Na arenie zaczął grać utwór "The Truth Reigns" - a to zwiastowało nadejście Romana Reignsa. Samoa Warrior wyłonił się zza wielkiej ściany wolnym i mozolnym krokiem. Roman z bezimienny wyrazem twarzy kroczył dumnie przez rampę, wsłuchując się w nieziemski cheer, którym okrywała go rozgrzana do czerwoności publiczność. Reigns ubrany był tak jak na niego przystało, czyli klasycznie - duże czarne buty, długie spodnie i kamizelka, która przypomina tę kuloodporną, lecz ta z pewnością taka nie jest... Roman przemieszczał się bardzo powoli, przybijając po drodze tak zwane żółwiki swym fanom, którzy ukazywali swe piękne - jak zawsze - transparenty różnego rodzaju.

Introduce to the ring, from Pensacola Florida, weightin'
226 Pounds... "The Savior" ... ROMAN REIGNS!

... Wojownik przystanął przed samym ringiem i rozejrzał się wokół siebie, aby móc dojrzeć wszystko i każdego, który w obecnym momencie go dopinguje. Roman ujrzał mnóstwo twarzy i kilkadziesiąt wielkim plakatów ze swoją podobizną. Reigns delikatnie uśmiechnął się na widok ówże transparentów, ponieważ bardzo cieszył go fakt, iż cieszy się aż tak dużą popularnością. Pop jakim został nagrodzony wdał się, albowiem rozradowany Samoa Warrior uniósł swe ręce ku górze. Roman charakterystycznie kiwał głową, potwierdzając, że zrobi wszystko, aby odnieść dziś zwycięstwo. Z jego twarzy po kilku sekundach znikły wszystkie emocje. Wszedł On bowiem na schodki, aby wskoczyć na krawędź kwadratowego pierścienia. Samoańczyk przedostał się do ringu za pomocą przejścia między linami. Cheer był coraz to głośniejszy, a wzmógł się, gdy tylko Roman pojawił się na jednym z czterech narożników - fani oszaleli. Wojownik zeskoczył po chwili z niego i ustawił się w narożniku, rozgrzewając swe kończyny...

#Napierdalanka

300 słów KŁ poproszę.

Opierając się o jeden z narożników bacznym spojrzeniem filowałem muskularną sylwetkę potężnego Romana, z którym to dzisiejszego wieczora wdałem się w słowną konfrontację. Niewinna wymiana spostrzeżeń na temat prezentowanych przez nas postaw względem odniesionych porażek doprowadziła naszą dwójkę do oficjalnej walki, na szali której znajdowała się specjalna nagroda Generalnego Menadżera. Reigns, w typowy dla siebie sposób oczekiwał na rozpoczęcie pojedynku. Był spokojny i chłodny niczym arktyczny lód. Zapewne dla mojego adwersarza była to kolejna, nieszczególna potyczka. Ja zaś nerwowo żułem miętową gumę. Byłem lekko zestresowany, ponieważ nie chciałem zawieść wiernych mi fanów. Stwory, wspierające mnie niezależnie od sytuacji zasługiwały na wszystko, co najlepsze. Niespodziewanie moje przemyślenia przerwał rozbrzmiały w tle metaliczny dźwięk uderzonego po trzykroć gongu. Poczułem, jak w pewnym momencie serce podeszło mi do gardła. "Wszystko albo nic" - pomyślałem sobie, po czym ostrożnie poderwałem się do stójki. Zanim ruszyłem na Romana pozwoliłem sobie jeszcze raz spojrzeć na świetnie bawiącą się publiczność. Na mojej, pomalowanej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, bowiem ich widok radował skołatane serce. W akompaniamencie głośnych oklasków opuściłem dotychczasowe schronienie i czym prędzej skierowałem się w stronę drepczącego rywala. Zamierzałem podać mu rękę, lecz zrezygnowałem z tego gestu. Obawiałem się jego reakcji. W końcu zaprogramowana do miażdżenia maszyna mogłaby to wykorzystać na swoją korzyść. W zamian przyjacielskiego uściśnięcia dłoni doszło pomiędzy nami do klasycznego klinczu. Bazując na mej szybkości sprawnie przeszedłem do bocznego Headlocku. Doświadczony Roman błyskawicznie położył swe mocarne łapska na mych biodrach i skierował nas w kierunku najbliższych lin, od których to odbiliśmy się. Wiedziałem, co zamierzał zrobić. Bazując na zagospodarowanym pędzie chciał mnie od siebie odtrącić, lecz gdy tylko poczułem próbę pchnięcia, mocniej zacisnąłem uchwyt. Dodatkowo, w odpowiedni sposób zaparłem się na swych nogach, by ten nie mógł mną rzucić. Sprzyjająca pozycja nie mogła trwać wiecznie, gdyż techniczne akcje nie robiły większego wrażenia na silnym stróżu sprawiedliwości. Dlatego, by drugiej próbie tego samego manewru pozwoliłem na odtrącenie mnie. Przygotowany, odbiłem się od przeciwległych lin i w drodze powrotnej wykonałem efektowny Leaping Flying Clothesline.

Ilość słów : 300/300
Dodatkowy zapas: 30/30

* Post został edytowany w celu wyśrodkowania animacji.

Ostatnio edytowany przez Michael (2016-05-04 01:29:00)

Rozłożyłem szeroko swe ręce, dziwiąc się dlaczego tak wyszczekany przy mikrofonie Jeff nie dokonał tego, czego zapowiadał. Na mojej twarzy wymalował się cyniczny uśmiech, mówiący o tym jak nie pałam sympatią do swojego konkurenta, który w obecnej chwili leżał na deskach maty ringowej ciężko oddychając. Bez jakichkolwiek problemów ze strony oponenta wycofałem się do narożnika, aby w spokoju przyglądać się jego męką przy próbie powstania do stójki. "Auuuu! - mimowolnie wykrzyknąłem, rozszerzając ramiona i unosząc głowę do góry jak na Samca Alfę przystało. Hardy utrzymał się na nogach, co wywołało u mnie chęć dominacji. Wziąłem rozbieg i tuż przed oponentem uniosłem swą nogę najwyżej jak tylko potrafię, aby z impetem wbić swą podeszwę obuwia w jego korpus - Running Big Boot! Jeffrey swobodnie upadł na sprężyste liny, przez co momentalnie powrócił do wcześniejszej pozycji tylko z mniejszą już świadomością tego co się wokół niego dzieje. Widziałem jego zawirowania myślowe, toteż chciałem dalej brnąć w to, aby zwyciężyć... Złapałem za rękę swojego oponenta i przeciągnąłem go przez połowę ringu, by w ostatecznej fazie puścić go w centrum kwadratowego pierścienia. Nero miał wiatr we włosach, gdy bezwładnie odbił się od lin, powracając w moim kierunku, gdzie pochyliłem się, przechwytując nogę konkurenta. Wyniosłem go do góry i z niewiarygodną precyzją, jak i płynnością upadłem na plecy, powodując że twarz mojego przeciwnika przywitała się z chłodną matą ringową - Flapjack! Nie zwlekałem tylko od razu podniosłem się do stójki, aby nadal móc kontrolować walkę, prowadząc ją według własnego uznania... Zerknąłem kątem oka na liny, toteż uświadomiło mi, że mogę ich użyć - i tak faktycznie się stało! Obiłem swe ciało od sprężystych linek, po czym z dość dużą prędkością dobiegłem do adwersarza, przygwożdżając jego głowę do desek maty ringowej - Leg Drop!

Z bezimiennym wyrazem twarzy wędrowałem po ringu, czekając aż moja ofiara w końcu zdecyduje się podjąć jakieś działania, aby przerwać powiększającą się przepaść między nami. Hardy oddalał się umiejętnościami z niewiarygodną prędkością, toteż gdy tylko starał się podnieść z kolan natychmiastowo do niego podbiegłem i przechwyciłem jego głowę, aby wykonać pewnego rodzaju śrubę - Neckbreaker! Impet upadku Jeffrey'a sprawił, że momentalnie uniósł się on do stójki, choć już dawno był w siódmym niebie nie wiedząc co się w ogóle dzieje, ale musiałem zareagować. Wziąłem rozbieg i używając swojej postury wbiłem się w niego, przez co nakrył się on nogami - Shoulder Block! W oka mgnieniu uniosłem się do góry, aby kontynuował dobrą passę. Nie zwlekałem i owinąłem swe szpony wokół brzucha swojego oponenta, który znajdował się tyłem do mojego przodu, dzięki czemu z łatwością go wyniosłem i przerzuciłem przez plecy, zadając mu ból i przy okazji przypiąłem go - Bridging German Suplex + pin!

Ponownie wpadłem w łapska. Tym razem zostałem pomiatany przez Romana, co doprowadziło do pewnych powątpiewań odnośnie mojej dalszej kariery w tej federacji. Moje dni już są chyba policzone. Nie potrafię walczyć na tym samym poziomie co kiedyś. W przypadku porażki z adwersarzem poważnie zastanowię się nad rezygnacja. Nie chce już dłużej zawodzić sympatyków pro wrestlingu, ale także mej rodziny i siebie samego. Lepiej poświęcić czas kochającej rodzinie niż roztrwaniać to co mamy w ringu. Nie mniej jednak spróbowałem się poderwać do akcji. W odpowiednim momencie biegu rywala wykonałem Spinning Heel Kick.

Po wykonanym kopnięciu upadłem bezwładnie na sprężystą nawierzchnię. Pomimo początkowej fazy starcia byłem zmęczony. Ledwo łapałem powietrze, w skutek czego obraz wydawał się kołysać na boki. Nie byłem pewny, czy uda mi się powstać, lecz musiałem spróbować. Dlatego przy pomocy pobliskich lin podjąłem próbę podniesienia się z ringowej maty. Wytatuowanymi dłońmi pochwyciłem za środkową line i ostrożnie podciągnąłem się. Czyniłem to powoli, bowiem żebra wydawały się palić przy najmniejszym ruchy. W tle mogłem usłyszeć wspierające mnie stworów, które głośnym dopingiem starały się zagrzać mnie do walki. "Let`s Go Hardy" - niosło się echem po sportowym obiekcie. Gdy wyprostowałem górną część tułowia postanowiłem zdecydowanym ruchem swej dłoni przerzucić długie włosy do tyłu, bowiem w czasie powstawania opadły mnie na oczy. Kątem oka dostrzegłem rozgniewanego Romana. Był wściekły, bowiem jego szybki plan agresji został przeze mnie zniwelowany. Jego mowa ciała dawała mi jasne sygnały do rychłego ruszenia. Ja jednakże nie zamierzałem czekać. Uznałem, że prowokacja przyspieszy to, co nieuniknione. Dlatego urzeczywistniłem swój jakże charakterystyczny taniec. Rytmiczne ruchy dłoni, głowy, nóg i bioder miały rozjuszać umięśnionej maszyny. Jeżeli mnie chciał, musiał mnie dopaść i rozerwać na drobne kawałeczki. 'Chodź! Na co ty czekasz!" -  wykrzyczałem zdyszanym głosem.