Wbijam Dudleyem, jako że z Arktosem zmieniliśmy TT na Dudley Boyzz. 

Character Card

Ostatnio edytowany przez Stif (2015-11-08 20:46:59)

Stanąłem blisko narożnika i swoimi oczyma wpatrywałem się wgłąb ścierwa na drugim końcu kwadratowego pierścienia stojącego. Wnętrze me mówiło jednogłośnie - "Zniszcz go". Od początku mego nędznego powiedziałbym życia byłem odrzucany przez ludzi. Społeczeństwo, które uważało się za lepszych ode mnie. Nie wiadomo dlaczego od razu umiejscowili mnie na dnie. Walczyłem wówczas z samym sobą. Nadszedł taki moment, w którym odciąłem się od świata zewnętrznego. Nawet zmanipulowana rodzina zostawiła mnie samemu sobie... jak psom na pożarcie. Nazywali mnie potworem i trędowatym. Uroniłem miliony łez tracąc coraz bardziej poczucie własnej wartości. W idealnym momencie pewien człowiek rozciął sznur, którym byłem obwiązany... Bray Wyatt podał mi swą dłoń i razem wyszliśmy na wielki świat. On stał się moim pasterzem... a ja owcą jego. Razem z Erickiem przeszliśmy te same katusze. Z dniem dzisiejszym mścimy się na naszych oprawcach. Zaprawdę, jesteśmy potworami... Kreaturami, które demolują nielitościwe człowieczeństwo.

###

Dźwięk gongu nie uwolnił mnie od nienawiści względem przeciwnika, wzmocnił ją jeszcze bardziej... osiągnęła wręcz apogeum. Bubba przestraszył się samej mojej sylwetki. Nie chciał postawić nawet kroku. Teraz wszyscy oddają mi cześć, wcześniej się mną brzydzili. Spoglądnąłem na pasterza mego, który siedział tuż przy ringu, wspierając mą osobę. Rowan, brat mój również pokładał we mnie ogromne nadzieje. Czas zacząć rzeź. Trzy pewne kroki w przód i już pojawiłem się obok rywala. Punche z całej siły wyprowadzone w tors sprowadziły go do narożnika. Sapiąc ze złości złapałem go za kombinezon i cisnąłem nim o matę. (Biel) Dudley pragnął uciec z miejsca swego cierpienia. Dokładnie tak jak ja w przeszłości...Podbiegłem pełen złości do adwersarza i szarpnąłem go za głowę. Wówczas wyprowadziłem potężny Headubutt, a następnie powtórzyłem Biel. Byłem bezbronną owieczką bez stada, dziś stałem się potworem niszczącym wszystkich prócz mych przyjaciół. Zemsta musi być okrutna, by przyniosła skutki. Publiczność buczała. Egoistyczne kreatury nadal nie odpuszczały. Dopóki nie zostawią mnie w spokoju, ginąć będą ich bohaterowie... aż razem z Erickiem dostaniemy ich wszystkich w swoje ręce, aby wysysać z nich życie... jeden po drugim.

Edit: Poprawiona literówka w ringname'ie przeciwnika

Ostatnio edytowany przez eronics (2015-11-10 07:43:17)

Pole walki wzywało mnie na wojnę… stojąc w „kwadratowym pierścieniu” wciągałem powietrze przez nozdrza, wyczuwając subtelny aromat strachu. Sama myśl o mizernym chłoptasiu stojącym na przeciwko mnie doprowadzała mnie do obłędu. Żądza walki zaczynała przejmować kontrolę, pozbawiając mnie hamulców moralnych. Znajdowałem się na polu walki, którego to ja byłem jedynym dowódcą, szeregowym i pułkownikiem. Nie mogłem zostać wyniesiony na tarczy ze swojego terenu! Kakofonia dźwięków dochodzących od widowni, zdzierającej swoje gardła niczym piesze oddziały wypuszczone wraz ze mną w pole walki ,dodawały mi wspaniałej motywacji. Instynkt żołnierza dawał mi znak, aby nie lekceważyć przeciwnika, jednak reszta ciała wydawała kompletnie inne rozkazy. Debiutowałem, a hala od mego wejścia wręcz szalała. Po chwili przez moje uszy przeszedł długo oczekiwany, metaliczny dźwięk gongu, który z marnym skutkiem próbował być głośniejszy od donośnego BUH BUH!, dziko wykrzykiwanego przez większość areny. Nie zamierzałem robić z siebie słabego cwaniaczka, czekającego na ruch oponenta, aby po chwili wyjść z opresji inicjatywą. Gwałtownie, hardym krokiem ruszyłem w stronę mojego nemezisa, aby od razu sprowadzić go do parteru potężnym Big Bootem!. Okazało się, że nie myliłem się co do mojego rywala ani trochę, ponieważ ten szybko pokazał swoją słabą naturę. Broda musiała być widocznie jedynie na pokaz, ponieważ było widać, iż przy mnie odstępował od rzeczownika ''twardziel'' nie mniej niż ja od przegrania tej batalii - moja dzisiejsza wygrana była czymś oczywistym! Pochwyciłem ogłuszonego ucznia mistrza WWE za rękę i silnym Irish Whipem posłałem na liny, a gdy ten wracał czułem pierwotny instynkt wymuszający działanie- wyniosłem go nad głowę i przerzuciłem ponad swoją wysokość, aby zaliczył twardy upadek na matę. (Gorilla Press Slam).  Siedzący w swym bujanym fotelu Bray omal z niego nie spadł! Z dumą podszedłem do leżącego Brauna, aby nadal nie spuszczając wzroku z jego mentora, dołożyć solidnego stompa. Trybuny skandowały moje imię, a ja absorbowałem wigor, żeby nabrać krzepy. Wiadomość do ,od teraz stojącego mistrza WWE, znajdującego się obok niego Rowana i wszystkich obserwujących to starcie na hali bądź przed telewizorem nabrała jednoznaczności - przywitajcie Dudleya

Spoiler:

300/300 30/30

Ostatnio edytowany przez Stif (2015-11-10 00:28:52)

Doskonały atak okazał się być jedynie kroplą w morzu mej nienawiści. Dziś jestem już bardzo pewny siebie. Mój pasterz dał mi do zrozumienia jak wiele jestem wart. Olbrzymia siła w porównaniu z niewiarygodnym wzrostem i nienaganną wytrzymałością stanowi połączenie, które jest w stanie dogłębnie wyniszczyć każdego człowieka obecnego na Ziemi. Widziałem, że Bubba podnosi się powoli za pomocą lin. Podszedłem do niego i potężną maczugą uderzyłem go w plecy. Ma ofiara padła raz jeszcze. Krzyk, który wydobył z siebie Bubba spowodował pogłębienie zachwytu we mnie obecnego. Spojrzałem na Wyatta, który siedzący na bujanym fotelu uśmiechał się w moim kierunku. Oznaczało to, że swe zadanie spełniam idealnie. Kolejna dusza niewdzięcznika zostanie zesłana do domu Pana. Szarpnąłem Raya za rękę wskutek czego, ten znalazł się w pozycji stojącej. Z wielkim krzykiem dodającym mi jeszcze więcej sił, objąłem go w pasie i wykonałem brutalny Overhead Belly to Belly Suplex. Ray został wyrzucony na drugą stronę kwadratowego pierścienia i w związku z impetem z jakim spadł na matę, wypadł z ringu. Spadł on prosto pod nogi Zbawiciela. Bray wstał wówczas z fotela i rozłożył ręce w bok, spoglądając na cierpiącego Raya. Erick - brat mój, złapał go wówczas swoimi wielkimi łapskami za głowę i wręcz z niedźwiedzią siłą wrzucił go do kwadratowego pierścienia. Ofiara znalazła się tuż pode mną. Przepełniony nienawiścią względem niego, złapałem go za czaszkę i szarpiąc za nią, sprawiłem, iż znalazł się na nogach. Złapałem go dwoma rękami za gardło i z całej siły cisnąłem nim o matę jak szmacianą lalką. (Two Handed Chokeslam) Z dniem dzisiejszym rozpoczyna się zemsta za tamte stracone dni, tygodnie, miesiące i lata. Niech giną w męczarniach...

+12
________________________________________________________________________________________________

Bubba był manekinem. Worek treningowy na którym wyładowywałem pełnię swej nienawiści. Podczas gdy zwijał się z bólu, wiedziałem, że wszystko idzie zgodnie z planem. Nie mogłem wybaczyć tym wszystkim hipokrytom mego zmarnowanego życia. Dziś powracam w pełni sił. Jestem przekonany o swojej sile i nikt nie jest w stanie podciąć mi skrzydeł. Dudley jęcząc z cierpienia przeczołgał się do lin. Złapał się jednej z nich i podciągnął swoje ciało ku górze. Po chwili stanął już na nogach. Dojrzałem w jego oczach strach. Taki sam jaki mi towarzyszył kiedy ukrywałem się w samotności przed całym światem. Podszedłem do niego i swoimi łapskami złapałem go za głowę. Ten odpowiedział atakiem. Uderzył mnie dwa razy w głowę. Stanąłem w miejscu. Ja już nie czuję bólu... cierpienia przeszły. Spojrzałem mu prosto w oczy. Bubba chciał uciec.. tak jak ja... ale nie mogłem. On również tego nie zrobi. Objąłem go w pasie i z rozbiegu wgniotłem go do narożnika. Wówczas z całej siły wyprowadziłem serię Shoulder Thrustów. Przeciwnik krzyczał i kaszlał z bólu - ukojenie dla mych uszu i uczuć. Gdy przerwałem atak, wyprowadziłem jeszcze kilka Knee Strike'ów w tors rywala, a na koniec złapałem go za kombinezon i wykonałem dewastujące Biel. Wówczas spojrzałem na Stwórcę i brata mego. Obaj byli zadowoleni z przebiegu wydarzeń. Bray był spokojny, a jego zadowolenie jest przecież dla mnie priorytetem. Pełen niekontrolowanej złości, przeszedłem na drugą stronę kwadratowego pierścienia. Właśnie tam znajdowała się teraz moja ofiara. Bubba leżał na plecach. Wziąłem rozbieg i zgniotłem go całym moim cielskiem, wykonałem więc Running Senton. To dopiero początek jego długiej drogi...

Ostatnio edytowany przez eronics (2015-11-11 16:17:54)

Po kolejnym udanym ataku natychmiast wstałem. Wówczas zobaczyłem, że mój opiekun pragnie, abym do niego podszedł. To też uczyniłem. Oparłem się o liny, a Wyatt wszedł na apron. Przytulił mą twarz do siebie i szepnął mi do ucha słowa, które pomogą mi zwyciężyć. Gdy pasterz mój zeskoczył za ring i usiadł na fotelu na me plecy skoczył przeciwnik. Zawiesił się rękami o mój kark, jak małe dziecko chcące wejść na barana. Reakcja nastąpiła natychmiastowo. Szybko przebiegłem do narożnika i zgniotłem Dudleya o niego. Gdy odpuściłem mu od razu odwróciłem się do niego wyprowadziłem potężny Corner Clothesline. Nienawidziłem go. Jego i każdego innego człowieka prócz mojej rodziny. Życzyłem im jak najgorzej tak jak i mi życzono. Teraz własnymi dłońmi będę wykańczał ich jeden po drugim, a Bubba to mój pierwszy cel. Dudley w pewnej chwili zaczął mnie atakować. Nie jestem już tak słaby jak wcześniej, kiedy rzucano mną na prawo i lewo. W tym momencie jestem potworem, którego nikt nie może zatrzymać. Szybko zatrzymałem uderzenia w głowę mą wyprowadzane. Włożyłem rękę swoją do jego ust i naciskałem z całej siły na jego język. Ofiara rzucała się z bólu nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa, a ja jeszcze bardziej wciskałem swe szpony w jego język. Wreszcie zakończyłem jego cierpienia. Wykonałem bowiem Jaw Clutch Lifted Facebuster. Dudley chciał uciec ale strach jest jak pajęczyna. Im bardziej będzie chciał się od niego uwolnić, tym bardziej zostanie w nim zaplątany.

Nie mogłem w to uwierzyć. Wraz z utratą mojej przewagi równie szybko odchodziła ode mnie pewność. Jednak nie byłem typem, który już na samym starcie się poddaje. Zamierzałem w odpowiednim momencie przejąć inicjatywę i zrewanżować się rywalowi za zadane dotychczas zadane ciosy. Dla takiego twardziela jak ja, idealnym momentem na kontrę był oczywiście każdy, dlatego gdy tylko zobaczyłem ustawionego plecami do mnie Brauna, szybko schyliłem się, wykazując się niesamowitym refleksem. Odwrócony przeciwnik tego nie zauważył, przez co skazał się uderzenie w narożnik. Szkoda, że były na nim zabezpieczenia...

Spoiler:

Wiem, że jest już po czasie, ale Ero pozwolił mi jeszcze napisać.