Walka toczy się dalej i zwyciężyć może tylko jeden z nas. Kto okaże się lepszy w tym pojedynku? Wszystko już niedługo się okaże... Postanowiłem dać swojemu rywalowi kolejną lekcję dobrych manier oraz umiejętności ringowych, których wyraźnie mu brakuje. Teraz chciałem zaskoczyć go czymś, co sprawiłoby mu wielką niespodziankę i przez chwilę chodziło mi po głowie co to może być. Jednak po czasie wpadłem na dobry pomysł. Chwyciłem przeciwnika za rękę, a następnie pchnąłem go prosto w narożnik, tylko po to aby wykonać pewną serię kopnięć - Corner gut back kicks. Publiczność w owym momencie zaczęła na mnie buczeć i to na dodatek coraz mocniej. Wiedzieli, że zyskałem już bardzo dużą przewagę i to im się bardzo nie podobało. Moja reakcja na to była następująca; kulturalnie ukłoniłem się do nich z podstępnym uśmiechem na twarzy. Myślę, że nikt na widowni nie mógł tego poprawnie zinterpretować, ponieważ to tylko mój niepowtarzalny styl czyni ze mnie takiego nieprzewidywalnego mężczyznę. Doświadczenie i zasady życiowe odgrywają naprawdę dużą rolę w naszym życiu, ale również w ringu. Oponent po chwili wyszedł z cienia, czyli po zdominowaniu odsunął się trochę i nie znajdował się już w narożniku, a to dla mnie oznaczało tylko jedno - mogę śmiało atakować dalej i zmierzam po zwycięstwo. Wiedziałem, co robić, szybko wykonałem akcję z rozbiegu o nazwie Running crossbody. Po chwili udałem, że nie jestem w stanie dalej wykonywać akcji i jestem na to zwyczajnie zbyt zmęczony. Pochyliłem się lekko, spoglądając w matę. Wszystko to widział mój przeciwnik, który jakby zbawiony ruszył do ataku, odbijając się od lin. Nie czekało go nic przyjemnego, ponieważ chwila mojego udawania zaowocowała tym, że bez wahania wykonałem Free fall drop, a mój rywal pocałował matę. Wyniosłem go następnie na chwilę do pionu i szybko znów znalazł się na macie, jak ostatni żołnierz, który mimo jego starań poległ na polu bitwy - Vertical suplex.

Oba posty na podobnym poziomie. Podobnie jak w początkowym kluczowym momencie nie obyło się bez błędów. Tym razem jednak dalej według mnie pisać powinien Haris oraz jego Marty. Jak dla mnie ładniej oddany przebieg walki...

+ więcej gimmicku ma Haris. Ty Curix postawiłeś na wyłącznie przebieg walki, a Haris włożył w to jeszcze gimmick dobrze. Dalej Scrull

Wszystko szło zgodnie z moimi planami - starzec leżał ogłuszony, a stół znajdował się na ringu. Właśnie, stół. Niby zwykły mebel, jaki można kupić w każdym jednym sklepie, a jednak tutaj służy jako jedne z narzędzi do zadawania bólu, doprawdy ciekawe. Nie miałem jednak czasu n głębsze kontemplacje nad, gdyż nie na to był teraz czas, teraz jest pora na mój ruch. Nie czekając aż mój wróg odzyska świadomość, rozstawiłem stół. Położyłem do na nim, lecz dołożyłem jeszcze kilka ciosów z pieść, aby zbyt szybko nie powrócił do gry. Po wykonaniu swojej czynności wspiąłem się na narożnik i z jego szczytu wykonałem Moonsault na leżącym na stole rywalu. Lecz to był dopiero początek, kolejnym z moich ruchów, było szykowanie go pod Chickenwings! Więc zapięcie mu Arm-Trapped Chikenwings Streatch było logicznym ruchem z mojej strony.

Poproszę o link do dźwigni, ponieważ nigdzie jej nie ma.

Panie i panowie, niedługo wygranym tej walki okaże się William Regal! Właśnie takie zdanie chciałem teraz usłyszeć i tylko to chodziło mi po głowie. Wiedziałem jednak, że muszę jeszcze trochę utrudnić sprawę mojemu przeciwnikowi i zadać mu jakieś poważne obrażenia, które tylko dowiodłyby, że to ja powinienem wygrać! Wszystkie dobre chwile zmieniły się w złe dla oportunisty, gdy wykonałem mu Sidewalk slam. Następnie wiedziałem, że jest jak lekko postrzelony i chciałem dalej zająć się swoją ofiarą. W owym momencie chciałem, żeby to Mozart przygrywał mi do walki. Wykonywałbym akcje zgodnie z rytmem i harmonią. Nothern lights suplex po krótkiej chwili zapieczętował tylko to, że jestem wygranym w tej walce.

Oportunista chyba nie do końca wiedział z kim walczy, jednak ja zamierzałem mu to za chwilę pokazać. Dominowałem w starciu coraz mocniej, ale nikt nie wiedział czy będę tak skuteczny do samego końca. Miałem w głowie jeden plan - pewna dźwignia, po której oponent może odklepać. Szybko jak wstał zapiąłem mu dźwignię na rękę zwaną klasycznie Armbar.