Jestem.

+24

Powoli odbiłem się od narożnika i ruszyłem z impetem na rywala. Bez żadnych ceregieli, bez zbędnej wymiany spojrzeń przed walką - po prostu zaatakowałem. Nie musiałem lustrować postawy przeciwnika, nie musiałem szukać jego słabych punktów. Wszystkie już znałem. To zabawne, jak wiele razy wrestlerzy walczą pomiędzy sobą. Każdy jeden zna drugiego jak własną kieszeń, wie do czego ten jest zdolny, wie gdzie uderzyć. Nie inaczej było w tym przypadku - ECIII nie stał ze mną w ringu po raz pierwszy. A jeśli mowa o pierwszych razach - nie będzie to też pierwszy raz, kiedy poczuję ogromny ból. Nie pierwszy raz, kiedy za pewne nie będę miał sił by dalej walczyć. Nie pierwszy raz kiedy obrażenia przygniotą mnie, nie pozwalając wstać. A ja jak zwykle się nie poddam. Choćbym miał zaprzedać dusze diabłu, nie zezwolę na poddanie się z wycieńczenia. Dopóki będę w stanie, zamierzam podnosić się i powracać ze zdwojoną siłą. Bo co mnie nie zabije, to mnie wzmocni!

Z tą dewizą dzwoniącą mi z tyłu głowy, ruszyłem do ataku. Nie bawiłem się w zwarcia siłowe, tylko momentalnie przejąłem inicjatywę całą serią Punchy, sprowadzających Ethana do narożnika! Po chwili jednak wyciągnąłem rywala na środek ringu, i bezpośrednim atakiem wymierzyłem Uranage Slam! Zduszony okrzyk bólu ujawnił bolesną prawdę - Carter, uważający się za kogoś lepszego niż inni, był również tylko człowiekiem, nieodpornym na ból i cierpienie. Uśmiechnąłem się w duchu, nie mając czasu do stracenia. Nie mogłem pozwolić mu odsapnąć, bowiem mogło się to równać z sprytną kontrą i utratą inicjatywy. A do tego nie zamierzałem dopuścić. Dlatego podniosłem rywala i silnym Irish Whipem wypuściłem w kierunku lin, samemu obierając identyczny kierunek i po momencie wykonując Running Front Dropkick, przygważdżający go do lin!

Ostatnio edytowany przez Jakub ;x (2016-04-07 12:23:23)

Ethan jednak nie upadł, w ostatniej chwili owijając ręce dookoła lin. Wykorzystując jego pozostanie w pionie, momentalnie się podniosłem i doskoczyłem do niego, by przy pomocy Reverse STO wbić jego głowę w śnieżnobiałą matę! Publika zawyła z zachwytu, ciesząc się z mojego prowadzenia. Nie mogłem nie sprostać ich oczekiwaniom - zamierzałem wygrać tę walkę! Nie ważne ile razy musiałbym się po drodze potknąć, za każdym razem odnalazł bym właściwy stopień i powrócił na właściwą ścieżkę. Nie groziło mi to jednak w walce z takim przeciwnikiem jak Carter, którego mogłem zgnieść w oka mgnieniu. Z tą świadomością ruszyłem do dalszego ataku. ECIII już się podnosił, dlatego odbiłem się od lin za plecami i silnym Big Bootem ponownie sprowadziłem go do parteru!

Nie zamierzałem się zatrzymać. Momentalnie wdrapałem się na najbliższy narożnik. Po kilku chwilach, w pełni wyprostowany, zeskoczyłem na gramolącego się z maty rywala z Diving Elbow Dropem! Łokieć wbił się w klatkę piersiową, a ja automatycznie upadając na przeciwnika, przeszedłem do przypięcia! Sędzia niestety doliczył wyłącznie do 2, po czym Ethan oderwał bark od maty. Uderzyłem pięścią w matę, rozwścieczony niepowodzeniem. Nie mogłem jednak zasypywać gruszek w popiele, musiałem dalej walczyć. Dlatego powstałem i podnosząc za sobą oponenta, już po chwili powstałem na równe nogi. Była to jednak zagrywka, mająca pozwolić mi na wykonanie Chickenwing Facebustera, po którym przytrzymałem nogi rywala i obracając się wraz z nim, przeszedłem do pozycji w której jego łopatki ponownie stykały się z matą. To oznaczało przypięcie! Sędzia momentalnie rzucił się do nas, odliczając!

Napisz kończący booking.

No i pięknie.