Mimowolnie po owocnym wykonaniu akcji udzieliła mi się radość, w tym przypadku w postaci lekkich podskoków oraz ekspresyjnych gestykulacji dłoni. Wyglądało to tak, jakbym chciał go podnieść przy pomocy siły woli. Ku mojemu zaskoczeniu oponent począł się podnosić. Wszystko wskazywało na to, że jednak jest on zbyt "świeży" by pozostać na macie ringowej przez dłuższy okres czasu. Na całe szczęście wykazałem się w tej sytuacji przytomnością umysłu. Niezwłocznie postawiłem kilka kroków przed siebie, tak by zniwelować dystans. Następnie obniżyłem swoją postawę poprzez ugięcie nóg w stawach kolanowych. Gdy Kalisto obrócił się w mym kierunku wzbiłem się w krótki lot. Sprawnie wypchnąłem przed siebie nogi, w skutek czego głodny zapaśnik otrzymał efektowny Dropkick.

Przeciwnik w krótkim odstępie czasu ponownie znalazł się na sprężystej nawierzchni, ale i tym razem nie zabawił tam na długo. Na własne oczy przekonałem się, dlaczego ten uważany jest za Luchadora z krwi i kości. Na mojej twarzy wyrysowało się ogromne niedowierzanie, jednak szybko odzyskałem wewnętrzną równowagę. Postanowiłem działać dopóty ten był jeszcze w stanie zdezorientowania. Tuż po tym, jak powstałem zacząłem kroczyć do oddalonego oponenta, który również zaczął się podnosić przy pomocy sprężystych lin. Na jego nieszczęście nie potrafił złapać stu procentowej równowagi. Kiedy oddalił się od wspomnianego przed chwilą przedmiotu znacząco przyspieszyłem kroku. Ten nadal był pochylony. Wtedy zrodził mi się nowy, lepszy plan. Mianowicie postanowiłem przechwycić jego głowę i wprowadzić nasze postury w tak zwaną rotację. Dzięki temu fani ujrzeli Neckbreaker!

To jeszcze nie koniec. Muszę kuć żelazo do puki jest gorące. W tymże celu nie oddaliłem się od mam nadzieję chwilowego wroga, a wręcz przeciwnie jak najbliżej do niego podszedłem tak, abym bez większych trudności mógł go podnieść do stójki. By tego dokonać po pierwsze złapałem go za prawą rękę. Po drugie mocno za nią pociągnąłem, tak by wymusić jego powstanie. Po trzecie korzystając z naszego położenia pchnąłem oburącz bezwładne truchło w klatkę piersiową, przez co ten wpadł w sidła najbliższego narożnika. Wyciągnąłem szeroko ręce, co tym razem fani skwitowali mieszaną reakcją. Zaśmiałem się pod nosem, a następnie ruszyłem przed siebie. W odpowiednim fragmencie biegu lekko skoczyłem do przodu, po czym w ostatniej chwili wyciągnąłem rękę, którą wbiłem się porządnie w szyję Meksykanina. (Corner Clothesline)

Błyskawicznie powstałem na proste nogi po ostatniej akcji. Poczułem się tak, jakbym dopiero dołączył do tego starcia. Zapewne uwalniana adrenalina skutecznie uśmierzała mój ból. Muszę jak najlepiej wykorzystać ten stan. W tymże celu zniwelowałem niewielki, ale jednak oddzielający nas dystans. Następnie obniżyłem swoją postawę poprzez ugięcie nóg w stawach kolanowych. Kolejną czynnością było położenie jednej dłoni na jego głowie oraz drugiej na brodzie. Później nie pozostało mi nic innego jak podniesienie nieprzytomnego wraku zapaśnika do stójki, jednakże ową czynność zakończyłem wtedy, gdy jego głowa znalazła się na wysokości moich kolan, gdyż tam postanowiłem ulokować wspomnianą część ciała. Swoje dłonie zaplotłem na jego klatce piersiowej. Momentalnie wykorzystując swoja wypracowaną na siłowni siłę wyniosłem w powietrze wroga i cisnąłem nim o matę. (Powerbomb).

Plecy mojego, mam nadzieję tylko dzisiejszego wroga, uderzyły z nie małym impetem. Wszystko układało się jak najlepiej, jednak czegoś zdecydowanie mi brakowało. Fani zebrani tak licznie nie dawali chwilowo znaku życia. Moje przyklaskiwanie w celu zmotywowania hali do dopingu dały tylko minimalny efekt. Nie musiałem długo jednak nad tym się zastanawiać, aby dojść do faktu, że batalia już od kilku ostatnich minut zaczyna być po prostu nudna. Był to dla mnie znak, że czas jak na fenomenalnego przystało, podnieść nieco widowiskowość tej potyczki... albo może lepiej nie prowokować łaskawego dla mnie losu? Nie ukrywam byłem w tej chwili w kropce. Po dłuższej chwili namysłu stanęło na tym, że powstałem i spokojnym tempem oddaliłem się na kilka kroków od rywala, ponieważ do następnej akcji potrzebowałem niewielkiego rozbiegu. Niespodziewanie ruszyłem przed siebie. Starałem się na przestrzeni kilku kroków osiągnąć odpowiednią prędkość. Gdy byłem w niedalekiej odległości wybiłem się pod wskazanym kątem. W czasie krótkiego lotu sprawnie wysunąłem łokieć, którym ostatecznie wbiłem się w ciało Luchadora. (Knee Drop) Dalej, niczym natchniony błyskawicznie złapałem i przeciągnąłem Emanuela na środek ringu, gdzie zapiąłem submission zwany Calf Killer!

edit:kolorek

Ostatnio edytowany przez Stif (2015-10-30 22:22:44)

Udane! Kalisto zrywa się na równe nogi i ma teraz okazję zaatakować oponenta!

Inicjatywa znów wymknęła się z moich rąk. Szczerze, zaczynałem mieć dość tego pojedynku. Nieustępliwy Meksykanin nie dawał za wygraną, a jego ciągłe zrywy na równe nogi tylko mnie dobijały zarówno fizycznie jak i psychicznie. Dodatkowo moje chwilowe zagapienie doprowadziło do znalezienia się w beznadziejnej sytuacji, jaką był Inverted Figure 4 Leg Lock zapięty przez rywala. Jednak także i teraz nie zamierzałem się poddać. Ból nie ustępował, a wręcz narastał, czas wyjść z niepewnej sytuacji. Od mojego rywala jestem masywniejszy więc, z dużym użyciem siły położyłem się na bok. Następnie z wielkim bólem przesuwałem się rękoma do przodu, wreszcie po kilku sekundach udało się. Napotkałem liny, więc nie czekając dłużej chwyciłem się ich. Meksykanin zmuszony do puszczenia...

Filmik pomocniczy: https://www.youtube.com/watch?v=V777QvMaPVA od 1:39 do 2:00

Każdy centymetr mojego ciała palił żywym ogniem, a płytki, urywany oddech jedynie przeszkadzał mi w choćby chwilowej koncentracji. To wszystko obleczone zostało najgłośniejszym dopingiem, jaki kiedykolwiek słyszałem. Każda sekunda tej wspaniałej walki, była wsparta równie wspaniałym dopingiem. Także teraz, gdy z ledwością się podnosiłem, trybuny żyły. Głośne chanty "AJ Styles! AJ Styles!" które docierały do moich uszu, były miodem na moje serce. Każdy pojedynczy okrzyk przypominał mi, że nie jestem tutaj przypadkowo! Trudy tej batalii były odczuwalne jednak w tym momencie aż zanadto. Leżąc na macie oddychałem bardzo ciężko i głęboko. Ból po ostatnio zainkasowanych ciosach był na tyle dotkliwy, aby uniemożliwić mi zerwanie się z desek i zrewanżowanie się śmiałkowi.

Znalazłem się na kolanach i sam nie sądziłem, że dam radę w tym pojedynku jeszcze się z nich podnieść. Jednak w tym kluczowym momencie, pierwotna żądza zdobycia mistrzostwa obudziła we mnie instynkty wojownika. Niesiony adrenaliną i skandami publiki, twardo podparłem się pięściami na macie i prostując ręce, uniosłem się w górę nie spuszczając surowego wzroku ze swojego nemezisa. Meksykanin odwrócił się w moim kierunku i równocześnie ruszyliśmy na siebie z determinacją godną kawalerzysty. Gdy byliśmy już blisko siebie, antagonista wyskoczył w powietrze, zapewne z zamiarem wykonania jakiegoś ciosu, ale bez chwili namysłu ukróciłem jego zamiary, wyciągając w ostatniej chwili swoją nogę! (Superkick) Ciało rywala uderzyło o matę z głuchym hukiem, ale ja nie zamierzałem tak łatwo odpuścić. Chwyciłem Emanuela za głowę, po czym wyrzuciłem go z ringu nad górną liną z wystarczającą siłą, aby ten jeszcze mógł uderzyć w barykadę rozdzielającą pole walki od widowni.

Czułem się jakbym trzymał samego Boga za nogi. Jeśli jeszcze moment temu ktoś zadawał sobie pytanie, gdzie jest ten Phenomenal One, który wytrwale walczył, aby móc się tu dziś znaleźć - mógł odpowiedź zobaczyć na własne oczy, ponieważ właśnie znalazła się...na narożniku. Oślepiony blaskiem tysięcy fleszy, wśród zachodzącego na arenie zgiełku i zaskoczenia wiedziałem, że już nic nie może stanąć mi na przeszkodzie w zdobyciu tak darowanego żądzą przeze mnie pasa IC. Wyciągnąłem szeroko ręce, po czym będąc już wszystkiego pewien, przymknąłem oczy, po czym wykonałem fenomenalny From Splash!

Wszystko wokoło na te kilka sekund zmarło. Otarłem swoją mokrą twarz, niczym dopiero przebudzony ze snu. Głośne 7! wykrzyczane przez sędziego, stojącego prawie tuż nad mą głową, uświadomiło mnie w beznadziejności sytuacji. Wydawało mi się jakby minęło co najmniej kilka godzin, a nie jedynie sekund... 8! Zadziałało na mnie już niczym kubeł zimnej wody. Zebrałem w sobie ostatnie kawałki sił, aby jeszcze w pozycji półstojącej wślizgnąć się do kwadratowego pierścienia. Meksykanin został poza ringiem, więc teraz tylko wystarczyło, że sędzia wykrzyknie 10!

Spoiler:

edit: pogrubienie, kolory do akcji

Ostatnio edytowany przez Stif (2015-11-06 01:29:47)