Ból w mej nodze rozprzestrzeniał się po całej powierzchni. Czułem jak ma kończyna błaga o litość, ale nie moje waleczne serce i zachowany zimny umysł. Wiedziałem, że jest to przejściowe i po prostu muszę zacisnąć zęby, by wydostać się z tego zabójczego uścisku. W głowie rozrysowałem plan swojego działania, dlatego po zaledwie dwóch sekundach przystąpiłem do jego realizacji. Moje ręce sięgały głowy Stylesa, dlatego postanowiłem to wykorzystać. Pociągnąłem AJa za włosy, przybliżając sobie jego głowę, a następnie drugą - wolną ręką - począłem okładać jego facjatę potężnymi uderzeniami na twarz, dzięki czemu tracił siłę. Moje uderzenia były na tyle mocne, że zamroczyłem Stylesa, przez co jego uchwyt stał się dla mnie bezwartościowy, gdyż w ogóle nie funkcjonował. Wyciągnąłem nogę z opadających bezwładnie kończyn Stylesa.

Ciernie wbijały się coraz to mocniej, im dalej brnąłem przed siebie, poszukując sensu swojego pobytu w tej organizacji. Wszyscy wokół wkładali mi knebel w usta i sznurowali nogi, abym wiedział, że moim sensem jest tylko i wyłącznie ciągle potykanie się, aż do skutku... aż upadnę! Zerwałem z siebie łańcuch bezczynności, który ciągnął mnie jedynie w dół - przeciwstawiłem się i uświadomiłem sobie czego tak naprawdę potrzebuję, a zmiany weszły w moje życie diametralnie. Nowy wygląd, styl i charakter...

Zapaliła się iskierka, budząca słońce, które mogłoby spalić moje skrzydła - tak w skrócie mogłem opisać "zmartwychwstanie" mojego przeciwnika. Jedynym pozytywem całego zajścia bym sam fakt, że mogłem spokojnie odpocząć. Przewróciłem się na plecy, by mieć na swoim oku Fenomenalnego. Walczył z zamroczeniem, a publiczność mu w tym pomagała: "Come on Styles!" - krzyczeli najmłodsi fani ze łzami w oczach.

Czy naprawdę ci głupcy uważają, że ktoś pokroju AJ Stylesa jest w stanie mnie pokonać? Śmiem w to wątpić. W federacji nie ma lepszego taktyka, spryciarza i inteligenta, który mógłby przeciwstawić się mojemu talentowi. Z nutką nonszalancji uśmiechnąłem się pod nosem, podnosząc się z desek maty ringowej. Czułem, że zewsząd napływa do mnie wrząca adrenalina. Słowa po prostu cisnęły się na moje usta...

- Pewnie teraz wyklinasz moje imię, używasz najgorszych bluzgów, określając moją osobę?  Każdy to robi, ale żaden z nich nie jest na tyle odważny, by wypowiedzieć mi to prosto w oczy.

Roześmiałem się, szczerząc swoje zęby. Były to moje zagrywki taktyczne, które miały na celu pobudzić w nim złość, aby zaczął popełniać błędy. Styles wyprostował się i spojrzał w moje siatkówki. Dostrzegłem w nich jedynie strach, co podbiło moje ego. Opadający Fenomen Publiczności nie miał szans z moim atakiem - Clothesline.

- Jesteś plugawą łajzą, Styles! Jako pierwszy wejdziesz do Royal Rumble Matchu, a wtedy będziesz patrzył jak Seth Rollins odnosi kolejny sukces!

Grand - post czytało mi się ciężko, za dużo opisów jednego zjawiska wepchane w jedno zdanie. W moim odczuciu zdania czasem nie trzymały się kupy.

Stif - ten post z kolei czytało mi się wyjątkowo szybko, dobrze wyważony względem odczuć i reakcji widowni.

Moim zdaniem dalej AJ Styles!

Dwie szanse.

Rollins zaczyna kombinować, i tak jest - udało się. Pięść została odbita na twarzy Stylesa, wyłożył się na macie trzymając się za twarz. To musiało boleć.

Seth może zacząć atak na Stylesa.

Rollins już w powietrzu, aby wcisnąć głowę Stylesa w matę, lecz ten w ostatniej chwili odskakuje na bok. Tym samym momentalnie wskoczył na proste nogi. Obaj zawodnicy ze złością wymalowaną na twarzy patrzyli się na siebie.

No i tutaj nadchodzi pora na kto ładniej. Myślę, że maksymalnie 500 słów to odpowiednia ilość, bo stawka jednak tego pojedynku jakaś jest.

Stif oddaje walkę. Więc koniec.

Uśmiech rozrysował się na mojej twarzy. Rosłem w siłę z każdym krokiem.. z każdą akcją, aż w końcu "balonik" napompowany był tak mocno, że pękł! Cała furia rozlała się, czyniąc ze mnie bestię w czystej postaci. Chciałem siać niepokój, strach i przede wszystkim ból, o którym będzie mowa przez najbliższe kilka miesięcy. Złapałem swojego konkurenta za głowę i pociągnąłem go za włosy, by jednym ruchem wywalić go z ringu. Śmiałem się pod nosem, co widziała zrozpaczona publiczność, błagająca mnie o litość dla Fenomenalnego. Litość? Już dawno straciłem niewinność. Wyślizgnąłem się z kwadratowego pierścienia, gdzie z góry spojrzałem na konającego fenomena publiczności. Pochyliłem się nad nim, by doszczętnie zgładzić jego jakże słaby charakter. Nadepnąłem na jego twarz, aby zadziałać słowami.


- Od dawna przyglądałem się tobie i twoim wyczynom. Byłeś mistrzem, ale fatalnym. Nie potrafiłeś dać im tego, co powinien dawać każdy mistrz. Wszystko się teraz zmieni, gdy dojdę do tego, co mi się należy. Od dawna trzymam tę federację na swych barkach i czuję, że coś mi się za to należy. Pokażę ci jak powinien prezentować się prawdziwy mistrz... prawdziwa twarz federacji... prawdziwa gwiazda... najlepsza broń całego tego cholernego biznesu. Wypaliłeś się, Styles... Przyznaj, że przerosły cię moje umiejętności, a blask zaćmił twe oczy.

Śmiałem mu się prosto w twarz, a na zakończenie skopałem ją, dokładając kilka kopnięć na żebra. Ku uciesze schwytałem go za grdykę, aby następnie unieść go do pionu. Poczęstowałem go Uppercutem, po którym padł na deski stołu komentatorskiego. Łkał, ale cóż miałem poradzić? Komentatorzy uciekli, dzięki czemu mogłem wskoczyć na ów stół. Wsadziłem głowę delikwenta między swe uda, a następnie całym ciężarem ciała wcisnąłem go w niego, łamiąc stół na części pierwsze - Pedigree.

Złapałem wiatr w żagle - podbiegłem do ringu i schyliłem się, aby wyciągnąć spod niego krzesło! Fani poczęli buczeć, bowiem wiedzieli, że potrafię wykorzystać takowy element. Jak najszybciej jak tylko potrafiłem doskoczyłem do Stylesa, by następnie z furią zaatakować jego ciało. Przyjmował uderzenia, a z każdym uderzeniem był coraz to słabszy, co było widoczne na gołe oko. Położyłem krzesło na jego głowę, po czym wycofałem się, a gdy powróciłem, to nie było to miłe spotkanie. Wyskoczyłem i wskoczyłem na ustawione krzesło, wbijając je w twarz Fenomenalnego - Curb Stomp