Publiczność właśnie skończyła rozgłaszać swoje niezadowolenie tym, co powiedział Dario. Wszystkie oczy skierowały się na titantron, a na nim pojawił się obraz. Widownia nie ukrywała swojego zaciekawienia, uważnie patrząc na to, co się stanie na wielkim ekranie. Kamera ujęła osobę, a raczej kobietę, która przeprowadza wywiady na zapleczu. Renee wyglądała przepięknie, więc męska część publiczności skwitowała to krzykami nazwiska tejże pani. Ona z wyraźną gotowością przyłożyła mikrofon do ust i zaczęła monolog, który na pewno miał się skończyć wywiadem z jaką osobistością.

Renee Young : Witajcie państwo. Moim i waszym gościem będzie dzisiaj powracający do federacji...

Obraz rozmył się, a ekran przybrał bardziej żywsze kolory. Pokazane zostało jezioro w słonecznym dniu, kiedy na niebie nie było żadnej chmury. Kamera uchwyciła w wodzie osobę, która była zanurzona do kolan w błękitnej cieczy. Miała na sobie dopasowany, ciemno-niebieski garnitur. Dzierżyła w dłoni parasolkę, którą miał ułożoną na barku. Momentalnie tenże człowiek obrócił się i można było zauważyć jego blond-czarne włosy zaczesane do tyłu spięte za pomocą gumki. Okulary przeciwsłoneczne dostatecznie utrudniały dostrzeżenie kim dokładnie jest ten zawodnik, jednak większość z fanów WWE już wiedziała, że to ten jedyny. Osoba ta otworzyła swój parasol, ponieważ po chwili zaczęło padać. Przedmiot uchronił nieznajomego przed deszczem, jednak ten i tak był mokry od kolan w dół. Zrobił on obrót i ruszył w stronę kamery. Z wody zaczęły wyłaniać się jeszcze dwie postacie. Jedna z nich była ubrana na czarną szatę, a twarz zasłaniała biała maska. Druga była zupełnie tak samo odziana, jednak maska była tym razem czarna. Kiedy człowiek z parasolką był już dostatecznie blisko kamery, a jego stopy wyłoniły się wody, te dwie osoby z tyłu rzuciły się na siebie. Widok urządzenia do nagrywania został zasłonięty przez twarz zawodnika. On powoli zdjął okulary i z lekkim uśmieszkiem na twarzy, wypowiedział dwa słowa do kamery.

??? : Hello there!

Obraz znów został przerwany, a osoba ta siedziała na ławce z zamaskowanym na biało nieznajomym. Siedzieli tak w ciszy, kiedy pan w garniturze ustał i odszedł. Na jego miejscu znalazł się drugi zamaskowany z czarną maską. Po chwili ciszy i wyczekiwania, co się stanie, oni mozolnie zaczęli ściągać zakrycia twarzy, a gdy zostały zdjęte, spuścili głowę. Wszyscy na arenie i przed telewizorami zapewne czekali co się stanie. Tymi dwiema osobami był człowiek, który odszedł. Obraz ponownie zastygł w momencie, kiedy jego soczewka była skierowana na te dwie osoby. Obraz znikł, a przed nami znów pojawiła się Renee Young. Obok niej już on stał. Ubrany w swoje futro, okulary oraz z parasolką w ręce, którą miał ułożoną na barku.

Renee : Przepraszam za kłopoty. To była usterka, za co naprawdę...

Renee przestraszyła się osoby koło siebie, jednak po chwili zrozumiała kim jest i kto był winowajcą tych problemów. Uspokoiła się, zwolniła oddech i następnie z uśmiechem na twarzy przystawiła spokojnie mikrofon do ust.

Renee : Moim gościem jest powracający zawodnik. Przed państwem Marty Scurll. Witaj Marty... Prosiłabym następnym razem, żebyś mnie tak nie straszył, jakbyś był taki miły.
Marty : Przestraszyłaś się mnie? Kolesia w futrze i z komicznymi okularami. Do tego ta parasolka... To nie mnie powinnaś się bać tylko innych... Demony są w nas i Ty z nimi walczysz, bo nadal się boisz. Nie wydaje mi się, że osoba taka jak Ty, powinna się bać mnie. Naprawdę jestem nieszkodliwy dla osób, które wysłuchują moich słów.
Renee : Marty, po tym co widzieliśmy na ekranie chyba ostrożność wypada, żebym czuła przed Tobą lęk. Czy możesz wytłumaczyć co to było?
Marty : To byłem ja. Dawno temu zakłamany przez ludzkość i świat, że życie ma sens. Myślisz, że czemu biała maska wygrała? Ona oznaczała marzenia, radość, uczciwość, szczerość. Tak kiedyś myślałem, że tak trzeba postępować, jednak czy była z tego jakaś nagroda? Nie odpowiadaj. To pytanie retoryczne. Ja znam odpowiedź... Żadnej!  Bycie dobrym tylko Cię grzebie pod ziemię, zabija od środka. Nie uratujesz ludzkości, ludzie nie będą Ci wdzięczni za to, co zrobiłeś, bo... Zapomną o Tobie. W tamtym czasie chwytałem życie za nogi, a ono mnie skopało, co dało mi wiele do myślenia. Jesteśmy pionkami w marnej grze jakie jest życie. Mamy imiona, nazwiska... ale jesteśmy jak produkty w sklepie, każdy ma inny kod kreskowy. Ludzie traktują nas tak, czyż nie... Biorą kiedy jesteśmy potrzebni, a wyrzucają kiedy na nic się już nie przydamy. Czemu ludzie biorą przykłady tylko od złych ludzi, czarnych charakterów? Bo się boją! Boją się, że staną się jednym z nich. Nie mówię tu mordercach, ale oni nawet uratowali tych ludzi... Od życia. Bierzemy za ideały bohaterów, jednak zapominamy o nich, bo oni zrobili coś krótkotrwałego dla świata. Nasza ludzkość i tak jest stracona... I teraz pewnie zadałabyś pytanie czemu o tym mówię? Bo jestem złym charakterem, wybrałem tą drogę, bo o mnie będę pisać jako największy zło w tej branży. To ja wprowadziłem zwątpienie w wasz umysł. Czy życie ma sens? Nie ma do niego instrukcji jak do gry. Jeśli wrestling to sztuka to jestem zwariowanym artystą, takim o którym będą pisać i mówić, ponieważ ja już wybrałem... Long Live The Villain...
Renee : A co z Twoim przeciwnikiem. Goldustem z którym dziś się zmierzysz?
Marty : On jest tylko produktem. Nie chcę mu zrobić krzywdy fizycznej, po prostu chcę go zniszczyć psychicznie w kwestii jakiej jestem najlepszy. Moja technika nie jest określona, ale sam ją określiłem... Nazwę ją kontrola umysłu. Jego życie i tak się nie różni od innych. Nie chcę dążyć do bycia idealnym, bo sam popełniałem błędy, jednak... Nie mam wyrzutów sumienia... Nawet do tego, że mój rywal dzisiejszego wieczoru przemyśli życie i może się nawet go pozbawi. Jestem jak Joker, Predator, Dark Vader. Jestem czarnym charakterem tutaj. A będę żył wiecznie...
Renee : Dziękuje za ten... monolog. Moim gościem był Marty Scurll... Dziwak...

Tego ostatniego słowa już Marty nie mógł usłyszeć, ponieważ ruszył w swoją stronę, podśpiewując piosenkę Gene Kelly – Singing In The Rain. Kamera przeniosła się znów na arenę, a publiczność zaniemówiła po tym wszystkim, co właśnie się tu stało. Nikt nie chciał nic powiedzieć, a o to chodziło Marty'emu. Oni słuchają, on mówi...