Do czwartku jak pisałem na cb wcześniej nie mam do jeszcze środy tak okolo 22 dostępu do komputera, dlatego nie jestem w stanie odpisać. Wiem, że już wyczerpałem cały czas, dlatego decyzja Mava ;p

Sytuacja w ringu zmieniała się jak w kalejdoskopie. Czas mojej hegemoni został jednak zakończony już od pierwszego zabicia w gong, pomimo prób stawiania oporu niejakiemu czarnemu koniowi szefostwa jakim bez wątpienia miał być Steen. Ten jednak poniesiony własną pychą szybko nie tylko uwolnił się spod kontroli GMa, ale też stanął się o wiele bliższy wydarcia mi mistrzostwa z rąk. Choć nie powinienem liczyć się z takim scenariuszem to widmo porażki stawało mi się coraz bliższe. Jeśli jeszcze marzyłem o wyjściu z ringu z mistrzostwem w dłoniach to musiałem zareagować! Idealnym momentem na uzyskaniem zasłużonej inicjatywy wydawała się sytuacja gdy Kevin chcąc jak najszybciej zakończyć tę batalię przeciągnął mnie na środek ringu. Tam gdy chciał już mnie chwycić za nogi, zareagowałem jakże silnym kopnięciem prosto w bruch lekko schylonego antagonisty. Ten zaskoczony nagłym uczuciem bólu, odsunął się metr dalej, ofiarnie trzymając się za brzuch, a ja zyskałem kilka sekund na ustawienie się do pionu, które po chwili właśnie w ten sposób wykorzystałem.

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-06-02 00:17:08)

Słowo, które najlepiej oddawało wrzawę wewnątrz mnie to zdecydowanie amok. Umysł wypełniony całkowicie furią, podpowiadał mi, abym dopadając w swoje ręce adwersarza, wyrzucił z siebie całą rozsierdzającą mnie od środka agresje. Zrobiłbym zapewne tak bez dłuższego zastanowienia, jednak dostatecznie odczuwające trudy pojedynku ciało, mówiło do mnie zupełnie co innego... Przy pierwszej próbie dłuższego ustania na swych dolnych koniczynach w centrum ringu, poczułem niewyobrażalny ból. Nogi stały się niczym z waty, przez co wyraźnie zacząłem odczuwać jak traciłem w nich podporę. Wszyscy wokoło i ja sam, od zawsze uważałem się za Jedynego Fenomenalnego. Dlaczego, więc gdy już wygrana była na wyciągnięcie ręki, pozwoliłem sobie na taki przebieg zdarzeń? Może to ta moja "wspaniałość" była tylko krótkim przebłyskiem formy, która przy tylko lekkim spadku powoduje, że moja hegemonia mija jak czas każdej miernej dziś "gwiazdy" WWE? Po planach na stworzenie najlepszej stajni w historii tej federacji, zostało dziś tylko kilku pajaców, którzy jedyne co mogli w tej chwili zrobić to oglądanie mojej nieubłaganie zbliżającej się straty czempionatu. W głowie miałem natłok myśli i skrajnych obrazów, które zmieniały się jak w kalejdoskopie. Zaczynałem powoli tracić przed oczyma sens tego co robię. Uznanie widowni, inklinacja zwycięstwa, żądza zdobycia pasa...wszystko to wraz z wzrastającym wycieńczeniem stawało się bezwartościowe.

W mojej głowie toczył się bój z samym sobą. Choć, na arenie wspierała mnie jedynie niewielka część widowni to z każdą mijającą sekundą kakofonia gwizdów nie przychylnej mi publiczności wydawała się cichnąć a do mojej głowy zaczął dochodzić jedynie jakże motywujący doping mych fanów. To dzięki nim siły w moim ciele kumulowały się do nadludzkich ilości, które pobudzały nieopisaną żądzę zwycięstwa, przynoszącej ze sobą niewyobrażalne pokłady energii. Wszystkie zmysły zaczynały pragnąć udowodnić słuszność posiadania przeze mnie tego jakże ciężko wywalczonego tytułu. Twardo postawiłem swoje zaciśnięte pięści na macie po czym podpierając się na nich, wyprostowałem swe ręce. Honor to było to co stawiałem na samej górze...wyżej było tylko zwycięstwo, którego pod żadnym pozorem nie dam sobie wydrzeć z rąk! Przygryzłem z całych sił swą dolną wargę z której od razu popłynęło kilka kropel krwi, po czym z niemałym trudem podniosłem się do stójki.

W końcu mogłem uwolnić wściekłość, która budowała się we mnie od początku tego pojedynku. Ciągnąc jeszcze nie całkiem stojącego antagonistę na równe nogi wymierzyłem mu kilka brutalnych ciosów z kolanka w brzuch, przez co adwersarz szybko zgiął się w pół. Dalej wykorzystując następującą pozycję rywala wziąłem krótki rozbieg po czym zaaplikowałem Dropkick! Steen jednak zamiast upaść na deski, odbił się lekko od lin stając z powrotem przede mną, co było tylko ukręceniem na siebie bicza, ponieważ ja dobrze wiedziałem jak już to wykorzystać... Odsuwając się jeszcze jeden krok do tyłu, bez dłuższego namysłu wymierzyłem fenomenalny Roundhouse Kick! Fenomenalny jest tylko jeden!

447/450

Stif - naprawdę bardzo fajny post, dobre słownictwo, super ukazane uczucia, brawo. Po pierwszym akapicie mogę przyczepić się do jednej pierdoły - w Twoim przypadku to nie jest chęć zdobycia pasa, a jego obrony Drugi akapit zacząłeś gorzej, "nieprzychylnej" piszemy razem. Fajnie zbudowane zdania, ciekawe przenośnie i porównania. Widziałem wszystko, co trzeba było ukazać. Widać, że wszystko było przemyślane i dopracowane, gratuluję świetnego, Main Eventowego postu.

Mav - u Ciebie nie ma się do czego przyczepić. Wszystko jest po prostu idealnie, po prostu widziałem tego Kevina Steena, kpiącego z rywala, ociekającego agresją, determinacją i brakiem szacunku do kogokolwiek. Lepiej oddałeś gimmick, a zdania były chyba jeszcze lepiej zbudowane niż u poprzednika.

Podsumowując: Panowie, świetna robota. W końcu widać wasze zaangażowanie, widać o jakie miano toczy się ta walka. Przeczytałem posty z czystą przyjemnością, dokładnie tego od was oczekiwałem. Dalej leci Mav i jego Kevin Steen, mimo iż Stif również oddał naprawdę dobrego posta.

Ilość słów się zgadza, ciosów też, więc wszystko udane. Stół się łamie, a Steenilizer poszedł! Co dalej pokaże nam Kevin Steen?

Odliczone. Gratulacje Maverixx.

Stif mówił, że dał z siebie wszystko, a ugrać już nie ugra.