aż z chęcią dotknę tego ciałka. Łapę go za masywną dłoń i przejmuję inicjatywę szybkim ciosem w czoło Matta. Chwytam jego rękę i Irish Whip posyłam w stronę lin. Rozpędzony Scurll nadziewa się na Clothesline i szybko upada. Nim się spostrzegłem już stał za moimi plecami. Objąłem go w pasie, wyrzuciłem do góry, w międzyczasie wystawiając kolano na które krocze oponenta spadła z wielkim impetem.(Atomic Drop) Matt upadł na kolna. Popędziłem w stronę lin, nabrałem prędkości i zwieńczyłem cała kombinację Dropkickiem prosto w przystojną baźkę mojego słodziaka.

Nie wierzę w to, co się stało. Goldust wyszedł z dźwigni, jednakże nie ma szans, żeby mnie zaatakować. Kiedy nadbiegam w jego kierunku uprzednio odbijając się od lin, widzę jego rękę na którą najpewniej mam się nadziać. Nic z tych rzeczy. W odpowiednim momencie uchylam się pod nią, a mój przeciwnik zdezorientowany tym, że jego atak nie wyszedł odwraca się w moją stronę, gdzie stoję spokojnie przed nim, a moje usta wykrzywiły się w uśmiech.

Życie z każdym dniem staje się cięższe. Czy warto było podjąć walkę? Znosić ból i cierpienie, które równie mocno tkwi w moim sercu przez całe życie? Wszystko co robiłem przez całą swoją karierę było jednym wielkim kłamstwem. Każdy myślał, że mnie zna. A jedyną osobą która znała prawdę byłem ja. Osamotniony, skruszony, przestraszony. Może tego nie widziałeś – udawałem. Udawałem całe życie. Po co? By teraz wrócić w blasku chwały i przegrać? Ponieść kolejną porażkę. Chcę to wygrać. Dla mnie. Dla nowego mnie, który miał odwagę powiedzieć kilka słów prawdy. Chcę wiedzieć, czy takie życie ma sens. Czy powrót był błędem. Podniosłem wzrok. Uśmiech przeciwnika, tak prosty, a jednocześnie kolący w moje serce – wiedziałem co ma myśli. Co uważa o takich jak ja. Zęby zacisnęły mój język. Wrzasnąłem na cały głos i ruszyłem na niego uderzając w twarz raz po raz, aż go zaboli. Tak jak mnie bolało całe życie. 

151