Ludzie zgromadzeni na arenie wyczekują na swoich ulubieńców, bo przecież po to tutaj przyszli. Nie wiedzieli jaka walka teraz ich czeka, głucha cisza panowała na hali. Nagle na telebimie zawadniało odliczanie od 10 do 0, zaraz po tym rozbrzmiała miła dla ucha melodia. Ostatecznie na telebimie zaczęła się prezentować sylwetka Jego - Antychrysta wrestlingu. Człowiek, który za każdym razem sieje chaos, zapnijcie pasy! Kłąb dymu rozpoczął wydobywać się koło wejścia, był także podświetlony na fioletowo.



Nagle z chmury dało zauważyć się zarys postaci. Pierwsze na co można było zwrócić uwagę, to kolor włosów - Hardy miał je coś pod kolor czerwonego. Na sobie miał czarno-fioletową bluzkę termoaktywną, oraz ciemne spodnie - odziany tak samo jak w filmie prezentującym jego personę na dużym ekranie nad wejściem. Jeffrey powoli wyłaniał się z mgły, jego ręce były złączone ze sobą, jakby zaraz miał odprawiać modlitwę, jednakże po chwili w dziwny sposób rozpoczął przewracać nimi w kierunku kamery, a jego usta bez przerwy coś wyszeptywały - było zbyt głośno, aby dało się odczytać jego słowa. Antychryst powoli podążał w stronę kwadratowego pierścienia, na jego drodze pojawiła się masa buczenia w jego stronę, jak widać - nie ruszało go to...ani trochę. Drgnął przed siebie pewnym krokiem, ażeby dzisiejszego wieczoru udowodnić śmiałkowi swoją wyższość. O dziwo ów przedstawiciel nie wszedł prosto na pole bitwy, ale otaczał je dookoła, mimo to gdy po raz drugi doszedł do metalowych schodów wskoczył na nie szybkim krokiem po to, żeby przejść pomiędzy drugą a trzecią linią. W ringu czuł się jak Bóg, był stworzony do walki, ból go napędzał do życia. Stał jak wryty przysłuchując się brzmieniu publiki, wtedy można było w kąciku jego ust ujrzeć lekki uśmiech. W końcu wszedł powoli (z niechęcią) na narożnik, odchylił rękę w bok i wykrzyczał parę słów. To nie było wszystko Hardy chciał rozwścieczyć fanów, więc sięgnął do tylnej kieszeni po chustę, która była tam od samego początku. Wyciągnął ów przedmiot i wykonał ruch tak jakby chciał rzucić to w głąb trybun, ostatecznie tak nie uczynił i upuścił ją tuż obok parkietu. Istną awanturę zdziałali widzowie po prowokacji, zaś On z uśmiechem na twarzy zeskoczył z podwyższenia. Zaczynamy.

Byłem gotowy na taką ewentualność xd

Ciemność zbierała się nad areną w San Diego. Czarne chmury wisiały nad moim dzisiejszym rywalem. Był skazany na pastwę niebezpiecznego losu. Agresja w moim ciele pulsowała aż tak, że musiałem się wyrwać - pragnąłem, tylko aby sędzia dał znak do rozpoczęcia starcia. Wszystkie wydarzenia z poprzednich nocy sprawiły, że już nie było szansy na potknięcie. Mój wzrok cały czas wpatrywał się w dzisiejszego rywala jak w odbicie lustrzane. Kamienna twarz sprawiła, iż zastanawiał się on czy nie uciec, lecz miał w sobie odrobinę rozsądku i przystanął skulony w narożniku. Zawodnik raczej nie jest głupi tudzież dobrze wie, jaki będzie jego dzisiejszy los. Nagle na mojej twarzy pojawił się uśmiech, to chyba był naturalny czyn - widząc tego fajtłapę nie mogłem się przestraszyć, czy też okazywać mu jakikolwiek szacunek - należało się tylko śmiać, a już za chwilę udowodnię dlaczego. Wszystkie myśli w jednej chwili zostały przerwane, albowiem halę obiegł metaliczny dźwięk. Walkę czas zacząć.

Momentalnie wyskoczyłem z narożnika jak rażony prądem a na przeciwnika padła lawa ciosów. Jego głowa odbijała się jak piłeczka ping ponowa za każdym razem, gdy moja pięść stykała się z jego twarzą. Krzyk z jego ust był moim dzisiejszym motorem napędowym. Sami przysiadł w narożniku, lecz wtedy wolnym krokiem oddaliłem się w tył, aczkolwiek chwilę po tym wbiłem się butem w jego głowę. Ciało spłynęło po linach, aż do pozycji siedzącej. Odgarnąłem włosy za siebie, cały czas wpatrując się w podłoże. Byłem w transie? Czy to może biały zbawiciel sprawiał, iż powoli znajdowałem się w swoim świecie, który znajdował się pod moją czaszką? Cokolwiek by to nie było to sprawia wrażenie jakby silniejszego człowieka - tak jest, czułem o wiele więcej siły. Czas wnieść tę moc do ringu. Tak się stało, gdyż pochwyciłem czaszkę konkurenta i sprawiłem, że wstał do pionu. Wnet ruszyłem się za siebie, niemniej jednak zaraz po tym wleciałem we wroga nogami, co sprawiło jego upadek - już rozłożył ręce i leżał jak anioł, czy to koniec? (Spinning Heel Kick) Mogłem już świętować triumf - skończyć to, on oddał się już mojej władzy w całości. Został wchłonięty przez mrok, już nie było odwrotu...musiałem nacierać dalej. Przechwyciłem Zayna za rękę i jednym ruchem sprawiłem, iż wyleciał ponad górną linę na betonową posadzkę. O dziwo zaczął się podnosić, jeszcze wyrażał chęć dalszego rywalizowania, zapewne nie opłaci mu się to. Już docierał do ulokowania idealnego pod mój następny ruch. W trybie natychmiastowych przeskoczyłem nad trzecią liną i wskoczyłem całym ciałem na twarz współzawodnika. W końcowym efekcie pod moim naporem uderzył głową o beton. (Pescado). Był już jak na patelni - wszystko przygotowane niczym kryształ świecący się przed oczami za każdym razem wywoływało to uśmiech na twarzy, to samo uczucie. Bez owijania w bawełnę wepchnąłem ponownie zawodnika do kwadratowego pierścienia podążając tuż za nim. Będąc już w polu walki uderzyłem butem w tors Samiego, a wtedy jego głowa została wciśnięta pod moją pachę. Wszystko było już wiadome - to koniec. Jednym ruchem sprowadziłem tą istotę ponownie do pozycji leżącej. (Twist of Fate) Wraz z poprzednim ruchem publika zamarła, każdy już spodziewał się tego, co nadejdzie. Ponowny mój triumf był już w zasięgu ręki, toteż wskoczyłem na narożnik, aby zakończyć męczarnie tego pajaca. Czym prędzej zerwałem się w górę, tym samym w powietrzu obróciłem się, ażeby wkręcić się w żebra przeciwnika plecami. Tak się stało, koniec nadszedł wyjątkowo szybko. (Swanton Bomb)



Po idealnie opracowanej akcji przysiadłem na środku ringu i zacząłem się wpatrywać w ludzi z pierwszego rzędu. Na ich twarzy było widać grymas niezadowolenia, najwidoczniej nie oczekiwali dzisiaj takiego obrotu sytuacji. W dość szybkim tempie walka zostanie skończona, być może to najszybszy pojedynek od paru miesięcy. Nie zwlekając już ani chwili dłużej wstałem i położyłem nogę na klatce piersiowej poległego, uniosłem ręce w górę w geście zwycięstwa. Sędzia trzy razy klepnął w matę. Tak jest, wygrałem. Schyliłem się tuż nad zwłokami pokonanego. Popatrzyłem na jego twarz, a w końcowym efekcie ślina z mojej buzi znalazła się na jego twarzy. I po tym obrazku na ekranie pojawiły się reklamy.